A drop of silence

من خودم را می‌بینم. از نزدیک. زیادی نزدیک. آن‌قدر که انگار نوک دماغم را نگاه می‌کنم. نگاهم مخدوش است. اگر بروم دورتر قشنگ واضح است که به چه گایی رفته‌ام. دو سال پیش‌ توی دفترم نوشتم «همه مثل من نیستند. و دلم گرفته است و نمی‌دانم چطور از این حس گهی که نمی‌گذارد هیچ غلطی در زندگیم بکنم خلاص شوم.» و هنوز همان. حتا بدتر. به مراتب بدتر. آدم عادت می‌کند بله. امّا چرا کسی از هزینه ای که این وسط پرداخت می‌شود حرفی نمی‌زند؟ هر کس داستان خودش را دارد. بدبختی‌های خودش. و من هنوز فکر می‌کنم فرق می‌کنم. فرقِ بد. نه از آن‌ها که به‌شان ببالی. جوجه اردکِ زشت. و چند سال پیش هم برای خودم نوشته بودم «اشکالی نداره‌. یکی شبیه تو رو پیدا می‌کنم». و اتفاقاً غمگین نبودم و گریه نمی‌کردم و به خودم مسلط بودم. منطقی. حالا به خودم می‌گویم دهنت سرویس! این جمله غم دارد. این جمله طفلکی است. گاهی اگر ادای پوست‌کلفت‌ها را در بیاوری بدتر شبیه بیچاره‌ها می‌شوی. #گاهی_کیمیا 📝

خدایا چرا من نمی تونم این لباس و بپوشم و برم بیرون؟!

خدایا چرا من نمیتونم این لباس و بپوشم و برم بیرون؟!

کاش من یه روز بتونم با آرامش زندگی کنم.

برای امروز به سی و دو هزار و هفتصد و بیست و دوتا اتفاق خوب نیاز دارم.

🌙🎶 t.me/ADOsilence

[...] آیا «پایان» خالی‌ست؟ [...] اما هر «پایان» پُر است از چیزهایی. [...] پُر است از: اندوه، آگاهی، آزادی، آغاز [...].