من؟ یه نمیدونمِ بزرگ

چه آرزوی محالی!

اما “گاهی به خودت هم نباید اعتراف کنی؛”

یه موزیک دیگه بشنوم بعدش دیگه فقط خواب خواب خواب.

چگونه رو در روی این همه شب ایستاده‌ام؟

تو زندگی بعدی، گربه بودنم نه حتا، هیچی بودن رو امتحان میکنم. اینطوری راحت تر بنظر میاد. دلم میخواد یه هاله ی بی رنگ و بوی متشکل از نیستی و عدم باشم. دلم میخواد بی حس شدنم، دور ستاره ها بچرخم. دلم نمیخواد هیچ اسمی بهم نسبت داده بشه. دلم نمیخواد ماهیتی برای صدا شدن، جسمی برای لمس شدن، مفهومی برای درک شدن یا وجودی برای ثبت شدن داشته باشم. دلم میخواد یه هیچِ گنده و غیر قابل کتمان باشم. شاید اگه یه روز بچه دار بشم، بهش یاد بدم که وقتی بزرگ شد، هیچی بشه. اینطوری کمتر درد میکشه.

چقدر غم دارم پسر.

نوشته بود آدم موجودِ مجبوریه، خیلی مجبور.

دلم برای «خونه» تنگ شده در حالی که دیگه هیچ تعلقی بهش ندارم‌.

همه چیز از عبارات ساده شروع می‌شود: سلام. هنوز بهتر نشده‌ام. دوشبِ خیلی سختی را گذرانده‌ام. زیر چشم‌هایم از بی‌خوابی و سخت‌نفس کشیدن و حرارت و معده‌ی مریض‌ احوالم به‌شدت مرا اذیت کرده‌اند. اسیدِ معده را احساس می‌کنم که تولید می‌شود. سردرد را هم جا انداختم. به‌راستی که بلا‌ها ترسویند، همه‌شان با هم بر سرمان خراب می‌شوند. ما حیواناتِ ملولِ باغِ ملالیم. یا شاخ‌هایمان بهم گره می‌خورد، یا تنِ یک‌دیگر مدام زخمی می‌شود. ماندن و رفتن هر دو ناممکن است و جز فرسایشی مدام در این باغ چیزی برایمان نمانده. اما همچنان می‌شود که زخم‌ها را در شرابِ نگرانیِ اطرافیان شست و با پایِ دردمند و روحی خسته، افتان و خیزان رقصید و کلامی گرم را به آن‌ها هدیه کرد: “من به شما محتاج نیستم، اما در کنار شما خوشحال‌ترم.”