Ўқинг...фақат йиғламанг!

Азизларим хар нарсанинг хикмати бор...! Хаётимиздаги ёмон инсонлар ҳам биз учун неъмат эканини биласизми? Чунки улар бўлмаганида яхши инсонларнинг қадрини билмаган бўлар эдик. Азизларим тунингиз осуда ва сокинликда ўтсин. Яхши дам олинг. Умр кифоя қилса яна сизлар билан тонгда ғоибона учрашармиз. Яхшиларим Аллоҳ омонатни зое қилмас...Аллоҳга омонатсиз...!!! ХАЙРЛИ ТУН...!!! Ўқинг... Фақат йиғламанг!

.... Тўрт ўғил фарзандлари билан бева қолган Хадича аччиқ қисмат қаршисида юм-юм йиғлади... Тўнғич фарзанди эндигина ўн бир ёшга кирганди. Хадича оилани оталик ва оналик вазифаларини ўз зиммасига олди. Эндигина ўттиз бахорни қаршилаган Хадича ўз ҳаётини унутди. У фақат болалари учун ҳаёт синовларига қарши турарди. Хадича тўрт ўғилни ўзи емай, едирди. Ўзи киймай, кийдирди. Тиним билмай ишларди. Ишдан дам олиш кунлари мардикор бозорга чиқар, маҳалладагиларни уй ишларигача ёрдамлашиб, тўрт пахлавон ўғилни ўзгалардан кам бўлишини ҳохламасди. Шу аснода ойлар ва йиллар ўтди. Ўғиллар вояга етишди. Тиним билмаган Хадича опа уларни шаҳарда олийгоҳларга кириб ўқишларигача кўмаклашди.. Ўғиллар бирин кетин шаҳарда олийгох талабалари бўлишди. Хадича опа ўғилларидан фахрланар, бағримга шамол тегадиган кунлар яқинлашди деб, хурсанд бўларди. Тўнғич ўғил ўқишни тамомлаб, уйланишга қарор қилганини айтди. Хадича опани севинчи чексиз эди. Уйга келин келади, уйим болалар кулгисига тўлади деб ҳаёл қилган онани орзулари пучга айланди. Ўғил шаҳарлик қизга уйланиб, шаҳарда яшамоқчилигини айтади. Қаерда бўлса хам ўз боласига бахт тилаган она тўйдан сўнг, ўз уйида кенжа ўғли билан яна хувиллаб қолади. Кенжа ўғил ҳам мактабни яхши баҳоларга тамомлаб, акалар изидан шаҳарга йўл олади. Хадича она тўрт ўғилни оёққа қўйиб, ўз оёқларидан куч кета бошлаганини сезади. Ўғиллар бирин кетин уйланиб, барчалари шаҳарда ўз оиласи билан яшай бошлайдилар. Она фарзандларини йўлларига интизор бўлиб термулар, улар келсалар она қалбида байрам бўларди. Фарзандлари шаҳарга уйига отлансалар, онаизор ёш боладек уларни оғзидан Онажон юринг биз билан, сиз биз билан яшайсиз дейишини пойлар эди  аммо... Хадича она маҳалладагиларга болаларини оқлаб: Барака топгур ўғилларим доим мени олиб кетишга кўндиролмайдилар. Бириникига борсам, бири хафа бўладида деб, гоҳида ўзи тўқиган ёлғонга ўзи ҳам ишонгиси келарди. Онаизор умрини болаларига бағишлаб, улар учун ўзлигидан кечиб, охир оқибат топгани ёлғизлик бўлди. Кўзда ёши билан ҳувиллаган ҳовлида болалари ва набиралари йўлига термулиб кунни ойга, ойни йилга улаб кун кечирарди. Онани белидан кучи, кўзидан нури кетди. Бир куни бехосдан қаттиқ зарб билан йиқилиб, хушини йўқотган онахонни кўшнилари билиб қолишди ва тез ёрдам машинаси шифохонага олиб кетди. Онани миясига қон қуйилганлиги ва айрим ҳаракатлари чегараланганлиги аниқланди. Шифокор ўғилларга она доимо парваришга мухтож эканлигини айтди. Она гапиролмас эди, аммо эшитар ва тушинарди. Ўғилларни ҳар бири ишлари кўп, онани парваришлашга вақти йўқлигини таъкидларди. Иложсиз қолган ўғиллар онани шахарга олиб кетиб, ҳар бири ўз уйида навбатдан қарашга келишишди. Ногиронлар аравасига михланиб қолган она ўғиллар қўлида сарсон, сансала бўларди. Бугун кенжа ўғил онани акасини уйидан олиб кетиши керак. Бироқ кенжа ўғил оиласи билан нозик одамлар хонадонига меҳмондорчиликка таклиф қилинган. Кенжа ўғил тўнғич акага қўнғироқ қилади. Ҳолатни айтиб, онани аканикига олиб бориб қўймоқчи бўлади. Тўнғич ака чарчагани бошқа укасиникига олиб боришини айтади. Аммо кенжа ўғил ўз айтганини қилиб, онани аравачаси билан катта аканикига олиб боради. Эшикни қўнғироғини бир неча бор чалади. Акадан дарак йўқ. Ука шошилиб эшикни тақиллатиб деди: Ака мен шошиляпман, кеч қолдим. Онангиз эшикни тагида подъездда ўтирибди, дейдию шошилиб кўчага отилиб чиқиб кетади. Ваннахонадаги ака ҳеч нарсани эшитмас, сезмас эди. Онаизор подъездда совуқда тўнғич ўғил эшигига тикилганча юм-юм йиғларди. Ўтган умри... кечирган ҳаёти... тўрт ўғилни ёшлиги кўз олдидан кино лентадек бирма-бир ўтарди. Эрта тонг ишга шошилиб эшик очган ўғил донг қотиб қолди. Она совуқда ўтирганича қотиб қолган эди... Ўқинг... Фақат йиғламанг!

1 ойда 22кг озганимданам кўп хурсанг бўлганим мегажин овсинимни семизрооқсизда деган гапидан бир умрга қутулдим. Бу эритмани ичиб юриш ошқоз-ичакдаги шлаклар ва гижжаларни ювиб юзимдаги қаришни тўхтатди. (Ҳар ҳолда ёшарганим эримга ёқди!) Шунчаки ретцептни ёзиб олинг, керак бўлганда қидириб юрмайсиз. Ретцепт: • 4 ош қошиқ...Батафсил буерда👇

Берахм она... Она кеча олиб келган помадасини қизининг қўлида кўриб тутақиб кетди. Чунки ишлатилмаган янги помаданинг учи ерга кўп ишқалангани сабабли эзилиб қолган эди. У шунчалар дарғазаб бўлдики, азбаройи тутаққанидан кўзига ҳеч нима кўринмай, қўлидаги супурги дастаги билан қизини аямасдан савалай бошлади. Қаерга суркадинг буни? деган саволига деворга деган жавобни олгач, унинг тутаққан ўти керосин сепилган оловдек ловуллаб кетди. Супурги билан савалаб қўли толиққан она супургини улоқтириб, кўксидаги игна тўғноғични ечди. Қизнинг тавба қилдим, ойижон, энди помадангизни олмайман деб ялиниб ёлворишига қарамасдан, нонга чекич урган нонвойдек қизнинг қўлига учли игнани санча бошлади. Қонга беланган оппоқ қўл бир паста пома-дадек қизариб кетди. Шундагини аёл қизни уришдан тўхтади. Кўзи жиққа ёшга беланган қиз шилқ этиб ерга йиқилди. Кеч кирди. Толиққан она оёғини базўр судраб хонаси томон юрди. Чироқни ёққанда кўзи девордаги ёзувга тушди. Не кўз билан кўрсинки, деворда қизил рангда: Ойижон, мен сизни жуда-жуда яхши кўраман Севаман деган ёзув бор эди. Фломастер билан помадани фарқига бормаган қизча она помадасини бўёққалам деб ўйлаб, онага бўлган муҳаббатини деворга ёзиш билан изҳор қилган экан. Она эса бундан бехабар. Шунда игна санчган пайтда қиз қўлидан сизган қон каби она кўзидан ёш сизиб чиқди. Чарчоқни унутиб, тезда қизининг хонасига шошди. Бечора қиз юмшоқ каравотига кўтарилишга ҳам кучи етмай ерда ухлаб ётарди. Она қўли бинт билан чандилган қизига қараб ҳўнграб юборди. Эртасига эрталаб қизи ўқийдиган мактабга борди. Қиз бетоблиги учун мактабга келолмаслигини муаллимга билдириб қўймоқчи эди. Қизи ўқийдиган синф эшигини аста қоқди. Киришга изн бўлгач, ичкарига кирди. Синф ўқувчиларга тўлган. Фақат биринчи партада ўтирадиган қизининг ўрни бўш, холос. Она доскага қаради. Доскага катта ҳарфлар билан ойижон, мен сизни жуда яхши кўраман деган ёзув ёзилган эди. – Келинг, марҳамат. Раънохон қани? деди муаллим. – Бироз тоби қочган эди, шунга келолмади. – Шамолладими? Нима деб жавоб беришга ўйланиб қолган она: – Ҳа, шша-мол-лаб қолди, деди дудуқланиб. – Терлаб турган бола совуқ сув ичгандирда... – Шундай... деди юзи қизарган она. – Кечаги дарсда онани яхши кўриш мавзусида сўзлашган эдик. Ўқувчиларга уй вазифаси топшириб, ҳар бир бола уйга бориб онасига мен сизни яхши кўраман деб оғзаки ва ёзма равишда баён қилсин, деган эдик. Қизингиз Раъно вазифасини бажардими? Она жавоб бериш ўрнига юзини ерга қаратди. Бир оздан сўнг ўзини ўнглаб: – Ҳа, бажарди, деди. – Мен унга ишонаман. Қизингиз ажойиб қиз. Вазифаларни мен ўйлагандан кўра аъло даражада бажаради. Катталар калла-сига келмаган ажойиб фикрларни ўртага ташлайди... – Қизимнинг партасига ўтирсам майлими? – Бемалол. У қиз ўрнига ўтириб дарсни тинглай бошлади. Тасодифан қўли парта остидаги қоғозларга тегиб кетди. Қоғозлардан бири-ни олиб ўқиди. Унда Азиз муаллим, мен онажонимни сиз айтмасингиздан олдин ҳам жуда-жуда яхши кўраман, дейилган эди. Қизининг хатини таниган она бошини янада қўйи эгди. Унсиз йиғлай бошлади. Қилмишига пушаймон бўлди. Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Қуда... Бу данғиллама ҳовлида бугун бешиктўй. Собир аканинг кенжа тўртинчи қизи Ўғилойнинг иккинчи ўғлига бешиктўй қилиняпти. Собир ака қизини қишлоқдоши Муродбойнинг ўғлига берган. Мурод ака Собир акадан тўрт ёш кичик. Ўзига тўқ, тегирмони, обжувози бор. Иккита Дамасини ижарага бериб қўйган. Олдин исми Муроджон эди, кейин Муродбойга ўзгарди. Йўқ, ўзи ўзгартиргани йўқ, одамлар шундай чақирадиган бўлди. Олдинига сал ўнғайсизландию, кейин ўрганиб қолди. Бора-бора бундай эркалаб чақиришлар, ўзи тенги ва баъзан ҳатто ўзидан катталарнинг ҳам акалаб гапиришлари хуш ёқадиган бўлди. Собир ака ҳозир мана шу бойвачча қудаси ва қуда томондаги қариндош-уруғлар билан дарвоза олдида қўл қовуштириб турибди. Маҳалла аҳли ошга айтилган, кутишяпти. – Ҳой боллар, сувинг иссиқми, сочиқларинг тайёрми? Тезлаш, чоллар келяпти, деб бақирди катта-катта қадамлар билан яқинлашиб келган Зокир бақироқ. Кейин манзиратда турганлар билан қўшқўллаб, тез-тез сўрашиб чиқди. Ҳамма ҳаракатга тушиб қолди, кимдир сал олдинроққа юриб, учкўчадан бурилган чолларга назар ташлади, сўнг: – Қани, ҳамма нарса тайёрми, кеп қолишибди, деди. Бироқ бу галги бўл-бўлга унчалик эътибор берилмади. – Қўй қани, Элмурод, тез опчиқ, манави устунга бойла, деб буюрди Мурод ака. Йигит ўртача семизликдаги қўчқорни олиб келиб, сўриток устунига бойлади. Собир аканинг юраги шиғ этди. Қандайдир бир нохушликни сезди. Бу орада чоллар етиб келди. Уларнинг ортидан икки қуданинг тенгдошларидан иборат гуруҳ ҳам майда қадам билан эргашиб келарди. – Салом алайкум, хуш кепсизлар, хуш кепсизлар. Қани, ичкарига. Мулла бува, қўлни ювдирворасизлар. Қани, йигитлар, чаққон-чаққон, деди. Мурод ака мулозамат билан. Бироз тин олгач, сўзларини тантанали оҳангда давом эттирди: – Манави қўйни кўряпсизларми? Қўймисан-қўй. Совлиқ эмас, қўчқор. Ростакам қўчқор. Қудамиз бешиктўйга атабдилар. Атамасалар ҳам бўлар эдию, лекин атабдилар. Орага совуқ жимлик чўкди. Собир ака бошини қуйи эгганча, нафас ютмай турар, маҳалладошлар бир-бирига қараб ҳайрон, кимлардир маъноли кўз уриштирар, орада лабининг бир тарафи билан илжайганлар ҳам бор эди. – Собиржон барака топсин, деб гап бошлади чоллардан бири. Тўртта қизди оқ ювиб-оқ тараб ўстирди. Ҳалол меҳнати билан боқди. Учта қизди камолга етказган жаннати бўлади. Тўйга атаб қўй берибди, яна барака топсин. Бу қўйди сотворманг, Муроджон, боқинг. Баракасини кўрасиз. Катагингизга қўй сиғмай кетади. Ҳа, балли, кам бўлманглар, ишқилиб. Хўш, биз қайси томонга юрайлик? Бобойнинг гапи Муродбойга ёқмади. Илтифотсиз эшитди. – Қани, юраверинглар. Чолларни ичкарига, меҳмонхонага олинглар. Ёшлар ҳовлига, стол-стулга, деди Муродбой. Кейин ён-веридагиларни чорлади. Собир акани ҳам таклиф қилди: – Сиз ҳам юринг, қуда. – Сизлар бемалол, биз кейинроқ, деди Собир ака ердан кўз узмай. Муродбой ортиқ ундамади. Собир аканинг кўкси ўт бўлиб ёнар, боши тинимсиз ғувиллар эди. Ҳозир бориб Муродбойнинг юзига тупургиси, ғазабини сочгиси келарди. Лекин дами чиқмас, ичида: Нега мени бунча қийнадинг, нега менга қиз бердинг, эй Худо! дея қайта-қайта тавалло қиларди, холос. Ориф Толиб. Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Севгилимнинг тўйи куни….. Мен бахтнинг бошқа томонини топдим… Худди танганинг икки томони бўлганидек бахтнинг ҳам икки томони бор, ишонинг, ўз тажрибамдан гапиряпман. Мен уни шунчалик севардимки, ҳеч қачон бирга бўла олмаслигимизни билиб ҳам севардим… Унга унсиз термулиб, гўзаллиги ва ширин сўзларига маҳлиё бўлиб ўтирардим. Шундай дамларда агар жонингни бер деса, ҳеч иккиланмай берворардим… Лекин у ҳеч нима сўрамасди… Мен эса уни қийнардим… Қайлиғидан воз кечишини, менга турмушга чиқишини жуда-жуда хоҳлардим. У эса синиқ жилмайиб қўйишдан нарига ўтмасди. Аввалига уни айблардим. - Қандай қилиб ўзинг севмаган одамга турмушга чиқасан… Сенда юрак йўқ, тошсан, деган пайтларим ҳам бўлган. Ўшанда унга қаттиқ озор бераётганимни билмасдим… Худбинлигимни бошқаролмай ундан кўп нарса талаб қилганман. Аслида, у менга ҳеч нима ваъда қилмаганди. Фақат сизга озор беришни истамайман, дерди. Лекин бу билан жонимга янада қаттиқроқ озор бераётганини тушунмасди. Муҳаббатдан қийналишга жон деб рози бўлардим. Лекин у рози эмасди. Бир бошидан гапириб берадиган бўлсам, у билан институтни тугатиб, ишга кирганимда танишганман. Директор аризангизни ёзаверинг, деб чиқариб юборганда, котибанинг хонасида бир муддат каловланиб турдимда, компьютердан бош кўтармай нималарнидир чиқиллатаётган қизга нажот кутгандек қарадим. - Қоғозингиз йўқми? - Қоғоз керакми? Бу гапни иккаламиз бир пайтда айтиб, кейин кулиб юбордик. Тезда ариза ёзиб, эртаси куни ишга чиқадиган бўлиб уйга қайтдим. Йўл бўйи ўша қиз хаёлимдан кетмади. Нимадан хурсандлигимни ўзим ҳам билмасдим, ишга кирганимданми ёки шундай чиройли қизни учратганимданми?. Лекин биринчи иш кунданоқ хаёлларим тумандек тарқади. У ҳақида ҳали ҳеч бир маълумот йиғиб ҳам, ҳуснига тўйиб термилиб ҳам улгурмагандим… Қопқора Иномарка автомобилда келган йигит уни машинасига ўтқиздию, олиб кетди… Кўнглим вайрон бўлганча қолавердим… Мен билан бирга сигарет чекиб турган ҳамкасбим ҳолатимни сезди, шекилли: У фотиҳаланган… деди сигаретни чуқур-чуқур тортиб. Уйдагилари қариндошига мажбурлаб фотиҳалаб қўйишган… Хаёлларимни сездириб қуйганимдан хижолат бўлдим. У эса фикрларимни ўқиётгандек яна давом этди: Ишга келган борки, уни севиб қолади… Мадина ҳақида эшитганларим шу бўлди. Негадир ишлашга иштиёқим ҳам қолмади. Ҳар куни уни кузатаман… Нафис, чиройли, баъзан маҳзун, баъзан қувноқ… Туйғуларимни тизгинлаб олган бўлсам-да, юрагимдаги умид ўчмасди. Ахир ҳали тўйи бўлмаганку! Тўғриси, унинг қайлиғи билан рақобатлашишга мендек оддий йигитга йўл бўлсин эди.Лекин кўнгил ўлгур, кўнмаса қийин экан Хаёлимда уни бойвачча йигитидан тортиб олардим, кейин бир умр бахтли яшардик… Секин-секин у ҳам мен билан бемалол гаплашадиган бўлди. Иккаламиз битта хонада ўтирамиз, унинг саришта ва озодалига жуда ҳавасим келарди. Уйимни яшнатиб юришини хоҳлардим. Уйда тўртта ўғилдан кейин туғилган ягона қиз бўлгани билан эрка-тантиқ эмасди. Аксинча, баъзан хомуш тортиб қоладигандек туйиларди… Унинг эркаланиб, эркин гапиришлари жуда ёқарди… У қанчалик мени ўзига яқин олиб гапирса, шунчалик жоним азобланарди. Ишхонадаги йигит-қизлар йиғилса, албатта гап муҳаббат мавзусига буриларди. Ҳар гал мен муҳаббатга ишонмайман, дердим қайсарлик билан. Қизларга умуман ишонмаслик керак, муҳаббат тўйдан кейин келади. У эса катта-катта кўзларида ҳайрат билан менга қараб қоларди. Ҳали севиб қолмагансизда… Бўлмаса унақа демаган бўлардингиз, дерди. Қайсарлик билан гапимда туриб олсамда, ичимда кошки эди севиб қолмаганимда, деб эзилардим. Унинг бошқа қизларга ўхшамаган майинлиги мени кун сайин ўзига жалб этаверарди. Охири унга ҳазил аралаш Агар фотиҳаланган бўлмаганингизда сизни севиб қолардим дейдиган бўлдим. У эса одатдагидек жилмайиб қўя қоларди Нега тақдир уни менга асрамаган, нега мендан олдин фотиҳаланиб қўйишган, деган саволлар билан ўзимни қийнардим. У эса тўйи яқинлашгани сайин ўз ташвишлари билан овора эди. Лекин бошқа қизларга ўхшаб қувониб эмас, балки, шундай қилиш керак бўлгани учун қилаётгандек туйиларди назаримда.....

Демак, тўйхонамдаги биринчи тўй севгилимники экан! Эй, Худо, қайси гуноҳларим учун?. Оёғим остидаги ер йўқолгандек бошим айланиб кетди… Куёв қўлини узатганда машинадан оққушдек бўлиб келин ҳам тушди. Кўзимни юмиб олдим, унинг бахтиёр чеҳрасини кўришга тоқатим йўқ! Шартта тескари ўгирилиб кета бошлагандим, нимадир қаттиқ гумбирлаб, атроф қийқириқларга тўлиб кетди. Шошиб ўгирилдим… куёв жўралар келин-куёв шарафига салют отишган экан… Лекин мен салют эмас, бошқа нарса ҳайратга солди. Куёвнинг ёнидаги қиз Мадина эмас, бошқа эди! Ишонмай унга тикилиб қарадим. Йўқ, кўзларим алдамаяпти. У бошқа! Югуриб биринчи қаватдаги хонамга югурдим. Эшикни маҳкам ёпиб, таниш рақамларни тердим… «Алло» деган майин овоздан томоғимга нимадир тиқилгандек бўлди. - Салом, бераҳм… Нега шу пайтгача бирор марта қўнғироқ қилмадингиз? Бир зумлик сукунатдан кейин жавоб келди: - Сиз барибир муҳаббатга ишонмайсизку! - Ишонмайман! яна қайсарлигим тутди. - Лекин менга тегсангиз, кунингизни кўрсатаман, биласиза! - Биламан!. Ўзим таъмирлатган тўйхонада тўйимиз бўлиб ўтди. Биз-бир-биримиз учун яратилганимизни вақтида ҳис қилдик. Бошқа севишганларга ҳам шуни маслаҳат берамиз, ҳаётингизнинг ҳар лаҳзасида ҳушёр туринг, бахтингизни бой бериб қўйманг. Тамом... Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Бу қиздаги мени ўзига маҳлиё қилган сири нимадалигини билолмай бошим қотарди. Тўйи яқинлашгани сайин азобим ортиб бораверди. Энди уни ёмон кўриб борардим. Нега учради, ёмон гапириб уришиб берсачи, деб ўйлардим. Баъзан гап орасида уни жеркиб берардим, гоҳ қўполлик қилардим… У эса қўполлигимдан кўзи ёшга тўлсада, индамай қўя қоларди. Бир куни 8-март байрамида ишхона яқинидаги кафеда хотин-қизларга байрам қилиб бердик. Раҳбардан яшириб йигитлар оз-оздан ичиб олдик. Беихтиёр унга тикилиб қолдим. Бунинг нотўғрилигини билардим, лекин ихтиёримга қарши чиққим келмасди. Бугун бир кўнглимнинг амрига бўйсунсам бўйсунибманда. Ахир ҳар куни бечорани қафасга соламан, хаёлимдан ўтди. Тушлик пайтига мўлжалланган байрам анчага чўзилди, кейин ишхонага қайтдик. Шунда биринчи марта унга тик қараб: - Нега мени кутмай турмушга чиқиб қўйдингиза? дедим. Гапларимни ҳар доимга ҳазилларимга йўйиб, кулиб қўя қолди. - Кулманг, рост айтяпман… Мен сизни яхши кўриб қолганман. Ўша биринчи учратган кунимдан буён яхши кўраман… У менга ҳайрат билан тикилиб қолди, кейин секингина: - Биламан, деди. - Нимани биласиз?… энди мен ҳайратландим. - Яна ҳазилкашлик қилаётганингизни, кулди у. - Ҳозир муҳаббатга ишонмайман, севги йўқ нарса, дейсиз… - Қайлиғингиздан тортиб олсам, менга тегасизми? - Йўқ, кулиб юборди у. - Сизга тексам, рашк қилавериб кунимни кўрсатасиз… Тилим айланмай қолди. Аҳмоқона ҳазилкашлигим бошимга бало бўлди. Шу куни ишдан чиқиб, байрам баҳона роса ичдим. Юрагим шунақа сиқилдики, дунё кўзимга қоронғу эди. Нега ҳам учратдим? Тинчгина яшаб юрувдим… Энди ҳаммани унга таққослайман, ҳаммадан унинг хислатларини ахтараман! Энди қандай яшайман! Энди ҳар куни унга яхши кўришимни айтадиган бўлдим. У эса кулиб қўйишдан нарига ўтмасди. Бир куни ўзимни тута олмадим. - Бирор марта бўлсада, гапимни жиддий оласизми? Ахир мен ишқингизда жинни бўляпманку! Қанақа бераҳм қизсиз! У анчагача жавоб бермади, кейин секингина: - Аксинча… мен жуда раҳмдилман. Севиб қолиб, қийналишингизни хоҳламайман! Буни қанчалик азоблигини билмайсиз… - Худди бировни севадигандек гапирасиза?! Сиз тошюраксиз, ҳеч кимни севмайсиз… Сиз ҳатто ўша… қайлиғингизни ҳам севмайсиз! Бу гапимдан кейин у йиғлаб юборди ва югуриб хонадан чиқиб кетди. Шу билан эртаси куниям ишга келмади. Жинни бўлиб қолай дедим. Ўзимни ўзим ёмон кўриб кетдим. Энди бу ерда қололмасдим. Ариза ёзиб раҳбаримнинг ҳай-ҳайлашига қарамай ишдан бўшаб кетдим. Тезроқ уни унутмасам жинни бўлишим аниқ. Одамнинг яхши хислати ҳам бировга озор бериши мумкин экан. Мен унинг яхшилигидан куйгандим. Лекин ундан узоқда ҳам унинг хаёли билан яшардим. Азобимда, фироғимда ҳам у. Ўзимча ундан воз кечмоқчи эдим, лекин бу мен ўйлаганчалик осон эмас экан. Ҳар куни телефонимга жиринглаб қолармикан, деб тикиламан. Бу дунёда ҳеч ким мени унчалик тушунмайди. Фотиҳалангани сабаб менга барча гапларини айтган, мен уни жуда яхши билардим… Ишдан кетиб дадам билан савдода ишлай бошладим. Уни унутиш учун кўпроқ ишлашим керак эди. Бир томондан унинг қайлиғи бойвачча йигитлиги аламимни келтирарди. Соғинч азобини енгиш учун ҳар уни эслаганимда телефонимга Соғиндим деб ёзиб қўядиган одат чиқардим. Бир кунда эллик марта ёзибман! Кейин бу эрмакка айланди. Соғинчларимни санаб қалбим тафтини босардим. Дадамда тижоратда, янги иш жойлари очишда туғма қобилият бор эди. Қайси ишга қўл урмасинлар, албата ўнгидан келарди… Мен ҳам шу йўлдан кетдим. Дадамнинг ишини анча енгиллатдим. Орадан уч ойлар ўтди. Дадам касодга учраган бир тадбиркорнинг тўйхонасини сотиб олиб, уни юритишни менга топширди… Тўйлар мавсуми яқин бўлгани учун тезда таъмирдан чиқариб, мижозларга тақдим этишимиз керак эди. Туну кун шу иш бўйича югурдим, айтилган муддатда ишларни тугатдим. Кўп ўтмай тўй ўтказадиган талабгорлар ҳам чиқди. Ўз ишимдан фахрланиб тўйхона эшигида турибман. Карнай-сурнайлар садоси остида оппоқ лимузиндан новвотранг костюм-шим кийган куёв бола тушди… Уни кўриб юрагим тўхтаб қолай деди….....

Шайтонга сотилган жон... Ушбу дахшатли ходиса бир йил олди содир бўлганди. Пойтахтликман. Етимхонада бирга катта бўлган Лола исмли дугонам бор. Иккимиз кичкиналикдан бирга ўйнаб катта бўлганмиз. Лола жуда чиройли аммо бироз енгилтак эди. Хаётда хамма нарсага қизиқарди. Йиллар ўтиб, вояга етдик. Давлат тарафидан ётоқхонада уй хонадон берилди. Аммо Лола бир пишириқ цехига ишга кириб олдию, ишхонасининг ётоғида яшай бошлади. Кузнинг изғиринли оқшомларида Лола менга қунғироқ қилиб, зудли билан у яшаёткан жойга келишимни илтимос қилди. Жондан азиз дугонам бўлгани учун юрагими ховучлаб Лолани ётоқхонасига чопдим. Етиб келганимда Лола хонасида караватида ғужанак бўлиб ётарди. Рангида ранг йуқ, мурданикидай оқарган юзлари менга маъюс қаради ва шивирлади:  - Дугонажон, мени қутқар!  Мен нима бўлганини тушуниб етканимда жуда хам қўрқиб кетдим.  Лола кунларнинг бирида эски туски нарсалар сотиб ўтирадиган бир рус кампирдан жуда эски қора магия хақидаги китобни битта ароқни пулига сотиб олибди. Хар тунда ўша китобни ўқиб қўрқинчли магиявий илми амалларни ўргана бошлабди. Бир хафта аввал эса қора жоду орқали шайтон чақириқни амалга оширибди. Мақсади жуда оддий: Лола цех хужайинининг ўғли бн ошиқ маъшуқ бўлиб ундан хомиладор бўлиб қолибди. Йигит эса Лолани бўйида борлигини билгач қочиб юрган экан. Даъфатан Лола йигитни ўзига қайтариш учун қора амалдан фойдаланиб, шайтонга ўз қалбини сотиб қўйганди. Шайтон қиздан хун талаб қилишни сўрайди. Йигити қайтариш учун иккисини хам қони керак бўлгани учун Лоланинг мурғак хомиласига кўз олайтиради. Шунда Лола катта хато қилганини тушуниб қоладию, жоду амалини тўхтатади.  Мен ушбу дахшатли хикоядан қўрқиб кетдим. Дугонамнинг бечора рангсиз юзига термулиб энди уни қучоқламоқчи эдим, карават тагидан жуда дахшатли чийилдоқ овоз чиқди ва мени аланарса қудратли куч бн девор тарафга отиб юборди!  - Дугонажооооон! У шу ерда! Мен уни кеткиза олмаябмааан! Лола бўкириб йиғларди. Энг дахшатлиси, хонада кўзга кўринмасада. Нимадир бор эди. Жуда сассиқ олтингугурт серани хиди келарди. Нақадар дахшат! Аланарса сигирсифат эчкисифат башарали нарса онда сонда хонанинг хар бурчагида бир кўриниб бир йуқолиб қоларди Лолани тинмай жазавали қалтироқ тутарди! Менинг энг яқин дугонам-синглимдай азиз одамим дахшатли фалокатга йўлиқанди. Иблис зулмида қолган Лолага қандай ёрдам беришни билмасди. Лаънати шайтонсифат махлуқ, зулукдай караватда тўлғониб ётган Лолани кучини сўрарди! Қандай ёрдам берсам бўларкана? Мен дахшат билан бошимни чангаладим ва ана шунда хар доим сумкамда олиб юрадиган хазрат Нақшибандни зиёрат килганимда сотиб олган Ёсин китобчаси ва бир хожи она Хажда келтириб совға қилган оқ тошли тасбех мунчоқ эсимга тушдию. Шартта қулимни сумкамга тиқдим. Ёсин китобчаси ва табаррук тасбехни хавода силкитганимча, ўзим ёд билган инсу жинларга қарши дуоларни ўқий бошладим. Бирдан кучли чинқириқ овози момақалдироқдай портлаб, аланима карават тагидан отилиб чиқдида, ўзини деразага урди. Бор кучи билан ойналарга ўзини уриб, хаммасини чил-чил қилиб бирдан хаммаёқ тинчиб қолди. Хаводаги бадбуй палағда хид хам йўқолди. Мен бу мудхиш балодан қутилганимиздан хурсанд бўлиб дугонам Лолага югурдим. Аммо... Кечикандим, Лола алақачон ўлиб қолганди. Қордай оппоқ, муздай совуқ эди. Уни танаси. Дўхтирлар Лоланинг қорнида 3 ойлик хомиласи бўлганини, қанақадир камёб касаллик сабаб ичидан кўп қон йўқотиб вафот этганини аниқлашди. Бечора Лоланинг маъракалари ўтгач, унинг буюмларини олиб келиш учун у ишлаб, яшаган цех ётоқхонасига бордим. Ишлар буткул тухтаб қолганини хамда цехда канақадир мотам хиссини сездим. Ва суриштириб ишчилардан хужайиннинг ўғли мотоциклида халокатга учраб халок бўлганини эшитдим. Жуда сирли ва разил Лола фойдаланган китоб эса изсиз ғойиб бўлганди. Мана, хикоям хам уз адосига етди. Сизга эса қадрли дўстлар пок Иймон ва тоза қалб тилайман. Аллохим барчамизи ўз панохида асрасин, Омин! Ўқинг... Фақат йиғламанг!

МИТТИ ҲИКОЯЛАР. Ҳошиядан ташқарида Йигит ўғрилик билан қамалди. Буни эшитган биринчи ўқитувчиси маҳбусни кўргани келди. — Нега ундай қилдинг?.. — Билмадим... — кўзини ерга тикди йигит. — Мактаб даври эсингиздами? Дафтар ҳошиясидан ёзувим четга чиқиб кетса, «бўлиб туради», дердингиз. Ўшанда қўлимга бир урмаган экансиз. Шунда қонун доирасидан чиқмаган ва бу ерда ўтирмаган бўлармидим?.. Меҳрибонлик уйида — Ойим бугун келадими? — доимий саволини берди бола тарбиячи опасига. — Бугун ойингнинг тоби бўлмай қолибди. Тузалса, албатта келади, асалим. — Менинг дадам-чи? Қачон келаркан? — суҳбатга қўшилди бир қизча. — Даданг ишхонасидан рухсат ололмаяпти. Ишларини якунласа, келади, асал қизим. Тарбиячи эртага болаларнинг саволига нима деб жавоб беришни ўйларди... Кечикиш — Ҳеч гул бермайсиз, — маъюс кулди аёли. — Тўйимизда берганман-ку! — ҳазилга олди эркак. — Шунгаям ўн йил бўлибди-я... — Ҳали сенга кўп гул бераман. Ҳаётимиз олдинда... Аммо ҳар куни гулбозордан ўтаркан, эркак ўйларди: «Бирор кун албатта гул оламан!» ...Ваъдасини бажариб ниҳоят гулдаста олди. Уни аёлининг қабрига қўйди. Ватан ва севги Улар интернетда танишишди. Уч йиллик ёзишмалардан сўнг бир-бирисиз туролмасликларини тушунишди. Аммо, бир «лекин»и бор эди. Йигит бошқа миллат, қиз ўзга эллик эди. — Мен ватанимни, уйимни ташлаб кетолмайман, — деди қиз. — Бирга бўлишимизни истасангиз, ўзингиз келинг! Шу ерда, менинг диёримда бир умр бахтли-саодатли яшаймиз... Йигит кўп ўйланмади: дарров рози бўлди. Кўп ўтмай қизнинг қаршисида пайдо бўлди. — Сизга турмушга чиқолмайман, — деди қиз пойига чўккан йигитга қараб. — Ватанидан, оиласидан бир зумда кечган инсон мендан қанча вақтда кечиб кетаркин? Ортингизга қайтинг, сизни оқ ювиб, оқ тараган тупроғингиздан айрилманг. Ижодкор — Мен катта ёзувчи бўлмоқчиман! — деди у хотинига, фарзандларига. —Ижод қилаётганимда ҳалал берманглар! У туну-кун ижод қилди. Унга кўзларини мўлтиратиб тиккан қизини ҳам, юрак ютиб бўйнига осилолмаган ўғлини ҳам кўрмади. Жуфтига бағишлолмаган изҳорларини китобига битди. Фарзандларига айта олмаган ширин сўзларини китобига ёзди. Оиласига кўрсатолмаган ғамхўрликни китобда исботлади! У танилди. Унинг шоҳ асарлари минглаб нусхаларда чоп этилди. У шон-шуҳратга бурканди. — Энди етар, — деди бир кун қўлидаги қаламни қўйиб. — Кексайибман... Шундай дея атрофига қаради: ҳеч ким йўқ эди. У бир уюм китоблари ичра ёлғиз қолганди. Омилик У китобни турфа кўйга солди. Тандирни ёқиш учун тутантириқ қилди. Писта сотаётганда варақларини йиртди. Асабига тегаётган пашшаларга қарата қурол қилди. Ўғилларига «самолёт» ясаб берди. Эшик очиқ турсин учун тиркагич қилди. Дераза ойналарини артди. Ҳатто хожатхонада ҳам фойдаланди... Аммо бирор марта ўқиб кўрмади. Йиллар ўтиб, нурсиз қалбига недир етишмай қолди... Китобни қўлига олди. Ўқий деганда эса кўзлари аллақачон нурдан қолган, қўллари эса тинимсиз қалтирарди... Оғриқли учрашув Мен уни ўн етти ёшимда учратдим. Автобусда. Онам дам унга, дам менга қарарди. Ниҳоят, кўзларини дераза ортидаги манзарага тикди-да: — Шу эди... менга доялик қилган аёл, — деб шивирлади. Вужудим кўзга айланди. Шарпадек аёл сари одимладим. — Қўлингиздан ўзим тушиб кетганмидим?.. Овозим шунчалик паст чиқдики, у мени эшитмади. Автобус тўхтади ва у бекатда тушиб қолди. Оқсоқланмасликка тиришиб жойимга қайтдим... «Ортиқча» — Келинингизга «болани олдир», деб айтдим. Тўрттаси етади ўзи. Шундоғам рўзғорга етказолмай юрибман... — ҳасрат қилди ўғил онасига. — Шундай дегин... Отанг ҳам бир вақтлар сени — бешинчи фарзандимни «олдир» демаган экан-да? Шунда бойиб кетармидик? Сенсиз... Ўғилни ток ургандек бўлди. «Обрў» — Обрўимга путур етказадиган бирор иш қилмаларинг! —– ота ўғилларига дўқ урганча, кеча мастликда ариққа йиқилиб лой теккан шимини қоқа-қоқа нари кетди. ​​«Қимматли» маслаҳат — Севиб қолдим, дўстим... Сендан маслаҳат олиш учун келдим. Афсуски, у оилали аёл. Бошим қотди!.......