#біртүрліфилолог

эмоция адамды емес, адам эмоцияны басқаруы керек.

Ғайып Біз – мәңгілік кездесе алмаудан ағарған көңілдің самайы, Ешқашан ашылмаған табысу хатындағы мыңжылдық мөрі. Сағынышы басылмаған жүрек – жабайы, кісікиік, жараланғыш, о, бәлкім, өлі. Мен – қарашада тау кезіп кеткен жігіттің салған түнгі әні, Түн құшағындағы ауылдарды жылатқан тағы. О, бізге нені бұлдады, Әлі суына қоймаған сезімдердің шоғы?! Сен – кестелі орамалға сіңіп қалған сап-сары көз жасы, Он тоғызыншы ғасырдың аспанына қадайсың көзіңді. Әлде, Уәлихановтің, әлде, Затаевичтің тым ескі жазбасы, Үнсіз есіме салады өзіңді... Ерлан

“Сағынышы басылмаған жүрек – жабайы, кісікиік, жараланғыш, о, бәлкім, өлі.

жұдырықтай жүрегіме сыйып кеткен жан, кең маңдайыма сыймағаны несі екен?.

ескі ғашығым дейін десем, ескіріп үлгермеген. жақын досым дейін десем, жақындығы артығырақ. сүйікті танысым деген әлдеқайда дұрыстау көрінеді.

мама, менің жаным жаралы.

Бұл жазбалар ешкімге сыры айтылмаған мен жайлы. Кейде сіздің арнаға таң қаламын қалайша менің өмірімді суреттеп жазады екен деп... Мүмкін әлемде іші мұңға толы мен ғана емес шығар... Сөзсіз жүрегіме жақын арна. Өзіме керек қолдауды осы жерден табатыным ұнайды😊. Жәй ғана жақсылық тіледім сізге 🙌 кішігірім арна, үлкен сезіммен 🫀

бірақ бұл жолғы қоштасу өзгерек. үлкенірек’, өйткені “біз” енді бұрынғыдай болмаймыз. түсініктірек, өйткені біздік сезім де бұрынғыдай болмайды. болғысы келсе де, бола алмайды.