PhiloSocrate (دوستدار سقراط)

سلام 👋 پرسش‌نامه‌ای که برای شما ارسال می‌شه برای پژوهشی با عنوان «بخش‌بندی بازار مصرف آب در تهران» طراحی شده و هدف ما تبیین عوامل موثر بر مصرف پایداره. همکاری شما در تکمیل این پرسش‌نامه برای ما بسیار ارزشمنده و پیشاپیش از مهربانی شما سپاس‌گزارم. 🙏🌹  لینک پرسش‌نامه: 👇👇 https://survey.porsline.ir/s/WslIDUfx در صورتی‌که سوالی در این زمینه داشتید آی دی من:  🆔@majjjjiiiid

هنگام دفاع از چیزی که قلب و احساسمان با آن است، دچار لکنت نشویم. برای دفاع از وطن‌مان، دچار لکنت نشویم. در مقابل وطن فروش و جاسوس و خودفروخته، دچار لکنت نشویم. به خاطر داشته باشیم: آنکه باید شرمگین و خجالت زده باشد کسی است که به خاطر یک مشت دلار بی‌ارزش، حقیرانه وطن و هویت و همه چیز خود را می فروشد. برای چرایی دفاع از وطن، دنبال قانع کردن این و آن نباشیم. دفاع از خانه و وطن طبیعی ترین کنش هر موجود زنده ای است. اجازه ندهیم برای این بدیهیات ما را مواخذه کنند. ما برای دفاع از وطن، بدهکار نگاه طلبکار هیچکس نیستیم. آنکه باید شرمسار و خجلت زده باشد کسی است که به خانه و وطن خویش پشت کرده و با پلیدترین دشمنان تاریخ این سرزمین همصدا می شود. مایی که با سیلی صورت خود را سرخ نگه می داریم، مایی که با غم و ناراحتی این ملت می گرییم و با شادی آنها شاد می شویم، مایی که ایران را بزرگ و شکوهند و بافرهنگ و عزتمند می خواهیم، مایی که این پرچم را در دشوارترین شرایط به دوش می کشیم، بدهکار هیچکس نیستیم. ما نه در مقابل مردم و نه در کنار مردم، بلکه خود ایران و مردم ایرانیم، با تمام رنجها و دردهایش. @kharmagaas

✳️ما نسلی هستیم که شیپور را از سر گشادش دمیدیم. به جای پرداختن به توسعه فردی و ایجاد یک زندگی درست شخصی، دغدغه بهبود وضعیت کشور را داریم. از اینکه خاتمی یا روحانی ببرد کیفور می شویم و از اینکه احمدی نژاد یا رئیسی بیایند افسرده. یا ازدواج نمی کنیم یا زندگی خانوادگی پرتنشی را تجربه می کنیم. گاه به مد روز متوسل می شویم که اصلا بچه نداشته باشیم یا تک بچه شویم و اینگونه خود را از لذت وافر فرزند محروم می کنیم. تناسب جسم و زیبایی پوشش را فراموش می کنیم. بیشتر دغدغه اخبار سیاسی داریم تا اخبار خانوادگی. هیچ وقت به تئاتر نمی رویم یا هنری را دنبال نمی کنیم. اگر ورزش هم بکنیم چند دقیقه ای در خانه است! اگر سفر برویم به جاهای رایج با هواپیما و در هتلهای خوب می رویم! طبیعت، گل و حیوانات را نادیده می گیریم ولی جزئیات مزخرفاتی را که اهل سیاست می گویند دنبال می کنیم. از تک تک ظلمها و خطاهای حکومت حرص می خوریم اما از پلاسیدن گلهای حیاط یا خیابان غصه نمی خوریم. از حال سیاستمداران جهان بیشتر باخبریم تا از حال اقوام و دوستان و همسایگان. رابطه با خدا و تدارک برای زندگی پس از مرگ را فراموش می کنیم و حداکثر آن را در حد واجبات سمبل می کنیم. زیاد حرص می خوریم زیاد افسرده می شویم، خیلی بد اخلاقیم و بدقلق. عالم و آدم را متهم می کنیم که چرا مانع تحقق ایده آل ما می شوند. گزنده گویی و تلخی در گفتارمان واضح است و همه را در خدمت یا خیانت به خلق می بینیم و از اینکه مردم چرا اینقدر نسبت به اولویتهای اصلی زندگی یعنی سیاست بی تفاوتند خشمگین می شویم و آنها را به نفهمی متهم می کنیم. خلاصه اینکه اشکال در این سبک پرورش و جهان بینی است. جهان همیشه چنین بوده که هست اما لزومی ندارد این همه ناامید یا تلخکام باشیم. بیاییم خود را اصلاح کنیم.  https://telegram.me/ali_sarzaeem

رویکردی دیگر به حس فراگیر بی فایده بودن🔴 ✳️آنچه پیش از این روایت شد که احساس بی فایدگی در قشری فراگیر شده است. اینک اینک موضوع را از جانب دیگری می خواهم شرح دهم. تعجب نکنید که یک نفر چطور می تواند در هر دو سمت موضوع قرار گیرد. وجود ما سراسر تناقض است! ✳️اگر بخواهم خیلی صریح صحبت کنم ناامیدی و حس بی فایدگی مختص قشری از جامعه است که تربیت نادرستی داشتند و عمدتا یا جزو نسل انقلاب بودند یا تحت تاثیر نسل انقلاب و آموزه های آن. نسل انقلاب و پرورش یافتگان نسل انقلاب کسانی بودند که قاعده طبیعی رشد روانی را بهم زدند. در یک نظم طبیعی افراد در جوانی دنبال عشق و عاشقی هستند در میانسالی به دنبال ثروت و تازه پس از میانسالی است که یاد خیر عمومی و تغییر سیاست و اصلاح کشور و جهان می افتند. نسل انقلاب جوانی خود را صرف انقلاب یعنی تغییر سیاست کشور و جنگ یعنی تغییر جغرافیای سیاسی جهان کرد. آنها به نسل پس از خود نیز همین ویروس را منتقل کردند که ماموریت اصلی ما تغییر ملت، کشور و جهان است.  چون این ماموریت دستکم در کوتاه مدت و بلندمدت غیرقابل تحقق است، هم یاس و ناامیدی به همراه می آورد و هم بیش فعالی یعنی افراد در این مسیر به این نتیجه می رسند که برای تحقق این ماموریت باید همه ظرفیت وجودی را به کار گرفت و امور دیگر را که فرعی هستند فدا کرد. اینگونه است که همه ساحتهای مهم زندگی که باید جدی گرفته شود و لذتهایی که به همراه دارند نادیده گرفته می شود. به این ترتیب تلخکامی به شکل نظام مند به کام این افراد سرازیر می شود: ناکامی از تغییر جهان و محرومیت از لذات طبیعی زندگی آدمی وار. ✳️وقتی شخص آدم وار زندگی کند عشق و دوست داشتن را تجربه می کند و زندگی جنسی به سامانی خواهد داشت و از این امر لذت می برد. آدمی دارای فرزند می شود و لذت بازی با کودک و خنده های بی نظیر کودکان را با تمام وجود حس می کند. آدمی لذت بی مانندی می برد وقتی با تمام وجود تلاش می کند کودک خردسالی خنده بر لبانش بیاید. آدم معمولی طعم غذا، سفره آرایی، کشف رستورانهای خوب و گذران وقت در آنها را جدی می گیرد. چنین آدمی به تناسب اندامش بها می دهد و برای خوش پوشی وقت می گذارد و به آن بها می دهد. همیشه وقتی برای تفریح می گذارد. نه تنها سینما بلکه به انبوه تئاترهایی که در هر روز در تهران برگزار می شود سر می زند. برای شرکت در کنسرت پول خرج می کند. در ایام عزاداری به مراسم مذهبی می رود و حالات معنوی را تجربه می کند. او احتمالا پیوسته در سخنرانیهای اخلاقی شرکت می کند. یک آدم متعادل از خرید یک کفش خوب لذت می برد و برای یافتن یک لباس زیبا تلاش می کند. هر از چندگاهی با تورها به طبیعت گردی می رود و زیبایی مخلوقات را نظاره می کند. چنین آدمی حتما در خانه حیوان خانگی نظیر طوطی یا قناری و امثالهم دارد که تغذیه و نگهداریش دغدغه اش می شود. خانه و محل کارش را با پرورش گل زیبا می کند و از ایجاد یک جوانه جدید ذوق می کند. آنقدر در چنین جزئیاتی فرو می رود و از آنها لذت می برد که وقت نمی کند سرش فقط در اخبار سیاسی تلویزیون یا گروه های سیاسی فضای مجازی باشد. برایش دید و بازدید خانوادگی و گپ و گفت دوستانه موضوعیت جدی دارد. خوش مشرب است و برایش خوش رفتاری با دیگران و رفتار درست شهروندی دغدغه است. اهل سفر است اما نه فقط به شهرهای شمال بلکه به شهرهای غیر معروف، نه فقط به اروپا و کشورهای پیشرفته بلکه به کشورهایی مثل تاجیکستان، هند، پاکستان، روسیه، کویت، عراق، لبنان، نپال، کامبوج، مصر، تانزانیا و امثالهم. چنین آدمی حتما اهل یک ورزش جدی است که در آن هر هفته لباس ورزشی می پوشد و ساعاتی را با اهل ورزش سپری می کند. البته به نظرم این ورزش احتمالا فوتبال نیست! اگر شد سازی، خوش نویسی، نقاشی یا هنری از این دست را در طول زمان تجربه کرده و اوقاتی را برای پرداختن آماتور به آنها سپری می کند. خلاصه یک آدم متوازن که تربیت منطقی شده اهل «زندگی» است و هم و غم را صرف تغییر جهان نمی کند و خود را وقف اصلاح جهان بیرون نمی کند. او از اصلاح درون شروع می کند و به زندگی شخصیش بها می دهد. در این مسیر اگر توانست موفق باشد و شخصیت غیرمعوج و سالمی برای خود دست و پا کند تازه پس از پنجاه سالگی به فکر جامعه بزرگتر می افتد و کم کم فکر می کند که بهترین راه خدمت به جامعه چیست چون پنجاه سال خود را صرف توسعه فردی و زندگی شخصی و کاری کرده است و اینک احساس می کند در قبال جامعه وظیفه دارد. پاسخ او شاید ورود به سیاست نباشد! شاید اهل فعالیت داوطلبانه در انجمن های خیریه یا غیرانتفاعی شود یا در تشکلهای محیط زیستی عضو شود. شاید هم سیاست را جدی بگیرد و با جدیت دنبال کند.

توت ریزان است✳️ این روزها که در خیابانها راه می روم گاه به درختان توتی بر می خورم که میوه شان را سخاوتمندانه عرضه کرده اند و رهگذران رایگان از آن بهره می برند و البته مثل همیشه افسوس می خورم که چقدر توت روی زمین له می شوند. از کودکی این فکر در ذهنم خلجان داشت که چه می توان کرد تا توتها تلف نشوند. نمی دانم آیا توت هم میوه ای بهشتی است یا نه ولی هرچه هست به گمانم یک درجه از خیلی میوه های دیگر برتر است! عادتی آن زمان رواج داشت که هر کس گوشه پارچه بلندی را می گرفت و درخت توت را تکان می دادند و اینگونه توت جمع می کردند. از کودکی فکر می کردم هرکس درخت توت دارد به جای این روش بهتر است پارچه هایی به دور درخت تعبیه کند تا هرچه می ریزد در آن جمع شود. هیچ وقت همت آن را نداشتم که به فکر عملی کردن آن ایده بیفتم. روزی پیش دایی مرحومم دکتر رضا روستاآزاد بودم و مسئله را طرح کردم و گفت من هم همیشه به آن فکر کرده و اخیرا مشکل را حل کرده ام. برایم تعریف کرد که با آن تن رنجور و نحیف، با کمک دانشجویی با استفاده از نی و ابزارهایی از این دست چیزی شبیه چتر معکوس درست کرده اند که به دور درخت توت می پیچد و در پایین آن سوراخی است که هر توت که می افتد نهایتا به آن سوراخ هدایت می شود و در سطلی می ریزد. برایم می گفت تقلا کرده است برای دارندگان درخت توت در منطقه کن آن را معرفی کند و حتی از امام جمعه آن منطقه یاری خواسته بود. نمی دانم فرجام کار بعد از درگذشتش چه شد. امیدوارم آن دانشجو آن کار را رها نکرده باشد و مانع شود تا ایام خوش توت ریزان با له شدن توتهای روی زمین تلخ و ثمرات این درخت بخشنده هدر شود. خدا بیامرزدش که واقعا مهندس بود. https://telegram.me/ali_sarzaeem

اولین نفراتی که به بالگرد رسیدن محل افتادن پیکرها (نوشته های کلیپ از ما نیست)

من عاشق این جور آدمها هستم که در بحرانهای کشور بی ادعا و خودجوش وارد می شوند جنگ را هم همین تیپ افراد اداره کردند

مادرم متن : محمدرضا مرادی طادی مادر من پیرزنی  بیسواد است که در حد قرآن خوانی و کتابت دبستانی علم و سواد دارد. منتقد سرسخت سیاستهای ج.ا. است و هر بار که به دیدنش می روم حتماً شرحی از یکی از کارهای غلط مدیران را، با استناد به شهادت اهالی محل در صفوف نان و سبزی، لکچر می رود. از مرحوم رییسی هم همیشه با نقد و متلک (به شیوۀ مألوف اصفهانیهای اصیل) یاد می کرد. الان به دیدارش رفته بودم. چشمها از گریستن سرخ. گفت دیروز وقتی خبر را شنیده از شدت تألم سردرد گرفته. تا آخر شب بیدار بوده و نماز خوانده و صلوات فرستاده تا اینها صحیح و سالم باشند. صبح هم که خبر شهادت اعلام شده خیلی گریه کرده است. رفتار مادرم نمونه‌ای از میلیونها شهروند ایرانی دیگر است. منتقد هستند ولی خصم نیستند؛ معاند نیستند و مهمتر از همه اهل رأفت و مهربانی اند. راضی به این نیستند که حتی خاری به پای کسی برود. باوری که ریشه در اخلاق ایرانی دارد که به تعبیر برخی از بزرگان – مثل استاد دادبه و استاد پورجوادی – خاص اخلاقِ ایرانشهری است. یعنی مرامِ جوانمردی و فتوت. این ارزشها و هنجارها مبانی و مبنای ارزشمند و مستحکمی برای ساختن فردای بهتر ایران است. جایی که می شود مخالف بود ولی انسانیت را رعایت کرد. منتقد بود ولی دیگری را محترم شمرد؛ و هیچ گاه از درد و رنج دیگران خوشحال نشد. @hamidrezajalaeipour

انا للله و انا الیه راجعون