کاناپه قرمز

سخت‌ترین چیزی که توی تراپی باهاش روبرو بوده‌ام این بوده که اونجایی که کاملا فکر می‌کردم درستم، اشتباه بودم و به دیگری آسیب زدم. برام این «من آسیب زدم» خیلی سخت و سنگین بود. و اون لحظه که اجازه میدی بکوبی هر آنچه که هست رو، اون باور رو، اون درست بودن رو، اون وجهه اجتماعی رو، اون «من» رو؛ و از نو بسازیش؟ دردناک و‌ شیرینه توامان.

تو یه نظام فکری‌ای داری. یه باوری داری. یه چیزی ساختی از اینی که بهش باور داری برای خودت. برای دوستات. برای آدما. لکچر دادی. پرزنتش کردی. و حالا خودشناسی بهت میگه اینو خرابش کن. این سازه از بیس اشتباهه و تا ثریا می‌رود دیوار کج. چقدر آماده‌ام که دوباره نا امن بشم؟ چقدر آماده‌ام که بپذیرم اشتباهم؟ چقدر آماده‌ام که بکوبم از اول بسازم؟

و بعد برگشتن خونه و تکست دادن و باز تکست دادن. پیدا کردن خودت توی رابطه. و پیدا کردن و دوباره پیدا کردن خودت.

شهر رو تا صبح تو خیابونا با خواهرم دور زدن، حرف‌های عمیق، اعتراف‌ها، معذرت‌خواهی‌ها. درک کردن. بخشیدن. حق دادن. رفتارمو درستش می‌کنم‌ها. قول‌ها. نوازش‌ها.

شهر رو تا صبح تو خیابونا با خواهرم دور زدن، حرف‌های عمیق، اعتراف‌ها، معذرت‌خواهی‌ها. درک کردن. بخشیدن. حق دادن. رفتارمو درستش می‌کنم‌ها. قول‌ها. نوازش‌ها.

داداشم، دوستاش، خواهرم، دوستاش، عزیز و آقاجونم، مامانم، خاله‌ام، کازینام، بچه‌ها همه پایین‌اند و من این بالا تنها تو تراس. دوست دارم که اونا اون بیرون‌اند. دوست دارم که این بالا تنهام.

نمی‌دونم چطور توصیفش کنم، اما اون تنهایی‌ای که می‌دونی آدم‌ها اون بیرون منتظرتن رو دوست دارم.

واسمم داریوش گذاشت. دراز کشیدم روی یونیت. چشم‌هامو رو به پنجره‌ی قدی مشرف به درخت‌های بلند بستم و داریوش توی اتاق می‌خوند: اون که رفته دیگه هرگز نمیاد. خودمو سپردم به موسیقی و اتاقی که درش بودم.

دکترم خیلی نازنازیم کرد. هر یه دونه آمپولی که توی لپم فرو می‌کرد می‌گفت ببخشید عزیزم، آخ. ببخشید. ببخشید.

نه دکتر‌. لطفا داریوش نه. تو دندونپزشکی گریه نه.