Фахриёр

Бугун Ёзувчилар уюшмасида устозлар Аҳмад Аъзам ва Фароғат Камолни 75 ва 65 ёшлик юбилейлари муносабати билан хотирлаш тадбири бўлиб ўтди.

#tirik_sheʼr 📝Muhammad Siddiq — Qaysi javonibning soyasiman men... "Izlam" kitoblar taqdimotidan parcha. ➡️ Toʻliq videoni Youtube kanalimizda tomosha qilishingiz mumkin. 🔵Telegram 🟦Facebook 🟥 Instagram  🔴YouTube

​​#review 🫰🏼"Izlam"🔞 🧓🏻Faxriyor

zamon somon tiqar so‘z tulumiga

Faxriyorning sonetlari, she'r-u dostonlarini o‘qib kishi jumbushga keladi. O‘lik so‘zlarga ruh ato etgan bu inson nim tabassum ila shaxs ruhiyatidagi jamiki mudroq tuyg‘ularni sergak tortiradi, uyg‘otiradi.

borxes aytmoqchi kechagi it bugun it bo‘lmay turgan materiya tinimsiz evrilayotgan holatda hasad hasad bo‘lib qolaverarmi

Faxriyor shunchaki shoir emas, u inson tabiatini to‘liq anglab yetgan va bu tabiatning qor-u bo‘ronlarini, nafis gulbog‘lari, issiq jaziramasi-yu xazonrezgisini o‘z tanida his qilib ko‘rgan ruxshunos. U materiya va borliq, substansiya va inson, yo‘qlik ichra kengayib borayotgan koinot oralab modernizm she'riyatidan postmodernizmga evrilib borib, insonning ekzistensialistik mohiyatini izlovchi faylasuf go‘yo. Nechun Faxriyorni oldinroq bilmadik? Nega uning she'rlarini maktab darsliklariga kiritishmadi? Nega o‘zbekning shunday zabardast shoirini bizdan yashirib kelindi? Yoki noshirlar aybdormi, yo befarq kitobxon... Nima bo‘lganda ham besh yuz sahifaga yaqin saylanma qayta nashr etildi. Akademnashrga bu uchun qancha minnatdorchilik bildirsakda oz. Zero shoirning zahmatini birgina bu kitob bilan o‘lchab bo‘lmaydi. Faxriyorni hali ko‘p kitoblarini o‘qishim darkor. Barchaga yoqimli mutolaa tilab, hurmat va ehtiron ila S.N.K P.s: 2024-yil o‘qilgan 15-kitob #photo_by Santuagara

Пабло Неруда

Таржималар Пабло Неруда (Чили) * * * Чакалазор, адашдиму кесиб олдим бир шохни, унинг сокин шивирларин лабларимга тутдим мен. Бу эҳтимол, йиғлоқи бир жаланинг шовуридир, ёки синган қўнғироқнинг, ё яра дил ноласи. Ногаҳонда йироқлардан бир нимарса чалинар, теран-теран яширинган, тупроқ остида қолган, намхуш ойлоқ шомлар аро, тўзғин хазонлар аро унини куз аллақачон ўчирган бир сас-садо. Чакалакзор уйқусидан лаблар тегиб уйғонган ёнғоқ шохи бўғриқиб, жим куйлаб юборди бехос ва ул шохнинг дайди иси шууримга урилди, гўё мени излаб келмиш унут бўлган илдизлар, менинг олис болаликда йўқотган ҳур ватаним. Ёнғоқ шохин бўйларидан маст бўлиб тонг қотдим мен. Фахриёр таржимаси https://t.me/fahriyor_poet

Таржималар Марис Чаклайс (Латвия) АКБАР САРОЙИ. ШОҲ ШАТРАНЖ ЎЙНАР ТИРИК СИПОҲЛАР БИЛАН Ўйналмоқда тирик сипоҳлар. Вожиб эрур шоҳнинг фармони. Кимдир мазах қилмоқни хоҳлар Шоҳни. Лекин йўқдир имкони. Фил лўкиллар ҳукмга кўра, Ваҳимали тўранинг шаҳди. Пиёдага назорат керак - Шундай аъло ҳозратнинг аҳди. Қовоғини уюб ўйнар шоҳ ва ишонар у бу ўйинга. Титраб тургач ҳар битта сипоҳ ишонмасдан илож йўқ унга! Севинчдан тош қотар малика, хаёлларга чўмар у бир дам: Гўё унга тўрпалак тикар сипоҳ бўлиб турган ҳар одам. Бунда ҳар иш жиддий, бехато, терга ботар бошдан оёғинг. Бари жиддий – устингдан ҳатто сакраб отнинг отнинг туёғи. Шоҳ - енгилмас. Ҳамиша ғолиб. Фақат бир ўй бермайди ором: гўё бунда сипоҳлар қолиб ўйнатади кимдир уни ҳам. Фахриёр таржимаси https://t.me/fahriyor_poet

– Йўқ, энди келмаяпти, – деб жавоб берди ўзи билан О.ни назарда тутар экан. – Ҳали шунақаман де? – деди О. хаёлчан. – Нега олдинроқ бунақа гаплашмагансан... мен билан? – Эсингда бўлса, сен бу ерга гаплашгани келмас эдинг. – Жаҳлинг чиқмасин... – Ё гапим нотўғрими? Ишдаги суҳбатларимиз ўта расмий эди, билмадим менгами ёки ўзингга гап тегишидан қўрқар эдинг, уйда эса... Сен ўйлама, мен ҳозир фақат бўлган гапни айтяпман. Сенга ҳеч қандай даъвом йўқ... Кулгили-ку... Оқар сувлар аллазамонлар оқиб кетди... О. бу ёққа келаётганда бу гаплар хаёлида ҳам йўқ эди, лекин илкис уйғотиб юборилган хотиралар уни майлини қўзғаб юборди ва улар ҳеч қачон бир-бирини мана шундай ший-шийдам деворлар орасида, бўм-бўш ерда... сочилиб ётган китоб ва газеталар орасида суймаганини ўйлаб хаёли қочди. Кўнгли суст кетиб, котибанинг ёнига борди, қучмоқчи бўлди, бироқ у мулойим, аммо кескин қаршилик кўрсатди. – Кераги йўқ, – деди котиба, – оқар сувлар оқиб кетди. Олдинлари сени эслаб турар эдим, лекин кейинги пайтларда тушларимга ҳам кирмай қўйдинг. Кетиш олдидан сен билан хайрлашиб кетиш истаги юрагимга ўрнашиб қолган экан. Бошимдан кўп марта ўтган – бирор истак юрагимга ўрнашса, амалга ошмай қолмайди. Мана, ўз оёғинг билан келиб ўтирибсан. Ростдан ҳам кетаётганимни эшитмаганмидинг? – Эшитганим йўқ. Тасодифан кириб қолдим. Бир ишим бор эди... – Қанақа иш экан? О. қизил лимузинни оғзидан гуллаб қўйишига сал қолди, лекин айни вақтида тилини тийди: нимани ҳам айтарди? Шу бугуннинг ўзида битта мошинани икки-уч марта кўрганиними? Нима бўпти шунга? Кўрса кўрибди-да. Кейин эса котиба ўзидан жуда узоқлашиб кетган эди. О. билан худди бошқа дунёда туриб гаплашгандай гаплашди. О.нинг кўнглида қўққисдан ўзига бефарқ қараб турган ойнани чил-чил синдириш истаги қўпди, бироқ ойнани синдириш бахтсизлик келтиришини айни вақтида эслаб қолди. У шу тобда на ўзининг, на котибанинг бахтсизлигига рози эди. Балки у О. учун ҳали сиртида икковининг акси совиб улгурмаган муҳаббатлари ойнасини ҳам сотгандир: уни ҳам бошқа уйга олиб кетиб, бир бегона деворга осиб қўйишар, балки шунда у совуқ сиртида бошқа ҳаёт, бошқа бир муҳаббатни акс эттирар. Фақат хайрлашиш қолди, энди О.ни товушу овозлар мозорига айланган бўм-бўш хона билан боғлаб турган нарса қолмаган эди. Кетиш керак. У, гарчи қайта кўришиш ҳеч қачон насиб этмаслигини билиб турса-да: “Майли, омон бўл, янги жойда умринг зиёда бўлсин. Балки яна қачондир, қаердадир кўришиш насиб этар”, деди. О. остонада котибанинг пешонасидан ўпиб, зинапоядан эна бошлади. Иккинчи қаватда синиқ зинани эсдан чиқариб, қоқилиб кетди-да, йиқилишига бир баҳя қолди. Бошини кўтарди. У зинапоя супасида турар эди. О. тепага қараганида қўл силкиб қўйди. Жилмайгандай туюлди. У йўлида давом этди, тепадан ёпилаётган эшикнинг ғийқиллаши эшитилди. Бу ғийқиллаш каравотнинг инграган пуржинларини эслатди, шундагина у котиба билан видолашганини теран ҳис қилди. Дафъатан яна шуни ҳам тушундики, гарчи йиллаб кўришишмаган бўлса-да, котиба шаҳардаги яккаю ягона яқин одам экан. Ўйлаб кўрса, қизил лимузиндан фақат унга гап очиши мумкин экан. Миясига олдига қайтиб бориб: “Кетма, оила қурамиз, бирга яшаймиз, китобларингни ҳеч кимга сотмаймиз” ёки “...ҳеч бўлмаса, фақат шу кеча бирга бўлайлик, ерга китобларни тўшаймиз, эски газеталарни ёпинамиз, бир-биримизнинг пинжимизга кириб, бор дунёни унутамиз”, деб айтсаммикин деган фикр келди Лекин бунинг иложи йўқ эди; ҳамма нарса ҳал бўлганига, энди ҳеч нарсани ортига қайтариб бўлмаслигига ақли етиб турар эди.