Ciel

_در ستایش ریمل آبی و نور ...

یه چیزی پیدا کن ، بهش چنگ بزن و پیش برو ... جدی میگم ...

وقتی بچه بودیم بهمون یاد دادن خانواده یه عده آدمن که باهاشون نسبت خونی داری، بعد ما بزرگ شدیم و یاد گرفتیم نسبت خونی داشتن با یه عده کمک خاصی به زندگی‌مون نمی‌کنه.

تو مثلِ حسِ خنکیِ باد از پنجره بازِ اتاقی بعد از اینکه مهمونا رفتن.

تو آخرش هرچی عشق به بقیه دادی رو پس می‌گیری و همش رو به خودت برمی‌گردونی. تو می‌ری از جایی که قدرت دونسته نشده و اون لحظه تغییر آغاز می‌شه. همون لحظه‌ای که سراغ خلا درونی‌ات با این دید می‌ری که خودت باید درست‌اش کنی و وظیفه یکی دیگه نیست. می‌فهمی برخی آدم‌ها نه تنها این خلا رو پر تر نمی‌کنن، بلکه خالی‌تر‌ت می‌کنن و می‌رن. همچی از این درون شروع می‌شه و هیچ درمانگری بهتر از خودت وجود نداره براش.

نوشته بود بازه تهِ قصه، هرچه پیش آید خوش آید.

چشمم خورد به تقویم دیدم امروز روز جهانیه قربانیان خشونته، مغزم سوراخ شد، کسی که زندگیش به گند کشیده شده و دنیا حتی یه ذره هم براش عادلانه نبوده روز جهانی به چه دردش می‌خوره؟

انگار یه تیکه از وجودم جا مونده پیشِ اون.