زبان‌ورزی

🍁 Could Neanderthals talk? ✍🏻 Emily Cooke While still the topic of ongoing debate, some scientists think Neanderthals could talk and may have had language. Neanderthals were our closest human relatives, and they had many similarities with anatomically modern humans. But could Neanderthals talk? Several pieces of evidence suggest they could. But to answer this question, first it's important to distinguish between speech and language. Speech refers to the ability to verbally say sounds and words. Language is far more complex; it means using those sounds to share ideas. Some research suggests that speech was acquired long before Homo sapiens and Neanderthals split in the evolutionary tree, sometime between 400,000 and 800,000 years ago. Andrey Vyshedskiy, a neuroscientist at Boston University, told Live Science:

"Before modern humans split from Neanderthals, the last common ancestor already possessed articulate speech,"

One of the most convincing pieces of evidence to support this theory is that H. sapiens and Neanderthals share two evolutionary mutations in a gene called FOXP2. This gene is associated with the control of muscles in the mouth and face that help produce speech. Mutations in FOXP2 can cause language deficits in humans. This suggests Neanderthals could make the movements associated with speech, Vyshedskiy said. But what about language? By studying modern humans with language impairments, Vyshedskiy and colleagues have proposed that humans evolved through three different language comprehension phenotypes. The most-advanced phenotype, which is what most people have, is syntactic language. Syntactic language conveys complex narratives, uses possessive pronouns, and includes verb tenses and spatial prepositions, he said. A less-complex language comprehension phenotype, called modifier language, includes an understanding of colors, sizes, and numbers. The least-complex language comprehension phenotype involves only the comprehension of commands, he said. Command language comprehension phenotype likely evolved earliest in our evolutionary history, soon after the human line split from the chimpanzee line six million years ago, he said. Modifier language gradually evolved 3 million years later, as humans started to manufacture stone tools, followed by syntactic language acquisition a mere 70,000 years ago, he said. He proposed:

"So Neanderthals were likely speaking like us, but they had a modifier language phenotype. Effectively, Neanderthals may have spoken like a 3-year-old child – well-articulated speech, but no syntactic language comprehension”

Some fossil research also supports the idea that Neanderthals had language. For example, in a 2021 study in the journal Nature Ecology & Evolution, researchers took high resolution CT scans of the bones related to hearing abilities. They determined that Neanderthals and modern humans have a greater sensitivity to some sounds in the frequency range of spoken language than do other primates. 🔗 Read the full text here. ©️ LiveScience (May 17, 2024 ) 🔗 ترجمۀ فارسی این مطلب را در یورونیوز بخوانید.

🍁 رابطهٔ فرهنگ و زبان : بیان احساسات ✍🏻 طاهره شیخ‌الاسلام: هموطنی معترض و متعجب بود از اینكه چرا بعضى از زوج‌‎هاى ایرانى با زبان انگلیسى به یكدیگر ابراز علاقه مى‌كنند و مى‏‌پرسید مگر ما در زبان فارسى عبارت «دوستت دارم» را نداریم. شیوهٔ غیرمستقیم‌گویى و استفاده از لفافه و كنایه و «به در بگو تا دیوار بشنود» تنها به اظهار عقیده، انتقاد و بیان عیوب محدود نمى‌‏شود، بلكه اظهار محبت را نیز به‌نوعى شامل مى‏‌گردد. از آنجایی‌كه در این جوامع محبت، چه در قالبِ رفتار و چه در قالبِ كلام، بیشترِ اوقات از طرف فروتر یا سلطه‌پذیر (ضعیف) به فراتر یا سلطه‌گر (قدرتمند) در راستاى كسبِ حمایت، دفعِ خطر و یا به‌دست‌آوردن امتیازى اظهار مى‏‌شود، مى‏‌تواند از طرف هركس ـ صرف‌نظر از موقعیت او در هرمِ اجتماعى ـ به ضعف یا نیاز تعبیر شود و همین امر مانع از ابراز مستقیم آن مى‏‌شود. كلماتى چون مخلصم، كوچكتم، ارادتمندم و واژگان مبالغه‌آمیزترى چون خاک پاتم، فدایت شوم، قربانت بروم و قَدَمت روى چشم و ده‌ها كلمه و عبارت دیگر همان دوستت دارم است، اما به‏ گونه‌اى غیرمستقیم. مبالغه‌آمیزبودن این كلمات نیز، همان‌گونه که بیان شد، به دلیل عدم اعتمادی است که شنونده به گوینده دارد. طبیعتاً در این جوامع اظهارِ محبت از طرف فرادست به فرودست كسرِ شأن تلقى می‌‏شود، چراكه فرادست را نیازى به فرودست نیست. از این ‌رو، در جوامع مردسالار، مردان تمایل چندانى به اظهار علاقهٔ مستقیم به همسران‌شان ندارند. اما از آنجا كه در جوامع غربى این تفاوت‌ها و تبعیضات تا اندازه زیادى كاهش یافته، و نه انتقاد و بیان صریحِ عقیده توهین تلقى مى‌شود و نه ابرازِ صریحِ محبت احساسِ حقارت و كوچكى با خود به‏ همراه مى‌آورد، عده‌اى ترجیح مى‌دهند از این زبان براى بیان انتقاد، بیان عقیده یا اظهار محبت خویش استفاده کنند. هرچند در شروع استفاده از زبان دیگر هنوز بارِ معانىِ فرهنگِ قومى پافشارى مى‏‌كنند، اما پس از مدتى این دو زبان بار معانى و احساسىِ خویش را از یكدیگر جدا مى‌‏نمایند. غیرمستقیم‌گویی و عدم صراحت در اظهار دلگیری از عدم محبت دیگران نیز صادق است عباراتی چون: ما را نمی‌بینی، خوشی، راه گم کرده‌ای، دیگر ما را نمی‌شناسی، آفتاب از کدام طرف درآمده است و ... شِکوه ملایم و غیرمستقیم از نامهربانی‌هاست البته در بسیاری از مواقع نیز میل شنیدن به کلام محبت‌آمیز از جانب دیگران انسان را به استفاده از این عبارات وامی‌دارد. بسیاری از مهاجران در بدو ورود برای نشان‌دادن مهر خویش یا به محک كشیدن مهر دوستان غربیِ خود به دنبال معادل این کلمات گشته و چون آنها را نمی‌یابند، مأیوس می‌گردند. علت نبودِ معادلی برای این عبارات یا مصطلح‌نبودن آنها این است که [فرد] غربی نیازی به بیان غیرمستقیم و استفاده از ایما و اشاره ندارد و حتی اگر بتوان این کلمات یا جملات را ترجمه کرد، به دلیل اینکه او معانی حقیقیِ کلمات و عبارات را دریافت می‌کند و نه مفاهیم پنهان‌شده در آنها را، دچار حیرت و گاه نگرانی می‌گردد. با تمام احوال، دیده می‌شود که هموطنان این جملات را ترجمه کرده و به‌کار می‌برند و همین ترجمه‌ها بخش قابل‌توجهی از لطیفه‌های مهاجرت را به خود اختصاص داده است. برای مثال: قَدَمت روی چشمم: Your feet be on my eyes راه گم کردید، آفتاب از کدوم طرف دراومده: From which side the sun has risen? Did you lose your way? در همین‌جا می‌توان فهمید که ترجمهٔ کلمه‌به‌کلمه بعضی از اشعار فارسی که به‌خاطر شرایط ناأمن حاکم بر جامعه سراسر آغشته به ایهام و استعاره و اشاره است به زبان‌های اروپایی تا چه اندازه می‌تواند بی‌معنا جلوه کرده و غربیان را دچار سوءتفاهم کند. این نوع ترجمه از ارزش کار این شاعران ــ که از ماهرانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین شیوه‌ها در استفاده از این ابزارها در شرایطی سود جسته‌اند که صراحت بیان بهای جان می‌طلبیده است ــ کاسته و غنای ادبی و فرهنگیِ یک قوم را در چشم قومی دیگر زیر سؤال می‌برد. مطالعهٔ ترجمهٔ بعضی از اشعار مولانا و حافظ به انگلیسی مرا به‌شدت متأثر کرد و این اعتقاد را عمیقاً در من به‌وجود آورد که درک كامل و درست از متون ادبی و به‌خصوص شعر مقدور نخواهد شد، مگر با خواندن آن به زبان اصلی و با آگاهی از شرایط تاریخی و اجتماعیِ خلق آن اثر. (با اندکی ویرایش به نقل از شیخ‌الاسلام، ۱۳۹۵: ۳۰۴ - ۳۰۶) 📚 شیخ‌الاسلام، طاهره. (۱۳۹۵). در اسارت فرهنگ: ریشه‌یابی خلق‌وخو، آداب و عادات ما ایرانی‌ها. تهران: انتشارات صمدیه. #️⃣ #زبان_و_فرهنگ #ترجمه

چندی پیش یکی از دوستانم، مدیر آموزشگاه صاد، از من دعوت کرد تا بخشی از کارگاه آموزشی این آموزشگاه را برعهده بگیرم. برای این کارگاه آموزشی پاورپوینتی مختصر آماده کردم، که در پیوست ملاحظه می‌کنید. حسین حسن‌زاده #️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه

«گرگ تنها» ترجمهٔ تحت‌اللفظیِ اصطلاح lone wolf است. در فارسی به کسی که lone wolf‌ است می‌گویند: آدم «گوشه‌گیر»، «منزوی». حسین حسن‌زاده #️⃣ #ترجمه #اصطلاحات #idiom

🍁 بنویسیم یا تایپ کنیم؛ کدام‌یک برای تفکر، خلاقیت و آموزش مفیدتر است؟ آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. تواناییِ یادداشت‌برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ‌کردن به‌مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟ برای برخی از نویسندگان حرفه‌ای اینکه نوشتن با کاغذ و قلم به خلاقیت و تفکر کمک می‌کند خبر جدیدی نیست. به‌رغم اقبال عمومی به استفاده از وسایل دیجیتال، برخی نویسندگان به نوشتن با دست به‌عنوان راهی برای افزایش بهره‌وری ادامه‌ می‌دهند. دنیای علم به‌تازگی به کشف مزایای این ‌کار پرداخته است؛ با وجود این، نتایج به نظر قانع‌کننده می‌آیند. امروزه با حرکت تدریجیِ جهان به‎سوی گزینه‌های دیجیتال، بسیاری از مدرسه‌ها هم به‎جای تأکید بر نوشتن با دست، تمرکز خود را معطوف به استفاده از وسایل دیجیتال و محصولات فناوری کرده‌اند. در نتیجه، در برخی موارد، کودکان بیش از آنکه نوشتن با دست را بیاموزند در تایپ‌کردن مهارت پیدا می‌کنند. با این حال، بنابر تحقیقات انجام‌شده در مورد رشد کودکان پیش‌دبستانی، کسانی که الفبا را از طریق ترسیم با حرکت دست مانند نوشتن می‌آموزند نسبت به کسانی که این کار را با تایپ‎کردن انجام می‌دهند از قدرت تشخیص و درک بهتر و پایدارتری برخوردارند. همچنین تصور می‌شود که عملِ نوشتن و حرکات مربوط به آن در به‎خاطرسپردن کلمات بیشتر نیز ﻣﺆثر است. عادت یادداشت‌برداری با تلفن همراه و رایانه در بزرگسالان به‎صورت فزاینده‌ای رواج پیدا کرده است، اما به‎نظر می‌رسد اثربخشی این کار کمتر از نوشتن با دست است. برای مثال، بنابر مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، دانشجویانی که برای یادداشت‌برداری در سمینار‌ها متکی بر کامپیوتر بودند نسبت به کسانی که با دست یادداشت‌برداری می‌کردند در پاسخ به ﺳﺆالات مفهومی از تواناییِ کمتری برخوردار بودند. چرا نوشتن با دست بهتر است؟ به‌‎نظر می‌رسد پاسخ این ﺳﺆال به پیچیدگیِ نسبیِ بیشترِ عمل نوشتن در مقایسه با تایپ‌کردن بازمی‌گردد. نوشتن مستلزم حرکات، مهارت و هماهنگیِ بیشتر است. این کار همچنین به توجه بصریِ بیشتری نیاز دارد و بنابر این برای تبدیل اَشکال درون ذهن ما به چیزی قابل‎مشاهده قسمت‌های مختلف مغز را به‌کار می‌گیرد. برای درک بهتر این موضوع تصور کنید که نوشتن با دست را برای کسی تشریح می‌کنید. از کجا شروع می‌کنید؟ چگونه می‌توانید تمام اَعمال ظریفی که به‎سادگی با دردست‎گرفتن یک خودکار و حرکت انگشتان برای ترسیم حروف مختلف را توصیف کنید؟ چه مقدار فشار بر خودکار و یا بر صفحه نیاز است و این فشار چگونه با حرکت خودکار تغییر می‌کند؟ تازه سیستم بیناییِ شما هم هست. چشمان‌تان باید اطلاعات شکلی که رسم می‌کنید را دریافت و به مغزتان منتقل کند. آنگاه مغز وظیفۀ بررسی و تطابق آن شکل با طرح ذهنی‌تان را برعهده دارد و در صورت هرگونه تناقض باید پیام‌هایی را برای اصلاح به دست‌تان مخابره کند. حتی فکرکردن به این موضوع به‎نظر دشوار می‌آید، چه برسد به توصیف آن. اما با این حال، مغز ما هر بار که با دست روی کاغذ چیزی می‌نویسیم، این کارها را انجام می‌دهد. یا می‌توانید تایپ کنید آن‌‎وقت هیچ نیازی به این پیچیدگی‌ها وجود ندارد. می‌توانید به‎سادگی به‎دنبال کلید مورد نظرتان بگردید، آن را رسم کنید و سپس ببینید که آیا حرف درستی بر روی نمایشگر شما نقش می‌بندد یا خیر. با این حال، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که اتکای بیش از حد به تایپ‎کردن، به‎خصوص برای کودکان، در یادگیری تأثیر کمتری دارد. برای بزرگسالان نیز، اگرچه سرعت بالای تایپ‎کردن ممکن است به ما اجازه دهد تا اطلاعات را کلمه‎به‎کلمه به‎یاد بسپاریم، اما این بدان معنا نیست که می‌توانیم آنها را به‌طور معناداری پردازش کنیم. تمام اینها به‎معنای بی‌فایده‎بودن تایپ‎کردن نیست؛ ما همچنان می‌توانیم ارتباط مشابهی به‎وجود آوریم و اطلاعات را یکپارچه سازیم، اما باید این کار را آگاهانه‌تر انجام دهیم. و تنها به این دلیل که به‎نظر می‌رسد نوشتن با دست برای به‌خاطرسپردن و پردازش اطلاعات مفیدتر است، به این معنی نیست که باید ابزار‌های دیجیتال‌مان را دور بریزیم. بنابر برخی تحقیقات استفاده از قلم نوری بر روی صفحه‎نمایش می‌تواند به همان اندازه مفید باشد، زیرا مهم حرکت قلم و ترسیم است. ©️از: یورونیوز (۱۴۰۳/۲/۲۵) | #نگارش

🍁 Nominalisation ✍🏻 Canning & Walker: A good place to find nominalisations is in journalistic discourse, where the convention is to anchor news stories on headlines that encapsulate an action or series of actions into a single noun phrase. For example, read the following BBC news headline (28 December 2022). Murder arrests over Birmingham nightclub stabbing (BBC News 2022) The act of murdering appears here as a modifier ‘murder’ for ‘arrests’ which is a noun derived from a verb ‘to arrest’. The stabbing of a young man is presented here as a noun (a gerund – see Chapter 2), ‘stabbing’. Such grammatical conversions may be due to discourse constraints on headline text – often, the body copy that follows makes the agency more explicit (e.g. “Two men have been arrested on suspicion of murdering a man who was stabbed to death on a nightclub dancefloor in Birmingham”, BBC News 2022). As well as the generic constraints and conventions of news stories, police officers often use nominalisations as a way of distancing themselves from reported or unverified actions. This could be a conscious attempt to present a neutral institutional stance. For example, compare the use of the verb form ‘allege’ in ‘Victim alleges that suspect did X’ against its nominalised counterpart ‘There was an allegation of X’. In the former, the victim is the source of ‘allege’ which may imply that they are not believed or there is a lack of evidence from the victim, whereas no agent can be derived from the nominalised form ‘allegation’ and so no overt stance is taken towards the victim. Police also use nominalisations in the categorization of crimes. For example, an act of violence committed by someone towards another person is categorised as an ‘assault’ (Calligan 2000) and by doing so, the implicit grammatical transitive structure of ‘X assaulted Y’ is packaged neatly into a noun ‘assault’ which obscures not only the perpetrator of the ‘assault’ but also the victim as Figure 9.1 shows. (Canning & Walker, 2024: 212 - 213) 📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge. #️⃣ #تحلیل_گفتمان

🍁 Inside the News ▪️who decide what’s newsworthy and what isn’t ✍🏻 Lewis Vaughn: Deliberately or unconsciously, editors and reporters may skew their reporting so as not to offend their advertisers, their audience, or their stockholders. They may also moderate their reporting to keep their sources of information open. Reporters get a great deal of their news from sources such as government officials, corporate public relations people, and advocacy-group spokespersons. A reporter who irritates these sources by writing stories that they don’t like could end up being shunned by the sources. There is always the temptation, then, to craft inoffensive or watered-down stories to please the source. Not all news people give in to the temptation, but many do. Editors and reporters are the ones who decide what’s newsworthy and what isn’t. And these decisions can help give us a clearer picture of the world or a more distorted one. The distortion can happen in several ways. First, it can arise when reporters do what we might call passive reporting. Most reporters aren’t investigative reporters, going off into the world and digging up the hard facts. Often, the news is simply handed to them by spokespersons and public relations experts hired by governments, corporations, and others who want to get their own version of the facts into the news media. In these situations, reporters may report only what they’re told at press conferences or in press releases. The result is canned news that’s slanted toward the views of the people who supply it. Second, for a variety of reasons, publishers, editors, producers, and reporters may decide not to cover certain stories or specific aspects of a story. With so much going on in the world, some selectivity is necessary and inevitable. Too often, though, decisions not to cover something can lead the public to conclude that there is nothing happening when in fact something very important is transpiring. During the run-up to the war in Iraq, some massive anti-war protests occurred in the United States and Europe. But, at least at first, the mainstream American news media didn’t cover them, leading some observers to accuse the news media of bias in favor of the war. Likewise, some observers complain that the American news media don’t cover many international stories that news organizations in other countries cover in depth, such as famines and human rights violations in developing nations. The result, the complaint goes, is that Americans are blithely ignorant of what’s really happening in the world. Also, many times the news media forgo covering a story because they deem it too complex or too unexciting for an audience hungry for titillation, scandal, and entertainment. The police chase of a local bandit on Highway 13 may get a full hour of TV coverage, but the federal deficit’s effect on middle-income families may get two minutes, if anything. Third, editors, reporters, and producers can dramatically alter our perception of the news by playing certain aspects up or down. Television and radio news broadcasts can make a trivial news item seem momentous just by making it the lead-off story in the broadcast. Or they can make an important story seem inconsequential by devoting only fifteen seconds to it near the end of the broadcast. Newspapers can play the same game by putting a story on the front page with a big headline and compelling photo—or embedding it on page 22 with a tiny headline. Parts of a story can also be arranged for the same effect, with the most telling information mentioned last. (Vaughn, 2016: 138 - 139) 📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press. #️⃣ #تفکر_انتقادی #زبان_و_رسانه #تحلیل_گفتمان

📔 نکاتی چند دربارۀ ترجمه (۱۴۰۳) ✍🏻 حسن هاشمی میناباد: ▪️واژۀ all یعنی «همه چیز» ▪️ترفندی در ترجمۀ صفت‌های مختوم به able– و مشتقات آن ▪️مؤلفه‌های معنایی و معادل‌های کم‌بسامد attempt to 🔗 از: فصلنامه مترجم (شماره ۸۴) #️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه #مقاله

🍁 Given Injustice: the Case of Derek Bentley ✍🏻 Canning & Walker: Derek Bentley was the last man to be hanged in Britain. His crime – which he didn’t commit and was (much) later pardoned for – was the murder of a police officer. The judge made a great deal about Bentley’s (later disputed) confession, which contained the phrase “I didn’t know he was going to use the gun” (Coulthard 2006). The phrase concerns Bentley’s ‘accomplice’, Chris Craig – the person who actually murdered the officer – and the gun that Craig was carrying and used to shoot the officer. The judge claimed that if Bentley was telling the truth, that he did not know Craig had a gun, then why would he refer to it as ‘the gun’ and not ‘a gun’? The answer, of course, is that once Craig used said gun to shoot the police officer it was completely obvious to all that Craig did indeed have a gun! By using the definite phrase ‘the gun’ (even though it was the first mention in the confession), Bentley appears to be assuming, quite reasonably, that the gun is Given information because by that point, it is known to all concerned with the case. (Canning & Walker, 2024: 53) ▪️What is Given-New information? Haviland and Clark (1974: 513) make the point that the primary purpose of language is to impart information; speakers/writers use language to tell their hearers/ readers something. That ‘something’ is typically information that the hearers/readers did not already know. However, when speakers/writers do impart information, the message will inevitably contain things that the hearers/readers do know. To communicate successfully (i.e. to impart information) speakers/writers must make assumptions about what their hearers/readers do and do not know, and they must choose their language accordingly. Information that the speaker/writer assumes is already known by their addressees is Given information, while information that is assumed not to be known is New (Brown and Yule 1983: 154) (ibid: 49) ▪️Signalling Given-New information The status of information in discourse (i.e. the Givenness or Newness) is signalled by language choices made by the speaker/writer based on their assumptions about the hearer’s/reader’s knowledge. Information can be assumed to be known to their addressee and therefore Given if it has already been mentioned in the discourse or is physically present in the immediate context. Information can be assumed to be not known to their addressee and therefore New if it is not obvious in the context or has not already been introduced. Givenness can be (but not always) signalled by the definite article (‘the’) or pronouns, whereas Newness can be (but not always) signalled by indefinite reference, which usually involves the grammatical articles ‘a’ and ‘an’. (ibid.) 📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge. #⃣ #تحلیل_گفتمان

🍁 The Art of Persuasive Storytelling “Storytelling is one of the most powerful marketing and leadership tools there is,” says communications expert Kelly D. Parker. She explains how stories make proposals of all kinds more memorable — and shows how you can craft a compelling narrative to connect, persuade and drive meaningful action. ©️ TED Website or YouTube (2024) #️⃣ #روایت #زبان_و_ارتباط