بنیاد غیردولتی مهرپایدار (دفترمازندران)

‍ 🟢کارستان بابل‌کناری‌ها؛ جدایی یک‌هفته‌ای زباله‌ها از انجیل‌سی/ تداوم شب‌نشینی مردم برای ممنوعیت ورود زباله به انجلیسی🟢 📚 @Babolihaa   🔺اهالی منطقه انجیلسی بابل با شب‌نشینی در درب ورودی این سایت زباله، مانع حضور خودروهای حمل زباله به داخل سایت شده و خواستار اجرای حکم قطعی شعبه ۲۵ دادگاه تجدید نظر استان مازندران، و جدایی انجیلسی با زباله بعد از ۲۵ سال هستند. اهالی منطقه انجیلسی بابل با نشست های شبانه خود در اطراف این سایت، مانع حضور خودروهای زباله برای ورود به سایت شدند. 🔺۲۰۰ نفر از اهالی این منطقه به نوبت از ۹ شب تا یک بامداد که زمان حمل زباله به این سایت است دور هم جمع می‌شوند که این امر سبب شد حدود یک هفته هیچ زباله‌ای به انجیلسی منتقل نشود. 🔺اهالی منطقه که تحت هیچ شرایطی اجازه عکس یا فیلم برداری از تجمع خود را به کسی نمی‌دهند و اجازه سوء‌استفاده از مطالبه قانونی خود را به کسی نمی‌دهند. 🔺مردم که در همان محل یک سماور بزرگ مستقر کردند با نان، پنیر و حلوا شکری شام می خورند و بعد از اطمینان کامل از نیامدن خودروی زباله محل تجمع را ترک می کنند. 🔺این مردم یک چادر بزرگی هم برپا کردند که در زمان بارش سرپناهی داشته باشند. ماجرای سایت زباله انجیلسی در ۱۰ روز اخیر وارد مرحله‌های جدیدی شد که از ۹ اردیبهشت با نصب بنر در ورودی این سایت کلید خورد و در تداوم آن با شکل‌گیری #کارزاری برای جمع‌آوری امضاء جهت نجات انجیلسی از مشکل ۲۵ ساله ابعاد تازه ای به خود گرفته بود. 🔺مردم منطقه در ورودی سایت زباله انجیلسی بنری نصب کردند که در این بنر تنها خواسته خود را اجرای حکم دادگاه تجدید نظر استان مبنی بر رفع مزاحمت، جمع آوری زباله های مدفون و انتقال سایت زباله به مکان دیگر اعلام کردند 🔺یک جوان مشکوکی هگ که قصد فیلم برداری و شیطنت رسانه ای در این خصوص داشت بلافاصله مردم گوشی را از دست وی گرفتند. بیماری های بسیار خطرناک جان عزیزانمان را گرفت و منطقه بکر انجیلسی دیگر جای برای زیستن نیست. تنها خواسته مردم منطقه فقط اجرای حکم مرجع قضایی است و هیچ خواسته دیگر ندارند. تفکیک زباله از روستاها 🔺دهیاران روستاهای بابل با استفاده از ظرفیت فضای مجازی از اهالی ساکن در روستاهای خود خواستند با توجه به شرایط پیش آمده زباله ها را در منزل تفکیک کنند و زباله را در درب منزل قرار ندهند. 🔺این دهیاران با صدور اطلاعیه از مردم خواستند با توجه به اینکه زباله های روستا در شرایط فعلی جمع آوری نمی شود زباله ها را در سطح روستاها قرار ندهند. شهرستان بابل حدود ۶۰۰ روستا و آبادی دارد که از ۲۰ خانوار به بالاتر در آن ساکن هستند. گزارش: فریبرز سیفی شما هم با امضای این کارزار و معرفی‌اش به دوستان‌تان، به جمع ۱۴۰۰نفری موجود پیوسته و آن را توپول‌تر کنید! اگر هر یک از ما، امروز تصمیم بگیریم که فقط یک نفر را ترغیب به امضا کنیم، یعنی می‌شویم ۲۸۰۰ امضا!✌️ https://www.karzar.net/113534 کارزار #نه_به_سایت_انجیلسی

اين ديدگاه ارزش و جايگاهي براي سرشت سازنده‌هاي زيستمند و نازيستمند زمين نمي‌شناسد و رگه‌هاي انسان برتر بيني در آن آشكارا ديده مي‌شود. نگرشي ديگر از كنشگران محيط زيست، همه سازنده‌ها، باشندگان و زيستمندان زمين را بر بنيان «حق وجود» و «حق حيات» ارزش گذاري مي‌كنند نه بر مبناي سودمندي آن. در اين نگرش، همه آنچه كه در كره زمين هست، با دستاويز به فلسفه «اخلاق محيط زيست» بر بنيان دو گزاره «حقِ وجود» و «حقِ حيات» نگريسته مي‌شوند. برگردان اين ديدگاه به آنچه كه در دستگاه «فلسفه غرب» بدان پرداخته مي‌شود، همان «بايوسنتريك» و «اكوسنتريك» است. «بايوسنتريك»، ديدگاه «اصالت‌دهنده به زيستمندان» و «اكوسنتريك» در گامي فراتر از آن، ديدگاه «اصالت‌دهنده به بوم سازگان»  است. «كونينگهام » و همكارانش در كتابي با نام «دانش محيط زيست، يك نگراني جهاني » كه ويرايش هفتم آن در سال 2003 به چاپ رسيد، «بايوسنتريك» را نگرشي كه در آن «گونه‌هاي مختلف گياهي و جانوري از جايگاه ويژه‌اي برخوردار هستند مي‌دانند. در نگاه «بايو سنتريك»، چيزي داراي ارزش است كه بتواند پايداري و زيبايي يك كلوني زنده را فراهم نمايد. به بيان ديگر، گزاره‌هايي همچون «زيگونگي» بالاترين ارزش اخلاقي را در محيط زيست دارند». ارزش‌هايي همچون «حقوق حيوانات » يا پرهيز از گوشتخواري و پناه بر گياهخواري را مي‌توان پيامدها و پيايندهايي از نگرش «بايوسنتريك» دانست. در ادامه، «كونينگهام» و همكارانش «بايوسنتريك»، را نيز اينگونه مي‌نُمايانند؛ «در اين ديدگاه، همه پاره‌ها و پايه‌هاي زنده و نازنده اكوسيستم/زيست بوم مانند جهش‌ها و چرخه‌هاي بيوژئوشيميايي، دارنده جايگاه ويژه هستند و بايد برخوردار از «نگاه حرمت وجود» باشند». شناخت و جايگزيني «بايوسنتريك» و درگامي فراتر «اكوسنتريك» موجب مي‌شود تا بهره‌برداري از طبيعت را خردمندانه‌تر انجام دهيم. به‌كارگيري و پايبندي به اين ديدگاه موجب مي‌شود تا در ساخت بزرگرا‌ها، سوراخ كردن دل كوه‌ها و ساخت تونل‌ها يا بهره‌گيري از كانسارها و... دست كم اندكي درنگ كنيم و از خود بپرسيم كه آيا ساخت اين آزادراه بايسته است؟ آيا مسيرهاي جايگزين وجود ندارد؟ آيا كانسار همانندي كه بهره‌برداري از آن ويرانگري كمتري در پي داشته باشد را نمي‌توان يافت؟ آيا به جاي بهره‌برداري از چوب جنگل براي توليد كتابخانه و مبلمان و ميز ناهارخوري، نمي‌توان جايگزين كم هزينه‌تري يافت؟ و سرانجام اينكه آيا اگر توليد و مصرف همه‌چيز را اندكي فروكاهيم بيشتر آسيب خواهيم ديد يا اينكه توليد و مصرف همه‌چيز را با همين شتاب روزافزون افزايش دهيم بيشتر دچار آسيب خواهيم شد؟ انسان خردمندِ «پسا هولوسن» كه با توان بخشي به نيروي آزمندي و مصرف‌گرايي، در كمتر از دويست سال گذشته زمين را وارد دور «آنتروپوسين» كرده و به گفته «اليزابت كلبرت»، با چشماني بسته و پرشتاب به سوي «انقراض ششم » مي‌تازد، اگر مي‌خواهد ادامه دهد، ناچار است و بايد به اين پرسش‌ها پاسخ دهد. اين پرسش و پاسخ‌ها همان «انقلابِ سبز » برخاسته از انديشه و نگرش «بوم گرايانه» است.  كنشگر محيط زيست و منابع طبيعي  

🌿💦🌿💦🌿💦🌿💦🌿💦🌿💦🌿 ۱۴۰۳ دوشنبه ۱۷ ارديبهشت    فرگشت خرد انسان از آنتروپوسنتريسم به بايوسنتريك و ... #حنيف_رضاگلزار اين يادداشت را با اين پرسش آغاز مي‌كنم كه «پايه‌ها و پاره‌هاي سازنده محيط زيست و منابع طبيعي كه در برگيرنده جانوران، گياهان و همه نازيستمندان ديگر هستند را بايد بر چه بنياني ارزش‌گذاري كنيم؟»بر اين بنيان كه هستي و بودن آنها براي آسايش و آرامش يا پايداري و پايندگي زندگي ما انسان‌ها كارآمد است يا بر بنيان ارزش سرشتي و نهادي كه هر يك از اين پاره‌ها و پايه‌هاي سازنده طبيعت دارند؟ پرسش را اينگونه واكاوي مي‌كنم كه براي نمونه يك توده جنگلي را براي توليد اكسيژن، پاكيزگي هوا، اندوختن آب شيرين و زيبايي و چشم‌اندازي كه مي‌آفريند مي‌توانيم يا بايد ارزش گذاري كنيم و در پي اين روش ارزش‌گذاري خود را وادار، ناچار و ناگريز از «صيانت و حفاظت» آن كنيم يا اينكه بايد در نگاهي فراتر، اين توده جنگلي را بر بنيان ارزش سرشتي، چيستي و هستي يا همان «حق وجود» پاس داريم؟ بيان اين پرسش‌ها، خود بخشي از يك «انقلاب» است. انقلابي نه خونين و سرخ بلكه زيستي و سبز كه اگر به زودي رخ ندهد، به فروپاشي زمين خواهد انجاميد. از سوي ديگر پرداختن به چنين پرسمان‌ها و گزاره‌هايي خود بياني آشكار از روند فرگشت خرد گونه‌اي ويرانگر ولي به خود آمده و نگران از آنچه پيش روي دارد، است.  بسياري از مردمان كه در دايره كنشگري در محيط زيست و منابع طبيعي نيستند، همه زيستمندان را بر بنياد سود يا زياني كه براي انسان دارد ارزش‌گذاري و در پي آن ارج مي‌نهند. به بيان آشكار، از ديد بيشتر مردمان، ارزش يك درخت يا يك رودخانه تنها بر مبناي سودي است كه براي انسان دارد. بنابراين از ديد بيشتر مردم، پشه و مگس زيستمنداني بي ارزش و زيان‌آور و بنابراين دادباخته به نابودي هستند يا براي نمونه، ارزش يك پايه راش از ارزش يك پايه توسكا يا صنوبر بيشتر است چرا كه چوب راش جايگاه اقتصادي و صنعتي بيشتري دارد. اين نگرش «انسان مدارانه» يا «انسان محور» است. جهان بيني انسان مداري يا همان «آنتروپوسنتريسم »، گونه انسان را سرچشمه همه ارزش‌‌ها بر مي‌شمرد، چرا كه اين انسان بوده كه نخستين بار«ارزش»‌ها را آفريد. آنتروپوسنتريسم  تنها از آن روي كه ساختار «طبيعت» و «زيست بوم» در فرمانبرداري و بندگي انسان است آن را ارج و ارزش مي‌نهد. اين نگرش، انسان را «كانون هستي» مي‌داند و طبيعت و محيط‌زيست را تنها در بند خواسته‌ها و نيازهاي انسان ارزش گذاري كرده و هيچ حقي براي طبيعت به خودي خود نمي‌شناسد. دربرابر آنتروپوسنتريسم  كه در دوران «پسا هولوسن»، دانسته يا نادانسته، شناخته شده يا ناشناخته، دستاويزي براي نابودي و چالش‌هاي بنيادين زمين از سوي گونه‌اي به نام انسان خردمند - خردمند شده، نگاهي ديگر بر بنيان «طبيعت محوري »سربرآورد و آن «انسان محوري» خودخواه را به چالش كشيد.  براي نخستين بار «اِپيكوروس » در يونان باستان و پس از او «ارداويراف» در ايران باستان، نه تلنگر بلكه لگد‌هايي پياپي بر كالبد انسان محوري زدند، پايه‌هاي آن را سست و سپس ويران كردند و پس از آن نخستين سنگ بناي طبيعت‌گرايي يا زيست‌گرايي را اينگونه در دستگاه و انديشگاه فلسفي غرب و شرق بنيان نهادند كه «انسان، همه طبيعت نيست بلكه تنها و تنها يكي از پاره‌هاي سازنده آن است». در اردوگاه كنشگران محيط زيست و منابع طبيعي هم نگاه و نگرش آرماني و سازمان يافته‌اي درباره اين پرسمان برقرار نيست. باشندگان اين اردوگاه را نيز مي‌توان در دو گروه دسته بندي كرد. گروهي كه شمار بيشتري هم دارند، با نگاهي رويه‌اي و كم ژرفا و با دستاويز به اين آرنگ زياد شنيده شده كه مي‌گويد «ما زمين را از گذشتگان خود به ارث نبرده ايم بلكه از آيندگان به امانت گرفته ايم»، و با چنين نگرشي كه بايد در استفاده و بهره‌گيري از منابع طبيعي به گونه‌اي رفتار كنيم كه سهم آيندگان را هم كنار بگذاريم، پرچم حفاظت از محيط زيست را به دوش مي‌كشند. نگاه اين گروه، ناهمگوني چنداني با نگاه توده مردم كه ارزش محيط زيست و پاره‌ها و پايه‌هاي سازنده آن را تنها بر بنيان سود آن براي انسان ارزيابي مي‌كنند ندارد. اين شيوه نگاه به محيط زيست، نگاهي تاخت و تازانه است چرا كه در اين نگاه، همه پايه‌ها و پاره‌هاي سازنده كره زمين «منابعي» شمرده مي‌شوند كه براي استفاده گونه والا و برتري به نام انسان آفريده شده‌اند. با اين ناهمساني كه چون فرزندان ما هم حق برخورداري و بهره مندي از اين منابع را دارند، بنابراين بايد مردمان امروز در كاربرد و بهره‌گيري از اين «منابع» كمي هوشيارتر و آينده نگر‌تر باشند. به بيان ديگر از محيط زيست «حفاظت» و «صيانت» مي‌كنيم چرا كه فرزندان و آيندگان ما هم حقِ بهره‌برداري از اين «منابع» را دارند.

🔰 حفاظت از محیط‌زیست «برای محیط زیست» یا «برای آینده انسان؟» 🔹 فرگشت خِرد انسان از آنتِروپوسنتریسم به بایوسنتریک و اکوسنتریک ✍حنیف رضا گلزار 📰 روزنامه اعتماد، دوشنبه ۱۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ ▪️پایه ها و پاره های سازنده محیط زیست و منابع طبیعی را باید بر چه بنیانی ارزش گذاری کنیم؟ بیان این پرسش خود بخشی از یک انقلاب است. انقلابی نه خونین و سرخ، بلکه زیستی و سبز که اگر به زودی رخ ندهد، به فروپاشی زمین خواهد انجامید. ▫️با نگاهی کوتاه و گذرا به جایگاه و پیایند های دوگانه«انسان گرایی» یا«زیست گرایی» و در «گامی پیشروانه تر»، دوگانه «حق حیات» یا «حق وجود»؟ 🔻دسترسی به متن یادداشت؛ https://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/216554/

🟢 گزارش میدانی حسین آخانی از عزم شهرداری تهران در پارک لاله برای تکرار تجربه‌ای تلخ‌تر از پارک قیطریه! 🟢 📚 @darvishnameh ✍️ تیغ تخریب بر گردن درختان پارک لاله حسین آخانی (استاد گیاهشناسی دانشگاه تهران) خبرهای کشیدن حصار در بخش جنوبی پارک لاله در فضای رسانه ای کشور پر شده است، درست چند هفته بعد از خبرهای احداث مسجد در پارک قیطریه. برای من پارک لاله ازچهار جهت اهمیت دارد: 1️⃣ این پارک تنها فضای سبز مجاور بزرگترین و قدیمی ترین دانشگاه کشور است. دانشگاهی که در قلب شهر تهران از داشتن یک کمپوس (فضای بیرونی) مناسب محروم است. این پارک تنها جایی است که دانشجویان می توانند با دوستان خود در آنجا قدم بزنند و زیباترین خاطرات دوران تحصیل خود را بگذرانند. شک ندارم که هزاران دانشجو در همین پارک بزرگترین تصمیم خود را در فضای زیبای پارک برای تشکیل زندگی مشترک را گرفته اند. 2️⃣  آرزو داشتم که روزی پارک لاله را به باغ گیاهشناسی تبدیل کنم تا دانشگاهی باز باشد برای شهر تا کودکان، دانش آموزان و دانشجویان و مردم با دنیای گیاهان آشنا شوند. بعد از چندین سال مذاکره مفصل و جلسات متعدد، هیئت مدیره سازمان بوستانها و فضای سبز شهر تهران - علیرغم موافقت‌های اولیه - با آن مخالفت کرد. دلیل مخالفت این بود که این پارک قدیمی است و به هیچ عنوان نباید به آن دست زد! بعد توافق شد که باغ گیاهشناسی در دو سوی اتوبان چمران در مجاور برج میلاد و دانشگاه تهران ساخته شود. توافق انجام شد، تفاهم نامه امضا شد، شورا آن را مصوب کرد ولی به دلایل نامعلوم به مرحله اجرا نرسید. 3️⃣ پارک لاله تنها پارک تهران است که کلیه گیاهان آن نقشه برداری شده و در وب سایت سازمان بوستانها تمامی اطلاعات و نقشه پراکنش گیاهان آن تکمیل شده است. در این پروژه که توسط اینجانب در دانشگاه تهران انجام شده است، بایستی بزودی با نصب پلاک، شامل نام‌های علمی و فارسی و پراکنش در داخل پارک و با استفاده از کد QR ، علاقه مندان بتوانند اطلاعات دقیق تر  شامل عکسهای دقیق و پراکنش آن را بدست آورند. 4️⃣ پارک لاله تنها پارکی است که در آن درخت انجیلی (Parrotia persica) بیش از نیم قرن پیش کاشته شده است و به همین دلیل ارزش و اعتبار حفاظتی بسیار بالایی دارد. من در 13 اردیبهشت جاری با آقای مهندس مختاری رئیس سازمان بوستان‌ها و فضای سبز تهران در خصوص دلیل این حصار کشی پرسیدم. ایشان به من قول دادند که انجا هیچ درختی قطع نمی شود. حتی از من خواستند بروم و آنجا را ببینم. روز شنبه 15 اردیبهشت به پارک رفتم و با صحنه‌های نگران کننده‌ای مواجه شدم. اول آنکه بخشی از جنوب پارک در نزدیکی ایستگاه مترو تغییر کاربری داده شده است. آنچه از لابلای حصار دیده شد، گود برداری و ایجاد سازه‌ای (شبیه دستشویی) به مساحت تقریبی حدود 200-500 متر مربع است. کمی دورتر در غرب آن، درست مجاور ایستگاه آتش نشانی و محلی که درختان انجیلی قرار دارند در چند هزار متر مربع حصار کشی شده است. علاوه بر انجیلی، درختان قدیمی تنومند و ارزشمند دیگری در این بخش پارک رویش دارد. درختان این بخش پارک به دلیل خاک باز، از شادابی و سلامت بیشتر برخوردار است و طبیعی است کوچکترین دستکاری در آن نباید صورت گیرد. در گفتگوی دوباره خود با اقای مهندس مختاری متوجه شدم که ماجرا جدی است و برنامه تغییر آن محل برای اهداف فرهنگی وجود دارد. اگر چه ایشان مدعی عدم قطع درخت بود ولی تغییراتی که بناست انجام شود و روزنامه همشهری نیز به آن اشراه کرده است باعث تهدید این زیست بوم شهری و به مرور باعث خشک شده درختان خواهد شد. جنوب پارک لاله از نظر گونه های درختی متنوع ترین و اتقاقا دارای گونه های بومی است و با توجه به انبوه درختان، سیمای جنگی شمال کشور را در ذهن تداعی می کند. هر گونه تخریب، تغییر کاربری و حتی ایجاد آبنما و راه عبور و مرو به این زیست بوم شهری اشتباه و خطای نابخشودنی است. من به یاد می آورم در فروردین ۱۴۰۱، وقتی برای ایجاد موزه علم در زمین‌های در اختیار دانشگاه تهران واقع در ملا صدرا چندین درخت سرو نقره ای آمریکایی - که ارزش‌های اکولوژیک چندانی برای شهر ندارند - قطع شدند، آقای مختاری و ماموران شهرداری محکم جلوی آن ایستاد. آقای مختاری، به عنوان کسی که خود را حافظ درختان تهران می‌داند، و شورای شهر تهران وظیفه دارند جلوی این تغییر کاربری تحت هر عنوان و با هر هدفی بیایستد. رفتارهای تهاجمی اینچنینی به فضای سبز باب درخت کشی در شهر باز خواهد شد و اگر هزاران پلاکارد هم با عنوان زنده باد درخت نصب شود، کسی آن را باور نمی‌کند. 🧿 لطفاً همچنان از این ۳ کارزار حمایت کنید: ♦️پارک قیطریه؛ ۱۴۹۵۷۲ امضا https://www.karzar.net/106414 ♦️نه به زاکانی؛ ۴۱۶۲۵ امضا https://www.karzar.net/111183 ♦️ نجات بوستان‌ها: ۱۷۹ امضا https://www.karzar.net/114055 #پارک_قیطریه #نه_به_زاکانی #حسین_آخانی #محمد_درویش

🔰 مدیریت سازه محور فرهنگ! ✍حنیف رضا گلزار 🔻پس از تلاش برای تغییر کاربری بخشی از #بوستان_قیطریه و ساخت مسجد در آن، شهرداری تهران در ادامه سلسله برنامه های نمایشی - تبلیغاتی خود اینبار سراغ بوستان لاله رفت. 🔻بیش از ۳ هزار مترمربع از فضای سبز بوستان لاله چند روزیست که براساس شنیده ها برای ساخت فرهنگسرا حصار کشی و چندین کانکس در آن مستقر شده و به زودی تغییر کاربری خواهد یافت. 🔻#بوستان_لاله، گل سر سبد فضای سبز پایتخت و نماد و نشانی از توجه تاریخی مدیریت شهری کشور به ایجاد و گسترش فضای سبز است. 🔻فرهنگ عمومی جامعه با قطع درختان کهنسال و سرهم بندیِ آجر و سیمان و تیر آهن ارتقا پیدا نمی کند. 🔻حوزه فرهنگ، بیشتر از سخت افزار و تجهیزات و تاسیسات، به نرم افزار و کار فکری نیاز دارد که همه می دانند از اهداف، ماموریت ها، شرح وظایف،توان و برنامه های شهرداری تهران خارج است. 🔻بزرگترین و ماندگارترین «اقدام فرهنگی» شهرداری تهران، پذیرش درخواست های مردم و احترام به افکار عمومی درخصوص توقف تغییر کاربری بوستان های پایتخت است.

تعرض به بوستان‌ها را متوقف کنید! معاونت حقوق عامه قوه قضائیه دادستان محترم تهران ریاست محترم سازمان بازرسی کل کشور اعضای محترم شورای اسلامی شهر تهران دبیرخانه شورای عالی شهرسازی و معماری ایران مدتی است به اشکال مختلف شاهد مداخلات و دست‌اندازی‌هایی در بوستان‌های تهران توسط شهرداری تهران هستیم. این موضوع محدود به پارک قیطریه (که با اعتراض عمومی و کارزاری با بیش از ۱۵۰ هزار امضا مواجه شد) نبوده و دامنه حصارکشی به قصد ساخت‌وساز به سایر فضاهای سبز و دیگر بوستان‌های بزرگ شهر مانند بوستان لاله کشیده شده است. بنا بر اطلاعات حاصله، در یک ماه اخیر در ضلع جنوب بوستان لاله، متصل به جنب غربی ایستگاه آتش‌نشانی، محدوده بیش از ۳۰۰۰ مترمربعی با اکوسیستمی غنی مملو از درختان کهنسال و تنومند، حصارکشی شده است، به صورت ضربتی کانکس‌هایی در آن مستقر شده است و گفته می‌شود در چند روز آینده احداث ساختمانی در آن آغاز خواهد شد. مقام‌های شهرداری در پاسخ به استعلام متعدد شهروندان و خبرنگاران اظهارات بسیار متناقضی داشته و از تکذیب کامل تا کاربری‌هایی شامل مجتمع فرهنگی-هنری، فرهنگسرا، سرویس بهداشتی، پارکینگ تا ایجاد فضاهای مرتبط با اعیاد و مراسم مذهبی را ذکر کرده‌اند. برقراری این حصارهای دخل و تصرف به هر بهانه‌ای، تعرضی جنون‌آمیز به بوستان‌های ارزشمند تهران است. مسأله امضاکنندگان این کارزار این نیست که در بوستان‌ها چه ساخته می‌شود و آن ساختمان، مسجد است یا مرکز فرهنگی-هنری، بلکه چنانچه مصوبه «منع احداث ابنیه در بوستان‌ها»ی شورای اسلامی شهر تهران در سال ۱۳۹۱ اشعار می‌دارد، مخالفت با هرگونه ساخت‌وساز در پارک‌هاست. باز هم دغدغه حامیان این کارزار، صرفاً درختان نیست. کل محوطه بوستان‌ها جزو پهنه G (پارک‌های عمومی) است و تمامی فضاهای آن نه تنها فضاهای سبز بلکه فضاهای آسفالتی، خاکی، سیمانی، سنگی و فضای بازی کودکان نیز، "فضای باز عمومی" و ارزشمند محسوب شده و اجازه تعرض و ساخت و ساز در آنها وجود ندارد. در کشوری که فضاهای باز عمومی در حال بلعیده‌شدن توسط شهرداری‌ها و سوداگران بوده و طبق آمار وزارت بهداشت، ۳۴ درصد دانش‌آموزان کشور (۴۸ درصد دانش‌آموزان تهرانی) از اضافه وزن و بسیاری از مردم از بیماریهای افسردگی و اضطرابی و قلبی-عروقی رنج می‌‌برند، حفظ فضاهای باز عمومی باقیمانده که تنها عرصه‌های تحرک فیزیکی و آرامش عموم مردم است، بسیار حیاتی است. در تمامی موارد، مسأله از بین بردن فضای سبز و خشکاندن و قطع تک‌تک درختان، به ویژه با توجه به وضعیت سرانه فضای سبز شهر تهران و بحران آلودگی هوا، یک ضرورت حیاتی است. در اسلام نیز قطع یا خشکاندن هر درخت معادل قتل نفس است. همچنین درختان متعلق به محل رویش خود هستند و جابجایی آنها (که در درختان کهنسال معادل خشکاندن آنهاست)، صرفاً توجیهی برای ساخت و ساز شده و نقض حقوق مردم است. همچنین هر شکل از مداخلات در فضاهای عمومی بوستان‌ها که موجب خدشه در استفاده عمومی شود نیز شکل ناروایی از تعدی به مالکیت عمومی و حقوق شهروندی است. از جمله این مداخلات می‌توان به حصارکشی جنسیتی بوستان‌ها تحت عنوان «بوستان مادر و کودک» و محرومیت زنان و مردان و کودکان از فضای باز و بدون حصار بوستان‌ها، یا حصارکشی بوستان دانشجو و جداسازی آن از فضای عمومی، اشاره کرد. موضوعی که باعث نگرانی دوچندان است، برخی نگاه‌های سوداگرانه شهرداری به پارک‌ها از جمله طرح هتل‌سازی و ساخت مراکز تجاری در بوستان‌ها است که هویت بوستان‌ها را به فضایی برای سود سوداگران تبدیل خواهد کرد. بوستان‌های تهران تا کنون دستخوش تعرضات متعددی برای ساخت‌وساز شده‌‌اند و حفظ هر متر مربع باقیمانده از آنها یک خواست عمومی است؛ این در حالی است که حصارکشی‌ها و طرح‌های ساخت‌وساز بوستان‌ها با روند ضربتی شهرداری، موجبات بیمناکی مردم را فراهم کرده است. تکذیب‌ها و اظهارات متناقض شهرداری نیز تنها مشخص کرده است که دخل و تصرف‌هایی بر خلاف اراده و خواست عمومی در جریان است. لذا ما شهروندان از دستگاه‌های مسئول خواستاریم با توجه به وظایف و اختیارات قانونی خود نسبت به تخلفات شهرداری تهران در تعدی به بوستان‌های شهری، رسیدگی مقتضی و عاجل و قاطع را اعمال نمایند؛ و شهرداری را ملزم به جمع‌آوری تمامی حصارهای احداث شده در پارکها از جمله بوستان لاله و بازگرداندن عرصه به شکل قبلی خود کنند.

🔻این مطالعه بی حاصل کِی به پایان می رسد؟! 🔹سال ۱۳۹۲ که برای نخستین بار مطالعه این طرح بودجه دریافت کرد، تراز آب دریاچه کاسپین ۲۶٫۸۱- بود. 🔹در طول بیش از این ده سال که پیمانکاران با پول های مردم سرگرم مطالعه این طرح بودند، تراز آب کاسپین با نزدیک به ۲ متر اُفت به ۲۸٫۸- کاهش یافت ولی هنوز این مطالعه پر هزینه از جیب ملت به پایان نرسید! 🔹چرا برای این بیهوده کاری ها پول هست ولی برای ساماندهی و مدیریت پسماند و پساب استان های شمالی پول نیست؟ 🔻پرسشگری و مطالبه گری قانونمند حق مسلم شهروندی و پاسخگویی وظیفه مشخص مدیران و کارگزاران است

فشار بازرسی نهاد ریاست جمهوری برای واگذاری اراضی ساحلی فرح آباد ساری سیدعلی علوی "مدیرکل منابع طبیعی وآبخیزداری مازندران-ساری"، در دیدار با یکی از بزرگان استان مازندران از فشارهایی گفت که برخی افراد و نهادهای خاص، برای تصرف و سو استفاده از اراضی ملی و اموال عمومی بر متولی وارد می آورند. بر اساس گفته های این مدیرکل، با وجود مخالفت های دادستانی، دیوان محاسبات و سازمان بازرسی کل کشور، گویا بازرسی ویژه ریاست جمهوری، اداره کل منابع طبیعی مازندران-ساری را برای واگذاری عرصه ۲٫۷ هکتاری سواحل خزر (کاسپین) در منطقه فرح آباد ساری تحت فشار قرار داده است. آیا رییس جمهور در جریان اقدامات بازرسی ریاست جمهوری که باید چشم بینای رییس جمهور در برخورد با مفاسد و قانون شکنی ها باشد هست؟ https://www.salamatnews.com/news/370908