پایگاه فلسفه معاصر، هنر و علوم شناختی

این تصور در بن ذهن خیلی‌ها جای گرفته که بدون دولت زیستن و اندیشیدن و عمل ممکن نیست. این همان منفیتی است که در بطن زبان نهفته است. بازنمایی یعنی تن‌دادن به اینکه بخشی از توان ما هرگز قابل‌بیان نیست. این تقابل بیان و بازنمایی است که اهمیت دارد. بیان ضد بازنمایی است. آنچه بیان می‌شود، برخلاف آنچه بازنمایی می‌شود، قدرتی است که اساسا قابل‌سلب یا تفویض نیست. مهمترین ادای سهم فیلسوفانی چون اسپینوزا، مارکس و نیچه ارائه مفهومی از قدرت است که سلب آن ممکن نیست. تصور بازنمایی سیاست و زندگی را به نوعی رنج یا باری بر دوش تبدیل می‌کند، چیزی که باید برایش کفاره داد. در نتیجه نهادهای سیاسی (جامعه مدنی، دولت، حزب، انتخابات، ...) همه برای سوژ‌ه‌ای که بازنمایی می‌شود، جایگزین نهادهای اعترافی ماقبل‌مدرن شده‌اند. سیاست به عرصه‌ی مراقبت و تنبیه فروکاسته می‌شود. دولت انضباطی مدرن همواره دولتی تنبیه‌گر است (بدهی، چنان که نیچه گفته بود، شکل عام این تنبیه است). درون معماری انضباطی-تنبیهی جامعه مدرن، تضادها اغلب رونوشت یکدیگرند. شکل‌های مختلف مشارکت یا عدم‌مشارکت در آنچه "سیاست" نام گرفته همه بدیل‌های شکل‌های فعلی تنبیه و مجازات هستند. روی دیگر سکه این آکندگی تنبیهی، وجدان معذب و نوستالژی گذشته است: در این آرزومندی نیز همچون مجازات همواره با جدایی بدن از آنچه می‌تواند کرد روبرو هستیم، با تفویض و تنبیه. شیفتگی مدرن به تنبیه و کنترل و انضباط که تبدیل به امری رایج شده، یک فضای سادومازوخیستی بی‌پایان بنا می‌کند. ما هرگز گویی به سرحد نقد دولت به مثابه یک شکل (state-form) نمی‌رسیم. آنچه به خصوص اندیشه‌های لیبرال و دست‌راستی درکی از آن ندارند نقد بنیادینی است که اندیشه‌ی رادیکال، نه به فلان شکل دولت، بلکه به خود دولت به مثابه یک فرم یا شکل وارد می‌کند. دولت بازمانده‌ای از دوران پیشامدرن است. این ایده‌ای است که از نیچه و وبر و مارکس تا فوکو و هایدگر و دلوز بر آن تاکید دارند: تلاش برای تخیل و ساختن یک حیات جدید همواره با موانعی برخورد می‌کند که دولت‌ ماتریس انتزاعی آنها را تشکیل می‌دهد‌. نقد بنیادین فرهنگ بشری، نزد این متفکران، نقد شکل حیاتی است که در تاریخ انسان استیلا داشته. هسته اصلی این نقد این بود که فرهنگ هرگز چیزی نبوده جز ابزارهای مختلفی برای کنترل و تنبیه و منضبط‌کردن افراد. به همین سبب است که تاریخ یا تبار این فرهنگ را تنها از روی هیروگلیف‌های زخم بر بدن‌های رام سوژه‌ها می‌توان نگاشت. در دوران مدرن، به استثنای متفکرانی چون اسپینوزا، تصور غالب این است که دوران بردگی به پایان رسیده و روشنگری ما را به موجوداتی مختار بدل کرده است، موجوداتی که دیگر تابع نیستند. اما مدرنیته هرگز پدیده‌ای یکپارچه و معطوف به اختیار و آزادی نبوده است، برعکس، آن میزان آزادی حاصل‌شده ناشی از مقاومت در برابر روندهای انقیاد بوده است. نقد این متفکران بر مدرنیته، برخلاف تصورات سطحی رایج، زیرسوال‌بردن دستاوردهای مدرنیته نیست بلکه اتفاقا تحقق تام آنهاست رها از منطق پیشامدرنی که در پس مفاهیمی مثل لیبرالیسم و دموکراسی و دولت خود را پنهان می‌کند‌. رهایی مدنظر مدرنیته، آرزویی که در سر داشت، در عمل نقابی شد بر شکل‌های مختلف مقاومت در برابر مدرنیته، یعنی بازتولید شکل‌های انقیاد به صور مختلف با ابزارهای جدید. دولت مدرن چیزی نیست جز مگاماشینی که تمام این ابزارها را سازمان می‌دهد تا یک فرایند تنبیهی سراسری را برسازد. به همین سبب است که دولت مدرن نه با قهر، بلکه با تبدیل سوژه‌ها به همدستان خود تحقق یافت. این همه زمانی ممکن شد که حیات با انضباط، سود و مجازات گره خورد، با کنترل آشوب و با وحشت از بازگشت چیزی به نام وضع طبیعی‌. دولت مدرن در ریشه‌هایش با مفهومی از زیستن گره خورد که آن را به عام‌ترین معنای کلمه به فرمان‌بری فرومی‌کاست. تاکید بر نقد state-form یا دولت به مثابه شکل تاکید بر این است که دولت‌ مدرن، علی‌رغم تفاوت‌های ظاهری مصادیق، هرگز چیزی جز بازیافت همان مکانیسم‌های تنبیهی ماقبل‌مدرن و تجهیز آنها با تکنولوژی‌های متفاوت و کارآمدتر نبوده است. (این نزاعی است به قدمت تاریخ، بین دو شکل کلی زیستن، شکل کوچگر و شکل ساکن، شکل آفریننده و شکل فرمانبر، سیلان و سکون). مهم‌ترین شکل این تنبیه چیزی نیست جز تفویض قدرت برسازنده‌. پارادوکس اینجاست که آنچه با هیاهوی بسیار همچون دستاوردی مدرن تبلیغ می‌شود چیزی نیست جز محول‌کردن قدرت تنبیه و کنترل افراد به خودشان، که حالا تبدیل به چیزی به نام سوژه یا شهروند شده‌اند. فقدان تخیل و ناتوانی در تجسم صور بی‌سابقه و آزاد زیستن خود را در قالب جدل‌های بی‌پایانی نشان می‌دهد که دو سوی آن همواره از منطق واحدی پیروی می‌کنند، منطق کنترل و انضباط.× @chaosmotics

🏴🌪 Album: #Lost_Eternally🚩🌋 🏴#Dark band: #Chalice_of_Suffering #Release Date: 2019-04-19 🪦Total tracks: 7🚬 💉Genre: #AtmosphericDoomMetal #DeathDoomMetal #FuneralDoomMetal

مقاله ای بدون پارادایم درباره پارادایم فلسفی اگامبن

آگامبن و دیرینه شناسی فلسفی حمیدرضا محبوبی آرانی و عباس جمالی

ریشه‌ی این «زندگیِ بد» آن است که ما در نظامی اقتصادی و اجتماعی زندگی می‌کنیم که هم با روان‌شناسی و هم عصب‌شناسیِ ما و با آنچه که به‌عنوان موجودات اجتماعی هستیم در تضاد است. باید درک کنیم که دنیاهای درونی و بیرونیِ ما دائماً و عمیقاً در تعامل با یکدیگرند و همدیگر را شکل می‌دهند، و بنابراین به‌جای جداسازی درک و فهم عملکردهای اجتماعی و اقتصادی از درک‌مان از روان‌شناسی و توسعه‌ی انسانی، باید آنها را به یکدیگر پیوندزده و هماهنگ‌ کنیم. برای این‌که این امر رخ دهد، ما به گفت‌وگویی تازه بین دنیاهای سیاسی و شخصی، یک الگوی یکپارچه جدید برای سلامت روان و یک سیاست جدید نیاز داریم. ____________ 👈متن کامل

🔻 سرایت‌ها | گابریل تارد این مجموعه به موضوعاتی همچون اقتصاد و جامعه‌شناسی، جامعه‌شناسی و روان‌شناسی اجتماعی، اصول پایه جامعه‌شناسی تاردی (ابداع، تقابل، تقلید)، فرایندهای باور و میل، مبانی تجربی جامعه‌شناختی، اصول اندازه‌گیری، جماعت و توده، تفاوت جامعه‌شناسی تارد و دورکیم، مسئله قدرت، شبکه‌ها و جوامع میپردازد. نمونه‌برداری‌هایی از و درباره جامعه‌شناسی گابریل تارد را از اینجا دانلود کنید. 🔺 دانلود سرایت‌ها [ Website / Telegram ] [ Instagram / YouTube ]

مومن‌نسب از حامیان جلیلی تو مناظره اش میگه اگر یکی دو نفر از VPN فروش‌ها رو به عنوان مفسد فی الارض اعدام کنیم بقیه دست و پاشون رو جمع می‌کنند😳😳😳‌ پ ن : این ادما بیان رو کار بعید هم نیست ازشون همچین کاری