ریحانه محمود "آلما"

تقدیم نگاهتون❤️ منتظر نظراتتون در رابطه با این پارت هستم

#64

بی‌تفاوت شانه بالا انداختم. کی این بشر برای من مهم بود که حالا دومینش باشد؟ یکی زدم به سرشانه‌اش: _ خوبت شد. حقته. دیشب زیادی داد و هوار می‌کردی. حالا خدا جوابتو داد. از روی شانه نگاهم کرد و منی که درست چسبیده به او نشسته بودم را کمی عقب کشاند. سیاهی چشمانش اعصاب خرد کن بود. از یک دستی برق میزد و همین هم می‌ترساندت. دستش آرام از روی گونه سر خورد. ابرو درهم کشاند. لعنتی خط اخمش در حالت عادی هم پیدا بود. نیازی به این ژست گرفتن ها نداشت. ژست این آدم در حالت عادی هم همیشه اخم بود. باید چیزی می‌گفتم: _ چیه؟ باز زل زدی به من اخماتو کردی تو هم که چی؟ گفت: _ خدا نکنه که خدا بخواد جواب تورو بده. و من یک لحظه در همان نقطه‌ی دنیا ماندم. زمان و مکان، اینکه کجا هستم، با سهیل چه نسبتی دارم و او در حین غریبه بودن تا چه اندازه آشناست را یادم رفت. او یک جمله گفته بود اما با همین یک جمله الای پنج شش سال پیش را برای چند ثانیه به یادم آورد. جمله‌اش درد داشت و عین حال تاسف. برای من متاسف بود؟ مگر چقدر بد شده بودم؟ اینبار حاضر جوابی‌ای در کار نبود. سوال پرسیدم و سوالم فقط سوال بود. سوالی که جوابش برای چند لحظه‌ی کوتاه، مهم‌ترین دغدغه‌ی دنیایم بود. _ چیکار کردم مگه؟ نگاهش طولانی شد. همچنان متاسف بود. همچنان ناامید. از کنارم بلند شد و درحالی‌که کمرش را صاف می‌کرد طوری جوابم را داد که انگار با نفهم‌ترین موجود دنیا طرف شده. _ برای اینکه بفهمی چیکار کردی باید مادر بشی که با این وضعیت تو، بعید می‌دونم هیچوقت بتونی این حس رو تجربه کنی. چند قدم دور شد. حرصم گرفته بود. چرا بعید می‌دانست؟ گناه من چه بود؟ او چه از زندگی‌ام می‌دانست؟ درست مثل تمام آدم‌های نفهم دنیا، تنها داشت از دور قضاوتم می‌کرد. بدون آنکه بداند. بدون آنکه برای یک لحظه جای من باشد. افتادم دنبالش. حق نداشت که اینطور بی‌رحمانه حکم بدهد و بعد برود که به خواب جانانه‌ی بعد از ظهرش برسد. دستش را کشیدم و همان‌جا ماند. آنقدر برایش بی ارزش بودم که حتی برنگشت نگاهم کند. _ وایستا ببینم. مگه چمه من؟ مگه چیکار کردم؟ یعنی اگه من همون دختر پاک و منزه خیالات مامان خانومت نباشم، انقدر لجنم؟ یعنی هر دختری که دست کثیف شما مردا به تنش بخوره، باید سرشو بزاره زمین و بمیره؟ دیگه حق زندگی نداره؟ تو اصلا می‌دونی عشق یعنی چی؟ تو این زندگی نکبت حال بهم زنت، تا حالا شده شب بشه و با خیال کسی بخوابی؟ شده یکی همه‌ی جونت باشه؟ که اگه نباشه دلت نخواد زندگی هم باشه؟ چی می‌دونی از زندگی من؟ تنها دردت اینه که خانواده ت فکر کنن شوهر لعنتی کثافت من تا حالا بهم دستم نزده بوده؟ آخه مگه همه مثل تو عقب افتاده‌ن؟ دلم میخواست که بعد از گفتن این جمله‌ها بروم به اتاق و در را محکم بهم بکوبم. نه اشتهایی برایم مانده بود و نه حوصله‌ای. مرتیکه‌ی نچسب. این هم مثل عرفان بچه ننه بود. _ بیا اینجا ببینم... تنم با قدرتی باور نکردنی به سمتش کشیده شد و قبل از اینکه حرکتش را هضمش کنم، دستش را عقب کشید. صورتش را کج کرد تا نزدیک صورتم باشد. دیگر خبری از حجب و حیایش نمانده بود. چرا امروز اینقدر نگاهم می‌کرد؟ _ اولا، وقتی داری در مورد مادرم حرف میزنی حواست به دهنت باشه که یه تار موش می‌‌ارزه به همه‌ی او عشق و عاشقی بی ارزش تو. دوما، من با اینکه چی به مادرم گفتی مشکل ندارم. با اصل قضیه مشکل دارم. با اینکه سعی کردی با بی‌حیا بودن خودتو از چشم خانواده م بندازی اما در واقع منو خاک بر سر و بی غیرت جلوه دادی. دل مادرم شکست نه واسه اینکه دست هر خری به تن تو خورده. دلش شکست از انتخاب اشتباه من. چون توقع نداشت من تو زندگیم واسه بار دوم بخوام سرافکنده‌ش کنم. ثانیاً... این را که گفت نزدیک تر شد. من دور شدم و او نزدیک. من دور شدم و دیگر جایی برای دور شدن باقی نماند. این‌بار ابروهایش نه، تمام چهره‌اش اخم داشت انگار. نگاه ندزدیدم اما به خدا که تمام تنم از این همه نزدیکی به عکس‌العمل افتاده بود. مطمئن بودم که بعد از دور شدنش کهیر میزنم. صدایش آمد و درست و حسابی نفهمیدم که چه گفت. _ اونقدرام که تو فکر می‌کنی عقب مونده نیستم. خواستم دور شوم و از کنارش بگذرم اما با یک دست مانعم شد. دستش خورد به شکمم و کمی فاصله گرفتنم، میان هر دو دستش اسیرم کرد. لب زدم: _ ولم کن. و صورتش باز شد: _ انگار زیادی سوختی نه؟ اینکه اینجا بودنت عین خیالامم نیست و مثل مردای هول دور و برت نخواستم مختو بزنم خیلی ناراحتت کرده؟ اونقدر که اومدی راست راست تو چشمای مادرم زل زدی و شکایتمو کردی؟ می‌دونی فرق من با تو چیه؟ عادت ندادم خودمو. هر شب تو بغل یکی بودن شاید دغدغه‌ی امثال تو باشه، اما دغدغه‌‌ی من نیست. نفهمیدم که چه شد... که تا چه حد دیوانه شده بودم. که کدام جمله توانسته بود من همیشه بیخیال را تا این اندازه آتش بزند. به خودم که آمدم، با تمام قدرت کوبیده بودم به صورتش! #محلل

یه پارت جذاب از محلل داریم امشب❤️

#245

✓✓✓✓ نشست روی صندلی‌های انتظار. مدام پا تکان می‌داد. کمر درد لعنتی امانش را بریده بود. اثرات زایمان برای لحظه‌ای رهایش نمی‌کرد. کی می‌توانست به زندگی برگردد؟ این را هم نمی‌دانست. اما قطعا این آخرین بار بود. تا عمر داشت به هیچ بچه‌ی دیگری فکر هم نمی‌کرد. _ الهه خانم؟ صدای موسوی بود. دفتردار بکتاش. نیم ساعت پیش آمد و گفت که تا پایان جلسه‌ی بکتاش خان منتظر بمان و حالا هم آمده بود تا تمام شدن همان جلسه را اعلام کند. کیفش را روی شانه انداخت و ایستاد. کم مانده بود که پخش زمین بشود. شب گذشته را تماما نخوابیده بود. بچه داری را اگر کنار می‌گذاشت، خیال باربد رهایش نمی‌کرد. همیشه یک دردی بود. یک دردی بود که بیدار نگهش دارد. دنبال موسوی راه افتاد. پرسنل شرکت هنوز هم حیران بودند. هیچ کدام از اتفاقات برای هیچ کدام از آدم ها هم قابل هضم نبود. یک روز باربد آمد و گفت که از این به بعد من هستم و حالا بکتاش خان... بکتاش بازهم به تخت بازگشته بود اما دیگر انگار، امپراطور نبود! هیچ چیز مثل گذشته نمیشد حتی برای پرسنل این شرکت. موسوی راهنمایی اش کرد و چند دقیقه‌ی بعد الهه، روی صندلی مهمان نشسته بود و چهره‌ی شکسته اما همچنان جذاب مردی را نگاه می‌کرد که سال‌های سال فرشته‌ی نجات صدایش میزد. چشمان روشن بکتاش با مهربانی نظاره گرش بود. این دختر چه فرقی داشت؟ چه فرقی داشت با آلما برای او؟ هنوز هم دوست داشتنی بود و هنوز هم طوری شیفته‌ی بکتاش بود که هیچ طرفداری نبود! _ هنوزم تنها رازدار زندگیم شمایی. جوری که حتی با مامانم راحت نبودم، با شما بودم! بکتاش تکیه زد به پشتی صندلی. الهه خسته بود و این خسته بودن را با نگاهش فریاد می‌زد. بس بود برای این دختر. بس بود که بخواهد درد دوری بکشد. بس بود بی باربد ماندن. باربد برای او از همان بچگی عشق بود و این همه در حسرت معشوق ماندن، انصاف نبود! _ نیمدی اینارو بگی! دستش هم همیشه رو بود. بکتاش همیشه دست دل عاشق او را رو می‌کرد و الهه حتی از انکار کردن هم خسته بود. _ نه... نیمدم اینارو بگم. آنقدر بی‌طرف شده بود که دیگر نه طرف باربد بود و نه او. بس بود هرچه باربد را درکش کرد و این زن زجر کشیده را نه! _ اگه اومدی بگی چرا می‌دونستی و بهم نگفتی... _ نه اینو هم نمی‌خوام بگم. همیشه به تصمیماتت احترام گذاشتم. حتی وقتی منو لایق باربد نمی‌دونستی. تو اون چند وقتی که فهمیده بودی درد باربد چی بود و به من نگفتی که از خودم دفاع کنم هم، حتما یه چیزی می‌دونستی دیگه. اینکه من دو سال بی کس باشم، حتما حقم بوده. من یه بدبخت بیچاره بودم که تنها پسر بکتاش خان رو به دام کشیدم. حقم بوده عذاب کشیدن. باید یکم سختی می‌کشیدم تا خدارو خوش بیاد. بغض بی رحم تر از همیشه به سراغش آمده بود. به تمام این سال ها فکر می‌کرد. از بچگی که خیری ندیده بود. بکتاش خان که دستش را گرفت؛ زندگی‌اش رنگی شد. اصلا همان موقع بود که رنگ‌ها را شناخت و شاید از زیادی شیفته‌ی این مرد بودن بود که باربد را دید و هزار دل عاشقش شد. صدای بکتاش به درندگی بغضش افزود. لعنتی داشت خفه‌اش می‌کرد. _ می‌دونی اشتباه من تو تمام زندگی چی بود؟ چیزی نگفتن! حامد برای من مثل تو بود الهه. مثل آلما‌. باور نمی‌کردم که چنین کثافتی رو سر زندگی پسرم بیاره. فکر نمی‌کردم... _ فکر نمی‌کردی حامد بازی راه انداخته باشه اما چطور فکر کردی که ممکنه من به باربد خیانت کنم؟ تو که اولین نفر بودی! اولین نفری که فهمید چجوری دیونه ی باربدم. _ همه چیز خیلی واقعی بود. اونقدر واقعی که دیونه شدم. چجوری میتونم فکر کنم به اینکه حامد انقدر روانی باشه؟ که تلفن و بزاره کنار گوشش و ساعت ها با یه الهه‌ی خیالی حرف بزنه. اون روز تنها چاره‌م این بود که دست پسرمو بگیرم. که نزارم نابود بشه. حرصش گرفت. هنوز هم باربد، بزرگ ترین نقطه ضعف بکتاش بود! _ پسرم... پسرم... همیشه پسرت. همیشه پسرت. یه بار آلما نه. یه بار مامان پسرت که اون سر دنیائه نه. حتی عشقت نه‌. فقط پسرت.  حتی همین الان گفتی حامد برام مثل آلما می‌مونه اما نگفتی مثل باربد. هیچ کس برات مثل باربد نشد. بخاطر همین ضعف زندگی همه‌مون رو نابود کردی. لبخند آمد و نشست روی لب‌های بکتاش.‌ از پشت میز بلند شد و در حالی‌که گام‌های همچنان محکمش را برمی‌داشت، آمد و نشست کنار الهه‌ای که چیزی تا پس افتادن نداشت. _ پس اومدی دعوام کنی آره؟ تن بی‌جانش رسید به آغوش بکتاش. همان آغوش پدرانه. همان رفیق. همان همدم. همان فرشته‌ی‌ نجات و اشک‌ها سیل وار از راه رسیدند... _ نه... اومدم بگم تورو خدا دیگه تنبیهم نکن. گناه دارم من. گناه داشتم. چرا اجازه دادی دو سال تموم بدون باربد بمونم؟ رادین بدون من چی کشید؟ چرا به اینا فکر نکردی؟ بکتاش محکم تر به آغوشش کشید. جوری که شب‌های گذشته را تماما، آلما را به آغوش کشیده بود. _ عشق همینه دیگه. گاهی وقتا همش حسرته! اما می‌‌ارزه. دیگه وقتشه الهه..

دوستانم سلام. من مشغول امتحاناتم. فردا براتون پارت میذارم❤️

https://t.me/Hamster_kombat_bot/start?startapp=kentId6908803636 Play with me, become cryptoexchange CEO and get a token airdrop! 💸  2k Coins as a first-time gift 🔥  25k Coins if you have Telegram Premium