Forgotten

یکی از چیزهایی که من باهاش راحت کنار نمی‌آم همین شخصی‌سازی کردن دینه. انتظار دارم وقتی خودتو مسلمون معرفی می‌کنی من هم با مسلمون طرف باشم؛ نه مسلمونی که از روی علاقه به مستی نوشیدن عرق‌سگی رو بلااشکال می‌دونه. یا مثلا به حجاب اعتقاد نداره اما با نامحرم دست نمی‌ده. انگار رفته باشی تو تره‌بار و هر چی دوست داری رو جدا کنی. دین نیست؛ منفعت‌طلبیه.

وقتایی که دلم میگیره با یه کتاب خوشحال میشم تهش با غذای خوشمزه دیگه خیلی سخت باشه دوساعت تو خیابونا راه برم پادکست گوش کنم خوب میشم آدم ساده ای ام آدم آسونی ام سخت نگیرید با من کلا.

اینو قول میدم ماریان.

دیگه خسته ام دیگه نمیکشم دیگه شهامت فریاد زدن تو خیابونو ندارم میترسم باختم خودمو؟ آره. میگم جای دیگه ای روز دیگه ای روز خوب منم میرسه. میگم زندگیو دوست دارم از طناب دار نمیشه نترسید. میگم جمع کن برو ازین خراب شده. بعد اما داغ تو دلم مثل زنجیر سنگین میپیچه دور تنم راه گریزی ندارم غم این خاک با منه غم این خاک در منه غم، منه. از خودت به کجا فرار کنی از این کهنه غم ضحاک سیرت که مغز هر جوونه ی تازه رسته ی ‌وجودت رو میجوه؟

اوایل فکر میکردم pms ـه تا اینکه دیدم هر ۳۰ روز ماه همینه حالم.

حس اون احمقی رو دارم که میبینه جنگل سوخته اما به اون تک درخت نحیف و زنده امید بسته و امیدش جز تو داستان‌ها قشنگ نیست.

ازین جبر خستم ازین کشور از جنگیدن خستم از فرار کردن خستم از بغض کردن خستم از امیدوار بودن خستم نمیکشم

یکی قدیما می‌گفت «یه نگا بنداز تو شب؛ چراغا روشنن توی شهر. همه‌چی قشنگه، اما از این بالا، مثه بارون زیر چتر».

Happy birthday love🧡

Anyway It’s my fucking birthday.