آسمانه

✏️بازسازی غزه [ص ۳ از ۳] 🔺در دل محاصره، مردمان مقاوم غزه چشم در چشم جهانیان‌ بی‌پروا اعلام می‌کنند که: «اینجا، ما خیال می‌پروریم. اینجا ما پایه‌های جهانی تازه را می‌سازیم.» 🔸پی‌نوشت‌ها: [1] NADI ABUSAADA ندی ابو سعاده، معمار و نویسنده است که در زمینه‌ی تاریخ و تئوری معماری و شهر در مدارس معماری کمبریج، ام آی تی و ای تی اچ زوریح تدریس کرده و می‌کند. تمرکز فعالیت او در زمینه‌ی تاریخ‌های مادی و فرهنگ های بصری در جهان عربی مدرن است. مقاله‌ی ابو سعاده با عنوان «Rebuilding Gaza» به تاریخ ۹ فوریه ۲۰۲۴ در وبسایت مجله‌ی «The Architectural Review» منتشر شد و به این نشانی https://www.architectural-review.com/essays/rebuilding-gaza در دسترس است. سپاس ویژه دارم از بازخوانی و راهنمایی‌های گلاره مرادی در حین ترجمه‌ی مقاله. [2] URBICIDE [3] DOMICIDE [۴] اکنون در زمان نشر ترجمه‌ی این مقاله در جولای ۲۰۲۴ (تیر ۱۴۰۳) از آغاز حملات اسرائیل به غزه، نزدیک نُه ماه گذشته است. [5] Bir al Sabe [6] Jaffa [7] Anthedon Harbour [8] Great Omari Mosque [9] Church of Saint Porphyrius [10] Nakba به عربی؛ النکبه و به معنای «فاجعه» است. در این روز در سال ۱۹۴۸، اولین کوچ اجباری فلسطینیان از طریق سلب مالکیتی خشونت‌بار اتفاق افتاد و در پی آن نزدیک به یک میلیون فلسطینی یک‌شبه به پناهنده و آواره تبدیل شدند. این روز مقارن با تأسیس کشور اسرائیل است. #یادداشت #سیاوش_گل‌محمدی @asmaaneh

✏️بازسازی غزه [ص ۲ از ۳] 🔺برای آن دسته از فلسطینی‌ها که این هر دو طرد جمعی را تجربه کرده‎اند، پیشنهادهای «اسکان مجدد» و «بازگشت به وطن» بسیار آشناست. آنها به خوبی می‌دانند که ظاهرٍ بشردوستانه‌ی اسکان مجدد، عموماً دستور کار مخفیِ پاکسازی قومی را پنهان می‌کند. چنان که پیشنهاد جابجایی اجباری فلسطینی‌ها به صحرای سینای مصر، آنگونه که مقامات و رسانه‌های اسرائیلی امروز اعلام کرده‌اند، حداقل به دهه‌ی ۱۹۷۰ بازمی‌گردد. اما با وجود مقیاس ویرانگر خشونت اسرائیل، موضع خلل‌ناپذیر فلسطینی‌ها همچنان پابرجاست: «ما باید همینجا بمانیم». آموزه‌های مسئله‌ی غزه -فراتر از هرچیزی- آموزه‌هایی است در ارتباط با عاملیت انسانی، کرامت و خیال‌پردازی. چه کارهایی می‌توانیم بکنیم تا «نسل‌کشی را پایان دهیم»-همانطور که فریادهایی از سراسر جهان خواستار آن است؟ چگونه می‌توانیم نیروهای ساختاریِ استعمار شهرک‌نشین‌ها و پاکسازی قومی را که در سرزمین نخستین پا گرفت از بین ببریم؟ چه کسانی باید پیش‌گامِ هر کوششی باشند که فردای غزه را تخیل یا برنامه‌ریزی می‌‌کند؟ زمانی که بمباران متوقف شود -که به‌زودی خواهد شد- چه کسانی آنجا را خواهند ساخت؟ معیارهای این بازسازی را چه کسانی تعیین می‌کنند؟ به‌تدریج که نشانه‌هایی مبنی بر احتمال بازسازی غزه در اخبار بین‌المللی آشکار می‌شود، بازیگران متنوعی نیز به صحنه خواهند آمد: قانون‌گذاران آمریکایی و اسرائیلی، شرکت‌های نفت و گاز بریتانیایی و ایتالیایی، بانک جهانی؛ نهادهای بین‌المللی و آژانس‌های کمک‌رسانی. درحالی‌که یک گروه آشکارا از این گفتمان غایب می‌ماند: فلسطینی‌ها، مردمان غزه. در مباحث معاصر پیرامون محیط مصنوع، عاملیتِ سازندگان و ساکنانِ محیط موضوعی اساسی است. اما همچنان در زمینه‌ی غزه و فلسطین، حتی در بررسی فعالیت‌های عمومی اولیه، اهالی فلسطین انکار می‌شوند و فرصتی برای ساخت آینده‌شان ندارند. در عوض انتظار می‌رود تا خود را در محدوده‌ی طرح‌های بالادستی که بر ایشان اعمال می‌شود بگنجانند. انکار عاملیت نه واقعیتی تازه برای فلسطین و نه غزه است. نمونه‌ای ساده از سابقه‌ی بازسازی در آنجا، که به پس از حملات پیاپی اسرائیل به شهر در سال ۲۰۱۴ بازمی‌گردد، نمایان‌گر تحمیل سلطه و تداوم الگوهای استعماری است. در روند بازسازی غزه در آن زمان، اداره‌ی امور به اسرائیل سپرده شد تا ورود مصالح ساختمانی و دیگر کالاهایی را که برای بازسازی زیرساخت‌های اساسی شهر لازم بود کنترل کند. در خلال این اقدامات، تعابیری به کار گرفته شد تا نقابی بر واقعیت بیفکند؛ همچون درسنامه‌ای با ادبیاتی دوپهلو. بازسازی، شامل تخریب است، اسکان مجدد شامل جابجایی است و توسعه متضمن وابستگی. اصطلاحات شاید تغییر کنند اما قواعد اساسیِ بازی بدون تغییر باقی می‌ماند. همچنان کنترل حریم هوایی، زمینی و دریایی در دست اسرائیل است و غزه محاصره‌ای قرون وسطایی را از سر می‎گذراند که پیوندهای طبیعی‌اش را با فلسطین و باقی جهان گسسته است. تجسم غزه‌ای باز و رها از محاصره، نه تنها یک امکان که ضرورتی اخلاقی است. فرآیند بازسازی باید مانع تکرار شرایطی شود که مسبب موج اخیر خشونت شد. بازسازی باید از صرف نوسازی فیزیکی و اسکان موقت فراتر برود و این کار نیازمند بررسی انتقادی بنیان‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی‌ شکل گرفته یا تغییر شکل داده‌ است. بازسازی فارغ از آنکه در وهله‌ی اول اقدامی معمارانه یا اقتصادی باشد، اساساً مسئولیتی سیاسی است. نتیجه اینکه موضوع بازسازی نمی‌تواند جدا از ضرورت صهیونیسم‌زدایی و اتحاد دوباره‌ی فلسطین باشد. مرزکشی اساساً با منطق شهرها در تناقض است. مرزکشی همان کاری است که صهیونیسم طی دهه‌ها در تقابل با جهان‌شهر فلسطینی و شهرسازی جامع آن از طریق برنامه‌ریزی قوم‌محور انجام داد. هر کوششی برای بازسازی غزه بیهوده است؛ مگر برنامه‌ای که منجر به پایان محاصره‌ی این شهر شود و آن‌جا را به پیوند درونی پیشینش بازگرداند؛ پیوندی که تداوم جغرافیایی شهر را حفظ می‌کرد و غزه را به ساحل، دامنه‌ی تپه و بیابان فلسطین و نیز آزادی منطقه‎ای و جهانی‌اش گره می‌زد. همان دم که جهان شاهد آموزه‌هایی است که غزه برمی‌کشد، پرسشی کانونی سر بر می‌آورد: چه چیزی یک شهر را می‌سازد و چه چیزی آن را نابود می‌کند؟ یا شاید بهتر است که بپرسیم؛ چه کسانی یک شهر را می‌سازند و چه کسانی آن را نابود می‌کنند؟ در جهانی که قواعد استعماری پابرجاست، هر خواستی برای بازسازیِ حقیقی، ندایی است برای بازپس‌گیری عاملیت؛ و این در تقابل با روایت‌های جاافتاده‌ی غربی است‌ که خشونتِ استعماری و ویرانی را تثبیت می‌کنند. این غزه نیست که به ترمیم نیاز دارد بلکه جهان نیازمند ترمیم است.🔻 #یادداشت #سیاوش_گل‌محمدی @asmaaneh

✏️بازسازی غزه ندی ابو سعاده[۱] مترجم: سیاوش گل‌محمدی هر کوششی برای بازسازی غزه بیهوده است، اگر استعمار و مرزبندی ادامه داشته باشد. در میان صحنه‌های دلخراش کشتار، پیدا کردن واژگان مناسب دشوار است. ما تاریخ‌نگارانِ محیط مصنوع و زنده در فلسطین عموماً خود را ناچار به جمع‌آوری ویرانه‌ها به جای ساخته‌ها می‌یابیم، اینها تاریخ‌های دیگری هستند تا درباره‌ی شهرهایمان داستان‌های بیشتری را که ناگفته مانده روایت کنیم. اما با وجود خشونت استعماری بی‌وقفه اسرائیلی‌ها علیه سرزمین و مردم‌مان، سرعت محو شدن از تاریخ‌نگاری پیشی گرفته است. بولدوزرها سریعتر از قلم‌هایند. در مواجهه با این محو شدن فراگیر، کلمات معنای خود را از دست می‌دهند و زبان در انتقال عمق و ماهیت این همه دهشتی که می‌بینم کوتاه است. معماران، برنامه‎ریزان و جامعه‌شناسان مدت‌ها با عباراتی چون شهرکُشی[۲]، خانه‌کُشی[۳] و نسل‌کُشیِ فرهنگی دست به گریبان بودند. با این‌حال این عبارات عاجز است تا بار شدت و حِدت این جنایت‌های علنی را در بربگیرد. ماهیت کلی‌ آن‌ها نمی‌تواند تخریب روزانه‌ای را که لمس و از سرگذشته می‌شود شرح دهد. چند ماه گذشته نظم جهان را به لرزه درآورده است.[۴] غزه، آن شهر کهن بر کرانه‌های شرقی مدیترانه، اکنون به کانون سیاسی و اخلاقی جهان بدل شده است. به رغم ویرانی همه جانبه، غزه نه جایی محتاج درس گرفتن که در عوض به درسی تکان‌دهنده برای روزگار معاصر ما درآمده است؛ چون سنگ محکی برای بشریت. همچنان‌ که شمار تلفات بالا می‌رود، تصورِ خشونتی دهشت‌بارتر از آنچه مسلسل‌ها و بمباران هوایی ایجاد کرده‌اند‌ دشوارتر می‌شود. هرچند که خشونت استعماری اسرائیل همواره در طول تاریخ -چه در غزه و چه فراگیر‌تر در فلسطین- در مقیاس‌های متنوعی بروز کرده است. خشونت آن‌ها از یک اتاق خواب تا محله و شهری کامل را در برمی‌گیرد و به گستره‌ی جغرافیای منطقه‌ای‌ کشیده است. فهم ویرانی غزه چشم‌اندازی دوگانه می‌خواهد که از سویی نیازمند توجه به مقیاس‌های جزئیِ خشونت و از سویی توجه بر مظاهر گسترده‌تر آن است. هسته‌ی استعمار اسرائیل در فلسطین بر منطق مرزکشی استوار است؛ الگویی که ذاتاً با این سرزمین، اهالی و تاریخش در تعارض است. غزه در طول تاریخ همواره گره‌گاهِ جهان‌های هم‌پیوند بوده است. این سرزمین برای هزاره‌ها در نقش چهارراهی حیاتی، فلسطین را به مصر متصل می‌ساخت و پلی میان آسیا و آفریقا بود. جاده‌های واصل غزه به بئرالسبع[۵]، یافا[۶] و اورشلیم شاهد عبور بازدیدکننده‌ها، بازرگانان و زائرانی از چهارگوشه‌ی جهان بود و رونق اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی شهر در پیوند با جغرافیای آزاد‌ آنجا شکل گرفته بود. جغرافیای آزاد خصوصیت مشخص تاریخ بلند فلسطین است و هر تصوری راجع به غزه و آینده‌ی فلسطین منوط به درنظر گرفتن این تاریخ است. آثار ماندگار جغرافیای آزاد غزه هم در بافت اجتماعی و هم در بافت شهری‌اش پیداست. این شهرِ باستانی شاهد فرمانروایی امپراتوری‌ها و تمدن‌های گوناگونی بوده؛ از جمله فراعنه‌ی مصری، یونانیان، رومی‌ها، بیزانسی‌ها و سلسله‌های متوالی اسلامی که هریک در تکوین تار و پود غنی شهر نقش داشته‌اند. غزه مأمن گنجینه‌های تاریخی است. گنجینه‌هایی چون بندرگاه آنتیدون[۷]، دروازه‌ای که شهر را به جهان مدیترانه در عصر رومیان متصل می‌ساخت، مسجد جامع عمری[۸]؛ از چشمگیرترین مساجد فلسطین و کلیسای سنت پورفیریوس[۹] که گمان می‌کنیم سومین کلیسای قدیمی جهان است. این نشانه‌های تاریخی در میان بناهای مسکونی، دانشگاه‌ها، موزه‌ها و نهادهای فرهنگی، از آماج تخریب عامدانه‌ی اسرائیل در امان نماند. این محوطه‌ها تجسم امری است که غزه آن را نمایندگی می‌کند و صهیونیسم نمی‌کند: جغرافیای آزاد و استمرار تاریخی. هفتاد و پنج سال استیلای صهیونیسم در فلسطین کاملاً برخلاف روند تاریخی این سرزمین است؛ چرا که رونق غزه و دیگر شهرهای فلسطین همواره بر پایه‌ی تنوع فرهنگی و تعامل بوده است. امروزه آنچه که از فضای عمومی «نوار غزه» می‌شناسیم شامل شهرها، دهکده ها و اردوگاه‌ پناهندگانی است که در باریکه‌ی شهری جداافتاده‌ای ادغام شده‌اند. نوار غزه، همچون کرانه‌ی باختری، یک واحد جغرافیایی برساخته است؛ مرزهای کنونی آن هیچ شباهتی به جغرافیای اداری، اقتصادی و فرهنگی‌ای ندارد که در طول تاریخ غزه را به شهرهای مجاور و اراضی حاصلخیز داخلی‌اش متصل می‌کرد. وضع امروزی آن‌جا نتیجه‌ی جانبی واقعه‌ی نکبت[۱۰] در سال ۱۹۴۸ است؛ برآمده از پاکسازی قومی و جابجایی نزدیک یک میلیون فلسطینی از خانه‌هایشان و در نهایت مرزکشی استعماری فلسطین. بنابراین تصادفی نیست که اکثریت جمعیت امروز غزه را فرزندان پناهجویان فلسطینی‌ شامل می‌شود که در سال ۱۹۴۸ به اجبار کوچانده شدند. امروز همان پناهجویان و فرزندانشان دوباره خود را مجبور به یافتن پناهگاه می‌یابند.🔻 #یادداشت #سیاوش_گل‌محمدی @asmaaneh

📘کتاب تازه: «تصویر معماریانه و علم مدرن اولیه؛ وندل دیترلین و پیدایش تحقیق تجربی» الیزابت جی. پتکو The Architectural Image and Early Modern Science Wendel Dietterlin and the Rise of Empirical Investigation Elizabeth J. petcu University of Edinburgh, 2024 در این کتاب، این موضوع بررسی شده که چطور رسانه‌ی معماری گفتمان علمی را، در میان دوران‌های دورر و روبنس، به پیش راند. این کتاب، همچنین، نخستین کتاب انگلیسی‌زبانی است که در آن به وندل دیترلین (۱۵۵۰- ۱۵۹۹م)، هنرمند نامتعارف، پرداخته‌اند. الیزابت پتکو روشن می‌کند که نقاشی‌ها، ترسیم‌ها، مجسمه‌ها، و چاپ‌های معماری چگونه به کانون تجربه‌گرایی مدرن اولیه بدل شد؛ این ایده که دانش از تجربه‌ی حسی به دست می‌آید. او در این کتاب نشان می‌دهد که چگونه گفتگویی میان تصاویر تجربی معماری دیترلین و تمرین‌های تصویرپردازی دانشمندان مدرن اولیه برقرار شد؛ تفاهم میان این دو [پیشاپیش] از رابطه‌ی صمیمانه‌ی امروز معماری و علم خبر می‌داد. پتکو، با بصیرتی هوشمندانه، چارچوب فکری نوینی را برای فهم نقش تصاویر معماریانه در پایه‌گذاری علوم مدرن به مورخان هنر، علم، و معماری پیشنهاد می‌کند. او همچنین از تعامل میان هنر، معماری، و علم مدرن اولیه، در جایگاه کاتالیزوری برای فلسفه‌ی تجربی مدرن، روایتی پیوسته عرضه می‌کند. ▫️فهرست مطالب کتاب: Editorial note Acknowledgements Introduction: the renaissance of architecture as art and science 1. Architecture's figural turn 2. Devising the Architectura: rationalism and empiricism in architectural design 3. Drafting the Architectura: drawing as research in art, architecture, and science 4. Printing the Architectura: architectural etching becomes alchemical inquiry 5. Dissecting the Architectura: anatomy, ornament, and the limits of figuration 6. Deconstructing the Architectura: enduring matter and transient forms in Peru Conclusion: the death and the life of the architectural image Selective bibliography Index. 🔹اطلاعات بیشتر درباره‌ی کتاب: https://www.cambridge.org/fr/universitypress/subjects/arts-theatre-culture/architecture/architectural-image-and-early-modern-science-wendel-dietterlin-and-rise-empirical-investigation?format=HB #کتاب_تازه @asmaaneh

📘کتاب تازه: «تصویر معماریانه و علم مدرن اولیه؛ وندل دیترلین و پیدایش تحقیق تجربی» الیزابت جی. پتکو The Architectural Image and Early Modern Science Wendel Dietterlin and the Rise of Empirical Investigation Elizabeth J. Petcu University of Edinburgh, 2024 🔹اطلاعات بیشتر درباره‌ی کتاب: https://www.cambridge.org/fr/universitypress/subjects/arts-theatre-culture/architecture/architectural-image-and-early-modern-science-wendel-dietterlin-and-rise-empirical-investigation?format=HB #کتاب_تازه @asmaaneh

📖 ۱۸. تاریخ هنر و نهادهایش: بنیادهای یک رشته (۲) [ص ۲ از ۲] 🔺 4. Marburg, Harvard, and purpose-built architecture for art history, 1927, Kathryn Brush 5. Viollet-le-Duc and Taine at the École des Beaux-Arts: on the first professorship of art history in France, Philip Hotchkiss Walsh 6. Colonizing culture: the origins of art history in Australia, Jacqueline Strecker Part II Instituting a canon: placing the center and margins of art history 7. Deep innovation and mere eccentricity: six case studies of innovation in art history, David Carrier 8. The taste of angels in the art of darkness: fashioning the canon of African art, Christopher B. Steiner 9. Tradesmen as scholars: interdependencies in the study and exchange of art, Ivan Gaskell 10. How canons disappear: the case of Henri Regnault, Marc Gotlieb 11. Using art history: the Louvre and its public persona, 1848–52, Gabriel P. Weisberg 12. Silent moves: on excluding the ethnographic subject from the discourse of art history, Claire Farago 13. Art history on the academic fringe: Taine’s philosophy of art, Mary G. Morton Part III The practice of art history: discourse and method as institution 14. For Connoisseurs: The Burlington Magazine 1903–11, Helen Rees Leahy 15. Photographic perspectives: photography and the institutional formation of art history, Frederick N. Bohrer 16. Instituting genius: the formation of biographical art history in France, Greg M. Thomas 17. A preponderance of practical problems: discourse institutionalized and the history of art in the United States between 1876 and 1888, Eric Rosenberg 18. Emancipation and the Freed in American Sculpture: race, representation, and the beginnings of an African American history of art, Steven Nelson 19. Art photography, history, and aesthetics, Catherine M. Soussloff Index ‌‌▫️ترجمه‌ی فهرست کتاب بخش اول، قرار دادن تاریخ هنر در جایگاه خود ۱. تاریخ هنر و مدرنیسم، الیزابت منسفیلد ۲. خبر از ناگفته‌ها: تاریخ هنر، موزه‌شناسی و تکوین خویش، دانلد پرتسیوزی ۳. از بوله تا بیلبائو: موزه چون فضایی آرمان‌شهری، اندرو مکللن ۴. ماربورگ، هاروارد و برپا کردن ساختمان ویژه برای تاریخ هنر در سال ۱۹۲۷، کترین براش ۵. ویوله لودوک و تن در مدرسه‌ی هنرهای زیبا (بوزار): درباره‌ی نخستین کرسی استادی تاریخ هنر در فرانسه، فیلیپ هاچکیس والش ۶. فرهنگ استعماری: سرچشمه‌های تاریخ هنر در استرالیا، ژاکلین استرکر بخش دوم، وضع معیار: تعیین اصل و حواشی تاریخ هنر ۷. بداعت و غرابت محض: شش موردپژوهی درباره‌ی بداعت در تاریخ هنر، دیوید کری‌یر ۸. ذوق و سلیقه‌ی فرشتگان در هنر تاریکی: مدسازی هنجار هنر افریقایی، کریستوفر بی. استاینر ۹. بازرگانان فرزانه، وابستگی متقابل در مطالعه و مبادله‌ی هنر، ایوان گسکل ۱۰. چگونه معیارها ناپیدا می‌شوند: مورد آنری رونیو، مارک گوتلیب ۱۱. سودمندی تاریخ هنر: موزه‌ی لوور و خصلت همگانی آن، ۱۸۴۸-۱۸۵۲، گابری‌یل پی. وایزبرگ ۱۲. جنبش‌های صامت: درباره‌ی مستثنا کردن موضوع قوم‌نگاری از مقوله‌ی تاریخ هنر، کلر فاراگو ۱۳. تاریخ هنر در حاشیه‌ی امر دانشگاهی: فلسفه‌ی هنر تن، مری جی. مورتون بخش سوم، تجربه‌های تاریخ هنر: گفتمان و روش به منزله‌ی نهاد ۱۴. «برای خبرگان»: نشریه‌ی برلینگتن ۱۹۰۳-۱۹۱۴، هلن ریس لیهی ۱۵. دیدگاه‌های عکاسیک: عکاسی و تکوین نهادین تاریخ هنر، فردریک ان. بوهرر ۱۶. بنیاد نهادن نبوغ: تکوین نهادین تاریخ هنر سیره‌ای در فرانسه، گرگ ام. توماس ۱۷. کثرت معضلات عملی: گفت‌وگوی سازمان‌یافته و تاریخ هنر در ایالات متحده بین سال‌های ۱۸۷۶ و ۱۸۸۸، اریک روزنبرگ ۱۸. آزادی و آزادگی در مجسمه‌های امریکایی: نژاد، بازنمایی، و مراحل اولیه تکوین تاریخ هنر افریقایی‌ـ ‌امریکایی، استیون نلسون ۱۹. هنر عکاسی: تاریخ و زیبایی‌شناسی، کاترین ام. سوسلوف نمایه ▫️مشخصات منبع مهرداد قیومی بیدهندی و دیگران، کتاب‌نگاشت توضیحی نظریه‌های تاریخ معماری و هنر، تهران: دانشگاه شهید بهشتی، ۱۳۹۴، فصل۳. ▪️برای مشاهده‌ی بخشی از کتاب تاریخ هنر و نهادهایش: بنیادهای یک رشته به پیوند زیر مراجعه کنید: https://api.pageplace.de/preview/DT0400.9781134585038_A24625815/preview-9781134585038_A24625815.pdf *تاریخ هنر و نهادهایش: بنیادهای یک رشته(۱): https://t.me/asmaaneh/6212 #مهرداد_قیومی #گزیده @asmaaneh

📖 ۱۸. تاریخ هنر و نهادهایش: بنیادهای یک رشته (۲)* (پاره‌ای دیگر از کتاب‌نگاشت توضیحی نظریه‌های تاریخ معماری و هنر) ‌▫️مشخصات کتاب Mansfield, Elizabeth (ed.). (2002). Art history and Its Institutions: Foundations of a Discipline. London: Routledge, 295 pages. منسفیلد، الیزابت (و.). تاریخ هنر و نهادهایش: بنیادهای یک رشته. ‌▫️ادامه‌ی بررسی کتاب مقاله‌ی شانزدهم، «بنیاد نهادن نبوغ: تکوین نهادین تاریخ هنر سیره‌ای در فرانسه»، درباره‌ی وابستگی متقابل میان ناشران تاریخ هنر، روش‌ها، تکوین معیارها، ایدئولوژی‌های سیاسی، و آرمان‌های حرفه‌ای بر محور سیره یا زندگی‌نامه‌ی هنرمندان است. نویسنده‌ی مقاله‌ی هفدهم، «کثرت معضلات عملی: گفت‌وگوی سازمان‌یافته و تاریخ هنر در ایالات متحد بین سال‌های ۱۸۷۶ و ۱۸۸۸»، خواننده را به مطالعه‌ی زبان تاریخ هنر و نقد هنری دعوت می‌کند که در مجلات امریکا بین سال‌های ۱۸۸۶ و ۱۸۸۸ رایج بوده است. نویسنده با تکیه بر مباحث مربوط به تاریخ اجتماعی و ساختارشکنی، جریان حرفه‌ای سازی تاریخ هنر را در ایالت متحد امریکا در اواخر سده‌ی نوزدهم تبیین می‌کند. مقاله‌ی هجدهم، «آزادی و آزادگی در مجسمه‌های امریکایی: نژاد، بازنمایی، و مراحل اولیه‌ی تکوین تاریخ هنر آفریقایی‌ـ ‌امریکایی»، نقدی است بر مقاله‌ی فریمن موری با عنوان «آزادی و آزادگی در مجسمه‌های امریکایی» که از نخستین تلاش‌ها برای نظریه‌پردازی و همچنین به‌وجود آوردن تاریخ هنر آفریقایی‌ـ امریکایی بوده است. در این مقاله، چگونگی تأثیر رویدادهایی چون اعلام آزادی بردگان امریکا، آکادمی «نگرو»ی امریکا، اعلامیه‌ی استقلال امریکا، جنگ جهانی، و کنوانسیون سده‌ی نوزدهم تاریخ هنر امریکا در نظریه‌ی «موری» بررسی شده است. مؤلف مقاله‌ی نوزدهم، «هنر عکاسی: تاریخ و زیبایی‌شناسی»، به جایگاه هنر عکاسی در تحولات تاریخ هنر می‌پردازد. به عقیده‌ی نویسنده، نقد عکاسی در آغاز سده‌ی بیستم نقطه‌ی عطفی در مسیر توسعه‌ی نهادی تاریخ هنر بود. چون عکاسی شامل ویژگی‌های هنری و صنعتی و علمی است، نقد عکاسی دسته‌بندی‌های رایج در هنر و آثار هنری را متزلزل کرد. با توجه به پیچیدگی ساختار و مطالب کتاب، مخاطبان آن نه عموم مردم و دانشجویان؛ بلکه محققان دانشجویان رشته‌های تاریخ هنر و پژوهش هنرند. هدف گردآورنده این است که به خواننده نشان دهد آنچه در واقعیت بیرونی «تاریخ هنر» خوانده می‌شود چگونه از چیزهایی متأثر است که معمولاً آنها را در مبانی تاریخ هنر مؤثر به شمار نمی‌آوریم. گرچه همه‌ی مقاله‌ها به این موضوع کلی مرتبط است؛ هریک موضوعی خاص دارد و کتاب انسجام کامل ندارد. گردآورنده کوشیده است با تبویب مناسب و مقدمه‌ای روشنگر، از این پراکندگی بکاهد. ▫️ فهرست کتاب Part I Putting art history in its place 1. Art history and modernism, Elizabeth Mansfield 2. Hearing the unsaid: art history, museology, and the composition of the self, Donald Preziosi 3. From Boullée to Bilbao: the museum as utopian space, Andrew McCellan 🔻 #مهرداد_قیومی #گزیده @asmaaneh

📢گروه تاریخ و باستان‌شناسی خانه‌ی اندیشمندان علوم انسانی با همکاری انجمن ایرانی تاریخ: بررسی کارنامه‌ی تاریخ‌نگاری دکتر منصوره اتحادیه 🔸با حضور: دکتر منصوره اتحادیه دکتر علی قیصری دکتر الهام ملک‌زاده دکتر اسماعیل شمس سمیرا دردشتی 🔸دبیر نشست: دکتر محمد بی‌طرفان 🔹زمان: چهارشنبه، ۲۰ تیر ۱۴۰۳، ساعت ۱۷ 🔹مکان: خیابان نجات‌اللهی (ویلا)، خیابان ورشو، خانه‌ی اندیشمندان علوم انسانی، سالن حافظ #خبر @asmaaneh