Anarchonomy

دنیا به صورت رندوم برای کسانی که ذهن‌شون ضعیفه کانال امن میسازه. کانال امن یه مسیره که اون آدمی که ذهنش ضعیفه داخلش حرکت می‌کنه، و شاید تا آخر عمر بره، و اتفاق خاصی براش نیفته. مثل ماهی‌هایی که تخم‌شون رو اونجای رودخانه میذارن که جریان آب قوی نیست. یه سری‌شون کاملا رندوم از بین میرن، که یا آب میبره، یا یک جانور دیگه به عنوان غذا می‌خوردش. و یه سری‌شون میمونند. شرایط انقدر متغیر و غیرقابل پیش‌بینیه، که اینطور به نظر میاد تخمی که تا لحظه آخر سرجاش مونده و همه مراحل رشد رو طی کرده، داخل یک مسیر مجازی امن حرکت داشته. این‌ آدم‌ها بیشتر چیزهایی که تشخیص‌شون اهمیت داره رو تشخیص نمیدن. راست رو از دروغ، درست رو از غلط، واقعیت رو از وهم. همچنین فریبی نیست که نخورند، و شارلاتانی نیست که آدم خوب حسابش نکنند، و متقلبی نیست که پاکدست نبینند. اما با همه این‌ها، بزرگ میشن، درس میخونند، برای خواهرشون عروسی می‌گیرند، خودشون ازدواج می‌کنند، مادرشون رو میبرن مکه، به پدر از کارافتاده‌شون سرویس میدن، بچه‌دار میشن، باغ میخرند، میرن ترکیه خرید می‌کنند، پیر میشن، یه سری دارایی جمع می‌کنند و برای بقیه به ارث میذارن، و میمیرند، و ملت بالا سر قبرشون میگن «هیچ بدی از بنده خدا ندیدیم» یا «با آبرو زندگی کرد، روحش شاد». بعد یه خیال کودکانه ایجاد میشه. که امن بودن این کانال، لطف خدا به این آدم بود! بعد برمبنای این خیال، یک ذهنیت میسازند. ذهنیت اینکه «خدا هوای پخمه‌ها را دارد». و بعد برمبنای این ذهنیت احساسات میسازند، که «پخمه بودن زیباست». و بغض می‌کنند برای «زیر باباش لگن گذاشت، حالا سرطان خودش خیلی راحت درمان شد». و بعد بر مبنای این احساسات، یه پکیج از باورها می‌سازند، و سپس اون پکیج رو قطب‌نمای خودشون قرار میدن. که معنیش اینه که به محض تولد، وارد محیطی میشی که کسانی طراحیش کرده‌اند که تشخیص نمی‌دادند کسی که چیزی رو تشخیص نمیداده، آدمی نیست که چیزی رو تشخیص بده؛ چون گول کانال امن رو خورده بودند. توسط اهرام‌هایی احاطه شدی که در طول زمان با تخته سنگ‌هایی از جنس پخمگی و فریب خود و دیگران، که روی هم چیده شده‌، ساخته شده‌اند. و چون بزرگند نمی‌تونی نادیده بگیری‌شون. چون آدم در برابر هرم احساس کوچکی می‌کنه. باید اول بتونی از هرم‌ها عبور کنی، که بتونی از نیل رد بشی.

یک کامنت جانبی هم جهت فان، هم جهت افزایش اطلاعات عمومی فارسی‌‌زبان‌ها: ترک‌ها ۱- در احساسات و بیان اون‌ها حالات سینوسی دارند، و ۲- بین شرح ماوقع اتفاقات و بیان احساسات نمی‌تونند تفکیک قائل بشن و در هم‌تنیده‌ست. حالت سینوسی اینطوره که مثلا یه جوری نسبت به مهیب بودن یک مسئله حرف می‌زنند که تصور می‌کنی در آستانه یک انفجاریم و باید کاری کرد. اما نیم‌ساعت بعد همون رو یه جوری بیان می‌کنند که انگار یک پایان‌نامه دانشجوییه. اگه دیدی یک هموطن ترک داره خیلی با حرارت از یه مسئله‌ای صحبت می‌کنه، فقط باید یه کار انجام بدی: صبر. چون به طور تضمیمی تُن و لحن و دمای کلامش تغییر خواهد کرد. بنابراین اگه دیدی در مورد یک مسئله جدی دارند نظر فنی میدن، باید بدونی که اولا دارند با اغراق بیانش می‌کنند، و ثانیا خودشون هم خیلی جدی حسابش نمی‌کنند.

اگه هنوز تئوری #گله_گاو رو نپذیرفتی، این ویدئو میتونه کمکت کنه. اگه اینم نتونست، یعنی اصطلاحا داری شراب کوپیوم رو سر می‌کشی، که یه واکنش روانی به وضعیت بغرنج بوسیله انکار توضیح ساده‌ست. https://t.me/mamlekate/87898

بعضی‌ها می‌پرسند اگه واقعا بیست سال پیش هم همین‌ها رو از همین جماعت می‌شنیدی و جواب میدادی، چطور خسته نشدی تا الان؟ چون زحمتی برام نداره.

۱- فکر می‌کنه گرامی داشتن ارزش‌های غربی یعنی همراهی با غربی‌ها ۲- فکر می‌کنه همه غربی‌ها یعنی اونایی که صداشون از بقیه بلندتره ۳- به دروغ وانمود می‌کنه فلسطینی‌ها می‌گفتند ما یه دولت سکولار تو چارچوب مرز ۶۷ میخوایم و ما گفتیم نه حق ندارید! ۴- ما برای بدن پودر شده فلسطینی جشن نگرفتیم، ولی اگه یک ایرانی برای پودر شدن کسی که صدام قهرمانشه جشن بگیره حرجی بش نیست. ۵- دولت یهودیان، یک دولت دینی نیست. اگه بود زنان حق رأی نداشتند. و خیلی حقوق دیگه. اگه کاتولیک‌ها جمع بشن یه جا دولت تشکیل بدن، بش نمیگیم دولت کاتولیک. ۶- ساکنان فلسطین بودند که هدف‌شون به جهنم تبدیل کردن زندگی یهودیان بود. الان دارن تاوانش رو میدن. و پشیمان هم نیستند. ۷- رضا پهلوی خر کیست؟ ۸- اگه کسی به نتانیاهو یا هر سیاستمدار دیگه‌ای میگه بدتر از آخوند، همدست آخوندهاست. مهم نیست تو زندگیش یه بار هم نماز نخونده. ۹- سازمان بین‌المللی اصالت ندارد. منبع وحی هم نیست. هم می‌تواند فاسد شود، هم ایدئولوژیک، و الان هر دو است. ۱۰- اگه اسراییل میخواست «عامدانه» غیرنظامیان زو هدف قرار بده، الان یک گربه هم در غزه زنده نمانده بود. ۱۱- در جنگ حلوا خیرات نمی‌کنند

این مثال خاص مشابه انتخاب کردن جرجیس بین صد و بیست و چهار هزار پیغمبره. اینکه آخوند اگه واقعا صداقت داشت در اینکه میخواد مصلح باشه، باید اول به این نگاه می‌کرد که چه لباسی به تنش کرده و الان این لباس یونیفرم چه کسانیه، چه برسه به اینکه کنکاش کنه که این شهوت حکمرانی در این کسوت از کجا آب میخوره، سرجاشه. اما اینکه بگی اون حسینی که ساختید جعلی بوده، بیشتر به نفع این آخوند مدعی تموم میشه، نه به ضررش. ساید افکت حسینی که برای نهی از منکر قیام نکرده چیه؟ حداقلی‌ترین ساید افکتش اینه که حسین دیگه‌ای ساخته بشه که می‌خواست جان خودش و خانواده‌ش رو نجات بده، نه اینکه خلافت راه بندازه. این حسین، به درد اکبرنژاد میخوره، یا کارش رو سخت‌تر می‌کنه؟ چطور نمی‌تونی این سوال رو بپرسی از خودت و بعد متنت رو بنویسی؟

در کل فضای وب فارسی، کسی که یه گوشه نشسته باشه جستارنویسی روزانه بکنه نیست که به اندازه من نفرت از گوشه و اطراف دریافت کنه. برای این عزیزان یک خبر دارم و یک نصیحت. خبر اینه که: من جانور پیچیده‌ای هستم، ولی شما موجودات ساده‌ای هستید. فارغ ازینکه چجور آدمی باشید، فانکشن ساده‌ای دارید‌. کل فلوچارت ذهنی‌تون رو میشه تو سمت سفید یه کارت ویزیت ترسیم کرد. یه علامتش هم اینه که شما من رو همه‌جا نمی‌بینید، ولی من شما رو همه‌جا می‌بینم. تو بقالی، تو بانک، کف مترو، جلو فلافلی، سر میدون. و موجود ساده نمیتونه موجود پیچیده رو آنالیز کنه. من رو یکی که پیچیده‌تر از منه میتونه آنالیز کنه، و خواهد کرد، و برای انجامش از شما مشورت نخواهد گرفت. قاعده‌ش همیشه اینه و من کاره‌ای نیستم، چون قاعده‌ش رو من تنظیم نکردم. نصیحت اینه که: شما در حال سوگواری هستید، حتی اگه بخندید. سوگوار این هستید که خیلی معمولی هستید. اما وقت خیلی کمه. رنگ رگ‌های اطراف قوزک پاتون خیلی زودتر ازونی که فکر می‌کنید به کبود مایل به آبی متمایل خواهد شد. در این فرصت کم دنبال یاد گرفتن باشید‌.‌ چون هنوز چیزهای زیادی هست که ندیدید، و چیزهای زیادی هست که آمادگی دیدن‌شون رو ندارید، و چیزهای زیادی هست که دیدید اما از واقعیت پشتش خبر ندارید. در تورات اومده که طرف در هشتاد سالگی از داوود پرسید «آیا می‌تونم درست رو از غلط تشخیص بدم؟»، با اینکه عقل کلی بود برای خودش. منظورش این نبود که تا الان هیچ‌چیز تشخیص نمیدادم. منظورش این بود که باز چیزهایی هست که من هم نمی‌تونم درست و غلطش رو تشخیص بدم. همیشه باید ولع داشت برای خروج از پیله‌های قبلی، چون آخری نداره. و وقت باقیمانده متناسب با ولعی که باید درخور باشه، نیست‌. من دنبال تأثیرگذاری حداکثری نیستم. حتی اگه فقط یک نفر از شما با خواندن این نوشته از چرخه سوگواری و پوچی خارج بشه و تکونی به خودش بده، ثوابش برای منه.

برای آینده دنیای عکاسی اتفاقاتی رو پیش‌بینی می‌کردیم که خیلی‌هاشون هستند غلط دراومدند. و همشون پیش‌بینی من یا فرد ایکس نبودند، بلکه یک پیش‌بینی جمعی بود و حتی شرکت‌ها روش حساب کرده بودند. - فکر می‌کردیم با دموکراتیزه شدن عکاسی با دوربین گوشی‌های هوشمند، با سونامی عکاسان خوش‌فکر بالقوه که تا قبل ازون امکان کشف‌شون وجود نداشت مواجه میشیم. البته تولید محتوا انفجاری بود، اما به نسبت تعداد کسانی که گوشی هوشمند دارند، که چند میلیارد نفرند، سونامی ندیدیم. مردم دوربین رو برای این میخوان تا از خودشون جلوی مجسمه‌ها و پل‌ها و آبشارها عکس بگیرن (که یعنی: ببینید من اینجا بودم پس عمرم هدر نرفته)، یا مستندسازی شکستن یه قطعه از یکی از وسایل خونه‌شون و فرستادنش برای پسرعموشون برای پرسیدن اینکه یدکی اینو از کجا میتونم گیر بیارم؟ - فکر می‌کردیم همه دنبال حداکثری کردن کیفیت تصویر هستند، و سپس به یک حد مطلوب میرسند، و سپس مطالبه برای کیفیت بالاتر همونجا متوقف میشه.‌ اما یه جور دیگه پیش رفت. اول دنبال بالارفتن کیفیت بودند، بعد از کیفیت بالا زده شدند و عقب‌گرد کردند! فیلتر‌هایی که تم فیلم آنالوگ رو تداعی می‌کرد (که یعنی رنگ‌ها کلا غلطند و یا واقعیت همخوانی ندارند) عامه‌پسند شد. دوربین‌های کامپکت قدیمی که متعلق به نسل اول سنسورهای دیجیتال بودند و تصویرشون در مقایسه با استاندارد امروزی افتضاحه، محبوب شد، تا جایی که براشون بازار سیاه بوجود اومده. فقط برای اینکه عکسی به اشتراک بذارند که با عکس بقیه فرق داره. خود «کیفیت خوب» کسل‌کننده شد. - فکر می‌کردیم بی‌نهایت آسان شدن گرفتن عکس و به اشتراک گذاشتنش با انبوهی از آدم‌های دیگه، اون جنبه زیبایی‌ستایی شخصیت افراد رو تقویت کنه، یا به تعبیر دیگه: تکنولوژی کاتالیزور تغییر دید بشه. اما حالا برعکسش غلبه کرد. تکنولوژی باعث گسترش دید منفی آدم‌هایی شد که یا همه‌چیز رو زشت می‌بینند، یا دیگه نمی‌تونند زیبایی ببیند. حواس‌مون نبود که وقتی مود روحی آدم‌ها دارک باشه، چیزی که میسازند هم دارک خواهد بود، و از تکنولوژی کاری برنمیاد.

شخصیتش طوری بود که از باخت آدم‌های ساده‌لوح عصبانی می‌شد، بدون اینکه خودش ضرری کرده باشه، و بدون اینکه دلش برای بازنده بسوزه. از خود این واقعیت که یک روباه یک مرغ رو خفه کنه عصبانی میشد. انگار این خود صحنه‌ست که براش منزجرکننده‌ست، وگرنه نه صنمی با مرغ داشت و نه با روباه. شاید چون پول براش حرمت داشت، و این صحنه خفه شدن احمق توسط باهوش‌تر، این حرمت رو می‌شکست. اما چه اتفاقی میفتاد اگه با همین حساسیت به صحنه‌های دلخراش، به چیزی فراتر از پول نگاه می‌کرد؟ اونوقت ازینکه طرف احمق چیزی فراتر از پول رو ببازه، چقدر می‌تونست عصبانیش کنه؟ مثلا ببینه خیلی راحت ترغیبش می‌کنند به مشارکت در شر، و چون عقلش نمیرسه هربار همراهی می‌کنه. مردم از ناگهان از دست دادن عزیزان‌شون، و یا حتی کسی که نسبتی باشون نداره ولی عزیزه، مثل وقتی که درست کنارشون گلوله بخوره و دیگه نفس نکشه و بدنش سرد بشه، جوری یکه میخورند که ممکنه سلامت خودشون هم به خطر بیفته. اما اگه به چیزی فراتر از تداوم گردش خون اهمیت می‌دادند چه بلایی سرشون می‌اومد؟ اگه کشف اینکه عقل نداره و هیچ مقدار از دانش و منطق بش کمکی نمی‌کنه رو معادل کشف اینکه دیگه نفس نمی‌کشه می‌دیدند، چقدر اذیت می‌شدند؟