РОМИТАННОМА

– Тўғри топибсиз дейман кейин. Сиз кулиб қўясиз. Газетадаги сарлавҳалардан кўнглим тўлмайди. Сиз менга қўшилиб, сарлавҳа қидиришга тушасиз. Тонг отай деганда стол устига бошимни қўйиб ухлаб қолибман. Кўзимни очсам, менга тикилиб ётибсиз. – Нега уйғотмадингиз? – деганча, яна қоғозларимга термулдим. Ўшанда Сиз билан фақат газетадаги харфлар, мақолалар бўйича бахслашдим. Сиз бўлса мен билан болалигим, опаларим ҳақида гаплашгингиз келарди. – Сени биттагина синглинг бор, даданг ўтганларида у эндигина икки ёшда эди. Уни доим эҳтиёт қил. Опаларинг билан ҳам, ҳамиша шундай меҳр-оқибатли бўлинглар,– дедингиз гап орасида. Мен билан яна гаплашгингиз келганди. Яна нималардир демоқчи бўлдингиз, буни билиб турсам ҳам, сўзларингизни бўлдим. – Ҳозир газетамни босмахонага топшираман-у қайтаман. Кейин сиз билан журналист бўлиб гаплашаман,– дедим. Сиз яна кулиб қўйдингиз. Қўлларимни ушлаб, юзингизга босиб, дуо қилдингиз: – Юртнинг улуғи бўл болам, умринг, омадинг зиёда бўлсин. Болаларингни роҳатини кўр... «Навбатчилик»ни эрта тонг-да етиб келган опаларимга топшириб, ишимга чопдим. Тушликка яқин изимга қайтдим. Онам қўлимдаги газетани олиб, бошларини қимирлатдилар. – Ҳа, газетам чиқди. Мана энди Сиз билан журналист бўлиб гаплашаман, – дедим ёнларига ўтираётиб. Ҳамма менга ялт этиб қаради. Онам газетани очиб, юзларига суртдилар. Кўзлари тўла сўз бўлсада, ҳеч нарса демадилар. Катта опам мени ташқарига имлади. – Эрталабдан бери ҳеч нарса гапирмаяптилар, гапиролмаяптилар. Мен онамни ёнларига учиб кирдим-у, уларни маҳкам қучоғлаб олдим. Онам бошларимни силадилар. Синглим бўлса менга таскин беришга тушди: – Яна ҳам, сиз эрталабгача улар билан гаплашиб чиқдингиз. Кўнгилларидаги сўзларни эшитгандирсиз. Бизга нима демоқчи бўлаётганларини ҳам тушунмай турибмиз. – Мени эса бу гаплардан кейин йиғлаб юбордим.... Ҳозиргача ўйлайман. Шу куни ҳамма ишларимни бир кунга бўлсада орқага қолдирсам, ўлим тўшагида ётган волидамнинг энг сўнгги сўзларини эшитсам, менга айтмоқчи бўлган гапларига қулоқ солсам нетарди?! Армонлар силсиласи вужуд-вужудимни ўртайди. Хатоларим бағримни кемиради. Изтиробларим, кўз ёшларим оқ қоғозга қуйилиб боради... Кеча ёнгинамда бор эди онам, Қўлларин тутгандим бағримга босиб. Бугун тополмадим тирноқларин ҳам. Суратин кўксимга қададим осиб. Сен бугун онангни асрагин эй дўст. Қошига югургил, чопгил вақт топиб. Ғанимат юзлари, кўзларидан ўп, Эртага армонлар бўлмасин ғолиб. Сен бугун онангни асрагин эй, дўст!. Мухтасар ҚОДИРОВА, журналист.

Мутолаа вақти. ЖУРНАЛИСТ БЎЛСАМ ГАПЛАШАМАН...    Баҳорнинг илк ойи онажонларимизнинг байрами билан бошланади. Бу дамда оналаримизни ҳар доимгиданда кўпроқ ёдга оламиз, хотирлаймиз. Аслида оналаримиз шаънига ҳар қанча гўзал фикрлар айтсак, уларни ҳар қанча эсласак, зиёрат этсак, ҳар лаҳза ёдга олсак шунча кам назаримда. Баҳорнинг илк кунларида онамдай айрилгандим. Тўққиз йилдирки соғинч, армон, изтироблар, ширин-аламли хотиралар вижудимда чархпалакдек айланаверади. "ЖУРНАЛИСТ БЎЛСАМ ГАПЛАШАМАН" деб номланган қуйидаги  ҳикоямни бундан анча йиллар аввал онамнинг хотираларига бағишлаб ёзгандим...                    Ҳар гал "Меҳризиё" нинг янги сонини қўлимга олсам, онамни эслайман. Онам газетани кўргач, ним табассум билан кулиб: – Ҳайрият газетангни чиқариб олибсан, елкамдан тоғ тушди. Ишларинг олдига юрсин, омадинг зиёда бўлсин, – деб дуо қилардилар доим. Мен бўлса, онам барибир газета тайёр бўлгунича кечадиган жараённи, масъулиятни унчалик сезмасалар керак деб ўйлардим. Кейин билсам улар газета меҳнатини мендан ҳам кўра кўпроқ англар, олиб бораёган ишларимга менданда икки баравар зиёда жониқар эканлар. .. Ўшанда, мен муҳаррир бўлиб ишлайдиган “Меҳризиё” газетасининг янги сони босмадан чиқиши керак эди. Умр бўйи дард-у ғамини доим биздан яшириб келадиган онам шу куни ҳам ўзларининг оғир ҳолатларини билдиргилари келмади. – Мен яхшиман, ҳаммаларинг уй-уйларингга кетинглар, – дедилар. Биз оилада етти опа-сингилмиз. Болаларим ёшлиги учунми, мени опамлар онамга қараш учун навбатчиликка қўйишмасди. Мен нодон эса навбат талашиб бўлса ҳам уларга қарайман демас эканман. Шу куни мен онам бетоб бўлганларидан бери биринчи марта навбатчиликка тайинландим. Кечга яқин бир қўлимда бир таҳлам қоғоз, бир қўлимда кўтариб юрадиган компpютерим билан онам ётган хонага кириб бордим. Ҳозир  онамга айтган гапларимни эсласам ичим ёнади: – Ишқилиб, озиб - ёзиб Сизга қарашга келганимда тўпалон қилманг, эсли бўлинг. Кўрясиз-ку ишларим бошимдан ошиб ётибди. Онам кулиб қўйдилар. – Ўзимни навбатчи қизимдан ўргилай, – дедилар бошимни силаб. Тун яримдан ўтсада кўзларини юмай демадилар. Бир хафтаки бир жойда бўлиб қолган онамнинг юзларидаги тетикликни кўриб, кўнглим ёришди. – Онажоним, анча яхшисиз. Қизларингиз ваҳима қилаверади. – Болаларинг яхшими, Ҳасан Ҳусанларим қалай?- сўрайдилар пичирлаб. – Яхши, кейин гаплашамиз дейман қоғоздан бошимни кўтармай. – Тошкентга ўқишга ҳужжат топширишга кетаётиб, Сиз билан энди журналист бўлсам гаплашаман, деб ёзган хатингни эслайсанми? - дейдилар. Иккаламиз ҳам куламиз. Бир лаҳза ўша вақтларда ўқишга кетаман деб қилган ҳархашаларим, бебошликларим ёдга тушади. – Тошкентга ўқишга киришни, ўқишни осон деб ўйлама. Сен қиз бола бошинг билан узоқларда юрсанг, мен бу ерда қандай яшайман? – дедингиз жиддий. – Менсиз хотиржам, жуда яхши яшайсизлар. Сиз мени орзуларим ушалишини истамайсиз, доим мени мақсадларимдан кўнглимни совитишга уринасиз, – дея йиғладим. Сизни ҳам кўзларингиз ёшга тўлди. Ўшанда онам нимага йиғлаганларини, сўзларини, ўй-ҳаёлларини тушинмасдим, тушонолмасдим. Кечаси билан бўзлаб чиқиб уларга хат ёздим. "Мен бу уйга журналист бўлсам келаман, журналист бўлиб Сиз билан гаплашаман…" Назаримда онам менинг энг ашаддий рақибим эдилар... – Мана, журналист бўлдинг, энди гаплашмайсанми? – дейдилар жилмайиб. – Эртага, газетамни чиқариб олай, Сиз билан журналист бўлиб гаплашаман. Кўпяпсизку, муҳим иш билан бандман. Эрталаб қўлимдагини босмахонага топширмасам бўлмайди. Яна ишга шўнғийман. Ҳар бир ёзилган, сатр, харфларнинг тўғри эканлигига ишонч ҳосил қилиш учун, ёнимдаги луғат китобини титкилайман. Сиз мени яна гапга тутасиз. – Нимани қидиряпсан? Мен беъэтибор ўзимга керакли бўлган сўзни айтаман. Сиз уни қандай ёзилишини тушунтирасиз. – Тўғри ёзилган бу сўзда «ҳ» ҳарфи юмшоқ бўлади, – дейсиз. Мен эса ўзимга ишонмай турган бир пайтда Сизнинг сўзларингизга шубҳаланаман. Умр бўйи оқ қоғозга термулган, Сиздек тажрибали, билимли, она тили, адабиётни «сув қилиб ичган» устознинг сўзларига иккиланиб, ўша қўлимдаги қоғозга таянаман.

🟢Умеджон Барноев Россиялик инвесторларни қабул қилди Куни кеча Ромитан тумани ҳокимлиги биносида Россиянинг «X5 Import» ҳамда “Рус Агро Маркет” компаниялари вакиллари туман ҳокими Умеджон Барноев билан учрашди. Учрашув давомида меҳмонларга туманниг инвестициявий салоҳияти ҳамда туманда етиштириладиган мева ва сабзавот маҳсулотлари, узум, чорвачилик маҳсулотлари, иссиқхона, боғдорчилик хўжаликлари тўғрисида маълумотлар берилди. Россиялик инвесторларнинг қизиқишлари асосида туманда етиштирилган қишлоқ хўжалиги маҳсулотларини Россия бозорлари ва савдо шаҳобчаларига етказиб бериш тўғрисида суҳбат олиб борилди. Шунингдек, меҳмонларга туманимиз ҳудудидаги “Ғиждувон” эркин иқтисодий зонаси ҳудудида барпо этилиши режалаштирилаётган янги лойиҳалар тақдимоти ҳамда ундаги мавжуд имтиёзлар тўғрисида таништириб ўтилди. https://t.me/Umed_Barnoyev

Ушбу саволга Паризода Бахтиёрова тўғри жавоб берди.

Саволнинг жавоби: Сиёҳдон.

Шеърий топишмоқ: Чўнтаклари қаппайган, гул ранги қон сочади. Қулоқлари қип-қизил, доим оғиз очади. Доим уни чўқийди, бир нарса хўроздақа, Баҳоси қиммат эмас, ярим дирҳам, мис чақа. С А В О Л: Топишмоқнинг жавобини топинг.

Тошкентда Ўзбекистон халқ артисти Ботир Зокиров ҳайкали очилди. Тадбирда Президент Шавкат Мирзиёев иштирок этди.