مَدفنِ مُستعار

کاش می‌تونستم موقع انتخاب واحد کل بچه‌ها رو توی دانشگاه جمع کنم، خودشون و ساختمون دانشگاه رو با هم آتیش بزنم.

خوابم گرفته اما مغزم هنوز گرسنه‌ست برای خوندن، دیدن، فکر کردن.

من، یه "دستتو محکم میگیرم و با هم فرار میکنیم." محسوب میشم. و تو هم، یه "هرچی شد به پشت سر نگاه نکن." هستی. دو دیالوگ مکمل هم. سکانس نقطه شدنیم، در عمق جاده ای بی انتها. یه فرار سینمایی.

اگر قبل از تولد؛ تحمل و سازِش با محیط، و پذیرفتنِ شوربختی‌ای که حالا می‌گوییم از اقبال زاییده شده را روی دنده‌‌هایمان مُهر زده باشند، برای من روی آن دنده‌ای بوده است که ندارم‌اش‌. شاید از بهر همین، مدام از دنده چپ سخن می‌گویم. این آدمیان انگار ترسِ بقا کور و زبان‌هایشان را درنده کرده است. ارزشِ زنده ماندن به کمیتِ عمر و کیفیتِ خوراک نیست، ارزش زنده ماندن به رخت اعیانی و خرقه ریا پیرایه کردن نیست. نفس کشیدن از هنگامی عیار پیدا می‌کند که کمر صاف کنی، قد علم کنی بر خلاف جریان تند‌آب‌ها و سیلاب‌ها. زنده ماندن چه سود؟ اگر بَرده مکان، زمان، اشیاء و حتی یک اندیشه باشی. آب که گوشه نشین شود، عاقبت لجن‌زار است.

گفتند؛ حالِ مُتکلم از کلامش پیداست. ولیکن حقیرند حروف در چینش به وضعِ احوال. اما چون شرح‌اش رسالت این محبتِ درون سینه‌ است، خواهم گفت. خون می‌چکد از زخم دلتنگی و دوری. گویی اندوه بند بند جگرم را به دندان گرفته‌ است.

I dreamt about you today. At least I thought I did; maybe it was more like dreaming while awake. I looked at your face you seemed attentive, a very faint smile playing around your mouth. Your eyes were like two endless black holes...Once I’ve looked at your eyes I can’t stop staring, trying not to get lost in them.

The room screams with its lack of you.

24 ساعت کمه. من به روز‌‌های 72 ساعته نیاز دارم برای رسیدن به کار‌هام.

آمان آیریلیخ....

بخاطر این داستان هم که شده باید انگلیسیم رو بهتر کنم...