Quokka's diary.

مردن انقدر ناراحت کننده نیست ولی اگر هیچکس تو این دنیا حتی ردی از من رو بیاد نیاره باعث میشه یکم احساس تنهایی کنم. -Gyeongseong creature

می‌دونی بیشتر از همه از چی می‌ترسم؟ اینکه تو این دنیایی که هیچ امیدی نداره، رویایی داشته باشم. -Gyeongseong creature

بابا آخه.

خیلی عجیبه که آدم‌ها هنوز ازم می‌پرسن که پنج سال یا ده سال آینده قراره توی زندگیم چی‌کار کنم چون مگه آدم‌ها نمی‌دونن که من هم می‌خوام توی لندن یه نویسنده باشم، هم می‌خوام توی نیویورک یه کتابفروشی کوچیک داشته باشم، هم می‌خوام توی پاریس یه طراح لباس باشم، هم می‌خوام یه جایی رو داشته باشم که هر هفته با آدم‌ها اونجا فیلم ببینیم، می‌خوام ادبیات، جامعه‌شناسی، سینما، تاریخ هنر، یا حتی معماری بخونم، می‌خوام همه کار رو با هم انجام بدم ولی در نهایت می‌فهمم که باید توی زندگی واقعی زندگی کنم که توی اون احتمالا نمی‌تونم هیچ کدوم از اینا باشم و اون وقت فقط از سوالشون ناراحت میشم؟

سرتیتر اخبار درباره ایران.

خدای عزیز، یا قدرت بی‌اهمیتی به نمره‌هام رو بهم بده، یا یکار کن اینایی که میخونم رو بفهمم و یادم نره. یچیزی بهم بده عزیزم یکاری برام بکن انقدر خسیس نباش.

من هم این‌هارا می‌بینم عزیزم. می‌فهمم که فکر میکنی متوجه نمی‌شوم. می‌فهمم که تلاش نکردنِ من برای تو عجیبتر تر از متضاد آن است. درکت میکنم جانم. اینبار ولی من هیچ تلاشی نخواهم کرد، قدم جلو نمی‌زارم، دستم را دراز نمی‌کنم، صدایت نمیزنم و نگاهت هم نمی‌کنم. انجامش نمیدهم عزیزم، اینبار حتی دلیل هم برایت به میان نمی‌آرم. فقط نمیخواهم و نمی‌توانم بار دیگر خودم را گول بزنم، تنها برای اینکه اندکی تورا درونم حس کنم. شرمنده‌ام عزیزترینم. تنها به میان آمده‌ام و تنهاهم خارج خواهم شد، به‌دنبالم نگرد که هیچکسی اینجا نیست، من تمام این گوشه‌و‌کنارها را نگاه کردم، حتی لختِ کوتاهی از سایه کسی را هم ندیدم. نگرد جانم. نگرد.

این ذره‌ذره گرمی خاموش‌وارِ ما یکروز بی‌گمان، سرمیزند به جایی و خورشید می‌شود.

این ذره‌ذره گرمی خاموش‌وارِ ما یکروز بی‌گمان، سرمیزند به جایی و خورشید می‌شود.