Renani Mohsen / محسن رنانی

. 👈 عید یعنی توسعه (گذار از شکفتگی به گشودگی) 📢 فایل صوتی سخنان محسن رنانی در کلاس درس کارشناسی دانشگاه اصفهان (۲۰ فروردین ۱۴۰۳). .

رنانی از جنبش قیطریه چه می‌خواهد!؟ ✍️حسین جمالی‌پور نویسنده و پژوهشگر فلسفه و روانشناسی 🔻دکتر محسن رنانی از جنبشی تحت عنوان"جنبش قیطریه" حمایت کرده است که این روزها با بیش از ۱۳۰ هزار امضا حمایت شده است. این جنبش در پی اعترض به ساخت مسجد در پارک قیطریه و دیگر پارک ها به راه افتاده است. ⭕️👈رنانی می گوید "من در انتخابات شرکت نکرده ام، اما به این جنبش پیوستم" و این حرکت را "کنش جمعی فعال/عقلگرا" می نامد. روزهای قبل ایشان مدعی شده بودند که اگر به ۱۰۰ هزار امضا برسد یعنی جامعه ایرانی زنده و امیدوار است.اما اگر به ۱ میلیون نرسد و هنوز یک میلیون در ایران نباشند که با اسم و مشخصات، بدون نگرانی این کارزار را امضا کند، یعنی جامعه باید راه درازی را تا رسیدن به توسعه طی کند. این خلاصه ی نگاه محسن رنانی به این جنبش بود. اما آنچه اهمیت دارد، پرداختن متعصبانه و جانبدارانه ی برخی رسانه ها بود. مشرق نیوز با لحنی بسیار تند و دور از ادب و انصاف، محسن رنانی را از مشوقان "گزینه ی خیابان" معرفی می کند! کامنت های افراد تند رو و غالبا مذهبی های افراطی در سایت مشرق نیوز، ایشان را منافق و شیطان و فریب کار دانسته بودند❗️❗️❗️ ⭕️👈اینجا به یاد جمله ی هانا آرنت می افتم که می گفت یا به سیستم سیاسی مبتنی بر دروغ می پیوندی یا مخالف حکومت شناخته می شوی. با تکیه بر این سخن هانا آرنت، می توان گفت یکی از موانع توسعه، نگاه صفر و صدی متعصبان و افراطیون به منتقدانی همچون محسن رنانی است که هیچ مخالفتی را برنمی تابند. و این خود مانع قصه پردازی و روایت گری است. به زبان آگامبن ، هرجا فکری و اندیشه ای خودش را نمایان کند، سیاست زاده می شود. شاید محسن رنانی و امثال او با اندیشیدن، قصه سازی و ارائه ی روایت های متفاوت از آنچه در جامعه تحمیل می شود، در پی طرح افکنی و موقعیت سازی برای تفکرند. او هر وقت می نویسد، اندیشه ها فعال می شوند. نویسنده ها می نویسند، منتقدان نقد می کنند و یک فضای گفتمانی ساخته می شود که بسیاری از ما احساس بودن می کنیم، که خود یکی از پدیدارها و خروجی های کنشگری فعال عقل گراست و به مرور با چنین حرکاتی، سیاست از دل اندیش ها و گفتمان ها زاده می شود. ما در چنین فضاهایی تلاش می کنیم " باهم بفهمیم" و این خرد مشترک برای فهم عالم انسانی، راهی برای رسیدن به همان توسعه است. ⭕️👈نگاه و حرکت هایی که رنانی ها آغاز می کنند، مانع از توده ای شدن ما می شود. در چنین فضاهایی است که ما از پیله ی تنهایی مان بیرون می آییم و گفتگو می کنیم. برخی محسن رنانی را متناقض می دانند و مدعی هستند، رنانی از یک طرف در انتخابات شرکت نمی کند(که این کنشگری منفعلانه است)، اما از طرف دیگر می گوید به کارزار بپيونديد و نقش کنشگری فعال_عقلانی داشته باشید. در حالیکه می توان گفت اگرچه با شرکت نکردن در انتخابات مخالفت خود را با ساختار و نظم سیاسی کنونی اعلام می کند، اما با حمایت از این کارزار به دنبال ایجاد یک فضای گفتمانی برای اندیشیدن و روایت گری است. روایت گری که ما را تحت یک چتر گفتمانی می آرود تا بدانیم ما هستیم و می توانیم در برابر گفتمان غالب سیاسی اعلام حضور کنیم. ⭕️👈آزادی از دل همین روایت گری ها سربرمی آورد و تنوع انسانی در سیاست و جامعه را آشکار می کند. اگر روایت نباشد با مرگ آزادی و مرگ اندیشه و در نهایت تسلط تام یک تفکر بر جامعه مواجه خواهیم شد. اگرچه مخالفت با ساخت مسجد در پارک قیطریه، نوعی احساس مسئولیت نسبت به پیشینه ی تاریخی و حفظ آثار باستانی، طبیعت، زندگی سالم، نشاط و حق شهروندی ماست که به عنوان یک آرمان می تواند مورد تقاضای ما باشد، هرچند مخالف ساختار سیاسی باشیم. یعنی من نسبت به سیاست حاکم مخالفم، اما در عین حال برای زندگی و آرمان هایم می ایستم. در این وانفسا اگرچه انسان‌هایی هم پیدا می شوند و با پیش فرضهای مذهبی، چنین کنش هایی را مخالفت با دیانت می دانند، اما این به یک معضل فرهنگی بر می گردد که آن فقدان حقیقت طلبی ماست. 🔹️من فکر می کنم زمانی به توسعه می رسیم که حقیقت جویی و حقیقت پذیری در راس زندگی ما باشد. آن وقت مذهب، قانون، عرف، سبک زندگی و هرچه با آن زندگی می کنیم را با حقیقت تطبیق می دهیم. نه اینکه حقیقت را قیچی کنیم تا به اندازه ی تنِ مذهب و باورهای ما درآید!!! و مابقی را اضافات و افاضات بیهوده بدانیم. 🔹️در آخر می توانم مختصرا بگویم "جنبش قیطریه " جنبشی برای اعلام حضور و بودنِ ماست؛بودنی که می خواهد اندیشیدن را تمرین کند و از زندگی دفاع کند و طرح جدید سیاسی دراندازد؛ حتی اگر در کوتاه مدت به نتیجه ی ملموسی نرسیم. همین گفتمان ها و مخالفت هاست که زمینه ی خروج از تفکر توده ای را فراهم می کند و با کنشگری مبتنی بر گفتگو و عقلانیت، سیاست زنده می شود. کانال تلگرام حسین جمالی پور 🆔️@philosophy_thinking

. 👈👈 نقد خانم شین - گرافیست: بنظرم این کارزارها مثل اینه که به یه دزد بگی لطفا پولمو پس بده! بنظرم از این قدم‌ها زیاد برداشته شده و دیگه مدتهاست نیازمند قدم‌های بعدی هستیم. من برنامه‌ی اقدامی که شخصا بهش باور دارم اینه که مردم با روشهای روانشناختی و اصلاح فرهنگی به خودسازی بپردازند. اما در مورد گرفتن حق از حکومت نه تخصص دارم نه ادعا. فقط شایدهایی به ذهنم میرسه. شاید حرکت‌های رابین‌هودی، شاید تا حد ممکن مستقل شدن مردم از حکومت با ساده‌زیستی بتونه کارگشا باشه ولی در کل نمیدونم چه باید کرد فقط به صورت سلبی میتونم بگم این کارزار برنامه‌ی موثری نمیتونه باشه. .

. 👈👈 نقد یحیی- ۳۱ ساله- دکترای مدیریت دولتی: این دکتر رنانی کلا خیلی دوست داره نقش "قوه عاقله" رو ایفا کنه. غافل از اینکه این مدل به درد پنجاه‌و‌هفتی ها میخورد، نه جوونا و نوجوونای امروزی که سه-هیچ ازش جلو هستند. کارزار رنانی با کنش‌های فرهنگی سرپیچی قابل مقایسه نیست. در گردهمایی های رقص کردی دسته جمعی عید نوروز شما به حکومت میگی: غلط می‌کنی بخوای برای من تعیین تکلیف کنی، من هر جور که دلم بخواد زندگی میکنم. در کارزار پارک قیطریه به حکومت میگی اینجا سوئیسه و تو دولت سوئیسی، خواهش می‌کنم درختا رو قطع نکن. اگر نظر تو برای دولت مهم بود که از ابتدا دنبال مسجدسازی نمیرفت. .

. 👈👈 نقد خانم سین - دکترای جامعه شناسی: راستش من با این بحث دکتر رنانی، آبم تو یه جوب نمیره😏، بخصوص اینکه گفته اگر یه میلیون امضا نکنند «به این معنی است که جامعه ما هنوز ظرفیت و شایستگیِ تحولات عقلانی بدون خشونت را ندارد»...خودم حالت عادی می‌خواستم امضا کنم، ولی حالا یاد خامنه‌ای میفتم که سر انتخابات ۹۶ گفت هر کی رأی بده، رأی به نظام داده😄 دوست دارم چند میلیون امضا جمع شه که مسجد نسازن (احساس می‌کنم بخش «مسجدش» خیلی کلیدیه، یعنی تو تاریخ می‌مونه که مردم، احتمالا از گروه‌های متنوع، چند میلیون امضا کردن برای نساختن مسجد)، ولی نمی‌خوام به این معنا مصادره بشه که مردم هنوز امید دارن به اصلاح این حکومت بدون هزینه‌ی سنگین، به نظرم این امید بارها مورد تمسخر قرار گرفته، مثلا با دهن‌کجی به پنج میلیون تقاضای مجازی برای اعدام نکردن افکاری😔 (به قول ضیا نبوی، دوست زندانیم، «حکومت موفق به براندازی مردم شده»)

‍ . 🟩جنبش قیطریه‌ی رنانی یا جنبش نقطویه قرمطی 🖊غلامرضا علیزاده ✅مقدمه: محسن رنانی پیشنهادی را برای موضوع ساخت مسجد در پارک قیطریه تحت عنوان "جنبش قیطریه" مطرح کرده که ابتدا خلاصه‌ای از محتوای آن را آورده و سپس نقدی بر آن خواهم نبشت. همیشه گمان می‌کرده‌ام اصلاح‌ کشور از طریق انتخابات، سالم‌تر و کم‌هزینه‌تر است. اما این‌بار به احترام اکثریت ملت ایران، رأی ندادم.  توافق نانوشته جامعه برای شرکت نکردن اعتراضی در انتخابات، یک «کنش جمعی منفعلانه» است که البته پیامدهای مثبت کوتاه مدتی دارد.   کنش‌های جمعی دو دسته‌اند: منفعل و فعال. «کنش‌های جمعی منفعل» (مثل تحریم انتخابات)، هزینه و ریسک ندارند اما دستاوردهای کمی دارند. آنچه ماندگار است و تأثیر گذار، «کنش‌های جمعی فعال» است که معمولا حدی از هزینه و ریسک را با خود دارند.  کنش‌های جمعی فعال نیز دو گونه‌اند: «کنش‌های خشم‌گرا» و «کنش‌های عقل‌گرا»؛ که اولی خشونت‌آمیز و دومی خشونت‌پرهیز است. اعتراضات خیابانی خودجوش و توفنده، معمولا از جنس «کنش‌های جمعی فعالِ خشم‌‌گرا» هستند که اگر با محوریت نهادهای مدنی (مثل احزاب یا اتحادیه‌ها) شکل‌ نگرفته‌ باشند و فاقد رهبری متمرکز باشند، در بیشتر موارد به خشونت کشیده می‌شوند. اما «کنش‌های جمعی فعالِ عقل‌گرا»، حرکت‌هایی هستند که از طریق همکاری عاقلانه و مقاومت آگاهانه و به دور از هیجان اعضای جامعه مدنی پدیدار می‌شوند. چنین حرکت‌هایی حتی اگر منجر به تحول امور نشوند، کمترین دستاوردشان تمرین همکاری و ایجاد انسجام و امید در جامعه مدنی است.  اعتراض‌هایی که این‌روزها درباره پارک قیطریه تهران چهره بسته است، یک «کنش جمعی فعال عقل‌گرا»‌ است. بخش‌هایی از جامعه، آرام و آگاهانه، دارند اعتراض می‌کنند. 🟦اما پاسخم به جناب محسن رنانی: ابتدا باید اذعان کنم، من هم مانند بسیاری از دلسوزان و دیگر متفکران عرصه اجتماعی، ساخت مسجد در پارک قیطریه را نه به مصلحت می‌دانم و نه ضروری، از این منظر که تا همین برهه نیز، بسیاری از مساجد برکشیده‌شده از قِلّت نمازگزاران رنج برده و با ارتباط نزدیک حلقه‌های واسط اجتماعی در فضاهای دیگر، ایجاد مساجد جدید، فلسفه‌ی وجودی‌اش را از دست داده است. نقطه افتراق دیدگاهم با محسن رنانی به آن‌جایی باز می‌گردد که وی در لفافه پیشبرد کارزاری برای مسکوت‌ماندنِ طرح ساخت مسجد در پارک قیطریه، نامی فراتر از موضوعیت آن، برایش برگزیده و عنوان سترگ جنبش را برای آن انتخاب کرده است. به عبارت دیگر، رنانی در فقدان جنبش‌های اجتماعی تاثیرگذار از یک موضوع محلی در یکی از محله‌های مصفای تهران، مشکلی ملّی ساخته است. ⭕️همان‌طور که گفته‌ام موضوع قیطریه و کنش شهروندان تهرانی بسیار پراهمیت و ارزشمند است، اما درشگفتم که چگونه رنانی، فرونشست سالانه ۳۵ سانتیمتری زمین اصفهان به چشمش نیامده و از آن جنبشی به‌نام نقطویه نساخته است تا نقطه نقطه اصفهان را از خطر فروپاشی نجات دهد، که اصفهان این شهر نوادگان مرشد سرخ‌کلاهان این‌گونه غمدیده نشود. اما آنچه که موجب گشت تا به نقد نوشته محسن رنانی اهتمام کنم، تقسیم‌بندی ایشان از کنش‌های جمعیِ فعال، تحت عنوان عقل‌گرا و خشونت‌گرا بود! گو اینکه از نگاه رنانی، هر کو امیال و خواسته‌هایش را از طریق خیابان پِی می‌گیرد، عربده‌جوی فاقد عقلانیتی است که خشم بر او چیره شده! چه تقسیم‌بندی مبتنی بر رویکرد منفعلانه و نابخردانه‌ای. آیا جنبش‌هایی که در غرب، در آبشخور محیط زیستی یا مطالبات منسجم اجتماعی شکل می‌گیرند، جملگی حزبی‌اند یا همگی فاقد عقلانیت‌اند؟ آیا گرتا تونبرگ که یک پویش جهانی محیط زیستی را پی گرفته، کنش او در اتمسفری که فاقد عنصر عقلانیت بوده، شکل گرفته است؟ که این انگاره را در ذهن رنانی جا انداخته، که هر گونه کنش خیابانی، عقل‌گریز و خشونت گرا هستند. ابزار خیابان یکی از راه‌های دست‌یابی به خواسته‌ها یا پیگیریِ آن‌هاست که از قضا قانونی اساسی هم در اصل ۲۷ بر آن صحه گذاشته است. متاسفانه افرادی چون محسن رنانی و ممد فاضلی با کنش‌های منفعلانه‌اش با عنوان متهمانِ ردیف اول ایستایی جامعه تلقی می‌شوند. پیش‌تر نیز دیده‌ بودیم که رنانی نامه انتقادی چند ده اقتصاد‌دان به رییسی را امضا نکرد تا به زعم او، دولت مستقر در افق‌گشایی‌اش دچار مشکل نشود! شوربختانه رنانی همچون برخی از عالمان دینیِ فریقین، برساخت مفاهیم یا نظریه را پسینی کرده، بدین معنا که ابتدا رخداد را می‌بیند، سپس قالب مفاهیم را بر اساس آن پروبال می‌دهد. از این‌رو، او ترس و انفعال خود را می‌بیند و سپس با مفاهیمی خودساخته و گمراه‌کننده به عرصه منازعات کلامی می‌آید. @tahlilvarasad

⭕️کارزار اعتراضی یا رأی اعتراضی: نمادین‌شدن کارزار اعتراض به ساخت مسجد در پارک قیطریه چه معنایی دارد؟ ✍🏻محمد رهبری 🔻کارزار اعتراض به ساخت مسجد در پارک قیطریه، با بیش از ۱۲۵ هزار امضا، تبدیل به پر امضاترین کارزار پس از شهریور ۱۴۰۱ شده است؛ یعنی از زمان اعتراضات پس از مرگ مهسا امینی، هیچ کارزاری تا این اندازه امضا نشده بود. این موضوع را می‌توان مهم‌ترین خبر اجتماعی در سال ۱۴۰۳ دانست و باید به آن پرداخت. این پرسش مهمی است که چرا کارزاری که ماهیت محلی دارد، و احتمالا فقط طبقه متوسط شهری در تهرانی‌ باید به آن بپردازد، تا این اندازه جلب توجه کرده است. 🔻بر اساس روند امضاهای این کارزار، می‌توان امضاها را به دو گروه و در دو مقطع تقسیم کرد؛ نخست امضای کسانی که دغدغه محیط زیستی و حفظ درختان یا دغدغه حفظ هویت پارک را داشتند. ساکنان محلی یا کسانی که از پارک قیطریه خاطره دارند و خواهان حفظ این پارک قدیمی شده‌اند؛ این گروه عمدتا از ۲۲ اسفند ۱۴۰۲ تا ۸ فروردین ۱۴۰۳ اقدام به امضای این کارزار کردند. یعنی حدود ۸ هزار نفر که همین هم نسبت به کارزارهای مشابه عدد قابل توجهی است. 🔻گروه دوم، کسانی بودند که با انگیزه‌های سیاسی و اجتماعی این کارزار را امضا کردند. کسانی که از ۸ فرورودین به این سو در اعتراض به مواضع رسمی آغاز به امضای این کارزار کردند تا اعتراضشان را به سیاست‌های موجود نشان دهند. به‌مرور جمعیت بیشتر و متکثرتری از مردم این کارزار را امضا کردند و این کارزار بیشتر در میان طبقه متوسط شهری دیده شده و فراتر از دسته‌بندی‌های سیاسی به درون جامعه رسوخ کرده است. در این مقطع چهره‌هایی که در میان عموم مردم نفوذ دارند نیز با شدت بیشتری این کارزار را معرفی کردند؛ محمد درویش، محسن رنانی و محمد فاضلی از جمله این چهره‌ها بودند. 🔻کارزار اعتراض به ساخت مسجد در پارک قیطریه، از هشتم فروردین ماه به این سو، رفته‌رفته به یک کارزار نمادین تبدیل شد. اگرچه بسیاری از امضاکنندگان، دغدغه حفظ درختان و هویت پارک را نیز دارند، اما انگیزه‌شان برای امضای این کارزار فراتر از این موضوعات است. این کارزار به نمادی برای اعتراض علنی تبدیل شده است. در استوری‌های اینستاگرام برخی این کارزار را منتشر کرده‌اند و می‌گویند اگرچه در انتخابات رأی ندادند اما این کارزار را امضا می‌کنند تا صدای اعتراضشان را برسانند. امری که که در یادداشت محسن رنانی نیز مشخص بود و از آن به‌عنوان یک «کنش جمعی فعال» نام برده بود. در باب این کنش جمعی فعال باید به دو نکته مهم توجه کرد: 🔻یک. بیش از ۱۲۵ هزار نفر از مردم، با هویت خودشان اقدام به امضای کارزاری کرده‌اند که فارغ از محتوای آن، اکنون به نماد اعتراض تبدیل شده است. این امر نشان می‌دهد که امید و انرژی جامعه که در جریان اعتراضات ۱۴۰۱ تخلیه شده بود و جای خود را به یأس و سرخوردگی داده بود، دوباره در حال احیا شدن است. به‌همین خاطر است که جامعه از یک کنش منفعلانه، به سمت کنش فعال حرکت کرده است. صد هزارتایی شدن کارزار پارک قیطریه و همچنین کارزار افزایش دستمزد کارگران، پیام حیات جامعه را مخابره می‌کند و نشان می‌دهد که این جامعه می‌خواهد کنشگری کند و پس از آن سرخوردگی بزرگ، دوباره می‌تواند چنین کنش جمعی داشته باشد. 🔻دو. نکته دیگر را می‌توان در پاسخ به این پرسش مهم مطرح کرد  که چرا این کنش جمعی و اعتراضی، در قالب انتخابات نمود پیدا نکرد؟ فاصله انتخابات و این کارزار، تنها یک ماه است. چرا علی‌رغم دعوت برخی چهره‌های سیاسی به «رأی اعتراضی» چندان کسی به این دعوت پاسخ نگفت و اعضای لیست صدا ملت در تهران به‌طور میانگین فقط ۲۷ هزار رأی آوردند اما حالا این کارزار با بیش از ۱۲۵ هزار امضا مورد اقبال واقع شده است؟ 🔻علت را باید در تفاوت میان کارزار و انتخابات جستجو کرد. درست یا غلط، شرکت در انتخابات در ذهن بسیاری از مردم به‌معنای تأیید سیاست‌ها و رویه‌های موجود و شریک شدن در تصمیمات جاری است؛ به‌همین دلیل بسیاری از کسانی که نمی‌خواهند خود را در این تصمیمات شریک کنند و به‌نوعی نمی‌خواهند دامن خود را آلوده کنند، در انتخابات شرکت نمی‌کنند. فارغ از این که این عقیده درستی است یا نه (که می‌توان در جای دیگر به آن پرداخت)، شرکت در انتخابات در ذهن برخی از مردم، چنین معنایی دارد. 🔻اما امضای یک کارزار برای کسی چنین معنایی ندارد. امضای کارزارها را نمی‌توان تفسیر به رأی کرد و همین عامل مهمی است که کنش اعتراضی، اما مسالمت‌جویانه‌ی مردم را، نه به سمت رأی اعتراضی که به سمت امضای کارزارهای اعتراضی هدایت می‌کند. اینجاست که این کارزار به نمادی برای اعتراض مدنی تبدیل می‌شود. 🔻امضای قابل توجه این کارزار جای بحث و تحلیل بیشتری دارد و در مورد آن و معنای این تعداد امضا، و نسبت با آن با سایر کنش‌های جمعی بیشتر باید سخن گفت. @MohammadRahbari

. 👈 نقد سایت مشرق نیوز یک میلیون امضا برای پارک قیطریه جمع کنید! https://www.mashreghnews.ir/news/1590026/%D8%AD%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AA%D8%AD%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D8%AA-%D8%A7%D9%86%D8%AA%D8%AE%D8%A7%D8%A8%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D8%B4%D8%AF%D9%86%D8%AF-%DB%8C%DA%A9-%D9%85%DB%8C%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%86-%D8%A7%D9%85%D8%B6%D8%A7-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D9%BE%D8%A7%D8%B1%DA%A9

🟢🔴 نقدی بر نوشته دکتر محسن رنانی ✍️علی مرادی ♈️ بدون شک و تردید دکتر محسن رنانی  از مفاخر و از اندیشمندان طراز  اول کشور در دوران معاصر می‌باشد، و در رشد و اعتلای اندیشه ایرانیان تاثیر بسیار مثبتی داشته است. خداوند به ایشان سلامتی و طول عمر بابرکت عنایت فرماید. ♈️در مقاله ارزشمند کوتاه  در مورد پارک قیطریه  اینجا مدعایی رو بیان داشته اند که خالی از اشکال از نظر این حقیر نیست. گرچه اصل و اساس مقاله مورد توافق  بوده و کاری بس ارزشمند است و اما مورد تضارب و مدعایی که بیان داشته اند جای نقد و بررسی بیشتر می باشد. چون این مدعا بر کنش های بعدی ایرانیان  می تواند تاثیرگذار باشد. و دلیل نقد و واکنش ،   هم دقیقا همین هست که این اندیشمند گرانقدر در موردش توضیحات  تکمیلی ارائه کند. و  مدعای شان به این مضمون هست که : "عدم شرکت  مردم از جمله خود ایشان در انتخابات ۱۴۰۲ واکنشی منفعلانه است  تا کنشی فعالانه،  و در دراز مدت تاثیر گذاری خود را نخواهد داشت." ♈️ برای آنالیز مدعای دکتر عزیز دو سوال مطرح می‌شود. 1⃣آیا مشارکت بیشتر مردم در انتخابات  ۱۴۰۲ تاثیر گذاری بیشتری از عدم مشارکت و یا رای باطله و سفید  در وضع و حال مردم و کشور و یا تغییر دیدگاه سیاستمداران داشت؟ پاسخ این سئول را به دکتر رنانی بزرگوار موکول میکنم. و اما سئوال دوم که خود پاسخ می‌دهم. 2⃣ عدم مشارکت و استقبال کم و یا حتی تحریم  در انتخابات فرمایشی و نمایشی بی‌خاصیت  در رژیم های شبه دموکراسی و یا دادن رای سفید و باطله چه فوایدی در دراز مدت می‌تواند داشته باشد؟ عدم مشارکت و استقبال کم از انتخابات فرمایشی و نمایشی بی‌خاصیت در رژیم‌های شبه دموکراسی می‌تواند به موارد زیر منجر شود: 1. اعتراض به نظام: افرادی که به عنوان اعتراض به نظام و روند انتخابات شرکت نمی‌کنند، می‌توانند این روش را برای بیان نارضایتی و اعتراض خود به رژیم استفاده کنند. 2. افزایش فشار بر رژیم: عدم مشارکت و استقبال کم از انتخابات می‌تواند فشار بیشتری بر رژیم اعمال کند تا تغییراتی در سیاست‌ها و روندهای آن اعمال شود. 3. افزایش آگاهی عمومی: حضور کمتر مردم در انتخابات می‌تواند باعث توجه بیشتر رسانه‌ها و جامعه به مسائل و مشکلات جامعه شود و آگاهی عمومی را افزایش دهد. 4. تحولات سیاسی: عدم مشارکت و استقبال کم از انتخابات ممکن است منجر به تحولات سیاسی و اجتماعی در طولانی مدت شود و باعث تغییرات در نظام سیاسی شود. 5. تحول در روابط بین‌الملل: عدم مشارکت مردم در انتخابات ممکن است تأثیرات منفی بر روابط بین‌الملل داشته باشد و باعث تغییر در سیاست خارجی کشور شود. با تقدیم احترام به همه اندیشمندان گرانقدر و ایران دوست ، بالاخص دکتر رنانی گرانقدر

. . 👈 نقدهای «جنبش قیطریه» در فضای مجازی هر سه‌ گونه «کنش منفعل»، «کنش‌ فعال عقل‌گرا» و «کنش‌ فعال خشم‌گرا» قابل مشاهده است. «نقد» اگر با نام نویسنده واقعی و به صورت اخلاقی و عقلانی نوشته و منتشر شود یک «کنش فعال عقل‌گرا» محسوب می‌شود. جامعه‌ای که بخش بزرگی از شهروندانش مهارت نقد عقلانی و اخلاقی دارند می‌تواند با نوشتن نیز دست به «کنش جمعی فعال عقل‌گرا» بزند. مشکل امروز ما این‌جاست که بخش اعظم فضای مجازی را کنش‌‌های منفعلانه و کنش‌های خشم‌گرا پرکرده‌اند. پس از نگارش یادداشت «جنبش قیطریه»، تعداد زیادی نقد در فضای مجازی منتشر شده است که بسیار امید بخش است. از همه ناقدان سپاسگزار و منت‌‌پذیر آنانم. آن تعداد از نقدها که به شیوه‌های مختلف به دست من رسیده و فراتر از درد دل یا اهانت است را عیناً در این‌جا بازنشر می‌کنم (به ترتیب دریافت). با بسیاری همدلم؛ برخی را نیز معتقدم نوشته‌ من نارسا و مستعد سوء برداشت بوده است؛ برخی را هم برای آنها پاسخ دارم. اما قصد پاسخ ندارم. آن‌که باید داوری کند و پاسخ گوید، عقل سلیم جمعی است نه منِ نویسنده. برای من شهد نقد بیش از شیرینی پاسخ است. آن‌که نقد می‌کند مرا گرامی داشته و سخنم را ارج نهاده است و همین برای من بس است. البته به گمانم در باب اهمیت «کنش‌های جمعی فعال عقل‌گرا» به عنوان راهکاری برای خروج از بن‌بست امروز جامعه ایران، خیلی می‌توان و باید سخن گفت. شاید همت کنم و در‌آینده چیزی بنویسم. اما از همه اندیشه‌ورزان دغدغه‌مند نیز دعوت می‌کنم در این باب نظرات خود را منتشر کنند تا گفت‌وگویی جمعی درگیرد، شاید راهکاری بین‌الاذهانی پدیدار شود. محسن رنانی / سروشِگانْ روز از فروردین ۱۴۰۳ ------------------------------ پیوندهای یادداشت «جنبش قیطریه»: https://t.me/Renani_Mohsen/610 https://renani.net/texts/notes/gheytariyeh-movement/ . .