مَر

مجتبی شکوری تو یکی از قسمتای کتاب‌باز میگف: وقتی آدم رنج بزرگی مثل سوگ میبینه، انگار یه سلفون روی شادی می‌کشن؛ تو میتونی دستت رو بیاری شادی و خوشحالی رو لمس کنی اما همیشه یه فاصله‌ی نامرئی بین انگشتات و خوشحالی فاصله میندازه. رنگ خنده‌های آدم تغییر می‌کنه.

“تاسیان” واژه ای گیلانی، حالتی که بعد از رفتن عزیزی که مدتی مهمان خانه یا قلبت بوده دست می دهد، غربت ناشی از دیدن جای خالی کسی که بودنش واجب است. وقتی دست و دلت به هیچ کار، حتی نفس کشیدن نمی رود، نفس بریدگی. دلتنگی غریب

طبیعیه که اکثر آدم‌ها ندونن وقتی دوست صمیمی‌شون، پارتنرشون و ... دارن با سوگ از دست دادن مهم‌ترین فرد زندگیشون دست و پنجه نرم میکنن، چجوری باهاش رفتار کنن و چه حرفایی بزنن ولی یک‌سری از چیز‌ها مثل نشون دادن اینکه تو و غمی که داری برام مهمه، انقدر بدیهی و ساده‌ست که اگر کسی اینکارو نمیکنه میتونم بگم احمقه و به همین راحتی از چشم میفته. همین