سیارهٔ گمشده؛

تنهایی و تنهایی و رخوت. یادم نمی‌آید آخرین‌باری که این‌طور نیاز به تنهایی و فرار به سیاره‌ی دیگری داشتم کی بود. شاید هم این احساس باید تازگی داشته باشد. یا شاید هم این نیاز هیچ‌وقت در من خاموش نشد. نیاز به بیگانه بودن، غریبه بودن، سکون در جایی فرای زمینی که اطرافیانم می‌شناسند. امّا این را می‌توانم به جرأت بگویم که اولین‌بار است که این‌چنین از تماشای جهان، دور از دنیای دیگران، لذت می‌برم. لذتی که با زبانم بیان نمی‌شود و از کلماتم تراوش نمی‌کند. لذتی که پیش‌تر در دیگری جستجو می‌کردم و حالا بیشترش را در خودم. تنهایی و تنهایی و رخوت. این جایی ست که این‌روزها می‌خواهم در آن باشم.

شرمم می‌آید از نامه‌ها، سطرها و کلمه‌ها و کلمه‌ها، آن کلمه‌های عزیز که به ناکجا فرستادمشان به سرزمین نانجیب‌ها، غریب‌ها..

یادم نمیاد چه خوابی دیدم که با این #ذکر بیدار شدم: «بی چراغِ شبگرد کاش چراغت بودم کلبه‌ای تاریک، نه، نور اتاقت بودم ای رویایم؛ تو بیا تو بیا تو بیا با من»

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ Неземной | nyezemnóy نیزیمنوی (به روسی) این اصطلاح برای توصیف یک شخص با یک اثر است که به معنای زیباییِ غیر زمینی‌ست. یک وجودیت خیلی خاص که در چهارچوب زیبایی‌های دنیوی نمی‌گنجد.

انگشت اشاره‌ی دست راستم رو کامل با شعله‌ی گاز سوزوندم و بدون هیچ عکس‌العمل خاصی، همون‌طور که انگشتم رو بالا نگه داشته بودم سعی داشتم به‌ یاد بیارم که اقدام اولیه‌ی بعد از سوختن چی بود؟ خمیر دندون؟ آب سرد؟ ظرف یخ؟ امّا مسئله تسکین درد نبود، مسئله این بود که سعی داشتم درست‌ترین کار رو در لحظه‌ی بحران انجام بدم. بی‌توجه به درد، آسیب، احساس؛ فقط درست‌ترین کار براساس چارچوب‌های مشخص.

گاهی خیلی از مفهوم "امید" بیزار می‌شم.

چرا می‌تونیم چیزی رو تصور کنیم، وقتی نمی‌تونیم داشته باشیمش؟

تیر ۹۵، ۶ صبح جمعه از خواب بیدار می‌شم چون م کنکور داره. و چون آهنگ جدید کیتی پری ریلیز شده. همون‌طور که دارم به م دل‌گرمی می‌دم و براش آرزوی موفقیت می‌کنم، آهنگ Rise کیتی رو پخش می‌کنم و ساعت‌هاااا گوشش می‌دم. امروز، تیر ۴۰۳، روز کنکور بچه‌هایی که ازم خیلی کوچیک‌ترن، ساعت ۱۲ از خواب بیدار می‌شم، هیچ کنکوری اطرافم نمی‌شناسم و می‌بینم که کیتی آهنگ جدید ریلیز کرده. موزیک‌ویدئوشو می‌بینم، دیگه به اندازه‌ی نوجوونی‌م برام جذاب نیست. امّا لبخندی می‌زنم، مخصوصا وقتی انتهای ویدئوش می‌گه “I’m Katy Perry” و حدس می‌زنم منِ نوجوون از این ویدئو هم شوکه می‌شد و هم کم کم خوشم میومد :)

متوجه شدم که با گذشت زمان، شکل نگاهم به چیزها تغییر زیادی کرده. جزئیاتی که در ۲۰ سالگی در آدم‌ها و اشیا می‌دیدم، با جزئیاتی که الان بهشون توجه می‌کنم فرق دارن. نمی‌تونم تفاوتشون رو درست حلاجی کنم. نه شور و شوق زیادی از نگاه جوونی‌م می‌باره و نه پختگی و کاملی از نگاه الانم. فقط متفاوته. به طرز غریبی متفاوته.