هم‌دیگری│ Togetherness

🔴 چه باید کرد؟ طرح‌واره‌ای ایجابی برای دورانِ فروبستگی (بازنشر) ❇️ به سیمای آزادگی، مهندس کیوان صمیمی حسین موسوی ✅ ارتباط ▪️ با یکدیگر مرتبط بمانید. فاجعه زمانی مستولی می شود که جامعه ارتباطش را با یکدیگر از دست دهد. کووید هم بر بی ارتباطی افزود اما پادزهر انزوا باشید و مخصوصا سعی کنید ارتباط ها را بیرون از خانواده ها و بیشتر با دوستان و حتی غریبه ها افزایش دهید. ارتباط ها، تمرین و سرآغاز همه چیز است. در ارتباط ها تنش هست، دعوا هست، ناراحتی هست، اما سرآخر پیوند و حوصله و تحمل و مدارا است. همدیگر را تاب بیاورید. ✅ آموزش 🔺 در هر حوزه ای و با هر روشی (به جز ویکی پدیا!) بیاموزید. اجازه ندهید فضای عصبی بر بی حوصلگی شما بیفزاید. برای هر تغییری ابتدا باید ابعاد وضعیت را خوب بشناسیم. فرضا که من یک پدرم. باید بدانم فرزندم را چگونه به نحو نسبتا مطلوبی می توانم تربیت کنم. تصور نکنید زیاد می دانید. جهل ملی در تاریخ معاصر ما مشهود است. ✅ نهادسازی ▪️ نهاد بسازید. در هر حوزه ای. می توان در شهرستان ها انجمن های خیریه و فرهنگی و ... ساخت. این محفل ها و نهادها منبع گرد هم آمدن آدم ها و فرصت بازسازیِ امیدند. برای نهادسازی باید ظرفیت های قانونی موجود را بشناسیم و قوانین را مطالعه کنیم. مثلا ببینیم اساسنامه ها چگونه نوشته می شوند. تجربه ها در این حوزه فراوان است. ✅ مطالعه 🔺 مطالعه فاز صفر و نقطه آغاز هر روندی است. با مطالعه شوخی نکنید و دست کم نگیرید. حتی اگر پول کتاب ندارید از ظرفیت های موجود کتابخانه ها استفاده کنید. مخصوصا بینش تاریخ معاصر ایران از مهم ترین حوزه هایی است که هر شهروند ایرانی اخلاقا موظف است بداند. خواندن، رهایی بخش است و ما را از همه اشکال استبداد نجات می دهد. ✅ اخلاق آلترناتیو ▪️ در میدانی که بدان انتقاد دارید، بازی نکنید. سیاسی بودن یعنی عدم بازتولید فساد. اگر معتقدید که سیستم فساد می کند، پس کنش اخلاقی شما عین کنش سیاسی است. دنبال رابطه و پارتی و هزار دریوزگی نروید و خود را نفروشید. آدمی که اخلاقی است، ظرفیت سترگی دارد برای ایجاد همبستگی، اعتماد و اطمینان. اگر می گویید فساد هست و ...، تحت هیچ شرایطی به فساد حتی خُرد ترینش، تن ندهید و منزه بمانید. ✅ صبوری 🔺 تاریخ اروپا، دوره های متمادی رنج و رؤیا است. از رنسانس و رفورماسیون 5 قرن گذشته است. اروپا را نقطه ای نبینید. تلاش های درازمدت یک ملت است که در یک دوره تاریخی انباشت ایجاد می کند و نتیجه می دهد. کوتاه مدت گرایی و تعجیل غیر منطقی، شما را سرخورده و مأیوس می کند. صبوری به معنای بلندمدت اندیشی، منبع ایجاد امید است. ✅ برنامه ریزی ▪️ زندگی شخصی تان را بر محور برنامه ریزی پیش ببرید. هدف گذاری های میان‌مدت و بلند مدت کنید. این برنامه ریزی به ما در فهم نیاز کشور به برنامه ریزی کمک می کند. گفته می شود ما مردمی هستیم روزمره و در لحظه زندگی کردن. تلاش کنیم این تلقی را با اراده و ممارست تغییر دهیم. باز غربی ها در این حوزه نظم می توانند به ما آموزش دهند که چگونه برنامه ریزی های بلندمدت در هر حوزه ای، سرآغاز پیروزی است. ✅پروژه 🔺 پروژه تعریف کنید. پروژه های جمعی. محله خودتان می تواند آغاز این تمرین دشوار باشد. ببینید برای انجام یک کار کوچک در یک محله چقدر باید از خودتان انرژی و حوصله و وقت صرف کنید. پروژه های کوچک اما موفق، پیام روشنی دارند: می توان کار ایجابی مثبت کرد و نتایجش را هم دید. جامعه ایران نفتی است، سعی کنید بر خصلت نفتی بودن، فائق بیاید و خودتان تولید کنید. ✅کار اجتماعی ▪️ فعالیت های اجتماعی سامان دهید. اعتراض همه اش سیاسی و معطوف به نظام سیاسی نیست. تلاش کنید در هر شهری که هستید فعالیت های اجتماعی انجام دهید. این باعث می شود با اقشار مختلفی مرتبط شوید و هم صحبتی و هم دلی روحیه آدمی را افزایش می دهد. فعالیت اجتماعی یعنی اینکه ببینید چه گرهی می توانید از دیگران بگشایید. صرفا هم پول ندهید. بیشتر وقت بگذارید و کار کنید تا روحیه مسئولیت بالاتر رود. ✅تکثیر تجربه‌های امیدبخش 🔺 تجربه های موفق و نهادهای کامیاب را میان خود به اشتراک بگذارید. یکی از این مجموعه ها، مستندهای کارستان است که رخشان بنی اعتماد ساخته.آدم هایی که هر یک ظرفیتی در کشور خلق کرده اند فارغ از اینکه چه دولتی بر سر کار بوده یا نبوده. این تجربه ها را مطالعه کنید و از آن ها بیاموزید. صرفا کیف نکنید. سعی کنید این تجربه ها را تکرار کنید و بر آن ها بیفزایید. ✅خودسازی ▪️ خودتان را در هر زمینه ای توانمند کنید. خودسازی، کمک می کند آدمی به راحتی در برابر معضلات خم نشود و وا ندهد. من کارگران را خیلی خودساخته می بینم. دشوارترین کارها را انجام می دهند اما روحیه متعالی دارند. ورزش کنید. هم جسم و هم روحتان را در مسیر زندگی، گداخته و پرداخته کنید. سختی دادن به خود، آغازِ خودسازی است.

✅خبرنخوانی! 🔺 خبر نخوانید. خبر خواندن جز به انفعال راهی نخواهد داشت. خبر خواندن به افسردگی جمعی دامن می زند و از ما ملتی غرغرو بار می آورد. بعد از مدتی خبر نخواندن، ذهن آرام‌تر می شود. مدیا خیلی خطرناک است، در منجلابش فرو روید دیگر به آسانی نمی توانید از آن رها شوید. به جای خبر خوانی، مستند یا فیلم های خوب ببینید و تلاش کنید از آن ها الهام بگیرید. ✅علیه خودخواهی ▪️ علیه خودتان عمل کنید. تصور نکنید مرکز و ثقل جهان آفرینشید و تحت هر شرایطی باید موفق شوید یا 500 سال عمر کنید و ... جامعه ایران به غایت پزشکی شده. همه می خواهند سالم باشند یا همه چیزشان تحت کنترل پزشک باشد. نیازی نیست. زندگی نه با ما آغاز شده نه با ما تمام می شود. ابتدا به جهان فکر کنید، بعد به کشورتان فکر کنید، بعد به همسایه تان ... دست آخر اگر فرصتی باقی ماند به خودتان، نترسید، اتفاقی نمی افتد. ✅گفتگوهای خانوادگی 🔺 در میان خانواده به گفتگوها در خصوص وضعیت زندگی در ایران دامن بزنید. نه اینکه غر بزنید و ناله کنید. مثلا بر اساس تحلیلی مشخص گفتگو کنید. این گفتگو نیازمند دانش و داده است. کم کم این تمرین را وسعت ببخشید. گفتگو صرفا خرید یا دورهمی و وقت گذرانی نیست. زندگی خود و خانواده را جدی بگیرید. ابعاد زندگی فقط اقتصادی نیست، به ابعاد فرهنگی و اجتماعی و ... در این گفتگوها بیشتر توجه کنید. ✅صندوق های مالی ▪️ صندوق‌های مالی بسازید. این صندوق ها قدرت جمعی شما را نشان خواهد داد و شما را مرتبط خواهد کرد. جمع گرایی صنفی مبتنی بر این صندوق ها، می تواند آموزشی برای ایجاد جمع و جماعت باشد، به انضمام اینکه مسائل جمعی شما را نیز به فراخور اقتضائات و ... حل کند. این جمع ها می تواند به صورت ماهیانه از هر فرد مبلغی بگیرد و بعد در خصوص نحوه ی هزینه صندوق با هم مشورت کنید. ✅الگوها را بیابید یا بسازید 🔺 از زندگی مبارزان و دلاوران و آن هایی که دوست شان دارید و با خاطره هایشان زندگی می کنید، الهام بگیرید. الگو که باشد، آدمی در کوره راه حوادث نمی هراسد، تردید به دل راه نمی دهد، گم نمی شود، ... الگوها ما و غم های ملی و ارجمند ما را تیمارداری می کنند و ما را به پیش می خوانند. ذهن تان را با چهار آدم فاسد بی همه چیز پر نکنید. بگذارید سلوک الگوهای گران‌سنگ، در جان و جهانتان، جریان یابد. ✅ امید در روزمرگی ▪️ ایران را به جمهوری اسلامی تقلیل ندهید و فرونکاهید. ایران چشمان زیبای همسر و همکنار شماست، ایران مادر شماست که برایتان غذا درست می کند. ایران دوستتان است که برایتان وقت می گذارد. ایران همین آدم های معمولی اند که امروز رفته اند آبادان و کمک می کنند. امید را در روزمرگی و اطرافیانتان بجویید و تقویتش کنید. ایران قرن ها تحت بدترین حاکمیت ها تاب آورده و سربلند بوده است. با ایران معاشقه کنید. ✅کار کردن 🔺کار کنید، نه برای پول. برای ارزشمند بودن و به رسمیت شناخته شدن. هر کسی در هر جایگاهی به هر نحوی باید کار کند. تجربه آلمان و ژاپن را بعد از جنگ های جهانی ببینید. کار کنید و با زحمت و سختی هم کار کنید. از کار چیزی تولید و ساخته می شود و کار شما می تواند احساس مفید فایده بودن را تولید و بازتولید کند. در ایران فرهنگ کار خیلی ضعیف است. یک کشور بر دوش کار جمعی ماست که ساخته و توانمند می شود. ✅ فرآیندی اندیشیدن ▪️ اسیر نقطه ها و لحظه ها نشوید. خودتان را در کالبد خود زندانی نکنید. بلکه خود را در طول میهن، در ادامه راه مبارزان، تلاش گران، انسان های پاک و شریف ببینید و تعریف کنید. خود را در فرآیندی ببینید که قرار است شما نیز این مشعل را به دست بعدی برسانید. اصلا مهم نیست کی می میریم و کجا، مهم این است بخشی از این فرآیند و تقلای ملی باشیم. به نقطه های فسرده ساز اعتنا نکنید. ✅ شک کنید 🔺 نه ما آنقدر بیچاره و مفلوکیم نه غرب آنقدر پیشرفته و توسعه یافته. این بازنمایی رسانه ای است که ذهن شما را پر و تسخیر کرده و می خواهد از ما ملت بدبخت بسازد تا در افق و آینده، جز تاریکی نبینیم. مطالعه دقیق، معضلات غرب را نشان می دهد. با این حال حتی اگر معتقدید از برخی جهات غرب پیشرفت کرده، پس از دانش بشری برای آبادی ملک و ملت الهام بگیرید. ✅ و سرآخر، آبادانی بودن! ▪️ هر قومی و منطقه‌ای در ایران، ظرفیت های بسیاری دارند. من آبادانی ها را به بلندتبعی می شناسم. به غرور در عین محرومیت. به بزرگ نمایی داشته ها در عین بسیاری معضلات و مشکلات. آبادانی ها از جمله هموطنانی اند که به زندگی بلوف می بخشند. این بلوف غیر از دورغ است. آن‌ها کرامت دارند. کسی که کرامت داشته باشد، به سادگی مقهور مشکلات نمی شود. شخصیت انسان کریم را نمی شود با پول خرید. آبادانی باشید: به نداشته ها بی توجهی کرده و در داشته های جمعی تان، تا می توانید غلو کنید. 🔺 بر این طرح واره ی ایجابی، بیفزایید ... @Togetherness1400

10. پیشنهادِ مشخص آصف بیات، دامن زدن به خلقِ «شهروندِ فعال» است. شهروندانی که می‌توانند در «فضاهای امید»، رخنه کنند، شرایط را تاب بیاورند به مقاومت علیهِ وضع موجود، ادامه دهند. به نظر بیات، حکومت‌های خاورمیانه برعکس نظام‌های غربی، واجد دستگاه‌های کنترل و نظارتِ قوی نیستند. همین ویژگی، باعث می‌شود که فضاهای بسیاری از سرکوبِ حکومت‌ها در امان بماند و دیرپایی و تداومِ تلاش‌های شهروندان، یاری رساند. در همین فضا بود که کسانی چون فتح‌الله گولن در ترکیه توانست با فعالیت‌های صرفاً اجتماعی در درازمدت، به رقیبی جدی برای حکومت اردوغان بدل شود. 11. بیات می‌نویسد: «شهروندان فعال می‌توانند حتی تا آنجا پیش روند که احتمالاً دولت را وادار کنند و حتی عادت دهند مطابق ارزش‌هایی رفتار کند که شهروندانِ عادی ممکن است در جامعه بپرورانند.» بیات با الهام از ریموند ویلیامز، به قسمی «انقلابِ طولانی» اشاره می‌کند: انقلابی که در آن، «تغییر نه فقط سیاسی و اقتصادی بلکه اجتماعی و فرهنگی نیز هست؛ و عمیق‌ترین ساختارهای روابط و احساسات انسانی را در بر می‌گیرد.» این انقلاب، «بدون تلاشِ بی‌امان و درگیر شدنِ مردم در عرصه عمومی و خصوصی، در فکر و در عمل، و به نحوِ فردی و جمعی رخ نخواهد نداد.» 12. و جمله‌ی پایانیِ کتاب: باید به خاطر سپرد که «انقلاب چه‌بسا حتی زمانی آغاز شود که انقلابِ کوتاه به پایان می‌رسد.» کانال تلگرام: https://t.me/Togetherness1400 صفحه اینستاگرام: @hamdigari

🔹از آصفِ بیات چه می آموزیم؟🔹 با نگاهی به کتابِ «انقلاب بدونِ انقلابیون» حسین موسوی 1. آصف بیات از جمله متفکرانی است که به زندگی روزمره نظر دارد. به نظر بیات، جنبش‌های اجتماعی و انقلاب‌ها دیگر شبیه همتایان کلاسیک خود نیستند که یک یا چند لیدر و رهبرِ انقلابی، آن را هدایت کند. به نظر بیات آنگونه که در کتاب‌های «سیاست‌های خیابانی»، «زندگی همچون سیاست» و «انقلاب بدون انقلابیون» می‌خوانیم، همین زندگی مردمان معمولی است که منبع حیاتی تغییرات اجتماعی و سیاسی به شمار می‌رود. 2. به نظر بیات، انقلاب‌ها لزوماً مسائلی که منجر به بروز انقلاب شده‌اند را حل نمی‌کنند. به عبارت دیگر، انقلاب‌ها به ویژه در اشکال «کوتاه‌مدت» و «صرفاً» سیاسیِ خود، عاقبت به خیر نمی‌شوند. همان‌گونه که در معنای انقلاب هم نهفته است(چرخش ستارگان)، ای بسا انقلاب‌ها وضعیتِ پیش از انقلاب را تکرار کنند. برای این تجربه بد نیست نگاهی به کتاب «کارگران و انقلابِ 57» بیندازیم. 3. انقلاب‌های جدید از آن نوعی که در بهارِ یا خزانِ! عربی اتفاق افتاد، ویژگی‌های متفاوتی با انقلاب‌های کلاسیک داشتند. اگر در انقلاب‌های کلاسیک، مواردی نظیر عدالت توزیعی، حقوق اجتماعی و سیاست طبقاتی محور بود، انقلاب‌های جدید عمدتاً حول مواردی نظیر حقوق فردی، دموکراسی، مقولاتِ هویتی و ... شکل می‌گیرند. 4. چرا انقلاب‌های بهار عربی رو به خزان نهاد؟ بیات از مفهومی به نام «اصقلاب» استفاده می‌کند. این مفهوم ناظر به یک اصلاحِ انقلابی یا refolution است. بدین معنا که آن افراد و گروه‌های متهوری که این خیزش‌ها را آغاز کردند و پیش بردند، فاقد پروژه مشخص، چشم‌انداز تغییر انقلابی و به‌خصوص سازمان رهبریِ منسجم بودند. آن‌ها نتوانستند به طور عمیق و مستمر، بر تحولاتِ در جریان، تأثیر بامعنایی بگذارند. آن‌ها قادر نشدند نظم جدیدی را که مناسب با تحقق خواسته‌های انقلاب‌ها یعنی دموکراسی، عدالت و کرامت انسانی باشد، بنا بگذارند. 5. با این حال آصف بیات می‌گوید نباید نگاهِ نزدیک‌بین داشت. او با ارجاعاتِ بسیار به تجربه انقلابِ فرانسه و دوره وحشت و ترور، انقلاب انگلستان و جنگِ داخلی، انقلابِ روسیه و تصفیه‌های استالین، انقلاب نیکاراگوئه و ... بر این نظر است که در کوتاه‌مدت، لزوماً نتیجۀ هیچ انقلابی رضایت‌بخش نخواهد بود. ممکن است در کوتاه‌مدت، سرخوردگی ناشی از تحولات، افراد را به این نتیجه برساند که انقلاب مصادره شده و به بن بست رسیده حال آنکه بیات می‌گوید به هیچ وجه نباید «کناره‌گیری» کرد؛ چرا؟ 6. بیات می‌نویسد «هنگامی که مردم به امور عادی روزمره خود-کار کردن، خرید کردن، ملاقات دوستان یا رفتن به تعطیلات- ادامه می‌دهند، اغلب به نظر می‌رسد اوضاع به حالت عادی برگشته است.» او می‌گوید این وضعیت سراسر مأیوس کننده نیست بلکه این احتمال وجود دارد که خبر از نوعی «خودتنظیمی» و سخت‌کوشی برای بقا باشد. نیرویی که از دلِ زندگی می‌جوشد و زندگی را علی‌رغمِ معضلات بسیار، تداوم می‌دهد. طنین سخن بیات قابل تأمل است اگرچه می‌توان در مجالی دیگر، پرسش‌هایی را از او مطرح کرد. 7. امید کجاست؟ انقلاب‌ها پایان نمی‌یابند. اگرچه انقلاب‌ها احتمالِ شکست خوردن، مصادره شدن و به نتیجه نرسیدن دارند، اما به نظر بیات، انقلاب‌های عربی و مردمانِ عادی در خاورمیانه توانستند به الگوی ریاست‌جمهوری‌های مادام‌العمر پایان دهند، آگاهی‌هایِ جدیدی را برانگیزانند و تغییر اجتماعی آرام و بی‌سروصدایی را که موجب شوند، که حکومت‌های بعدی را با چالشِ «حکومت کردن» مواجه کنند. بیات معقتد است انقلاب‌های خاورمیانه، حتی اگر در کوتاه مدت شکست خوردند، اما انسانِ تازه‌ای خلق کردند. انسانی که به سادگی نمی‌توان بر او حکومت کرد! 8. بیات می‌نویسد انقلاب‌های خاورمیانه توانستند «برخی از هنجارهای سلسله‌مراتب» را به چالش بکشند. کارگران از کارفرماها، کشاورزان از مدیرانِ روستا، دانش‌آموزان از معلمان و شهروندان از مراجع اخلاقی و سیاسی خواهان پاسخگویی شدند. این شهروندان فرودست همگی لحظاتی انقلابی را تجربه کردند که در آن «آنچه درست بود نادرست به نظر می‌رسید و آن چه نادرست بود درست به نظر می‌رسید.» 9. این انقلاب‌ها به حساسیت‌های مهمی دامن زدند. روحیه‌ای میانِ مردم ایجاد کردند که «به جای پذیرفتن ارزش‌های پول‌مدار و زورمدار، آن را پس بزنند.» همچنین، این انقلاب‌ها، مردم را به این باور رساندند که اوضاع با تغییر صرف رژیم و نظام سیاسی تغییر نمی‌کند. این نظم‌های دیرپای فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی‌اند که باید تغییر کنند. گویی مردم با انقلاب‌های خاورمیانه، واردِ ماراتنِ تاریخیِ خود شدند. از لحظه‌ی سرزدنِ این انقلاب‌ها، دیگر هیچ چیز به وضعِ سابق بازنخواهد گشت. این پیروزی شگرفی برای انقلاب‌های به ظاهر شکست‌خورده بود.

تلگرام: https://t.me/Togetherness1400 اینستاگرام: @hamdigari

یک قرن انقلاب در ایران بخش نتایج – صفحات 359 تا 362 به قلمِ جان فوران – ترجمه حسن اسدی نتایج 🔹در بررسی نتایج جنبش‌ها، موضوع مورد مناقشه این است که ائتلاف‌های چند طبقه‌ای چرا و چگونه از هم پاشید؟ چرا این جنبش‌ها همواره - به استثنای جنبش تنباکو که به الغای امتیاز انجامید و به طور نسبی انقلاب اخیر(سال 57) - دچار ناکامی‌های مکرر شده‌اند؟ از سوی دیگر چرا و چگونه کودتای ۲۵-۱۹۲۱ (۱۳۰۴ - ۱۲۹۹ش) و کودتای ۱۹۵۳ (۱۳۳۲ش) هر دو موفقیت‌آمیز بوده‌اند؟ 🔹در همه جنبش‌های مورد بحث در این کتاب، موفقیت‌های اولیه جای خود را به تجزیه و فروپاشی نهایی داده است. حتی در جنبش ۹۲-۱۸۹۱ (۱۲۷۹ش) که به لغو امتیاز[تنباکو] بسنده شد، روشنفکران رادیکال که می‌خواستند از این رویداد به عنوان تخته پرشی برای برپایی انقلاب و یا لغو همۀ امتیازات بهره بگیرند، نتوانستند روحانیون برجسته را با این اهداف فراگیرتر همراه نمایند. 🔹بخشی از علل شکنندگی این پروژه‌ها یقیناً به تنوع و پیچیدگی نیروهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی دخیل در این جنبش‌ها برمی‌گردد. در هر جنبش - چنان که در مقالات این مجموعه بررسی شده – گفتمان‌های سیاسی مختلف و متنوعی برای بسیج مردم به کار گرفته شده است. به کارگیری گفتمان‌های متنوع به دلیل تنوع طبقاتی، قومی و جنسیتیِ ائتلاف‌ها ضرورت داشت. اغلب این تفاوت‌ها و اختلافات کنار گذاشته می‌شد و برای رسیدن به هدف، تشریک مساعی قابل تحسینی به نمایش گذاشته می‌شد. 🔹خواه این هدف، لغو یک امتیاز تحقیرآمیز و تحصیل مشروطیت و پارلمان بود و خواه برقراری خودمختاری و یا به دست گرفتن کنترل نفت و یا حتی سرنگونی سلطنت. اما به محض اینکه اندکی موفقیت حاصل می‌گردید، همان تنوعی که برای نیل به یک اجتماع فراگیر ضرورت داشت، این بار به یک مانع تبدیل می‌شد و هر کدام از گروه‌ها و طبقاتِ تشکیل‌دهندۀ ائتلاف‌ها، با دیدگاهِ ویژه خود به آینده، به جنگ و جدال با یکدیگر رو آوردند. کانال تلگرام: https://t.me/Togetherness1400 کانال اینستاگرام: https://www.instagram.com/hamdigari?igsh=MTcwbDJicGhpOHhqcQ==

♦️صفحه اینستاگرام هم دیگری از نوروز ۱۴۰۳ راه اندازی شد. ♦️در این صفحه، مطالعات علوم انسانی با تکیه و تمرکز بر خلاصه و روایت کتاب‌ها به عموم علاقه مندان ارائه خواهد شد. ♦️علوم انسانی دانشی است متعلق به عموم و تلاش می شود تا به هر چه عمومی تر شدن و فراگیرتر شدن این دانش، دامن زده شود. ♦️مدیریت این صفحه با حسین موسوی خواهد بود. ♦️لینک صفحه اینستاگرام هم‌دیگری: https://www.instagram.com/hamdigari?igsh=MTcwbDJicGhpOHhqcQ==

🔶 راهبرد خروج از رکود دهه چهل 📌 تبدیل طبقه سرمایه‌دار تجاری به سرمایه‌دار صنعتی 🔷 مهندس رضا نیازمند، معاون صنعتی وزارت اقتصاد وقت در این مصاحبه چگونگی خروج کشور از رکورد دوران امینی را توضیح می‌دهد. 🔷 لازم به توضیح است که تشویق طبقه سرمایه‌دار به فعالیت در حوزه‌های صنعتی و تولیدی به ویژه صنایع ساخت، از راهبردهای مرسوم تجربه‌های موفق صنعتی بوده است. نسخه کامل مصاحبه را میتوانید در سایت اکوایران ببیند. اگر مطالب «صدای تولید» را می‌پسندید ما را به دوستان خود معرفی کنید. 🆔 @stolid_ir

آن‌جا که پای زندانیان در میان است، هدفِ قدرتِ انضباطی سرکوب منافع و امیال آن‌ها نیست، شکل دادن به آن‌ها در مقام [سوژه‌های] بهنجار است. در این‌جا بدن‌ها در معرض خشونت بیرونی قرار نمی‌گیرند، [مثلاً] به همان سیاقی که قدرت پیشا‌مدرن بدن دامی‌ین را مثله کرد. قدرتِ قهری درونی می‌شود و زندانی به زندانبانِ خودش بدل می‌گردد. اگرچه بدن در گذشته هم پیوندی تنگاتنگ با قدرت و نظم اجتماعی داشته است، فوکو مدعی است قدرت انضباطی از این حیث اساساً پدیده‌ای مدرن و جدید است. برخلاف شکل‌های قدیمی‌ترِ رفتار قهرآمیز با بدن، این قدرتِ جدیدْ بدن مجرم را مثله نمی‌کند، بلکه آن را به شیوه‌هایی عمیق‌تر و جزئی‌نگرانه‌تر شکل می‌دهد. مجرم به معنای دقیق کلمه اهداف قدرت را از آنِ خود می‌کند و این اهداف به هنجاری برای مقاصد و رفتار خود او بدل می‌شوند. فوکو این امر را به وجهی شاعرانه تقریر می‌کند، آن هم با طرح این مدعا که «روح» زندانی ــ که گمان می‌رود اصیل‌ترین بخش وجود اوست ــ درواقع چیزی نیست مگر معلول انقیاد بدن او: انسانی که از او برای ما سخن می‌گویند و ما را به آزادسازی‌اش فرا می‌خوانند، پیشاپیش در خودش معلول انقیادی به‌مراتب عمیق‌تر از خویش است. «روح»ی که در او ساکن است و به او هستی می‌دهد، خود قطعه‌ای است در تسلطی که قدرت آن را بر بدن اعمال می‌کند. روح معلول و ابزار کالبدشناسی سیاسی است؛ روح زندان بدن است. (مراقبت و تنبیه) از کتابِ «چگونه فوکو بخوانیم» یوهانا اوکسالا ترجمهٔ علیرضا خالقی دامغانی و نرگس ایمانی مرنی

‌ سرونامه گاهنامۀ علمی‌تخصصی علوم اجتماعی دانشگاه خوارزمی ‌ سال سوم، شمارۀ ۷-۱۰ بهار تا زمستان ۱۴۰۲ ویژه‌نامۀ بازخوانی انتقادی مطالعات توسعه در ایران پرونده‌ای دربارۀ آثار و آراء سیدجواد طباطبایی پرونده‌ای دربارۀ آثار و آراء علی رضاقلی و چهار ضمیمه ۷۳۲ صفحه با آثار و نوشتارهایی از همایون کاتوزیان، حسن محدثی گیلوایی، سیدجواد میری، شروین وکیلی، عمران گاراژیان، علی‌اصغر سمسار یزدی، صادق پیوسته، نیما شجاعی، فرشته رضائی، روزبه آقاجری، مصطفی نصیری، مهران صولتی، آیدا نوابی، احمد فعال، مینا شیروانی ناغانی، احمد جعفری، افسانه محمدی شاهرخ‌آبادی، مژگان غفاری، انسیه جلالوند، نیلوفر اورعی، شهاب تقی‌پور، مسیح پویا، میلاد محبی، امیرحسین احمدی، شکیب ضربی، جواد خوش‌یاران، امیر مردانی، سمیرا نوری، علی خانمحمدی، نگار رمضی، نیما شمسایی، یگانه محسنی پویا، حدیث ملاحسینی، سورن مصطفائی، امید مهاجری، محمدرضا بابایی، مهدیه دادوند، عزیز کلانتری، رضا مجیدزاده، ابوالحسن واعظی تنکابنی. #سرونامه @sarvmagazin