در هوای حق و آزادی (عدالت)

فرهاد قنبری زنده باد دموکراسی به دموکراسی توده‌ای حاکم در جهان نقدهای تند و جدی وارد است. بسیاری از منتقدان از دموکراسی امروزی به حکومت رسانه‌ها و سرمایه‌دارانِ صاحب رسانه‌ یاد می شود. احزاب و گروههای پرنفوذ سیاسی از طریق رسانه های قدرتمندشان و با صرف صدها میلیون (و شاید میلیاردها) دلار هزینه در انتخابات ها پیروز می شوند و در نهایت آنچه که دنبال می کنند، منافع شخصی یا گروهی خود است. این انتقادات و مواردی از این قبیل به دموکراسی در جهان امروز وارد است اما با همه این اوصاف و با در نظر گرفتن همه این ایرادات باید به خاطر داشت که دموکراسی بهترین تجربه حکومتی تاریخ زیسته بشری است. دموکراسی قدرت مطلق حاکمان را مهار نموده و افسار قدرت را به دست مردم سپرده است. دموکراسی است که حاکم و جایگاه او را متزلزل کرده و او را وادار به شنیدن صدای مردم نموده است. دموکراسی است که نخوت و خودبزرگ بینی حاکمان را قربانی گدایی رای نموده و آنها را ازبرج عاج نشینی به پایین کشیده است. دموکراسی با نگاه برابر به همه انسانها آنها را با هر دین و نژادی در جایگاه شهروند می نشاند و کرامت و احترامی برابر به آحاد یک جامعه می بخشد. دموکراسی رنگ و نژاد و مذهب و جنسیت را به حاشیه می برد و به انسان جایگاهی به فراخور انسان بودنش اعطا می کند. نباید فراموش کرد: دموکراسی است که مردان سیاست را وادار به اتخاذ قوانین جنسیتی برابر کرده است. دموکراسی است که بقای سیاستمداران را وابسته به رای زنان که نیمی از مردم جامعه هستند کرده و حاکمان را برای جلب رضایت زنان هم شده مجبور به اتخاذ تصمیمات برابر جنسیتی کرده است. دموکراسی است که مطرودان و محذوفان جامعه را شناسنامه دار می کند و برای اثر انگشت آنها هم ارزشی برابر با سایرین قائل می شود. دموکراسی است که طی نیم قرن سیاهپوستان آمریکا را از «کاکاسیاه» به جایگاه ریاست جمهوری این کشور برکشیده است. دموکراسی است که طی نیم قرن شخص اول آلمان را از هیتلر به آنجلا مرکل تغییر داده است. دموکراسی است که صدای مدافعان حقوق حیوانات و حامیان محیط زیست و دفاع از حقوق اقلیتها را به صدایی قابل شنیدن در سطح جهانی بدل کرده است. دموکراسی است که فرد نژادپرست و غیرستیزی مانند ترامپ را مجبور به حضور در جمع سیاهپوستان و لاتین تبارها کرده است. به دموکراسی انتقادات بسیاری وارد است اما با همه این اوصاف باید فریاد زد: «زنده باد دموکراسی» @kharmagaas https://t.me/aliakbargorji2

بیانیه مسعود پزشکیان درباره مناطق، اقوام، ادیان و مذاهب کشور به گزارش ایلنا، متن بیانیه مسعود پزشکیان نامزد چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری درباره مناطق، اقوام، ادیان و مذاهب به شرح زیر است: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاکُمْ مِنْ ذَکَرٍ وَأُنثی وَجَعَلْنَاکُمْ شُعُوباً وَ قَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنْ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ ". «حجرات ۱۳» بیا تا جهان به بد نسپریم/ به کوشش همه دست نیکی بریم فریدون فرخ فرشته نبود/ ز مشک و از عنبر سرشته نبود به داد و دهش یافت آن نیکویی/ تو داد و دهش کن، فریدون تویی ملت شریف ایران اینجانب به عنوان یکی از فرزندان ملت تاریخی و بزرگ ایران خود را در معرض رای شما ملت بزرگ ایران قرار داده ام تا در صورت همراهی و انتخاب و رأی ارزشمند شما ایرانیان بتوانم به عنوان خدمتگزار و امانتدار امید و رای تان در ساختن ایران بزرگ گام بردارم. بر همین اساس با شما عهد می بندم که در صورت انتخاب توسط شما همه توان و وقت و زندگی ام را صرف ساختن و آبادانی و عمران و پیشرفت ایران عزیز کنم. ایران میراث تمدنی و فرهنگی و سیاسی و سرزمینی ارزشمند و گرانقدر و عزیزی است که از چند هزار سال قبل سهمی قابل توجه در برساختن تمدن و فرهنگ بشری ایفا کرده و در جای جای این سرزمین اهورایی نشانه های فراوانی از تمدن چند هزار ساله ایرانیان است. امروز ایران ما یعنی آن سرزمین و فرهنگ و تمدن تاریخی که نیاکان به عنوان میراثی ارزنده به ارث گذاشته اند با چالش ها و مسائل بزرگ و گره های پیچیده ای در حوزه های اقتصادی و سیاسی و بین المللی و فرهنگی و اجتماعی دست به گریبان است و گشودن این گره ها و حل و فصل مسائل پیش روی کشور جز با همراهی و مشارکت تک تک شهروندان ایران زمین میسر نیست. واقعیت این است که ارکان سازنده فرهنگ و تمدن ایران زمین که امروز به عنوان اقوام ایرانی و به تعبیری تار و پود هویت این کشور نام می بریم دیرزمانی است به علل و دلایلی از اقسام نابرابری ها و فقدان عدالت اقتصادی و اجتماعی و نظام اداری در رنج است و هر چند پس از انقلاب اسلامی بویژه در دوره اصلاحات گامهای خوبی در جهت رفع محرومیت از این مناطق برداشته شده، اما سیطره ساختار نامعقول و غیر قاعده مند از یک سو و بودجه ریزی های غلط و تجویز نسخه ها و راهبردهای مقطعی و شعاری از سوی دیگر به گسترش و تعمیق این نابرابری های تلخ انجامید که در این میان سیمای مناطق مرزی کشور را بیشتر متاثر نموده است. پیشنهاد و راهکار مشخص ما در جبران کاستی ها و محرومیت های تاریخی و مزمن در این نواحی رویکرد «تبعیض مثبت» و تمرکز برنامه ها و منابع برای پیشرفت و آبادانی نقاطی است که به شکلی شایسته مورد توجه برنامه ریزان قرار نگرفته است و متاسفانه به محرومیت این شهر یاران و خاک مهربانان از توسعه متوازن و همه جانبه انجامیده است. اگر این کاستی ها و بخشی نگری ها و فقدان نگاه ملی را در حوزه فرهنگی و مذهبی نیز تعمیم دهیم حساسیت ها و ضرورتها بیشتر به چشم می آیند. بنده از اینکه رهنمودهای حضرت امام (ره) و مقام معظم رهبری در «وحدت کلمه» و تلاش برای «انسجام ملی» و تقویت برادری بعضاً در نزاع های بی حاصل و دشمن پسند مذهبی و اعتقادی کم رنگ می شود، حسرت و تاسف می خورم و تامل در فرصت هایی که این وضعیت ناخوشایند از این دیار می ستاند و نیز از درخشش و زیبایی و رنگین کمان زیبایش می کاهد همواره از دغدغه هایم بوده است. از این که شخصیت های ترکمن، کرد، بلوچ و تالش به علت تمایز مذهبی از جایگاه مناسب و در شان یک ایرانی محروم می شوند؛ سخت متاثر می شوم به ویژه وقتی که به یاد می آورم صف اول آفرینشگران فرهنگی و تمدنی ایران عزیز همین مردمانی هستند که در نگاه برخی از عناصر بی توجه به آیین های ملی و دینی بعضاً از حقوق اساسی شان محروم می شوند. بنده شایستگانی از اهل سنت می شناسم که علیرغم کاربلدی و شایستگی صرفا به واسطه ذهنیت بسته برخی از افراد و سیستم های معیوب از مناصب و جایگاه های مناسب برخوردار نیستند. آنان نمی دانند که ایران بدون فرهنگ و هویت کردی مهمترین عنصر متشکله اش را از دست می دهد و به نقصانی جبران ناپذیر دچار می شود چنانکه آذری های غیور و آزادیخواه و احیا کننده مشروطیت و بلوچ و سیستانی های دلاور و شجاع و صمیمی و هم وطنان مومن و سختکوش ارمنی و آشوری و زرتشتی های نیک پندار و درست کردار و مندایی های پاک نهاد و کلیمی های عزیز و عربهای رشید و غیور و بختیاری و لرهای دشمن ستیز و ترکمنان زیبا اندیش و میهن دوست و پارسانان پاسبانان و وارثان اندیشه های کهن و قشقایی های ایران دوست... ادامه 👇👇 https://www.ilna.ir/fa/tiny/news-1493242 https://t.me/aliakbargorji2

تدریس به زبان و گویش محلی فرهاد قنبری تدریس به زبان محلی، سنگری است که قوم گرایان پشت آن پناه گرفته و مدام در دفاع از این حق به‌ظاهر عقلانی و طبیعی، بیشترین نقدها و حملات را به کلیت ایران و زبان ملی ایران می‌نمایند. اما به دور از هیجانات رسانه‌ای و تحریکات برخی همسایگان نظری به این مسئله داشته‌باشیم و ببینیم آیا تدریس به زبان فارسی در نقاط مختلف کشور حقی پایمال‌شده و ظلم در حقوق قومیت‌هاست؟ ۱- نکتهٔ اول میزان تنوع قومی و زبانی و گویش‌های متنوع و فراوان در ایران است. و آیا اصلاً چنین امکانی وجود دارد در ایران با این تنوع قومی، هر قومیت و لهجه و گویش و زبانی بخواهد که به زبان و گویش مادری تحصیل نماید؟ وقتی ما از تدریس به زبان محلی سخن می‌گوییم باید به‌خاطر داشته باشیم در آن صورت گیلکی هم حق خواهد‌‌ داشت که بخواهد تدریس به گویش گیلکی صورت گیرد و طبیعتاً تالشی، مازنی، بوشهری و خراسانی و سایرین نیز در کنار ترک و کرد و عرب و بلوچ و لک و لر و ترکمن غیره، خواهان تدریس به زبان و گویش محلی خود خواهند بود. و حال دوباره در اینجا با مشکل و مسئله دیگری مواجه خواهیم بود و آن تفاوت لهجه و گویش زبان کردی و ترکی در ایلام و کرمانشاه و کردستان و همدان و فارس و شهرکرد و اردبیل و خراسان و... با کردی و ترکی رایج در کردستان و آذربایجان خواهیم و در این صورت باید برای هرکدام از آنها هم کتب درسی مخصوص خود تدوین شود. تدریس به زبان و گویش قومی و محلی در کشوری با تنوع قومی ایران عملاً به پراکندگی و درهم‌ریختگی و تبعیض فراوان آموزشی منجر شده و تبعات و آسیب‌های فراوانی در پی خواهد داشت. ۲- مسئلهٔ دوم خود زبان فارسی است که زبان هیچ قوم و منطقه و استان خاصی نبوده و نیست و در طول تاریخ همیشه زبان ملی ساکنان سرزمین ایران بوده‌است و گاهی حوزه نفوذ آن تا دربار عثمانی و هندوستان و ماوراءالنهر و بغداد نیز کشیده شده‌است که این خود عاملی بر قدرت فرهنگی و تمدنی این سرزمین بوده‌است. در تاریخ این سرزمین سلسله‌های حاکم از نقاط مختلف ایران اعم از ریشهٔ آذربایجانی، زند، کرد، دیلمی و غیره بوده‌اند، اما نه تنها هیچ مشکلی با زبان فارسی به‌عنوان زبان ملی ایرانیان نداشتند، بلکه در گسترش آن نیز تلاش فراوانی به کار گرفته‌اند. (به‌طور مثال اگر نگاهی بیندازیم به سلسلهٔ قاجار که تبار آذربایجانی دارد، اما تمام در نوشته‌هایشان از زبان فارسی استفاده شده‌است. مانند سفرنامه‌ها و یادداشت‌های ناصرالدین شاه). در ایران حتی سلسله های غیر ایرانی مانند غزنوی و سلجوقی و تیموری و ایلخانی هم پس از استقرار حکومت شیفته زبان فارسی شده و با جذب عالمان و ادیبان و شاعران و هنرمندان باعث گسترش و اعتلای زبان فارسی شده اند. به عنوان مثال دربار محمود غزنوی پر از شاعران پارسی گوی بود و عنصر ملک الشعرای دربار به حساب می آمد. ۳- مهمترین عامل پیوند یک ملت پیوند زبانی است. به قول ویتگنشتاین فیلسوف برجسته اتریشی «محدودهٔ جهان من، محدودهٔ زبان من است». بسیاری از قومیت‌گراها بر این مسئله تأکید می‌کنند که آپارتاید فرهنگی در ایران اتفاق افتاده و گفتمان مرکزی فارس، سعی در نابودی زبان‌های محلی و قومیت‌های دیگر داشته‌است. اگر به تجربه رجوع نماییم می‌بینیم که اکنون هم که تدریس به زبان ملی است، بسیاری از مردم آذربایجان، کردستان یا اعراب خوزستان و... به‌سختی به فارسی صحبت می‌کنند و حال اگر همین تدریس به زبان فارسی هم به زبان قومی تغییر کند، آیا دیگر بسیاری از مردم ایران قادر به تکلم به زبان فارسی و ملی خواهند بود؟ و آیا این به معنای جدایی کامل معنوی و فکری از ایران نخواهد بود؟ ۴- تحصیل به زبان ملی نه تنها به اقوام ایرانی آسیب نمی‌رساند بلکه باعث می‌شود افراد از همان کودکی با دو زبان رشد یافته و عملاً نسبت به اقوام تک زبانهٔ دیگر، جهان زیبایی‌شناسانه و ذوق هنری و فکری گسترده‌تری را تجربه نمایند. ۵- نگاهی به کشورهای همسایهٔ ایران به ویژه ترکیه نشان می‌دهد، که این کشور چه تلاشی برای از بین بردن زبان کردی در دهه‌های اخیر به کار گرفته‌است و چه تبعیضی در قبال غیرترک زبانان اعمال کرده‌است. مسئله‌ای که در ایران نمود خارجی چندانی ندارد، زیرا بسیاری از سلسله‌های حاکم بر ایران از قومیت‌های مختلف ساکن این سرزمین بوده‌اند، (و یا به‌عنوان مثال استان کرمان و خراسان جنوبی و هرمزگان و سمنانِ فارس‌نشین به‌مراتب از تبریز و آذربایجانِ ترک‌نشین، از لحاظ اقتصادی و امکانات در وضعیت پایین‌تری به سر می‌برند. مسئله‌ای که محال است مشابه آن را میان شهرهای ترک‌نشین و کردنشین ملاحظه نمود.) @kharmagaas https://t.me/aliakbargorji2

‌ زبان ملی، زبان محلی و جنون تک‌ساحتی ‌ ‌‌فهم نویسندگان اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مبتنی بر یک معرفت چندوجهی و متکثر بوده است. فهمی که متاسفانه قربانی برخی از لج‌بازی‌ها و سطحی‌نگری‌ها شده است: "زبان و خط رسمی و مشترك مردم ایران فارسی است. اسناد و مكاتبات و متون رسمی و كتب درسی باید با این زبان و خط باشد، ولی استفاده از زبان‌های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در كنار زبان فارسی آزاد است". زبان ملی و هویت مشترک و ملی ما ایرانی‌ها به فارسی گره خورده است و بدان می‌بالیم، اما اگر با زبان‌ها و گویش‌های محلی و مادری به ستیز برخیزیم، دچار جنون تک‌ساحتی شدیم. از جوانی به این اندیشه‌ی غیریت‌سازانه شاعرانی چون عمان سامانی می‌اندیشیدم: از رخت مست غرورم می‌کنی از مراد خویش دورم می‌کنی گه دلم پیش تو گاهی پیش اوست رو که در یک دل نمی‌گنجد دو دوست اکنون، در آغاز پنجاه سالگی خوب می‌فهم که انسان می‌تواند هم‌زمان ده‌ها نفر با ده‌ها مساله را دوست داشته باشد. ما می‌توانیم هم‌زمان عاشق خدا، طبیعت، دین، اخلاق. سیاست، زن، فرزند، پدر، مادر، خواهر، برادر و دوستان متعدد خود باشیم و دچار تناقض هم نشویم. ‌ حال، رابطه هویت و زبان مادری با زبان و خرده‌هویت‌های محلی نیز چنین است‌. ما می‌توانیم، زبان‌ها و گویش‌های مختلفی را بیاموزیم، اما زبان ملی و مشترک را هم ارج بنهیم. هیج‌ستیز طبیعی بین اینها وجود ندارد، مگر آنکه تخم نفرت و‌ شکاف را خود در آنجا بکاریم. https://t.me/aliakbargorji2

پاسدار خاک مهربانان محمدرضا خوبروی‌پاک فدرالیسم را برای ایران نامناسب می‌دانست و بر تمرکززدایی و خودمدیری تاکید داشت. ✍🏻فرزاد نعمتی / خبرنگار گروه فرهنگ 🔹محمدرضا خوبروی‌‏پاک به تجربه موفق تصویب «قانون انجمن‏‌های ایالتی و ولایتی»در دوران مشروطه می‌‏پردازد و نشان می‌‏دهد که چگونه مؤسسان مشروطیت در درکی صحیح از ملیت ایرانی و الگوهای تاریخی توزیع قدرت در ایران کوشیدند توازنی میان قدرت ملی و قدرت‏‌های محلی ایجاد کنند. او می‌‏گوید اینک که ترازنامه فدرالیسم در جهان قابل رویت است و تاریخ ایران پیش‌روی ماست، بهتر آن است که به این سخن مولانا که «تو وطن بشناس ای خواجه نخست» گوش فرا دهیم و از «خاک مهربانان» پاسداری کنیم. 📌متن کامل: https://hammihanonline.ir/fa/tiny/news-17156 @hammihanonline https://t.me/aliakbargorji2