دیگران

شده تا حالا یه سنگ پیدا کنی که وقتی شستیش و گل و لایش رفت، ببینی عه چه خوشرنگه؟ خیلی موقع‌ها اون گل و لای بهمون چسبونده میشه و ما دیگه اون شکل واقعیمونو از دست میدیم. هرچقدر به شخصیت خودتت آگاه‌تر بشی، انگار اون گل و لای چسبیده بهت، کمتر میشه. حالا زیرش یا خوشرنگه یا یه سنگ ساده!!! ولی مهم اینه که تو توهم نیستی درمورد خودت. دیگه حتی اونقدر دچار تضاد شخصیتی نمیشی چون خودتو مجبور نمیکنی بر اساس شکلی که نیستی، رفتار کنی :)

‏اگه دوستیم ولی چندوقته ازت خبر نگرفتم برای این نیست که دیگه دوست نیستیم برای اینه که زندگیم داره نمیزندگیه.

خار در ماتحتِ پیرمرد. از عکس‌های تکان‌دهنده دوران قاجار در آلبوم نوپدیدِ کاخ گلستان. بوته خاری در مقعدِ او کرده‌اند احتمالاً جهت آزار و مضحکه. یک: نمایشِ «قباحت» (obscenity) در برخی از این عکس‌ها بی‌نظیر است. نه صرفاً بخاطر این‌که جدید‌الکشف‌اند بلکه نشان می‌دهند تا چه حدّ، بازنمایی گذشته معطوف به گفتمان‌های مسلط جامعه است. قباحت‌نگاری، همواره، چه قبل و چه بعد از انقلابْ مورد نکوهش بوده و خط قرمز ارزش‌هایِ رسمی بوده. در زمانه‌ی ما عموماً به دلیلِ اعتقادات مذهبی و در پیش از انقلاب و دوران پهلوی به‌خاطر خدشه‌دار کردنِ اصالت ملّی و تصویر بَدَوی نشان دادن از تاریخ هزاران ساله. بی‌خود نیست که صد و اندی سال است که ما از دیدنِ این تصاویر محروم بوده‌ایم. دو: خاستگاهِ قباحت‌نگاری در بسیاری مواقع، از بیخ‌وبن، سیاسی بوده. مثلا ‌ کارتون‌های قبیحی که مردم در انقلاب فرانسه از ملکه‌ «ماری آنتوانت» می‌کشیدند، دریچه‌ای شد برای تخیل در نزد مارکی‌دوساد و متون‌اش. سه: تفسیرهای روانکاوانه از ممنوعیتِ قباحت‌نگاری در تاریخ صدساله‌ی اخیر ایران، بماند برای زمان و شخصی دیگر. کانال تصویر و زندگی

‏تا میام یکم احساساتمو کنترل کنم دوباره وارد pms بعدی میشم.

این پست تو لینکدین دیدم و خب تقریبا هم‌سن نویسنده‌ش هستم ولی مخالف نوع نگاهش به gen zام. اول اینکه چقد نامأنوس برخورد میشه با این نسل. من هیچوقت حس نکردم نسل عجیبی‌ان. تو بسیاری ابعاد درکشون می‌کنم و حتی اگه رفتار یا شخصیت‌شون با باورهای من مغایرت داشته باشه باز هم احساس weird بودن نمی‌گیرم ازشون. چون اون موقع این حسو دارم که پس ماها چه فرقی با مامان باباهایی که در برابر دیدن تغییر کوچیکترا مقاومن، داریم؟! یا اصلا این نگاه یکسان‌ساز همونی نیست که خودم باهاش می‌جنگم؟ که یادم باشه فردیت آدمارو ؟ مرضیه (خواهرم) نسل زِدیه بعید می‌دونم الان نتونه راجب مسئله خاصی با من صحبت کنه حتی اگه بدونه من باهاش مخالفم. و در کل اطرافم یه سری gen z هست که هیچوقت تو ذهنم exclude نبودن و همیشه تونستم بشنومشون. در کل حرفم اینه که فردیت آدمارو بپذیریم و سعی نکنیم با برچسب زدن بهشون اونارو از جامعه طرد کنیم.

احساس می‌کنم جنوب، لهجه‌ی جنوبی، آهنگ جنوبی، رقص جنوبی، معاشرت جنوبی و هرچیزی که مربوط به جنوبه حس جاری بودن زندگی می‌ده.

نوجوان ایرانی:

والا ما خیلی سعی کردیم متوجهت کنیم که داری اشتباه می‌کنی ولی شما جوری دستاتو گذاشته بودی رو گوشت که یه یک درصدی کوچولو 👌 هم جا نذاشته بودی برا شنیدن.

همچین گنده کردیش انگار آخر دنیاست‌ دیدی بعدشم زنده موندی؟

اینو خوندم یاد اون خاطره افتادم که دوستمون تو آلمان با دوستای آلمانیش رفته بود بیرون و اینا یه غذای سسی خورده بودن و یکم سس کچاپ مالیده بود رو دماغ این دوست ما و خودش نمی‌دونست. بعد غذا هم کلی جای دیگه رفته بودن ولی دوستای آلمانیش به هوای اینکه تو کار بقیه دخالت نکنن!!!!!! بهش نگفته بودن که اونو پاکنه‌. آقاااا نکنید اینکارو. حتی اگه با طرف صمیمی هم نیستین بهش بگین اینجوری خیلی بهتره تا اینکه بعد ۴ ساعته بیاد خودش ببینه و دو ساعتم بشینه خودشو فحش بده و نشخوار فکری کنه.