Emi_land

20:20

🫧🥹 @emi_land 🐚

۱۲:۱۲

تصمیم گرفتم که دوستت نداشته باشم، سپس در برابر این تصمیم بزرگ، ترسیدم! قول دادم برنگردم، و برگشتم! قول دادم از دلتنگی نمیرم، مُردم! قول دادم برای چشمانت شعری نگویم، و گفتم! قول دادم که ضعیف نباشم، و بودم! پس مرا جدی نگیر! هرچقدر عصبانی شدم، هر چقدر از کوره در رفتم هر چقدر گر گرفتم هرچقدر خاموش شدم داشتم از شدت صداقت، دروغ میگفتم! و خدارو شکر که دروغ گفتم... •نزار قبانی

۱۰:۱

سال دوم، صبح‌نگار ۴۵ وقتی از چیزی فرار می کنیم، یا می‌خواهیم فراموش کنیم، در واقع آن را تا ابد مانند باری به دوش خواهیم کشید. بعضی از ما مادربزرگ‌وار عاشق بقچه و گنجه‌ایم، که مثل شکل دادن یک هویت از چیزهای فراموش کردنی است. پذیرش واقعیت آنقدر تلخ و زننده و زشت است که به جای آن آدم حاضر است تمام رفتارهای بیمارگونه خانواده‌اش را به ارث ببرد. ✒️abed بنویس که داری از چه چیزی فرار می‌کنی؟ @morning364

بگذار بروم. بگذار بپیچم توی زلفهای باد و بروم. بگذار دور شوم و نمانم. بگذار بروم. بروم و تنم را بسپارم به درخت و دریا، ماهی شوم، پرنده شوم. دلم می‌خواهد تمام شوم. بگذار بروم. بگذار بروم، نمانم.. #مرا

بگذار تمام شوم..