پوکساید

«شايد بايد نگويم كه اشک توی چشم‌های من چرخيد، ولی چرخيد. چرايش را نمی‌دانم. هنوز هم نمی‌دانم اما ديدم باز از آن وقت‌ها شد كه بی‌اختيار اشک می‌آيد. هرگز كتک مرا به گريه نينداخت، دردهای شديدِ تن و ناخوشی هم نه. نزديكی‌ها و دوری‌های انسانی، چرا. زياد.» • ابراهیم گلستان

خب داشتم می‌گفتم از روابط انسانی خیلی خسته شدم، قبول می‌کنید با شما زندگی کنم ؟ :)

نیاز دارم بغلم کنی، اجازه بدهی اشکم روی شانه‌ات بچکد، نوازشم کنی و آهسته بگویی طوری نیست. به تو نیاز دارم و تو مرا نمی‌شناسی، زیرا در رمان نویسنده دیگر زندگی می‌کنی که من فقط شخصیت فرعی یک داستان کوتاه او هستم.

اگر سخن میان من و تو پایان یافت و راه های وصال قطع شدند، و جدا و غریبه گشتیم، از نو با من آشنا شو...

نزار قبانی

به پُک آخرِ تو و کام آخر من به دست تکان دادنم برای پرنده ای که رفت به لحظه ای که در حبس دنیا ماندم به دشنه ای تیز که پس از تو در قلبم جا خوش کرد به تنم که بدون قصاص بی سر شد به ابر کوچک چشمانم که بی هوا تَر شد ، نشد که از دلم جدا کنم تو‌ رو ...

اونجا که غاده السمان میگه: و هنگامی که داشتم باورش میکردم خنجرش را در سینه ام فرو کرد.

دُفِنتُ تحت ترابِ حنينك !   و لم يأتي أحداً ليُنقذَني .. زیر آوارِ دلتنگی اَت مدفونم ؛            و هیچکس ، گروهِ نجاتی نخواهد فرستاد . ▫️ إحسيِّن صايِن

«ما را شکار کرد و بیافکند و برنداشت...»

شب بخیر مردمان. براتون شبی رو آرزو دارم بی‌هراس و بی‌درد، با نوازش‌های دلخواه. و براتون شبی رو آرزو دارم که بدونید صبح فردا رنگی و لبالب از شور زندگیه. ما دچار رنجیم، رنجی روزمره که مستحقش نیستیم. برامون آرزو دارم تسکینی بیابیم، آغوشی مثلا، تا گذر شب استخون دل رو نشکنه، و گریه‌ رو نبلعیم، و یادمون بیاد وقتی لبخند می‌زنیم چقدر زیباییم. براتون آرزو دارم اهل تاریکی نباشین، و در پایان روزای خوب، دچار شب‌های بد نباشین. همین. و شب بخیر ❤️