علی نور🧑‍💻

درد همراهِ همیشگیِ من بوده و است. احتمالا کسی را هم پیدا نکنیم که از گفتنِ این جمله سر باز بزند. منتها تفاوت اینجاست که ما تا زمانی که دردِ کسی را تجربه نکرده باشیم، نمی‌توانیم او را درک کنیم. پس چگونه درد‌هایِ من با دردهایِ تو می‌تواند یکی‌ باشد؟ به‌هیچ‌وجه امکان ندارد.

- بخشی از متنی که امروز نوشتم.

در پسِ این نوشتن و پاک‌ کردن‌هایِ مداوم درباره‌ی موضوعِ حساسِ این حادثه، فقط به این می‌رسم که چقدر زندگی عجیبه عزیزانم! شما رئیس جمهورِ مملکت هم باشین، صبحِ فردایِ شما باز عده‌ای خوشحالند. اون‌هایی که غم‌زده هستن هم بلند می‌شن، صبحانه می‌خورن و احتمالا، شاید، پیرهنی مشکی بپوشن و استوری بذارن. عجیبه.

اصلا شما بگین. غیرِ اینه مگه؟

آخرِ هر روز در اوجِ تاریکی، دست‌و‌پنجه‌نرم کردن با گرگِ افسردگی و خرسِ غصه و کفتارِ بیکاری و لاشخورِ بدبیاری نصیبمان می‌شود. سقوط بالگرد که تراژدی نیست. تراژدی یعنی در این دنیا زندگی می‌کنیم و در انتها با بر و رویی زخمی و دلِ ‌شکسته، امّید‌وار به فردایی خوش به خواب می‌رویم. بروید خداروشکر کنید که هم‌کیشانتان دنبالتان هستند، ما مردمانِ عادی فقط خودمان را داریم و مصائبِ روزانه‌مان درونِ هیچ اخبار و روزنامه‌ای هم بیان نمی‌شود. ما هرروز سقوطی طولانی را تجربه می‌کنیم. هرروزِ خدا.

- چند خطی درباره‌ی حادثه‌ی سقوطِ بالگرد.

حزن و اندوه، مبارک است. یعنی این روزها تنها نشانه ای که از حیات برایم باقی مانده، همین است. این که گاهی دلم بگیرد، یادی و نامی از خاطرم بگذرد مثلا، یا حرفی بشنوم، حرفی بگویم که رنجی بیافریند. حزن، صبور است و ماندگار، برادر است و تنی. اما این با غم‌پرستی متفاوت است. اینجا بنده غم را لعن و نفرین نمی‌کنم. می‌گذارم ابرازِ وجود کند، حرف‌ها و گلایه‌هایش را بزند و هر موقع تمام شد، خودش پا بشود و برود.

- در ستایشِ اندوه

این بیرون آمدن از سایه و نقطه‌ی امن و تجربه کردن و زیستنِ وسیع هر آنچه به ما داده شده است؛ یک وظیفه‌ست برایِ آدمیزادی که ما باشیم!

کاش من یه خون‌آشام گیاه‌خوار بودم و کم‌ترین چیزی که بهش نیاز داشتم، خواب بود.

این خیلی خنده‌داره که ما بینِ ضد و نقیض‌ها در حالِ زندگی هستیم و مدام دنبالِ ثبات و قطعیت هستیم!

- چنین گفت نور

این خیلی خنده‌داره که ما بینِ ضد و نقیض‌ها در حالِ زندگی هستیم و مدام دنبالِ ثبات و قطعیت هستیم!

- چنین گفت نور