شَبدَر

و ما آنقدر تاب آورده‌ایم، که گمان می‌کنند تاب‌آوری در هر شرایطی وظیفه‌ی ماست ..

چه حال بی چاره‌ای. نه راه رفتن روشن است نه چراغ اتاق؛ این ماجرا مرا به خیر و تو را به سلامت ببرد؛

‏به "دوستت دارم" گفتن چشم‌ ها دقت کنید.

یک وقت نکنه بخاطر اینکه از دردهات اجتناب کنی، به خودت دروغ بگی!

از قرار عصر؛

چقدر پای قول‌هایی که دادی موندی؟

یک روزی هم دوستانی داشتم عزیزتر از جان و بسیار صمیمی، که تنها در این فضای مجازی باهاشون ارتباط داشتم اما حالا خیلی وقته ازشون بی‌خبرم. یک‌جورایی فاصله زمانی بین احوال پرسی‌ها آدم‌هارو از هم دور می‌کنه. اینطور نیست؟

آدم‌های دیوانه؛

Pic6. حال و هوای طهرانِ خلوت از نگاه جستجوگر من ۱۴۰۳/۰۱/۲۵