.Home.

Back to black.

Back to black.

۱۸ سالگی. در جست‌وجوی نور و آگاهی✨

این ورژن ایتالیایی آهنگ Space oddity دیوید بویی رو اینقدر گوش کردم که دیگه نمی تونم.

0:46

«و به این نتیجه رسید که هیچ چیزی هیچ وقت دوباره اتفاق نمی‌افتد، به هر آدمی روزها و فرصت‌هایی داده می‌شد که دیگر تکرار نمی‌شدند. و آیا بودن در جایی که هستی چیز رضایت بخشی نبود، اینکه بگذاری برای یک بار هم که شده گذشته را، با همه ناراحتی هایش، به یادت بیاورد، به جای اینکه همیشه حواست به روال تکراری و یکنواخت روزها باشد و به مشکلاتی که در آینده پیش رو خواهی داشت، مشکلاتی که ممکن بود هرگز پیش نیایند.» _چیزهای کوچکی مثل اینها، کلر کیگن

اما در بین این همه تاریکی، معلم هایی پیدا می کنی که فراتر از درس های مدرسه به تو درست زیستن رو یاد میدن، به تو یاد میدن که چطور خودت رو دوست داشته باشی، به تو یاد میدن که چطور شجاعت داشته باشی و همین ها تبدیل به نوری میشن در این فضای تاریک. دوست هایی پیدا می کنی که تبدیل میشن به تنها دلیلی که میتونی فضای یه سری کلاس های درس رو تحمل کنی و تو دلت تنگ میشه برای بعضی‌ روزها و حس می‌کنی خیلی در حق مدرسه بی انصافی کردی و غر زدی، اما تنها چیزی که دلت براش تنگ شده معصومیتته که در طی این سال ها ازت گرفتنش، دلت تنگ میشه برای دوست هایی که پیدا کردی و فضای امنی که برای خودتون درست کرده بودید، دلت تنگ میشه برای معلم هایی که نور بودن بین اون همه تاریکی، دلت تنگ میشه برای وقتی که بچه تر بودی و شب ها مامانت برات قصه می خوند تا خوابت ببره یا صبح ها که برات لقمه می گرفت، دلت تنگ میشه برای صبح ها که بابات می رسوندت مدرسه، اما بیشتر از هر چیزی دلت برای همه اشتیاق و شوری که درونت بود که کشتنش و ازت گرفته شد تنگ میشه.