The cloudy

بعد از شیخ ها، چنل های پروکسی بیشترین فتواهای کپی پیست شده ی دوزاری رو صادر میکنن.

اگر زیبایی بعد از دیوانه شدن نمایان میشه و اگر عشق، زیباییه. پس من میدونم که چرا ابدی نیست. چون انسان باید عاقل باشه. ماهیتش همینه. نمی تونه تا ابد مجنون بمونه. ای دل غافل دیدین چی شد؟ ما هم انسان شدیم. میتونستیم عاشق آفریده بشیم. اما فقط موجودی ایم که تشنه ی عشق و عاشقیه.

این عجیبه که آدم یک لحظه عقل خودش رو از دست میده و تو اون یک لحظه، زیباترین چیزهای هستی رو میبینه. و اون زیبایی بر رنجِ بی عقلی چیره میشه. در همین لحظاته که انسان قدرتِ زیبایی رو متوجه میشه.

اون‌وقت این انصاف نیست که عشق هم یک لوپ معیوب باشه.

اگر کل زندگی یک لوپ معیوب باشه چی؟

و عشق. مثل پروانه ایه که سبک‌بال در یک دشت بزرگ پرواز میکنه و من دنبالش میکنم اما هیچوقت بهش نمیرسم. نمی‌تونم بگیرمش، نمیتونم روی دستام بنشونمش. میترسم. میترسم نکنه بعد از این دیگه شوقی برای دنبال کردن پروانه نیاد سراغم؛ نکنه هیچوقت پروانه ای که همرنگ پروانه های دلمه پیدا نشه یا وجود نداشته باشه. همین فکر هاست که باعث میشه توی باد و طوفان و آفتاب خشک بازم تو اون دشت دنبال همون پروانه ای عاشقم کرده بدو ام.

دلم تنگ شده اما کم کم دیگه یادم نمیاد برای چی یا کی. یک هاله هایی یادمه از خودم، از مکان های دور و جملاتی خاص و احوالی تکرار نشدنی.

عجیبه که تجربه اش نکردید.

گاهی بهم حمله‌ی احساسی میشه؛ یعنی مثلا یهو یک احساسی بهم دست میده که ده سال پیش وقتی توی کوچه پشتی خونمون راه میرفتم داشتمش. یا مثلا اون روز داشتم مقنعه سرم میکرد و یهو ذوقی که اول مهر کلاس اول برای مقنعه سر کردن داشتم، بهم دست داد. انگار اون حس پر و بال بگیره، توی زمان سفر کنه و بیاد یه لحظه بشینه توی سلول‌هام.

زمان یا فرصت تعیین کننده‌ی صمیمیت نیست؛ بلکه تمایل تعیین کننده است. بله تمایله که زمان رو بی‌اهمیت میکنه.