خواهر شکسپیر

​​تحقیق تازه‌ای که در نشریه‌ی پزشکی معتبر Lancet منتشر شد، نشان می‌دهد که زنان در مقایسه با مردان سال‌های بیشتری را درگیر بیماری و درد و عوارض‌اش می‌گذرانند، در حالی که مردان بیشتر به بیماری‌های مهلک که منجر به مرگ می‌شود، مبتلا می‌شوند. این تحقیق که مجموع ۲۰ بیماری شایع و جدی را که می‌تواند منجر به مرگ شود در میان زنان و مردان مقایسه کرده، می‌گوید زنان در مجموع بیشتر به بیماری‌هایی مثل مشکلات ستون فقرات و استخوان، بیماری‌های روان، سردردهای جدی و ادامه‌دار و معلولیت و کم‌توانی مبتلا می‌شوند. این‌ها اغلب بیماری‌هایی است که آدمی را نمی‌کشد، اما کیفیت زندگی را برای سال‌های طولانی تحت‌تاثیر قرار داده و زندگی را با درد و رنج جسمی و روانی بسیار همراه می‌کند. در مقابل مردان بیشتر به بیماری‌هایی مثل بیماری‌های قلبی، کوید-۱۹، بیماری‌های تنفسی و کلیوی و جراحات جدی در تصادفات جاده‌ای مبتلا می‌شوند که همگی می‌توانند کشنده باشند و باعث مرگ زودرس. تحقیق همچنین می‌گوید شکاف بین ابتلا به هر دو گروه بیماری‌ها با افزایش سن زنان و مردان، بیشتر می‌شود. از آن‌جایی که زنان به طور متوسط عمر طولانی‌تری از مردان دارند، سال‌های بیشتری را با بیماری‌ و دردهای مزمن سپری می‌کنند. دکتر لوئیزا سوریو فلور از دانشگاه واشنگتن که سرپرست این تحقیق است، می‌گوید نتیجه تحقیق نشان داد در ۳۰ سال گذشته پیشرفت جهانی چندانی در مواجهه با سلامت عمومی رخ نداده است:«زنان سال‌های طولانی‌تری از عمر خود را در وضعیت سلامتی آسیب‌دیده و ضعیف سپری می‌کنند، شرایطی که موجب بیماری‌های جسمی و روانی مزمن زنان می‌شود عملا تغییر چندانی نکرده است و علم پزشکی کماکان توجه چندانی به این دسته از مشکلات و بیماری‌ها نکرده که کشنده نیست اما مزمن است و سال‌ها تو را درگیر درد و عوارض می‌کند.» دست‌اندرکاران این تحقیق می‌گویند یک موضوع مهم این است که عوامل اجتماعی و بیولوژیک از ابتدای زندگی زنان و مردان را در معرض بیماری‌ها و مشکلات متفاوت از یکدیگر قرار می‌دهد. این تحقیق بیماری‌هایی را که با یک جنسیت خاص مرتبط است ( مثل سرطان‌های رحم و تخمدان یا سرطان پروستات) شامل نشده و بیماری‌های مشترک بین زنان و مردان را بررسی کرده است. تحقیق می‌گوید زنان بسیار بیشتر به دردهای کمر، افسردگی، اضطراب، دردهای مفاصل و استخوان، بیماری آلزایمر و انواع دیگر فراموشی، اچ‌آی‌وی و ایدز مبتلا می‌شوند. محققان این تحقیق می‌گویند اغلب این بیماری‌ها در سطح جهانی بسیار کمتر بررسی شده و بودجه برای تحقیق و بهتر کردن کیفیت زندگی مبتلایان مصروف این بیماری‌ها می‌شود. دو بیماری روان رایج - افسردگی و اضطراب - دو نمونه این بیماری‌هایند که هنوز در کشورهای زیادی آن‌چنان که باید جدی هم گرفته نمی‌شود. تحقیق می‌گوید نظام‌های درمانی و سلامت عمومی باید بودجه و امکانات بهتری به بیماری‌هایی تخصیص دهد که سال‌ها درد و رنج مزمن به همراه دارد، اما کشنده نیست. @FarnazSeifi

​​دنیس موک‌وگه، پزشک متخصص زنان، فعال حقوق بشر و یکی از برندگان جایزه‌ی نوبل صلح در سال ۲۰۱۸ می‌گوید وضعیت هزاران زن و دختر در جمهوری دموکراتیک کنگو «لکه‌ی ننگ بر بشریت» است و همه‌ی ما باید احساس شرمساری کنیم که زنان و دختران کنگو را به دست فراموشی سپردیم. دنیس موک‌وگه، پزشک ۶۹ ساله، از سال ۱۹۹۹ تا به امروز بیش از ۸۰ هزار زن و دختر نجات‌یافته از تجاوز جنسی را پناه داده و درمان کرده است. زنان و دخترانی که قربانی جنگ میان گروه‌های شبه‌نظامی در کنگو شدند؛ تجاوز یکی از سلاح‌های اصلی این شبه‌نظامیان در جنگ طولانی و خونین کنگو بود. موک‌وگه می‌گوید هنوز هر روز دستکم ۵ تا ۷ زن به بیمارستان او مراجعه می‌کنند که به آن‌ها از سوی شبه‌نظامیان تجاوز شده است. دکتر موک‌وگه می‌گوید اگرچه تجاوز به عنوان سلاح جنگی به رسمیت شناخته شده است، اما با این‌حال در مقایسه با دیگر اشکال جنگ، کماکان با کم‌توجهی مواجه است و بسیاری از دولت‌ها و نظام‌های قضایی این مساله را جدی نگرفته و اقدامات لازم برای بازداشت و مجازات این گروه از مجرمان جنگی را انجام نمی‌دهند. موک‌وگه در سخنرانی خود به هنگام دریافت جایزه‌ی صلح نوبل از اولین افراد قربانی تجاوز که درمان کرد گفت:‌ دختری که به او تجاوز و سپس به اندام جنسی او شلیک شده بود و دیگری کودکی ۱۸ ماهه که به او وحشیانه تجاوز شده بود. شرق کنگو هنوز عرصه‌ی نبرد ریز و درشت گروه‌های شبه‌نظامی است. به گفته‌ی موک‌وگه نزدیک به صد گروه شبه‌نظامی در این منطقه فعال‌اند و بیشترین آمار تجاوز به زنان و دختران نیز همین‌جا رخ می‌دهد. از سال ۲۰۲۱ تاکنون بیش از یک میلیون و هفتصد هزار نفر از ساکنان کیوو شمالی در کنگو مجبور به ترک خانه‌ها و فرار از منطقه شدند. صدها هزار تن از مردم نیز در کمپ‌های پناهجویی پرجمعیت با امکانات ناچیز مجبور به زندگی شدند. دنیس موک‌وگه کماکان رایگان زنان و دختران مورد تجاوز قرار گرفته را درمان می‌کند، به این سو و آن سوی جهان می‌رود و برای حقوق نجات‌یافتگان از تجاوز جنسی فعالیت می‌کند و به دنبال آن است که جهان قوانین جدی‌تر و سفت و سخت‌تری برای شناسایی، بازداشت و مجازات عاملان تجاوز به زنان و دختران تصویب کند. موک‌وگه به همراه نادیا مراد، فعال حقوق زنان ایزدی که هر دو باهم برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل سال ۲۰۱۸ شدند، سازمان «Global Survivors Fund» را تاسیس کرده و به دنبال گرفتن غرامت برای نجات‌یافتگان از تجاوز جنسی در جنگ و نبردند. @FarnazSeifi

​​در سال ۱۹۶۲ میلادی ریچل کارسون، زیست‌شناس آمریکایی متخصص در زیست دریا، کتاب مهم «بهار خاموش» را نوشت. کتابی که یکی از اولین آثار منتشره درباره‌ی بحران زیست محیطی محسوب می‌شود. کارسون در این کتاب به اثر مخرب استفاده از آفت‌کش‌ها در کشاورزی پرداخت و هشدار داد که این استفاده‌ی گسترده از آفت‌کش نه تنها به کیفیت مواد غذایی انسان آسیب می‌زند، بلکه محیط زیست - از هوایی که تنفس می‌کنیم تا کیفیت خاک و محیط زیست دریاها - را مختل و ویران می‌کند. کارسون اولین کسی بود که درباره‌ی اثرات مخرب «ددت» (یکی از معروف‌ترین آفت‌کش‌ها) هشدار داد و به تفصیل توضیح داد که ددت چه اثر بدی بر محیط زیست و سلامت انسان دارد. او اولین کسی بود که از اثر احتمالی این مواد شیمیایی بر گسترش سرطان‌ها و آسیب‌های ژنتیکی در انسان گفت و مساله‌ی تخریب زنجیره‌ی غذایی انسان را توضیح داد. نکته‌ی مهم کتاب او این بود که کارسون کتاب را برای مخاطب عام نوشت، نه جهان خوانندگان محدود آکادمی. نثر او شاعرانه و دلنشین بود و دغدغه و توضیح علمی او را برای گروه وسیعی از مخاطبان کاملا همه‌فهم کرده بود. بلافاصله بعد انتشار کتاب، ریچل کارسون با حجم وسیع و عجیبی از حملات مواجه شد. حملاتی که زن‌ستیزانه و جنسیت‌زده بود و به‌ویژه از سوی مردان آکادمی بر سر او ریخت و از سوی دیگر به تهدیدهای شخصی و جانی هم رسید! نشریات وقت یکی بعد از دیگری مردان هم‌رشته‌ی او را می آورند تا با چند جمله‌ی جنسیت‌زده و تحقیرآمیز اثر او را تخریب کنند. مجله‌ی «تایم» در گزارشی که درباره‌ی کتاب نوشت، اثر او را «احساساتی و ناشی از هیستریای زنانه‌ی نویسنده» توصیف کرد و نتیجه گرفت که کتاب ارزشی ندارد و آفت‌کش‌ها و به‌ویژه ددت خطری بر سلامت انسان و زنجیره‌ی غذایی ندارد! یکی از مسئولان اداره‌ی فدرال مهار آفت‌کش‌ها در آمریکا در مصاحبه با نشریه‌ی دیگری به ادله‌ی کارسون خندید و گفت:«اون زن ترشیده را می‌گویید؟ ترشیده بود، مگه نه؟ ترشیده برای چی نگران ژنتیک است؟ مگه قراره بچه‌ای داشته باشد؟» یک سال بعد، کارسون در اثر ابتلا به سرطان پستان از دنیا رفت. اما چندی قبل از مرگ‌اش در حین اوج بیماری، در کنگره‌ی آمریکا حاضر شد و بار دیگر درباره‌ی خطرات نظارت ناکافی و نادقیق بر آفت‌کش‌ها و استفاده‌ی گسترده از آن هشدار داد و از نمایندگان کنگره خواست نه تنها با تصویب قوانینی مانع از استفاده‌ی بی‌رویه از آفت‌کش‌ها و به‌ویژه ممنوعیت ددت شوند، بلکه در صحن علنی کنگره هشدار داد با ادامه‌ی وضعیت فعلی شاهد «ویرانی محیط‌زیست خواهیم بود. آن‌چنان که ممکن است رودها خشک شوند، خاک‌ها غیرقابل کشت شوند، هوایی که تنفس می‌کنیم آلوده و دشمن جان ما شود.» او یکی از چندنفری است که یونسکو «روز جهانی زمین» (۲۲ آوریل) را به یاد و تقدیر از زحمات آن‌ها به عنوان روز زمین انتخاب کرد. یونسکو اعلام کرد کتاب مهم او چه اثر شگرفی در جلب افکار عمومی به مساله‌ی مهم و روزمره‌ی حفظ زمین داشته است. در اولین سالی که در آمریکا روز جهانی زمین جشن گرفته شد، اولین درخت به مناسب این روز به نام و خاطره و تقدیر از کتاب‌ها و زحمات ریچل کارسون به دست گای‌لورد نلسون، سناتور ایالت ویسکانسین که از هواداران حفظ محیط زیست بود، کاشته شد. @FarnazSeifi