🌸СОЛИХА АЁЛ🌸

Гапнинг пўсткалласи шуки, жиян данғиллама коттеж сотиб олганди, бобомерос ҳовлисининг калитини эса мўйсафид муаллимга топшираркан, унинг қўлларини ўпди: – Бир вақтлар мана шу қўллар  мендай бир етимнинг манглайини силаганди, энди навбат меники, йўқ деманг, тоғажон... Баҳор келди. Тошпўлат тўй қилди. Янги келин аввал бувига, сўнг қайнота-қайнонасига таъзим бажо этди. – Кўп яшанг, болам, – алқади Рисолат момо ва қирқ йил бурун оламдан ўтган жувонмарг қизини эслаб, кўзлари намланди. – Бу кунларни онанг раҳматли кўрмай кетди-да, ўғлим. Бошлар эгилди. Эзгин сукунат пардасини Маҳмудахоннинг яхши луқмаси орадан кўтарди: – Ўғлингиз бувимни ҳажга обораман деяптилар. – Кошкийди-я! – бошини сарак-сарак қилди буви. – Замона обод бўлиб, ҳожилар зувва бориб, зувва келишаркан. Оёқ у ёққа тортса, бел зорманда бу ёққа тортади, менда куч қани, мадор қани, болаларим? қанийди, боролсам, қанийди-я! Сўнг бир нарсани эслагандай тек қотди-да, қўлларини жуфтлади: – Омин, – ҳаммалари кафтларини очишди, – илоҳо, ниятинг йўлдошинг бўлсин, ой боргин, болам, жумланинг қаторида ҳожиакбар бўлиб, омон-эсон қайтгин. Фотиҳа ўқилгач, Маҳмудахон илжайди: – Тўйдан сўнг етти қоққан кундучдай бўлиб ўтирибдилар-ку. Пул қаёқда? – Унақа деманг, қизим, Худо етказади. – Пул нақд! – деди Тошпўлат мутлақо жиддий қиёфада. – Ҳа-а, буғдойингизми? – яна кулди қайнона. – Ўша-да. Ўзингиз кўрган уч туп буғдой-чи, буви, беш йилда юз баробар бўлди, яна беш йилда тағин юз карра кўпайса, икки юз тўрва бўлади. Ана иннайкейин, аризамизнинг галиям келиб қолади, сизни бошлаб... – Худо хоҳласа дегин, болам. – Худо хоҳласа, албатта... Рисолат момо эслади. Чиндан ҳам бу беш йил бурунги гап эди. Элёр бодрингга жой ҳозирлаётган экан, марзадаги уч туп буғдойни чопмоқчи бўлди. – Қўй, болам, – деди чорпояда уни кузатиб ўтирган момо, йигитнинг кетмони ҳавода муаллақ қолди. – Умид билан қаро ердан бош кўтарибди, шуниям яшагиси келади-да, ноумид қилмагин. Бунда бир хислат бор, агар хислати бўлмаса, сен экмасанг ҳам униб чиқмасди. Чойлаганини қара. Уруш маҳали бир кафт буғдой одамзотнинг хунига айланиб… Бувисининг гапини Тошпўлат кейин эшитди ва ниҳоллар атрофини иҳоталаб парваришлади, бир шокоса дон олди. Ўзининг ҳам ақли бовар қилмайди, хаёлига қаёқдан (балки ғойибдан) келди – билмайди: буғдойни Маҳмудахон берган халтага соларкан, оғзидан чиқиб кетди: – Шунинг пулига бувимларни ҳажга обораман. Маҳмудахон ўшанда кулганича ҳозир ҳам кулади, лекин илгаригидай эмас, аввал эрининг гапига ишонмаган бўлса, энди эса ўзининг ҳақлигига ишонмай қолганди… Олтинчи йили Кунгай адирдаги лалмикор сиртга ўша уч туп буғдойдан яралган икки тўрва уруғ сочилди. Кейин еттинчи баҳор... Хуллас, ўн иккинчи йили капсандан, эҳсондан ташқари 276 қопда буғдой тикланди. Тошпўлат «Форд»нинг юкхонасига икки қоп ташлаб жўнамоқчи эди. – Тоғамларнинг, бувимларнинг тенги шугинами? Уят бўлади-я! қўшнига айтиб, «грузовой»га 20-30 қоп юкламайсизми? – деди ақли бажо ва солиҳа Маҳмудахон. Жамолхон домланинг, янганинг боши кўкларга етди. – Хирмонга барака! – деди момо дуо қилиб. – Умрингизга барака! – Умрим? Умр деганларининг баракаси бундан зиёдаям бўлсинми? – кампир синиқ жилмайди ва таҳдид қилган бўлди: – Бувим гўрида тинч ётсин десанг, манави қизимни хафа қилмагин, ўғлим. Бўптими? – Хўп, буви. Рисолат момо набирасига синовчан тикилиб турди-да, кулимсираб савол берди: – Аризанг ўринлай деб қолгандир? – Бир йил бор, навбатимиз яқин, сизга айтувдим-ку, буви. – Оз қопти-да, – Рисолат момо аччиқ армон билан бош чайқади. – қанийди-я! Отамга, онамга насиб этмаганди, мана энди сизларга буюрган экан, болаларим, шунисигаям минг шукур. Маҳмудахонни ёнингга олиб, ой бориб, омон келгин, Тошпўлатхон. – Сиз-чи, буви? – Менми? Мени Худо билади, болам... Ана, аэропорт йўлида машиналар саф-саф. Ҳожилар она-Ватан тупроғига қўниб, оила деган буюк остонага ошиқмоқдалар. Чорраҳага яқинлашганда, Тошпўлат ҳожи рулдаги ўғлининг елкасига қўлини қўйди:

​​– Михчаликка ҳайда, аввал бувимларни зиёрат қилайлик. – Ахир, уйда сизларни тумонат кутиб турибди-ю. Маҳмудахон кенжатойини салгина туртиб қўйди: – Қулоғинг борми, ўғлим? Даданг сенга нима дедилар?.. Ана, ёнма-ён бир жуфт қора мармар: «Рисолатхон Муҳаммадали қизи, 1922–2013», «Кароматхон Раҳим новвой қизи, 1942–1972». Оятлар эзгин оҳангда Михчаликда маъюс дўппайган тупроқ уюмлари узра таралди, юраклар мумдай эриб, кўзлар селоби юзларни юваверди, елкалар силкинаверди. Ҳиқиллаётган Маҳмудахон муздай тошни қайта-қайта сийпалаб, қизарган кўзларига сураркан, дафъатан ҳайронликда қотиб қолди: – Ҳожидадаси, анавини қаранг! – у Рисолат момонинг қабрига имо қилди. Тошпўлат ҳожи ўша томонга боқиб, ёқасини ушлади: – Ё қудратингдан! Қабр устида қаричга етаёзган уч туп буғдой қир шамолида селкиллаб турарди... Рустамжон УММАТОВ. 🌸 @Solixa_Ayol 🌸 Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг! 👇👇👇 БОСИНГ! https://t.me/+SirEm-hvsXrdKMKK

📝УЧ  ТУП  БУҒДОЙ (Воқеий ҳикоя) Ахийри, бир кун елкаларда сўнгги йўлдан ўтмоқ муқаррар. Ўша чўбин от ортида ҳамма бўзлаб қолди, фарзандлар, боғлар, эзгу ишлар, яхши номлар қолди, армон ва абадий соғинч қолди. Ёшини яшаган, ошини ошаган мўйсафид бободан, сочлари оппоқ момодан қоладигани ана шулар эди. Аммо ҳали ўн гулидан бир гули очилмаган ёшгина онаизор, эндигина ўғил-қизи атак-чечак бўлган ёшгина ота қазо қилса-чи? Тоғлар кўтаролмаган азалий мотам қаватида тоғлардай улкан муаммолар қоларкан… Водариғ!.. Ўттиз яшар қизини тупроққа қўйган Рисолат кампир етти букилиб қолди. Бандайи мўмин эканки, кўнди, кўнмай ҳам иложи қанча!? Ой ўтди, йил ўтди, куёви бош-учини йўқотган, иккала етимнинг кир-чири, ош-нони бор. Кампиршода буларнинг уддасидан чиқадиган куч-мадор қани? Рисолат хола ўзи ҳаракатга тушди, кўрпа-тўшак қавиди, йиғлаб-сиқтаб юриб, куёвини ўзи уйлантирди. Раҳматли қизидан қолган рўзғорни, қулф-калитни кундош-келиннинг қўлига берди. – Етимларимни – сизга, сизни – Худога топширдим, – деб дуо қилди, хайрлашди. Бир ҳафта ўтиб-ўтгани йўқ, кампир энди намозини ўқиб бўлувди, каллайи саҳарда эшик тақиллайверди. Чиқиб қараса, тўққиз яшар Тошпўлат, кўзлари жиққа ёш, ранг-рўйи, уст-боши бир аҳволда. – Эна, жон эна, шу ерда сиз билан юраверай. – Ие, отанг нима дейди? Энди онанг ҳам бор-ку, болам. – Жон эна… Рисолат хола бошига докасини ташлаб, набирасининг қўлидан етаклади ва изига қайтарди. Кароматнинг кундоши тил учида салом бериб, дурустроқ пеш келгани йўқ. – Бола экан-да, қизим, бу ҳали новда, эгиб олса бўлади, аммо секин-аста, тез киришсангиз синиб қолади. Иннайкейин, сал эркароқ, раҳматли онаси… – кампирнинг оғзидаги-оғзида, бўғзидаги-бўғзида қолаверди. – Қизингизни мен ўлдирибманми, а? – Йўқ, унақамас, Худонинг буйруғи-да, жон болам, – мотамзада она қаҳрини ҳам, кўз ёшларини ҳам сиртига чиқаргани йўқ. – Етим боққанга жаннатнинг етти эшиги очиқ дейишади, шунинг учун… Кампир кўп гапларни ўртага солди, ётиғи билан тушунтирди. Натижа шу бўлдики, бириси куни тонг чоғи қўйларга ҳашак солгани борса, Тошпўлат сомонхонада қунишиб ётибди, ўрнидан тура солиб, бувисининг этагига ёпишди: – Жон эна, мени қувламанг… Сал кунда етти яшар Лобарой ҳам йиғлаб кириб келди. Нима қилсин, ҳайдаб солсинми? Боз устига ҳафта ўтди, ойлар ўтдики, икки норасиданинг ортидан биров истаб келгани йўқ. Рисолат хола ҳам, унинг икки қиздан кейинги ёлғиз ўғли Жамолхон домла ҳам икковини қанотлари остига олишди. Рост гап: етим юмалаб кунини кўраркан, бироқ кетганнинг келиши, кетмонланганнинг келмаслиги ҳам аниқ. Алқисса, тенгини топиб, аввалига Лобаройни узатдилар. Сўнгроқ Жамолхон домла яна жиян тўй қилди, Рисолат момо невара келин туширди, йил ўтгач, эвараси Элёрни бешикка белади. Бир оқшом ўғлига мунғайиб қаради: – Тошнинг уйи йўқ-да, болам, битта ўғли ҳадемай иккита, кейин учта бўлади. Мендан сўнг… – Манави ҳайҳотдай ҳовли-чи, ойи? – Ахир, бу сеники-да, дадангдан қолган... – Ие, – кулимсиради муаллим, – отамдан қолган бўлса, мендан қолмайдими? Уни мен қаёққаям кўтариб кетардим? Гап мундоқ, ойижон, менга ука туғиб бермовдингиз, шу Тошпўлат сизнинг ўғлингиз, менинг қиёматли укам-да. Серфарзанд тоға отамерос ҳовлисини шартта иккига бўлди-да, тенг ярмини жиянига хатлаб берди. Бугинамас, ўзи қозиқ қоқиб, ўзи режа тортди, ўғиллари лой қорди, Тошпўлат ёғоч-тош келтирди, сал кунда ғоз тўшидай оппоқ уй-даҳлиз битди, гўё қуёшга қараб кулиб турарди. Етимдан кўнгли тинган момо йиғлаб дуо қилди: – Тупроқ олсангиз – олтин бўлсин, болаларим! Дунё деганлари кўҳна чархпалак. Тошпўлатнинг қўли пул кўрди, машинали бўлди, сиртдан ўқиб, олий маълумот олди, тўйлар қилди. Жамолхон домла эса қартайди, уч ўғилдан лоақал бирортасига ҳарчанд уй-жой қилай дейдики, қурби етмайди. Бир куни жиян унинг эшигини тақиллатди. – Юринг, тоға. – Қаёққа? – Ҳовли кўргани борамиз. – Ие, уйинг бор-ку, ука...

Ассалому Алекум саховатпарвар инсонлар сизларга бир илтимосим бор Ёрдамингизга мухтожмиз 18 ЙИЛДАН БУЁН СУЯК РАКИ КАСАЛИ БИЛАН КУРАШИБ КЕЛАЁТГАН СИНГЛИМИЗГА ИЧАК ОШКОЗОН КАСАЛИГА ХАМ ЧАЛИНГАНЛАР, БУНДАН ТАШКАРИ 😓😔 БИТТА БУЙРАК ИШЛАМАЙДИ. МИГРЕН БОШ КАСАЛЛИКЛАРИ ХАМ БОР. ГЕПАТИТ С ХАМ БУ‌ЛГАНЛАР. АЛЛОХНИ СИНОВИДАН У‌ТИБ ОЛИШГА КУ‌МАКЛАШАЙЛИК🙏🙏🙏 КАРТА РАКАМ: 8600061021985774 Gulhayo Polatova +998911595003 БУ МАЛУМОТЛАР АДМИН ТОМОНИДАН ТЕКШИРИЛГАН 🆘🆘 ЭХСОНИНГ МУКОФОТИ ФАКАТ ЭХСОНДИР

​​Молхонада Асроржон говмишнинг ёнида фонар ёқиб турар, келини эса холанинг кўйлагини кийиб, сигир соғарди. Пайқаб қолмасин, деб хола секин ортига тисланди. Зум ўтмай тонг ота бошлади. Ҳовлининг энг чет бурчакларига ҳам сув сепиб супурилганини кўрган Замира хола дастлаб ажабланди, кейин кўзи ёшланди. Нонушта ҳозирлаш учун ошхонага кирса, хонтахта усти янги пиширилган ширинликлар билан тўла эди. Хулоса чиқаришга нечоғлик шошганини мушоҳада қилиб ўтирган хола болаларининг кириб келганини ҳам пайқамай қолди. Ҳарир ёпинчиғи остидан кулиб турган мунчоқкўз келини кўзига паридай кўриниб кетди. Икки букилиб таъзим қилишларига маҳлиё бўлиб, «Кўп яшанг, қуйруқ ошанг», дейишни ҳам унутибди. Онасининг энтикиб қараб турганини кўрган Асроржон: — Онажон, сизга бир совғамиз бор! Ёқса ҳам, ёқмаса ҳам рози бўласиз энди, — деди. Келин-куёв онани ўзларининг уйига бошлашди. Келиннинг уйи мато қийқимлари билан тўлган, ҳаммаёқ ивирсиб ётарди. — Бу лаш-лушларга парво қилманг, онажон! Туғилган кунингиз билан! Келинингиз сизга кўйлак тикаман, деб кечадан буён тузук-қуруқ чой ҳам ичмади, рўзғорга ҳам қарашолмади. Бичимингизни ўлчамай тикди. Қани бир кийиб кўринг-чи? Қандай чеварлигига баҳо берасиз… Замира хола келини тутиб турган атиргулнусхали кўйлакни кўриб кўзлари қувончдан порлади. Эгнига илганида қолипдек турганини кўриб келинини маҳкам бағрига босди. Кўнглидан «Яхшиям ҳиссиётларим устун келиб, дилини оғритиб қўймаганим», деган ўй ўтди. Кейин чамандек кўйлагини ҳилпиллатиб тоғорасини олиш учун ошхонага ўтди ва усти дастурхон билан ўралган иккита тоғорага кўзи тушди. Ортидан югуриб келган келини: — Ойижон, биринчи тоғорани очманг… — деб йиғламсиради. Бу пайтда Замира хола бир тоғора тандирдан тушиб, кулга беланган сомсаларга қараб турарди. — Ҳечқиси йўқ, болам, сигир нима еркин, деб ўйлаётгандим. Ғамим ариди. Нон еган сигирнинг сути мўл бўлади. Аста-секин ўрганади-да одам. Келинчак кўз ёшларини артиб, ширинлик билан тўлатилган тоғорани қайнонасига узатди. Замира хола қаддини ғоз тутиб тўйхонага кириб борганида, ҳамма қўни-қўшнининг нигоҳи ўзига қаратилгандек ҳис қилди. Гўёки улар тўй учун эмас, холанинг туғилган куни учун елиб-югуриб хизмат қилаётганга ўхшарди. Лобар ҚАНДАҲОРОВА 🌸 @Solixa_Ayol 🌸 Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг! 👇👇👇 БОСИНГ! https://t.me/+SirEm-hvsXrdKMKK

Кеч ухлагани учун эрта туролмади. Холанинг юзига деразадан тушиб турган бир парча қуёш нури бутун танасини қиздиргандек бўлди. Сигир соғиши кераклиги эсига тушиб учиб ўрнидан турди. Оғилхонага бораётиб чала ярим супурилган йўлакларга қараб, келини ҳақида биринчи хулосани чиқарди. Қайнона-ку ғафлат босиб ухлаб қолибди, кечагина тушган келин эрта туриб, ҳаммаёқни ёғ тушса ялагудек тозалаб, сигирни соғиб, нонуштага ширчой тайёрлаб турмайдими? Замира хола ичидан қуюндек қуйилиб келаётган ғалаённи босишга ҳаракат қилди. «Ҳали ўғлим ишга кетсин, бу шаҳарлик ойимча билан ўзим гаплашиб қўяман», деди ичида. — Асроржон болам, тур, пешингача ётасанми энди? Чиқсанг, бирга тушлик қиламиз… «Ўғлим сенга айтаман, келиним сен эшит», қабилида киноя билан гапирган Замира хола келин-куёвнинг даҳлизига бир қаради-ю, нари кетди. Шунча гапдан сўнг ҳам келиндан дарак бўлмади. Дастурхонни тўйдан ортган егуликлар билан тўлатган хола келиннинг чой дамлаб келишидан умидвор эди. Чой дамлаб келиш у ёқда турсин, ҳатто дийдорини ҳам кўрсатмади келинпошша. Холанинг астойдил жаҳли чиқа бошлади. Ўғлига чой узатаркан: — Қачон ишга чиқасан, таътилинг ҳам тугаб қолди чоғи?! — деди. — Тўйдан бир ҳафта олдин келгандим-ку, ҳали йигирма куним запасда, ойижон, — дея онасини қучиб қўйди Асроржон. Оббо, илгарилари Асроржони ишга кетса, юрагининг бир парчасини узиб кетгандай бўларди, ҳеч қўйиб юборгиси келмасди. Аммо айни дамда унинг тезроқ ишига қайтишини истаяпти. Ўғли кетгач, қайнона-келин жанги бўлмаса гўрга эди. Ёлғизгина ўғлига бундай ношуд қизни келин қиламан, деб сира ўйламаганди. Икки кўча нарида турадиган Сарви муаллимнинг ойдек қизини рад этган ўғлидан жуда жаҳли чиқди. Бўйи баланд, сочи тақимини ўпадиган, ақли расо қизнинг нимаси ёқмади унга, хола ҳайрон эди. Айниқса, Замира хола қизнинг чеварлигига ошиқ бўлган ди. Аёлларнинг гап-гаштаги, тўй ҳашами кўп бўлса… «Келиним чевар бўлса, ҳар тўйга ҳар хил кийиниб бораман», деб ният қилиб юрган холанинг тарвузи қўлтиғидан тушди. Энди бу гаплардан не фойда? Кўнглидаги тугунларни ёзиш учун хола қўшни кампирникига гурунгга чиқди. Анча пайт ҳасратлашиб қолиб кетди. Энди уйига чиқаман деб турса, маҳалладаги аёлларнинг ходими тўйга айтиб қолди. Сарви муаллим қизига товоқ олганмиш. Индинига тўйни қилиб тушириб кетишар экан. Замира холанинг ичи зимиллади. Худди келин қилмоқчи бўлган қизини биров илиб кетгандай ҳис қилди ўзини. Эртага қўшни хотинлар чучвара тугарга чақирилганини эшитса ҳам эшитмаганга олди. «Ҳамма янги келиннинг қандайлигига қизиқади, лоп этиб танбал келинимдан нолиб қўймай» деб, йиғинга ҳам чиққиси келмади. Уйдан чиқаётганда товуқлари ағдариб ташлаган обдаста ҳали ҳам шу жойида қимир этмай турарди. Бу келин куни бўйи нима билан банд бўлдийкин? Посон кўйлакларини кўз-кўз қилиб наридан-бери ўтади, бир ишни қойиллатгани йўқ. Ё ҳали янгилиги учун ийманяптимикин… Замира хола оғрина-оғрина ҳовлини бир бошидан тозалади. Қозонга овқат солди. Онасининг уй юмушлари билан андармон бўлиб юрганини кўрган Асроржон хижолатдан ёрилай дерди. Ҳали ўчоққа ўтин қалайди, ҳали у ёқ-бу ёқни йиғиштирган киши бўлади. Кун қорайди ҳамки, келинпошша дийдорини кўрсатмади. Хола ўғлидан сўрашга истиҳола қилди. Ҳамма нарсадан ҳафсаласи пир бўлиб ўзи ҳам ётоғига кириб ётди. Деворда осиғлиқ турган эрининг суратига қараб, тўйиб-тўйиб йиғлади. Дардини фақат шу суратга айтади, кечинмаларига фақат шу деворлар гувоҳ. Уйдаги гапни кўчага ташимаслик раҳматли қайнонасидан мерос унга. Яна шундай изтироблар билан иккинчи кечани ҳам қарши олди. Эртанги тўйга оёғи тортмаётган бўлса-да, кийиш учун истар-истамай илгичдаги кўйлагини олиб, юкнинг устига ташлаб қўйди. Бу кўйлак қанча тўйларни кўрган. Келинининг сепи кемтик бўлмасин деб, ўзи учун икки қарич матога ҳам кўзи қиймади. Замира холанинг «Тоғорага солишга ул-бул ҳам пиширмадим», деган ўй билан кўзи илинди. Қушуйқу бўлиб кўп ухлолмади,азонлаб уйғонди. Осмон тим қора, юлдузлар ҳам сўнгандай эди. Фонарини ёқиб, оғилга ўтди-ю, эшикка илиб қўйилган сутпақир жойида йўқлигини кўриб ҳайрон қолди.

📝Жаннатдаги бўш тахтнинг эгаси. (Хикоя) Замира хола яккаю ягона ўғлига ўзи истаган қизни олиб беролмаганидан армонда эди. Ярасига қўшниларнинг пичинг гапи газак бўлди. «Э-э, қўшни, маҳаллада қиз қуригандек, шаҳардан келин қилганингизга қойил қолмадик. Эркатойингизнинг кўнглига қарабсиз-у, ўз кунингизни ўйламабсиз-да…» Холанинг бироз қон босими ошгандек бўлди. Келин олсам, рўзғор юмушларидан қутуламан, деб турган бир пайтда шаҳарлик ойимча лаб буриб, қош керса нетади. Ҳали тўй бўлмасдан бўлажак келинга нисбатан кўнглида ғайирлик уйғонди. Замира хола дардини ичига ютиб, гумбулақарс тўй қилди. «Боламнинг ишқи шугинага кетибдими, майли кўнаман», деб ўзини-ўзи тинчлантирди. Ярим тун бўлишига қарамасдан келин тушган уйнинг чироғи ёниқ. Деразалари очиқлиги учун Асроржоннинг завқланиб кулгани эшитилиб турибди. Келин унга нималарнидир тинмай гапиряпти. Замира хола болаларининг иноқлигидан кўнгли хотиржам бўлса-да, ўзининг ёлғизлигидан эзилди. Узум ишкомига суяниб, хаёли узоқ-узоқларга кетди. Замирахон ота-онасининг розилиги ва танлови билан йиғлай-йиғлай Авазжонга турмушга чиққанди. Кўнгил қўйиш, учрашувга чиқишлар қаёқда дейсиз?! Ёстиқдошининг кенг елкалари, яноқдор юзини биринчи марта чимилдиқда кўрган. Кўрган-у «Шунча кўз ёшим увол бўлибди-да. Бундай бургутбурун йигитни қайдан ҳам топардим», деб ичидан суюнган. Авазжон ҳам келиннинг кийик кўзларига бир кўришдаёқ ошиқ бўлган. Сархуш дамлари узоққа чўзилмади бояқишларнинг. Бир-бирининг дийдорига тўйиб улгурмай, янги куёвни ҳарбий хизматга чақиришди. Узоқ эмас, жуда узоқ ўлкаларга жўнаб кетган ёрининг туйғуларини, сиймосини фақат мактубларида ҳис этиб яшай бошлаган Замирахоннинг тез-тез бошидан ҳуши учиб, рўзғор ишларига ярамайдиган бўлиб қолди. Келинидаги ғайриоддий ҳолатларни кўриб-билиб турган қайнона тез орада хонадонида янгилик бўлишини кўнгли сезди. Ҳали ғўргина келинига ҳам ўзини эҳтиёт қилишини тайинлади. Ўзидаги хушхабарни қайнонасидан эшитган келинчак бирам қувонди-ей, севинчи ичига сиғмай куёвига икки энлик хат ёзди: «Алпкелбатим, қорақошим! Сизга биздан алангалик салом, тағин миттивойдан ҳам… Насиб этса, ёнимизга қайтсангиз, бир ажойиб тўй қиламиз. Кўпайишиб кутиб оламиз сизни. Маҳалламиздаги Ғилмон тегирмончининг ўғли сизни Сибирда кўрган эмиш. Ҳарбий хизматдан қайтганига икки кун бўлди. Айтишича, сиз янада тўлишиб, оқариб кетган эмишсиз. У ёқларда офтоб чиқиши маҳол дейишади. Эҳтиётингизни қилинг. Қуёш тушмас жойларда зотилжам билан касалланиш авжига олади, деб эшитганим бор. Қарғаларнинг пастлаб учишига қараганда, бизда ҳам қиш қаттиқ келадиганга ўхшаяпти. Ойимизнинг оёқларидаги бод касали қўзғаб турибди. Ўша ёқларда ёввойи ғозлар кўп бўлса керак, биттасини шарт сўйиб, ёғини жўнатинг. Келгунингизча ойижонимни ёнингизга югуриб чиқадиган қилиб қўяман. Биздан хавотир олманг. Иссиқроқ кийининг. Омон бўлинг! Сизни соғинган ва жавоб хатингизни интизор кутаётган Замирангиз!». Агар бу мактуб хайрлашув, видолашув мактуби эканини билганида юрагининг энг тубидаги туйғуларининг қаймоғини битмасмиди, кечинмаларининг сарасини илинмасмиди? Наҳорда дарвозанинг бежо тақиллаши келинчакнинг ичига оғриқ солди. Қайнонасининг тўсатдан уввос солиб йиғлашидан Авазжонга нимадир бўлганини кўнгли сезди. Уйи куйсин шу қорахатнинг. Қора кунларни бошлаб келган бир парча қоғоз шунча тақдирни алғов-далғов қилиб юборади, деб ким ўйлабди дейсиз. Юрагининг ёнида Авазжоннинг зурриёди яшаётганлигигина Замирани бироз тинчлантирди. Бор умрини фарзандига бахшида этишга қарор қилди. Қайнонасининг шунча ҳайдашига қарамай, ота уйига кетмади. Авазжоннинг онаси ҳам Замирахонни қизларидан зиёд қил умрининг сўнгига қадар келини учун икки қўли дуода ўтди. Мана энди Замирахоннинг ўзи ҳам қайнона. У ҳар гал қайнонаси ҳақида ўйлаганида: «Жаннатда ҳалигача қайноналар учун аталган иккита тахт бўш эмиш. Ўша тахтлардан бирига ойижоним ўтиргани аниқ», — дейди. Қайнонасидан бошқа келинларга ўхшаб зулм кўрмади. Ўзи ҳам қайнонасидек бардошли, меҳрибон она бўла олармикин? Тағин таби суймаган қизнинг хонадонига эга чиқишига индамай қараб турармикин?! Шу ўйлар билан андармон бўлиб кўзи илинди.

📣 ⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️ 💲 ☺️ Атиги 5️⃣0️⃣ минг сўм ҳаётингизни ўзгартириб юборишига  ишонасизми? 👩‍💻 Мен #Sadoqat_Imoyiddinovna 1️⃣5️⃣0️⃣ минг сўм билан 2️⃣ йил олдин ўзгартирдим. 👩‍⚖ Давлат ишида ишлайсизми 👩🏻‍🍳 Уйда ўтирасизми 🤱 Декрет таътилидамисиз 👩‍🎓 Талабамисиз 👩‍💼 Балки мактаб ўқувчиси бўлсангиз керак 🤫 КЕРАКЛИ СОҲАНИ ЎРГАТАМАН ⚡️ Шошилинг жойлар сони чегараланган 👇👇БАТАФСИЛ МАЪЛУМОТ👇👇 https://t.me/+rWjvUBHEWX4zYjdi https://t.me/+rWjvUBHEWX4zYjdi https://t.me/+rWjvUBHEWX4zYjdi

​​​​си бор эди, ахир у томонда. Ўғил эртага яна шу майдонда бўлади, шу панжарадан ташқарига термилиб ўтиради. Онасига далда бўлгудек умидлари билан тикилади. Она эртага яна шу майдонни супуради, йўлакларни ювиб, тозалаб қўяди… Ахир эртага бу ерлардан болажониси ўтади. Ваҳоб РАҲИМ 🌸 @Solixa_Ayol 🌸 Яхшилик учун яқинларингиз билан баҳам кўринг! 👇👇👇 https://t.me/joinchat/AAAAAEoqxJvob7F63SjCig

ини ўз ихтиёри билан, ўз хоҳиши билан қилган. Бутун теварак-атроф, қўни-қўшни, қариндош-уруғ ва оиласи олдида ҳамиша у ёмонотлиқ бўлиб келган. — Уни бунга нима мажбур қилган деб ўйлайсиз? — истамайгина сўради бошлиқ. — Ўғирликни назарда тутяпсизми? — Ҳа. — Фурқат бундай қилмаган. У қилмаган бу ишни. — Яъни?! — Бунинг энди аҳамияти йўқ, биласизми, нима?.. Аёл у ёғини гапирмади. Сумкасини титкилаб, битта увадаси чиқиб кетган мактубни олди ва уни бошлиққа тутқазди. Бошлиқ кўзойнагини тақиб, уни ўқишга тушди. — Буларни, барибир, ҳис қилолмайсиз, сиз шунчаки, мен қалам билан белгилаб қўйган жойни ўқинг, овоз чиқариб ўқинг! У мактубда кўрсатилган қисмини ўқишга тушди: — Энди нима аҳамияти бор, сен онамни эҳтиёт қил! Саволингга келсак, менинг борим ҳам, йўғим ҳам билинмайди, барибир. Онамга бирор кор-ҳол бўлишини истамайман, сендан илтимос, онамни эҳтиёт қил! Доим ёнида бўл! Бошлиқ жим бўлиб қолди. Аёлга қаради. Унинг кўзлари ёш билан тўлиб қолганди. Бу нигоҳ бошлиқни аёлдан юзини ўгиришга мажбур қилди. — Ўғирликни Фарҳодингиз қилганми? — деб сўради сўнг. Аёл жавоб бермади. У жавоб бера олмасди. Бошлиқ ўрнидан турди. Хонада у ёқдан-бу ёққа қатнай бошлади. Бироздан сўнг столи олдига келиб, гўшакни кўтарди: — Бўроновни чақириб беринг! У гўшакни қўйиб, аёлга ўгирилди. Унинг минг илтижо, илинж билан термилиб турган кўзларига бир муддат қараб, ниманидир уқиб олишга ўзида куч ҳам, илож ҳам тополмади. — Сизга ёрдам беришга уриниб кўраман, — деди кейин синиқ овозда. Аёлнинг юзи бирдан ёришиб кетди. Худди орзу қилган қўғирчоғига эришган қизалоқдай кўзлари чақнаб, лабларига табассум югурди. — Раҳмат сизга, укажон, илоҳим болаларингизнинг роҳатини кўринг! — дея миннатдорчилик билдирди майин оҳангда. Орадан йигирма олти кун ўтди. Панжара ортидаги қуёш нурларини теваракка тақсимлай бошлайди. Икки дунёни ажратиб турган панжара. Бир томонда мис идишнинг жаранги «Ҳаёт давом этяпти», деган куйни чалса, панжаранинг бу томонидаги «Ҳали битмаган ҳаёт»ни эса супургининг шитир-шитири билан челакдаги сувга шалоб этиб тушган латтанинг овози тараннум этади. Ичкаридаги мис идишнинг жаранги ташқаридаги афсус ва надоматга йўғрилган юракнинг қалб нидоси бўлиб янграйди. Ташқаридаги шалоплаш ва шитирлаш ичкаридаги муштоқ кўнгилнинг кўз ёшию, юрагидаги хавотирга монанд шитирлайди ва бу шитирлаш хаёл ёрдамида панжарадан ташқарига қочиши мумкин-у, бироқ юракни тарк эта олмайди. Вақт бу оламдаги бир кунлик паймонаси тўлганини англаб, этагини йиғиб олгани заҳоти теваракка қоронғилик ёйила бошлайди. Аллакимнинг юзига соғинч, аллакимнинг юзига хавотир ёйилади. Бири панжарага умидсизлик билан тикилса, яна бири туганмас умид билан мўлтирайди. Бири панжарадан ташқаридаги ҳаётга ҳавас қилиб, хаёлларга берилса, иккинчиси панжарадан ичкарига киришни орзу қилиб, ўша ерда юраги ором топишига ишонади. — Бир юз ўн иккинчи, берироқ тур! Қўриқчи йигитнинг назарида думи гажак катта бир чаёнга ўхшаб туйилади, овози билан заҳарлайди. Ўқтин-ўқтин талпиниш ташқи оламда қолиб кетади, бўлак-бўлак умид эса ички дунёда мўлтирайди. Бири ўз фикри, амали ва таваракдагиларнинг гапларидан озодлик истаб, ичкарига қўл силкитиб қолса, иккинчиси ҳеч қачон рўшнолигу қозоннинг қириндисичалик меҳр тополмаган ўша дунёга тағин ва тағин, устма-уст интилаверади, интилаверади. Аммо нима бўлганда ҳам ҳар иккала кўнгилда том маънода куч, чидам ва хотиржамлик бор. Холбуки, туннинг тонги, ўтмишнинг бугуни, бугуннинг эса келажаги бор. Ваҳоланки, биз истаймизми, йўқми, тонглар отаверади, кунлар ўтаверади. Ўғлига муштоқ она, демак, ҳаётнинг эртаси бор экан, ўғлининг дийдорини қайталайди. Болажониси билан дийдорлашувини таъминлайдиган супургиси ва фартугини меҳр билан силайди ва шкафнинг ичига, латтани челакка солиб қўяди. «Эртагача, болажоним», дея шивирлайди она қўриқчиларнинг қуршовида кетиб бораётган маҳбус ўғлининг ортидан термилганча. Кейин кўз ёшларини рўмолининг учи билан артиб қўяди. Бир қўли билан дунёни тебратиб турган онасидан бехабар ўғил эса доим онасига муштоқ бўлиб, аммо ҳавода муаллақ қолиб келган қўлларини орқага қилиб, камераси томон одимлайди. Озодликда қўллари олдинга талпинарди. Она