تقریرات و تخلیصات

سلسله نشستهای اخلاق در علوم و فناوری 🔴 رای متاخر استاد مصطفی ملکیان درباره ی رای 1403 https://youtu.be/LgYmkypLlpc?si=cgO-i8Vrj42XsAzk https://www.instagram.com/reel/C86THcFBdTk/?igsh=eWltbXdpaDRvNzhy 🖊موضوع : اخلاق در عرصه زندگی اجتماعی ؛ بهره گیری از تجارب جهانی برای جامعه ایرانی 🎙سخنران: استاد مصطفی ملکیان 🗓زمان: دوشنبه 11 تیر 1403 ؛ ساعت ۱۶:۳۰ 📌مکان: میدان توحید، خیابان نصرت غربی، پلاک ۵۶، طبقه دوم 📎لینک نشست اینستاگرام: https://www.instagram.com/iranethics.ir ☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘ @iranethics 🌀 انجمن ایرانی اخلاق در علوم و فناوری انتشار با ذکر منبع بلامانع است . کانال سخنرانی ها ، درس گفتارها و گفت و گوها : https://t.me/Vortrags

🔸تحریم انتخابات، آری یا نه؟ 🔹اگر به دنبال پاسخ علمی هستید، نتیجه بررسی ۱۷۱ مورد تحریم انتخابات را که توسط یکی از معتبرترین اتاق‌های فکر آمریکا انجام ‌شده است ببینید. @Nehzatazadiiran

روش‌شناسی عقلانیت نقاد توجه می‌دهد که آینده باز است و تعیین‌ناشده؛ از طریق استقراء رویدادهای گذشته نمی‌توان رخدادهای آینده را معین ساخت. ما ناگزیریم انتظارات خود را بر آینده نامعلوم بیفکنیم و با پذیرش خطر، آیندهٔ نامعلوم را بر خود معلوم سازیم. روشن است که آیندهٔ نامعین در بسیاری از مواقع انتظارات ما را برآورده نمی‌سازد. صحنهٔ سیاست صحنه کارزار انتظارات است؛ صحنهٔ خطر کردن برای ساختن آینده. کسانی که با پندار خام انتظاراتشان را نه با گمانه‌زنی بلکه با یقین پیوند می‌زنند، تنها هنرشان بستن راه بر گفت‌و‌گوی نقادانه و امتناع یادگیری حتی از مخالف است. یقین‌زدگی‌ها در عالم سیاست و مقدس‌کردن یقین‌ها تنها خاصيت‌اش افزودن بر خطرات ویرانگر است. تجربه تلخ چنین یقین‌زدگی‌هایی در بیش از چهل‌وپنج سال سال نظام سیاسی وجدان ما را از تجربه‌های تباه‌گر آکنده است. اکنون دو انتظار کلان در انتخابات برای شرکت در رأی‌گیری و عدم شرکت در انتخابات در برابر هم صف‌آرایی کرده‌ اند؛ هر دو اخلاقی و معقول. نکته مورد انتظار این است هر کدام از این دو انتظار علاوه بر دفاع از محاسن و قوت‌های خود، رخنه‌ها و ضعف‌هایشان را نیز برای انتخاب دقیق‌تر مخاطبان ارائه کنند. به جای بحث به شیوهٔ کلامی در ابراز خلل‌های انتظارات مقابل، خود بکوشند راه‌حل‌های‌شان در تدارکِ ضعفِ نتایج برآمده از انتظارشان را شفاف سازند. چنین مواجهه‌ای به ژرفابخشیِ تصمیم‌گیریِ مخاطبان و گراییدن به هر کدام از این انتظارات دوگانه و در تقابل هم مساعدتی جدی می‌نماید. برای نمونه مخالفان رأی توضیح دهند: اگر نظامی امنیتی‌ها در پستِ ریاستِ جمهوری قرار گیرند و تضعیف بیش از حد جامعه و سرمایه‌های مدنی‌اش و امر سیاست‌ورزی رخ نماید، آنگاه چه تدبیری در چنته دارند؟ و موافقان رأی توضیح دهند با ورود کاندیدایی که قرار است دریچه کوچکی باشد برای کاهش مرارت‌ها و نرمال‌سازی حاکمیتی که کرامت مردمش را ناچیز و حقیر می‌شمارد، اگر ذیل منویات رهبری قادر به تأمین همان حداقل‌های وعده کرده‌اش نشد، قرار است چه کنشی از خود بروز دهد؟ باری، تناقض‌نمای دوگانهٔ این دو انتظار هیچ‌کدام ما را عاری از تصمیم نمی‌سازد، با انتخاب هر کدام باید با شجاعت مسئولیت انتخاب‌مان را بر عهده بگیریم و ببینیم آینده کدامین انتظار را تقویت و کدامین را تضعیف می‌کند. تعیینِ آینده و رشد سیاسی اجتماعی در گرو چنین گفتو‌گوی نقادانه‌ای است.

پارادوکس انتخابات نویسنده: حسین پایا * از میان یادداشت‌ها، مقالات و نوشته‌هایی که در باب انتخابات نوشته شده‌، این نوشتار از استاد حسین پایا را بسیار پسندیدم. آقای پایا در این مقاله، فراتر از تصمیم‌های شخصی، فراتر از رأی دادن و رأی ندادن، مشارکت و تحریم، مخاطب را به عقلانیّت انتقادی، تعقّل و معرفت استدلالی، و گفت‌وگوی نقّادانه دعوت کرده است. نگاه این نوشتار، معطوف به «جامعه‌ی باز» مبتنی بر تز کارل پوپر است. این نوشتار آموزشی است برای عقل‌ورزی فروتنانه؛ تمرین گشودگی، پذیرندگی، نقّادی و مدارا. بخوانیم از حسین پایا: سپهر سیاسی عرصهٔ تصمیم‌های سخت است. تناقض‌نماهای پدیدآمده در افق سیاست آدمی را گیج و مبهوت بر جای می‌گذارد. آدمی نمی‌داند از دوگانه‌های رخ‌داده به کدام سمت بگراید. وقتی به عرصهٔ گفتارهای عمومی روی می‌آورد تا شاید نوری بر تاریکی افتاده بر تصمیمش بیفتد با مجموعه‌ای از گزاره‌ها روبه‌رو می‌شود که بیش از واقع‌نما بودن به «افعال گفتاری» اَشْبه اند. آرزوهایی که در قالب جملات واقع‌نما، خواست گوینده را که خواهان پیروی مخاطب از اوست، بازنمایی می‌کند. تنگنای زندگی سیاسی ما را با این دوگانه‌های فرارونده از قوه فاهمه دست به گریبان ساخته است. تجربهٔ شکست‌خوردهٔ جمهوری اسلامی، دوگانه‌هایی که به تکافوی ادلّه منتهی می‌شوند، از بطن خود بسیار زایانده و جامعه را در معرض بیم و ترس‌خوردگی و کمی امید به حال خود رها ساخته است. از تجربه های تلخ و تراژیک گذشته و حال بسیار گفته شده و بسیار هم باید گفت اما منطق زندگی، میل عبور از تجربه‌های تیره و سیاه دارد و برای آیندهٔ نامعلوم، خواستارافق‌های روشن است تا معنای زندگی به یکباره محو و نابود نگردد. آنچه در مقدورات سیاسی نهفته است به دو عامل کلان باز می‌گردد: دولت و جامعه. در نگرهٔ فلسفهٔ سیاسی عقلانیتِ نقاد، که مهم‌ترین واضعش کارل پوپر است، سهم جامعه عظیم است. اگر جامعه‌ای تصمیم بگیرد از بسته بودن و نظام قبیله‌گی خود را رها کند و به سمت «جامعهٔ باز» به عنوان نمونه‌ای آرمانی پیش رود، سهم دولت البته اساسی است. پوپر جمهوری‌خواه نمی‌تواند با لیبرال‌هایی که دولت را کمینه و حداقلی می‌انگارند، همسو باشد. از نظر او آزمون‌های تاریخی فرض دولت شبگرد را تقویت نمی‌کند. از سوی دیگر آرمان اصلی در سیاست جامعه است و نه دولت. دولت تنها به عنوان وسیله و تسهیل‌گر جامعه در مسیر جامعهٔ باز می‌تواند نقش ایفا کند. این تفکیک مهم است، چرا؟ وقتی جامعه‌ای بسته است، دولت را به به سمت بسته بودن همچون سیاهچاله ای جذب می‌کند. برعکس اگر جامعه عزم بر باز شدن داشته باشد، دولت را وادار به باز بودن می‌کند. مفهوم باز و بسته به معنای گشودگی به نقد و تصحیح خطا از طریق نقد است و در برابر عایق‌بودگی در برابر نقد و پذیرش خطاست. می‌توان تنها به نمونهٔ جنبش «زن، زندگی، آزادی» اشاره کرد. امروز با همهٔ مقاومت سخره‌آمیز حکومتی، جامعه سبک زندگی خود را در رفتار و پوشش تثبیت کرده و این تثبیت‌شدگی را هرچه بیشتر علنی می‌سازد. در واقع جامعه رنگ تنوع‌اش را بر هستهٔ سخت قدرت تحمیل کرده و تکثر جامعه، حکومت را از درون دچار شقاق و تکثر ساخته است. در این میانه بخشی از جامعه فارغ از تعدد و‌کمیت، نتیجه‌گرایانه برای سیاست زندگی و کاهش آلام‌شان و با عنایت به شقاق حکومتی به رأی دادن روی آورده‌اند. این روی‌آوری چندان ربطی به تبلیغات اصلاح طلبان ندارد. امیدواران به بهبود زندگی از طریق رأی، تبلیغات مشوق رأی را خوش می‌دارند، نه آنکه تبلیغات خشنودی آنان را تعیین می‌کند. برخلاف کسانی که وظیفه‌گرایانه در جامعه نمی‌خواهند به حکومتی که دروغ و ناکارآمدی و ظلم در آن راسخ شده، رأی دهنده و با رأی دادن به آن مشروعیت ببخشند. هر دو گرایش با عقلانیتی نتیجه‌گرایانه و وظیفه‌گرایانه به دو تصمیم اخلاقی در برابر هم رسیده‌اند. هر دو گروه را باید به رسمیت شناخت و محترم شمرد و به جای دعوای بی‌حاصل دوگانه‌ساز و انگ‌زنندهٔ شرافت و بی‌شرافتی، میدان گفت‌وگو برای این دو تصمیم اجتماعی را باز گذاشت. آرمان جامعهٔ باز به این به رسمیت شناختن و گشوده بودن فضای گفت‌و‌گو و پرهیختن از تهمت و طرد نیازی حیاتی دارد.

. . 👈برای ایران و ... احتمال انقراضش... بخش اول: پرستاری برای ایران ✍️ محسن رنانی دو هفته است آشوبی دارم. دوهفته است خواب ندارم. دو هفته است بین عقل و دلم جنگی است. عقلم با چشمی اشکبار می‌گوید باید رأی‌ داد؛ نباید فرصتی که گویی خدا به ملت ایران پاس داده است را از دست داد. نباید گذاشت شرایط ایران سخت‌تر و پیچیده‌تر از این شود. ایران مستعد یک انفجار است. جسم و روح ایران دیگر تاب یک درهم‌ریزی تازه را ندارد. باید برخیزیم و این «فرصت انتخاب» را به «خلق امکان» تبدیل کنیم. اما دلم با چشمی خونبار می‌گوید آخر بی‌وجدان، با چه رویی با چه شرافتی و با چه انسانیتی می‌خواهی رأی بدهی؟ آن هم به دعوت حکومتی که در همین جنبش مهسا وقتی شهروندانش در اعتراضات خیابانی مسالمت‌آمیز، کشته و نابینا شدند این جوانمردی را نداشت که مسئولیتش را بپذیرد و از آسیب‌دیدگان دلجویی کند و به دهان آنانی بکوبد که گفتند تروریست‌های خارجی آمدند و کور کردند و کشتند و رفتند! به چهره کیان نگاه کن! به چشمان دختر کردستان نگاه کن! به زخم صورت پسر نازی‌آباد نگاه کن! به صد کشته مظلوم زاهدان فکر کن و به چشمان دانشجویان و همکاران دانشگاهی اخراج شده‌ات زُل بزن و آنگاه بگو باز می‌روی رأی بدهی؟ سرانجام بعد از دو هفته بی‌خوابی و آشوب و جنگ، دلم تسلیم شد. عقلم نزدیک سی استدلال آورد تا دلم را راضی کند و نهایتا موفق شد. و اکنون این نویسنده که معلم توسعه است و از سال ۱۳۸۱ جز تدریس، گرفتن هرگونه مسئولیتی را در این ساختار سیاسی بر خود حرام کرده‌ است و با وجود پیشنهادهای چرب‌وشیرین داخلی و خارجی، بیست و دو سال است بر این عهد خویش باقی مانده است و همچنان باقی خواهد ماند؛ و نیز همراه مردم ایران، انتخابات سال گذشته را تحریم کرده بود، با چشمی‌ گریان می‌گوید: برای ایران بی‌پرستار که «حسرت یک زندگی معمولی» بر دلش مانده است، در این انتخابات شرکت خواهم کرد. ایران امروز به یک رئیس‌جمهور جنگی یا انقلابی نیازی ندارد. به یک رئیس‌جمهور برانداز هم نیازی ندارد. ایران امروز به یک رئیس‌جمهور پوپولیستِ دروغزن که شعارهای عجیب‌وغریب و فریبنده بدهد و هنوز نیامده از منابع نفت و آب و خاک کشور حاتم‌بخشی کند، نیازی ندارد. حتی به یک رئیس‌جمهور اصلاح‌طلب یا تحول‌خواه هم نیازی ندارد. ایران امروز خیلی خسته و فرسوده است، تحمل جراحی را هم ندارد. امروز جراحی اقتصادی و اجتماعی موجب خون‌رَوی بیشتری از جسم ایران (سرزمین) و هرزرَوی انرژی بیشتری از روح ایران (مردم) می‌شود. امروز ایران حتی به ....... ادامه مطلب را در یکی از پیوندهای زیر بخوانید: در تارنمای رسمی محسن رنانی: https://renani.net/texts/notes/nursing-for-iran/ به صورت فایل پی‌دی‌اف: https://t.me/Renani_Mohsen/627 . .

🔊فایل صوتی عبدالکریم سروش چرا غمگین میشویم . 🆔 @sokhanranihaa 🆔 @ 🆑کانال سخنرانی ها 🌹

https://youtu.be/ZsaqNwymkd0 زیستن با پوچی کامو چه می گوید؟

ایمان به محال مهم ترین آموزه های کیرکگور https://youtu.be/EXSTX3zk6do