عَطارُد

عزیزم امروز برای این اضطراب‌ها و اتفاقات و صداها و اورثینک‌ها، خیلی بچه و ضعیف بودم‌.

عجایب خلقت همین است که شبی مُردم و روز بعد سرکلاس ردیف اول نشسته بودم. برای استاد اهمیتی نداشت من مُرده ام، درسش را داد و در چشمانم زل زد و اسمم را خواند و من گفتم حاضر! من مُرده بودم و در کلاس حاضر بودم! یک سری رویدادها و اتفاقات و بایدها، از زنده بودن یا نبودن من مهم تر است و باید انجام گیرد! حالا گیرم زیر خروارها خاک باشی، باید در کلاس درس تیک حضورت بخورد!!

نوشته بود، احساس می‌کنم همیشه همه‌چیز برای من خیلی بیشتر از دیگران طول می‌کشه و زمان می‌بره؛ گذشتن، پذیرفتن، عادت کردن، رشد کردن، رها کردن، قبول کردن، تصمیم‌گرفتن؛ فراموش کردن و فراموش کردن و فراموش کردن. وقتی می‌بینم برای دیگران این‌طور نیست، خیلی برام سخت و رنج آوره. Asal

mercury 🍃

شد شد نشد؟ یک‌کاری‌ش می‌کنیم دیگه. چای‌ت را بنوش.

جوکر یه دیالوگ قشنگی داشت و می‌گفت؛ «من لبخند می‌زنم که دردامو پنهان کنم و آرزومه یه روز، یکی بیاد و نگام کنه و بفهمه همه چی دروغه…»

مرگ از جهان شما نیز گذشت؟! نوش جانتان

چه کرده اید که مرگتان اینقدر شیرین است!

این روزها حتی فرصت گریه کردن هم ندارم و تا لحظه ای آرام می‌گیرم دوباره هیولای استرس و اضطراب دست در گردن هم به سراغم می‌آیند و می‌گویند " چشممان روشن! میخواهی ۳ ساعت بخوابی؟! " و شروع به فعالیت بی‌امان می‌کنند که از همان خوابم هم بیزار می‌شوم. روزهای سختی است به هرحال نه خواب دارم و نه خوراک و دیگر نتیجه برایم مهم نیست، فقط این چند روز تمام شود. هرچه میخواهد بشود، بشود. دیگر بدنم، فکرم، روحم تحمل ندارد.