_ستاره.

روز جهانی آسم. برای مایی که گاهی برامون بالا رفتن از حتی دو تا پله هم نفس‌گیر و خفه‌کننده‌ست.

در واقع حرفو نزنی، جدا بیات میشه و بعدا اصلا حس گفتنش نیست.

هم اتاقیم گفت آدم وقتی مجبور باشه همه چیز رو تحمل می‌کنه. راست گفت.

«چقدر زنده بودن شرم‌آور است.» مسکوب می‌گوید. #شاهرخ_مسکوب

هرروز عزادارِ اخبارِ عزاهای پیشم.

هی می‌دوم و هی نمی‌رسم.

درست می‌شه رئیس. درست می‌شه. دنیا همیشه به کام آدم‌هایی نمی‌چرخه که دوست دارن بهترینِ ماجرا خودشون باشن.

جز این برای بهتر شدن این مشکل یا بیماری یا سندروم یا هرچیزی که اسمشه (لعنت بهش) باید خوابم رو تنظیم کنم، روتین ورزش و کاهش وزن داشته باشم و سبک زندگی سالم و سالم خوردن. مهم‌ترین نکته‌ش؟ باید اضطراب نداشته باشم بتونم از اضطراب و افسردگی دور شم و از بالا پایین‌های روحی فاصله بگیرم.

جوابش اومد. انقدر که فکر می‌کردیم اوضاع داغون نبود. ولی داروهامو باید مصرف کنم. یکیش یک ماه و یکیش سه ماه و دوباره بعد سه ماه باید برم دکتر.

هرشب طی این یک هفته خودمو قانع می‌کنم عوارض قرص‌هاییه که مصرف می‌کنم. سارا هم بهم گفت عوارض قرص‌هاست. امیدوارم همین باشه و بازگشت چرخه‌ی افسردگی نباشه.