زاده‌ی نور

تازه شدن زخم های قدیمی، خیلی وحشتناک تر از زخم های تازه ست.

من مطمنم توی یکی از دنیای موازیم قاتلم. قاتل آدم‌هایی که می‌زنن توی ذوق بقیه.

سکوت می‌کنم چون حرف، بیهوده به نظر می‌رسه.!

«وقتی که احساس کردی می‌ترسی بپری، درست وقتیه که باید بپری. اگه غیر از این باشه، زندگیت همیشه همینی می‌مونه که هست.»

لمس زندگی

[آقای وایت] از ته کلاس داد کشید: والدینتون از شما چی می‌خوان؟ برگشتیم طرفش. می‌خوان شما درس بخونین. برای چی؟ اون‌ها برای شما امید و آرزو دارن. چرا؟ برای این که شما رو مایملک خودشون می‌دونن. شما و ماشین‌هاشون، شما و ماشین‌های ظرف‌شویی‌شون، شما و تلویزیون‌هاشون، شماها متعلق به اون‌ها هستین. حتا یه نفر از شما چیزی بیشتر از فرصتی برای تحقق آرزوهای برآورده نشده‌شون نیست.هاهاها... والدین‌تون شما رو دوست ندارن. نگذارین با گفتن دوستت دارم قسر در برن. نفرت انگیزه! دروغه! یه توجیه بی ارزشه برای سوء استفاده از شما! دوستت دارم یعنی تو به من مدیونی بدبخت، تو نماینده‌ی معنای زندگی منی. چون خودم نتونستم معنایی برای زندگیم پیدا کنم، پس گند نزن. نه، ننه باباتون شما رو دوست ندارن - اون‌ها به شما احتیاج دارن. خیلی بیشتر از اونی که شما به‌شون نیاز دارین. مطمئن باشین. (جزء از کل، تولتز، خاکسار) @hafezbajoghli

THE LONELIEST , M