خاطرات و روزنوشت ها

گرد خرابه نگردید! ؟؟؟؟* درعالم سیاست میتوان  قاعده‌ای را کشف کرد که استثنا آن را به هم نمیزند: " ماشین تمرکز قدرت، دنده عقب ندارد!" ترجمه این حرف آن است که هنگامی که حاکمی بتواند قدرت را در خودش در حدی متمرکز کند  که بتواند مرزهای آن را بخوبی کنترل کند، دیگر هیچگاه به توزیع قدرت دست نخواهد زد و قدرت سیاسی را در خودش به سیاهچاله‌ای تبدیل میکند که حتی شعاعی از آن به بیرون از خودش نمیرود. آنقدر نمیرود تاسیاهچاله خودش در خویشتن نابود شود. مثالی برایتان بزنیم.    هنگامی که علی امینی در سال ۱۳۴۱ از نخست وزیری و انجام اقدامات اصلاحی  کنار گذاشته شد‌ (استعفا کرد) تا اسدالله علم نخست وزیرشود  ، چند موضوع برای کسانی که تجربه سیاسی داشتند روشن بود:  اول اینکه عصر دادن حکم نخست وزیری از سوی محمد رضا شاه به عناصر ملی و با شخصیت مستقل و هدفدار  کاملا به پایان رسیده و دوران نخست وزیران کاملا چاکر مسلک هماهنگ با دربار فرا رسیده است. دوم اینکه محمد رضا شاه از دوره کنار زدن مصدق با کودتای آمریکایی و انگلیسی (یعنی زمانی که در پایین‌ترین فاز قدرت و اراده سیاسی قرار داشت) توانسته است به تدریج در قالب یک شاه قدرتمند و مختار ظاهر شود و قدرت را در دربار متمرکز و حکومت استبدادی مقتدر برپا کند. علی امینی که از بقایای خاندانهای نسب دار و رجلی سیاسی بود رفت تا اسدالله علم جایش را بگیرد . جایگاه علم چنان بود که در خاطرات خودش به راحتی اعتراف میکند کارش در حد جور کردن دختر خوشگل برای هوسرانی محمد رضا بوده است. در واقع اسدالله علم سر آغاز سلسله‌ای از نخست وزیران بود که علاوه بر همه نقاط ضعف معمول، این خاصیت مشترک را هم داشتند که فاقد شخصیت درونی بودند و افتخارشان نوکری "اعلیحضرت" بود.  این ، حاصل  قانون تمرکز قدرت است. جز این نمیتوانست باشد. محمد رضا قدرت مطلق و استبداد مجسمی بود که در اوهام خود هیچکس را باهوش تر و ایران دوست تر و متعهد تر از خود نمیدانست. یکبارخواسته بود به کنفرانس سران اوپک برود،  جسارت کرده و گفته بودند خوب است رئیس شرکت نفت (معادل آنروز وزیر نفت) و وزیر دارایی را همراه ببرید. گفته بود ' این الاغ‌ها چه می فهمند که آنها را با خودم ببرم؟' علم جایش را به منصورداد و او به هویدا و هویدا به آموزگار وشریف امامی و... یکی از یکی نوکرتر وبی هویت تر. اگر محمد رضا شاه میماند،  محال بود اجازه دهد کسی که سرش به تنش بیرزد  و اختیار و قدرتی برای انجام کاری درخواست کند سربرآورد و نخست وزیر شود. شاه یاد گرفته بود قدرت خود را با کسی تقسیم نکند و آنرا هر روز متمرکز تر کند؛  ماشین تمرکز قدرت او دنده عقب نداشت!   ترمز را هم کنده و دور  انداخته بود.... و تاریخ برخی روندها را تکرار میکند ! *** همه در تدارک انتخابات تازه هستند و زمزمه‌هایی هم از میل به ورود به "رقابت" شنیده میشود. ممکن است دوباره به نام جنبش اصلاحی وارد زمینی بشویم که هم ساز وکار و هم قوانین و هم داوری‌اش را یک طرف پیشاپیش تعیین کرده است. سالهاست با مهندسی انتخابات روبرئیم. شاید برای هماورد طلبی، برای تمرین، برای ابراز وفاداری به سیستم، برای کاهش خطر حذف ، برای گرم کردن تنور ، و برای‌ چیزهای بی اهمیت دیگر مفید باشد، ولی اگر برای بردن این بازی است ، نمره ساده لوحی قافله سالار و ساربان و ناموختن او  از روزگار یک بیست کامل است.  حاکمیت در در دوران اوج تمرکز قدرت خود است،  نه سفیران اروپایی قهر کرده‌اند و تهدید کروز در کار است (سال ۷۵) و نه هنوز  موقعیتی است که بخواهیم خودمان را از زیر شمشیر شورای امنیت بکشیم بیرون (سال ۹۲) و اوضاع چنان است که "اختلالی پیش نمی‌آید".  دلیلی بر میل حتی اندک  در اعطای اندکی قدرت  به "غیر " در قوه مجریه کاملا مفقود است. شرایط عینی ما(یعنی عمده ترین بستر تصمیم سازی همه) اکنون این است و لاغیر!  فراموش کنید. فراموش کنید، مگر آنکه  مثل سال ۷۵  بخواهید مشخص شود چقدر رای دارید. امامعجزه بعد از آن خواست، دوبار ه تکرار نمیشود! یک نکته کوچک: کامل بکشید کنار و اگر یک آدم معتدل "خودشان" (خودشان، نه آن رئیس سابق بانک مرکزی)  را برای ایجاد فضا  راه دادند، آنوقت فکر کنید میتوان  بازی‌شان را به هم زد و اختیار مهندسی بقیه کار  را به دست گرفت یا نه... *شورای سردبیری جامعه نو

♟️قابل تأمل.. ⬅️ گلایه بزبزغندی( رحیم پور ازغدی) از بسیج هایی که در مراسم خاکسپاری ریسی حضور نیافتند 👈سردار غلامرضا سلیمانی فرمانده محترم بسیج با پیام‌های مستمر به اعضای بسیج و حتی حضور در بسیاری از پایگا‌ه‌های بسیج ناحیه تهران، از همه اعضا خواست در مراسم شهیدان خدمت شرکت کنند، اما آخرین آمارها که دریافت کردم، تنها ۱۱ و ۲دهم درصد از اعضای بسیج حاضر شدند. این در حالیست که چند هزار تن از اتباع کشور برادر همسایه افغانستان، تنها با یک دستمزد ناچیز حاضر به شرکت شدند و از حق هم نگذریم سنگ تمام گذاشتند. خدا را شکر تعداد زیاد اعضای حزب‌الله لبنان و حشدالشعبی عراق که خود را به‌مراسم رسانده بودند، باعث شدند دانشگاه تهران پر شد و برنامه نماز حضرت آ‌قا هم در برابر دوربین‌ها آبرومندانه برگزار شد‌. اما گله من از بسیج است که گوشت و پی و خونشان از این نظام است که امروز در بالاترین سطح داغ‌دار است. اینکه در این شرایط ما مسائلی همچون مشکلات خانوادگی، خطر شناسایی توسط آشوبگران و تیم‌های منافقین و... را بهانه کنند و حاضر نشوند، نه شگون دارد و نه برازنده بسیج است. 🕊@HODHODEAZADI

✅طنز: هر چی امام زمان استرس داشت، برعکسش رهبر خیلی خیلی ریلکس بود😊 همچنین گفتش با رفتن رئیسی هیچ مشکلی پیش نمیاد @Sahamnewsorg

امام غائب(عج) و سانحه بالگرد رئیس جمهور یدالله کریمی پور برخی خبرگزاری ها از قول معاون استاندار خراسان رضوی و فرماندار شهرستان ویژه نیشابور، نوشته اند: فردی که با امام زمان مرتبط است، در شب سانحه سقوط بالگرد حامل رییس جمهور و همراهانش، امام غائب را دیده است که در مسیر سقوط بالگرد با استرس و اضطراب در رفت و آمد است؛ ولی نهایتا گفته‌اند که قرار نیست کارمان را با معجزه پیش ببریم. مقام ارشد دولت سیزدهم در نیشابور، ابراز داشت: مصلحت کشور ما و آیت‌اله رییسی در شهادت بود.  خب این حرف بسیار بزرگ و شاید برترین خبر چند دهه ی اخیر باشد.‌ در این صورت در جهت تنویر افکار همگانی و نیز کمک هر چند ناچیز به رهبران و مدیران کلان تصمیم ساز، پیشنهادات زیر داده می شود. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید: ۱- نخست آن که پیشنهاد می شود، همین فرد مکاشفه گر و مورد اعتماد و مرتبط با امام غائب(عج) رئیس جمهور شود، دیگر چه نیازی به هزینه کرد برگزاری انتخابات است؟! یا دستکم ایشان پس از نامزدی برای ریاست، از طریق رسانه ملی به ملت معرفی شوند؛ ۲-دوم آن که وقتی جناب معاون استاندار، این قدر نبوغ دارند که مصلحت را در شهادت جناب آیت الله رئیسی تشخیص می دهند، خوب است و پیشنهاد می شود که جناب فرماندار، به جمع اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام و بلکه شورای عالی امنیت، افزوده شوند.‌ البته عالیجناب مهدی دونده نفرموده اند که چرا شهادت آیت الله برای شهید و کشور، خوب و مصلحت بوده است؛ ۳- ولی شوربختانه درک نکردم که چرا امام زمان(عج)از سویی نخواسته اند با معجزه جلوی این سانحه را بگیرند و از سوی دیگر دائم وجود مبارکشان در رفت و آمد بوده و استرس داشته اند؟!! جالب است که این فرد مکاشفه کننده نشابوری، امام غائب(عج) را در قالب مثلثی دیده که یک‌ ضلع مثلث محل استقرار امام عصر (عج)، ضلع دیگر، محل سقوط بالگرد و ضلع دیگر آن حرم امام هشتم(ع) بوده است. به هر روی به نوبه خویش آرزومندم تا زنده ام، توفیق زیارت این مکاشفه کننده برایم حاصل شود.

شانس پیروزی اصلاح طلبان، حضور لاریجانی و... در انتخابات پیش رو عباس عبدی * جماران شما در یادداشت امروز خود در اعتماد احتمال حضور موثر اصلاح طلبان در انتخابات پیش رو را اندک ارزیابی می‌کنید. اما با توجه به شرایط «غیرمنتظره کنونی» تصور می‌کنید آنها توان تغییر شرایط بازی را دارند؟ چگونه می‌توانند این کار را انجام دهند؟ عبدی: منظور از احتمال کم حضور اصلاح طلبان این نیست که خودشان نخواهند بلکه باز نبودن راه برای چنین حضوری است لذا اگر راه باز باشد همه خوشحال می‌شویم که شاهد انتخابات جدی و پرشور باشیم. اینکه پیروز شوند یا نه بحث دیگر است. پس واقعیت به اراده حکومت برمی‌گردد که چقدر دیگران متفاوت از خود را به رسمیت بشناسند و اگر این آمادگی وجود داشته باشد، امید لازم را در مردم ایجاد می‌کند و به مشارکت بالا می‌انجامد. اما اگر آن چنین اراده‌ای شکل نگیرد همه متوجه آن می‌شوند و فکر نمی‌کنم اتفاق خاصی بیافتد. در مقابل اگر این اراده شکل بگیرد، مطمئن هستم با فاصله زیادی اصلاح طلبان پیروز خواهند شد زیرا فرد خاصی از لحاظ کاندیدا و توان تبلیغاتی آن‌ها در میان رقیب ندارند. *احتمال حضور کاندیداهای خارج از چارچوب جبهه اصلاحات را چقدر می‌دانید؟ اینکه شخصی خارج از جبهه اصلاحات حضور داشته باشد را نمی‌دانم. اگر چناچه اراده‌ای به حضور معنادار اصلاح طلبان و نامزد دیگر شکل نگیرد خیلی اهمیتی ندارد چه کسانی بیایند. *آیا امکان وقوع ائتلاف‌های دقیقه نودی مانند اجماع روی روحانی در سال 92 و تکرار آن در مورد شخصی چون علی لاریجانی وجود دارد؟ آیا جامعه‌ای که بخش عمده آن معترض هستند، امکان چنین انعطافی را دارد؟ باید تایید صلاحیت‌ها انجام شود و بعد در مورد آن صحبت کنیم. اکنون ما نمی‌دانیم چه کسانی بطور قطع در انتخابات حضور پیدا می‌کنند و تایید صلاحیت می‌شوند به این خاطر در حال حاضر نمی‌توان در مورد آن حرف زد. ولی در مورد شخص آقای لاریجانی اگر هم بیاید و تایید شود بعید میدانم زمینه حمایت موثر از سوی بدنه اصلاح‌طلبان داشته باشد. در مورد معترض بودن جامعه این را می‌توان گفت که همین ویژگی نشانگر ظرفیت بالای آن است. جامعه معترض غیر مسئول نیست و اتفاقا مسئول است. اگر چشم‌انداز ببینند؛ اعتراض و کنش‌گری و مسئولیت پذیری خود را از طریق مشارکت انتخاباتی نشان خواهد داد.

چرا کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شدم؟(۱) جلال جلالی زاده چرا کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شدم؟( این سؤال، سؤالات دیگری رادرپی دارد که یکی ازآن ها این است چراکاندیدا نشوم؟ هرچند مورد توبیخ وتخریب وحتی تمسخر عده ای چه دوست یا مخالف قرار می گیرم ،که مگر شما نمی دانید قانون اساسی اجازه ی کاندیدا شدن ویا رئیس جمهور شدن اهل سنت را نمی دهد ؟،اگر آگاهانه چنین کاری را انجام می دهید ،پس اشتباه می کنید واگر نادانسته وارد چنین صحنه ای شده اید ،پس به زودی به اشتباه خود پی می برید. پرسش های دیگری که مطرح می شود ،این است آیا من ایرانی نیستم؟ آیا نظام مرکب از جمهوری و اسلامی نیست؟ اولا من از نوادگان مادها هستم که اولین حکومت را درایران تشکیل داده اند (کوردها نوادگان مادها ، مینورسکی،ترجمه جلالی زاده ) ،پس هم سابقه ی حکومت  را داریم وهم بنای ایران بر ستون تاریخ وفرهنگ ما بنا شده است ،واين سابقه ی درخشان که در طول تاریخ هرجا نیازی به حفظ مرزهای  ایران بوده و هرگاه درخت کهن سال ایران در حال ضعف وخزان بوده  این خون مردان وزنان رشید کورد بوده که آن را آبیاری نموده واز خشک شدن نجات داده است . پس هیچ کس نمی تواند منکر هویت ایرانی بودن ما وحقی که بر ایران داریم بشود ،لازم به نام بردن همه ی سرداران وامیرانی که در طول تاریخ جان خودرا دراین راه فدانموده اند ،نمی باشد ،شجاعت ،عدالت ،سخاوت و دیانت  صلاح الدین در حفظ یکپارچگی جهان اسلام وآزادی بیت المقدس، برکسی پوشیده نیست. بدون شک اسلام یک دین وارداتی است ، یعنی خاستگاه آن ایران نبوده وایرانیان آن را پذیرفته اند، یعنی حضور کوردها درایران ذاتی وحضور اسلام عرضی بوده است ،صرف نظر از رهائی بخشی اسلام وآزاد سازی ایرانیان از استبداد ساسانیان که کمر ایرانیان را شکسته بود .وبا پذیرش اسلام جامعه ی ایران دچار تحول وتغییر بنیادی شد .ونسیم رشد و پویایی فرهنگی وعلمی کل ایران و دنیای اسلام آن زمان را دربرگرفت، دومین تحول از لحاظ مذهبی عارضه ی  ظهور صفویه و تغییر مذهب اکثر ایرانیان که در کتاب  های تاریخی مسطوراست که به توضیح آن نمی پردازم. چه با نگاه ملی و یا مذهبی حوادث تاریخی را ملاحظه نمائیم، تا پیروزی انقلاب نه اسمی از مذهب برده شده و نه ملیت ،اما هرگاه فرد و یا طایفه ای از زور و قدرت بیشتری برخوردار بوده بر همه ی کشور مسلط شده وفرمان رانده است. با آغاز مبارزات آزادی خواهانه ی ملت مبارز ایران بر ضد حکومت پهلوی و پیروزی انقلاب ،سه شعار استقلال، آزادی وجمهوری اسلامی برزبان ها افتاد ،که معنای آزادی واستقلال مشخص است. اما دوست دارم اندکی درباره ی جمهوری و اسلامی توضیح دهم ،تا ببینیم آیا ما کوردها واهل سنت در داخل چنین دایره ای قرار می گیریم یا خیر؟ جمهور به صورت روشن اشاره به همه ی مردم و یا اکثریت آنان می نماید که بدون شک شامل همه ی اقوام ومذاهب ایرانی می شود. در پسوند اسلامی نامی ازشیعه یا اهل سنت برده نشده ،پس نمی توان طبق خواسته ی مبارزان در آن زمان کلمه ی اسلامی را برداشت وکلمه ی شيعه را جایگزین آن نمود ،یعنی یا انقلاب به پیروزی نمی رسید و یا با واکنش ها ی فراوان مواجه می شد ،پس وقتی که گفتیم اسلامی و یا جمهوری اسلامی یعنی حکومت همه ی ایرانیان مسلمان ،هرچند حکومت متعلق به همه ی ساکنان یک کشور با هر فکر ومذهب ونژادی است.

میلیونها نفر نمونه ی من هست. بعد از سانحه ی منجر به مرگ رئیسی و همراهانش واکنشهای بسیاری در فضای مجازی و واقعی دیدیم. برخی معتقد بودند که نباید از مرگ کسی خوشحال شد و این بدور از انسانیت است. این واکنشها مرا بر آن داشت که مروری بر کارهای دو نفر از 8 نفری که می شناختم داشته باشم. در مورد ابراهیم رئیسی به طور کل اتفاقات دهه ی شصت را به کناری گذاشتم و گفتم اصلا آنها را بیخیال. دوران قوه ی قضاییه و حکم دیوان عالی اداری که به ناحق رای به نفع تامین اجتماعی داده بود و رسما به من گفته بودند دیوان هیچ وقت رای به نفع شما نمیدهد هم بی خیال. فقط به سراغ اتفاقاتی که در دوره ی ریاست جمهوری ایشان به شخصه تجربه کرده بودم و در جامعه شاهد بودم، رفتم. البته باز هم اتفاقات محیط زیستی و اختلاس های نجومی، منزوی تر شدن کشور در صحنه ی بین الملل را در دوران ایشان کنار گذاشتم و خود را به خریت زدم که اصلا شتر دیدی ندیدی. اما وقتی اتفاقات را مرور می کردم، یاد گرانی های یکباره اردیبهشت 1400 افتادم و پیش از شروع کار ایشان که در شهریور ماه همان سال وعده داده بودند گرانی ها را کنترل خواهند کرد و جلوی روند سقوط ریال را خواهند گرفت. در همان ماه های اول، طرح صیانت از کاربران فضای مجازی را مطرح کردند که مستقیم زندگی من را به خطر می انداخت. زیرا تنها راه درآمدی من پیج اینستاگرام و نرم افزارهای آموزشی بود. از چندرغازی که در می آوردم مجبور بودم فیلترشکن بخرم که آن هم دو ماه آخر کار نمیکرد. یاد خرید برخی اجناس می افتم که هر ماه در حال رشد بودند و برخی دیگر که تکان نخوردند. آن سال شبانه روز کار کردم که بتوانم هم روی پول پیش خانه اضافه کنم و جای امن تری در شهر اجاره کنم، هم یک ماشین دم دستی برای خود تهیه کنم. طبق محاسباتی که براساس روند رشد تورم دوره ی روحانی داشتم مبلغی را در نظر گرفتم و با هدف گزاری و چند تکه شدن خودم، توانستم مبلغ مورد نظر را که هم به رهن خانه و هم خرید یک پراید دست دوم میرسید، پس انداز کنم. از نظر خودم این فرصت کوتاه که قیمت ها بالا نرفته بود بهترین شانس بود چون میدانستم محال است این ثبات قیمت طولانی باشد. اما اصلا تصور نمیکردم در اردیبهشت 1401 انفجار قیمتها را شاهد باشم و مرغ 37 هزار تومنی به کیلویی 67 هزار تومن برسد. بلافاصله قیمت مسکن 70 تا 80 درصد افزایش پیدا کرد. مطمئنا حباب نبوده چون نه تنها به قیمت قبل برنگشت که حتی بعد از دو ماه افزایش بیشتر نیز داشت. این شد که پس اندازم را گذاشتم روی رهن و خرید پراید را هم بی خیال شدم و به آپارتمان ده متر کوچکتر راضی شدم که مجبور نباشم به پایین تر از محله ای که بودم جابجا شوم. تمام این مدت، زمان کار با اینترنت درگیر بوده ام. هنگام خرید مایحتاج خونم به جوش آمد. در مترو گل دادن های ارشاد و نشان کردن کم حجابها و بعد خفت کردنشان در بیرون مترو را دیدم و خونم به جوش آمد. در تمام این مدت یاد ابراهیم رئیسی و وزرا و نماینده های مجلس و تمام مسببین می افتادم و آه میکشیدم. دستم به جایی بند نبود. من فقط یک زندگی بخور و نمیر و نه حتی معمولی می خواستم و می خواهم. از هر چه بگذریم نمیتوانیم از حجم کشتار 1401 و رفتارهای نیروی انتظامی که زیر نظر وزیر کشور عمل میکردند گذشت. آن حجم سرکوب و تجاوز و کشتار به روشهای غیر انسانی، شدیدتر شدن فیلترینگ و فیلتر کردن نرم افزارهای آموزشی و بیکار شدن ما معلم هایی که تنها درآمدمان ساعات تدریسمان است، دروغ ها و انکارهای امیرعبداللهیان، محدودیت های حداکثری و باز افزایش قیمت کالاهای اساسی و مسکن در اردیبهشت 1402 و روند افزایش بی رویه قیمت در یک سال گذشته سبب شده حتی اگر خوشحال نباشم اقلا مطلقا ناراحت نیستم و گویی آه دلی که کشیده ام بی نتیجه نبوده. وقتی هر سال که جایی را رهن میکنم تمام یک سال کوفتم می شود چون باید جان بکنم تا بتوانم سال بعد جای کوچکتر و دورتر از شهر خودم را رهن کنم، جایی در قلبم برای دلسوزی باقی نمیگذارد. وقتی جنگ غزه شد و فیلم هایش بیرون آمد به ماشین هایشان خیره شده بودم و فقط آه می کشیدم. من نفرین نکردم و نمیکنم اما ایمان دارم آه دل ما خیلی قوی است. مهم نیست چه فرد یا افرادی مسبب هستند. هر که دلیل آه دل و اشک ما از ناتوانی شده و می شود ارزش گریه کردن ندارد. ما به اندازه ی کافی از دستشان گریه کرده ایم و توان گریه کردن برایشان را نداریم. به عنوان یک ایرانی که 45 سال قول های شما را باور کردم و نجابت که نه حماقت به خرج دادم و به گروهی اعتماد کرده و دار و ندار مشترکمان را به آنها سپرده ام، توقع دارم امانت دار بوده باشند که اصلا نبودند. ✍ز.پ 3 خرداد 1403

‍ در دفاع از جامعه شناسان! مهران صولتی بالاخره زخم کهنه سرباز کرد و جامعه شناسان در قاب ضد ملی ترین رسانه کشور به بی اعتنایی نسبت به تحلیل رویدادهای سیاسی متهم شدند. مجری برنامه شمشیر از نیام برکشید و با طرح این پرسش که؛ چرا جامعه شناسان در قبال حضور ده میلیونی مردم در مراسم وداع با ابراهیم رئیسی سکوت کرده‌اند؟ آن‌ها را به بی‌شرفی و بی‌ادبی متهم کرد! پیش‌تر در یادداشتی به این پرسش پاسخ دادم که؛ چرا جامعه شناسان از دانشگاه اخراج می‌شوند ولی روان‌ شناسان به کار ادامه می‌دهند؟ اکنون اما به نظر می‌رسد که نظام سیاسی یک قدم فراتر نهاده و قرار است به استادان این رشته دیکته کند که باید درباره چه موضوعاتی بیندیشند یا درباره چه رویدادهایی بنویسند!! این یادداشت اما بنا دارد که به همان پرسشی که خانم مجری در تلویزیون مطرح کرد پاسخ گوید: اولویت تحلیل فرآیندها بر رویدادها: جامعه شناسان کنش‌ها، رفتارها و سازمان‌ها را مورد مطالعه و بررسی قرار می‌دهند تا بتوانند آن‌ها را فهم، تبیین و قاعده‌مند سازند. از این منظر پدیده‌ها و رویدادها در متن فرآیندهاست که برای یک جامعه شناس مهم و معنادار جلوه می‌کنند. بنابراین روشن است که اگر رویدادهای سیاسی نتوانند در چارچوب مقولاتی مانند اقتدارگرایی، دموکراتیزاسیون، جنبش‌ها و انقلاب‌ها قرار گیرند برای جامعه شناسان از ارزش تحلیلی برخوردار نخواهند بود. بهره برداری جناحی از رویدادهای سیاسی: برخی از جامعه شناسان معتقدند که نظام سیاسی با مداخله در رویدادها آن‌ها را برای بهره‌برداری های جناحی آماده می‌کند. به باور ایشان حکومت برخی از رخدادها را به چشم یک مانور سیاسی برای ساکت کردن منتقدان نگریسته و اجازه نمی‌دهد که رویدادها در فرآیند طبیعی خود ظاهر شده و تداوم یابند. با این توصیف بدیهی است که جامعه شناسان برای متهم نشدن به همراهی با نظام سیاسی برای تحلیل چنین رویدادهایی پیش‌قدم نمی‌شوند. لکنت در بیان واقعیت‌ها: جامعه شناسان به دلیل بیان برخی از واقعیت‌ها تاکنون هزینه‌های سنگینی پرداخته اند. آمار اخراجی‌ها در همین سه سال پرتعداد بوده و شمار محدودیت‌های آکادمیک برای آنان روزافزون شده است. همین واقعیت باعث شده که حضور جامعه شناسان حوزه عمومی در رسانه‌ها همراه با لکنت و خودسانسوری باشد. امری که موجب شده تا جامعه شناسان به دلیل محدودیت در ارائه تحلیل‌های خویش از ورود به عرصه بررسی رویدادهای سیاسی پرهیز نمایند. عدم دسترسی به داده‌های موثق: تحلیل رویدادهای سیاسی نیازمند دسترسی به اطلاعات و داده‌های دقیق و معتبر است حال آن‌که در کشور بسیاری از نتایج پژوهش‌ها و پیمایش‌های ملی حتی در حوزه آسیب‌های اجتماعی هم تا مدت‌ها جنبه محرمانه دارد. حال اگر حساسیت حکومت نسبت به واقعیت‌های عرصه سیاست را نیز لحاظ کنیم روشن است که جامعه شناسان در عمل ناچارند تا صرفا مبتنی بر پاره ای از گمانه‌ها به تحلیل رویدادهای سیاسی بنشینند که می‌تواند در جای خود نادقیق و غیر مفید باشد. نکته پایانی: جامعه شناسان امروزه در وضعیت دشواری گرفتار آمده‌اند، از یک‌سو نظام سیاسی آن‌ها را متهم می‌کند که مسائل جامعه خود را با عینک غربی‌ها می‌بینند و از همین رو در صدد تاسیس علوم اجتماعی اسلامی است، و از سوی دیگر رسانه‌های حکومتی برای تزئین ویترین پروپاگاندای تبلیغاتی خود به تحلیل‌های سیاسی و تاییدآمیز آن‌ها چشم دوخته اند. جامعه شناسی در ایران اما به رغم تمام مضایق در راه پرسنگلاخ فراروی خود به آرامی و استواری پیش می‌رود.

❤️ نقدی بر یک رفتار مخرب: تشکیک در پاکدامنی جنسی و فحاشی جنسی به زنان 🖋دکتر سیمین کاظمی ✍ خلاصه داستان این است که یک خبرنگار صدا و سیما که البته به بازجوخبرنگار شهره است، به خاطر رییس دولت متوفی به رییس دولت اسبق، گفته دوزاری. دارودسته رییس دولت اسبق به تلافی، به او تاخته‌اند و علیه او افشاگری جنسی کرده‌اند همراه با الفاظ رکیک جنسی. حالا بعضی که ظاهراً تعلق فکری به هیچ یک از دو سوی ماجرا ندارند، این افشاگری و فحاشی جنسی علیه خبرنگار را پیروزمندانه دنبال می‌کنند و به جد و به طنز پیازداغ این آش را بیشتر می‌کنند و حسابی سرخوش هستند.

تصور کنید به جای این زن، همکار مردش مرتکب توهین می‌شد، چقدر احتمال داشت که خاطرات هتل فلان نیویورک برای کسی زنده شود تقریبا هیچ. چقدر احتمال داشت به شخص خودش فحش جنسی بدهند؟ بسیار کم.

توهین جنسی به زنان در فضای سیاسی ایران موضوع جدیدی نیست و کافی است یک طرف بحثها یا دعواها زن باشد یا زنی در این فضا نقشی داشته باشد مهم هم نیست که از وابستگان حکومت باشد یا از منتقدان یا مخالفان، هنرپیشه باشد یا خبرنگار، یا فعال سیاسی. کافی است که زن باشد. مخالفان و منتقدان از هر طرف در واکنش به هر حرف یا عمل ناخوشایند او فی‌الفور موضوع را به سمت سوابق روابط جنسی و نقض پاکدامنی جنسی زن می برند و ظاهراً دیگر ضرورتی برای هیچ استدلال دیگری احساس نمی کنند. 🌸این نوع مواجهه با زنان، از تجلیات فرهنگ مردسالاری است که کنترل بر رفتار جنسی و بدن زنان را جایز می‌داند و بر این اساس، زنی که استانداردهای اخلاقی مردسالارانه را رعایت نکرده باشد، مستحق توهین و ناسزا شمرده می‌شود. این شکل از خشونت مبتنی بر جنسیت، از رایج‌ترین اشکال خشونت علیه زنان است که به طور روزمره در شبکه‌های اجتماعی و فضای رسانه‌ای مشاهده می‌شود و کمتر واکنش درخوری به آن ابراز می‌شود. بلوغ سیاسی و نیل به برابری جنسیتی وقتی محقق می شود که زنان را چه دوست باشند و چه دشمن، با نقش سیاسی و اجتماعی‌شان و به دور از مفروضات مردسالارانه بپذیریم و انتقاد از عمل و فعالیت سیاسی شان را منطقی و مستدل پیش ببریم نه با تجسس در فعالیت های جنسی و ناسزاگویی جنسی. 🌸 بازی کردن در زمین مردسالاری و دنبال توپ تفکر زن ستیز دویدن، نتیجه‌اش بی‌گمان بازتولید وضع موجود و تداوم نابرابری جنسیتی خواهد بود. #سکسوالیته #مردسالاری 🔮@Zane_Ruz_Channel

امین بزرگیان جمعیت حاضر در مراسم تشییع جنازه ابراهیم رییسی همانگونه که انتظار می‌رفت به مقبولیت و مشروعیت نظام سیاسی معنا شده است. مخالفان حکومت اما این جمعیت را بی‌اهمیت ارزیابی کرده و میزان آرای رییسی و مشارکت در انتخابات را مطرح کرده‌اند. با هر نگاهی ازین موضوع نمی‌توان چشم‌پوشی کرد که جمعیت حاضر در تشییع جنازه قابل توجه بوده است، هرچند تعدادی که در رسانه‌های رسمی تخمین زده شده است به شوخی می‌ماند. بخاطر می‌آوریم که در میانه اعتراضات جنبش زن، زندگی، آزادی حکومت این توان را نداشت که جمعیت زیادی را در حمایت از خود جمع کند، تا جایی که اپوزیسیون اعلام کرد که دیگر حتی حامیان همیشگی هم  از او حمایت نمی‌کنند. حالا سؤالی که اپوزیسیون باید از خود بپرسد این است که جمعیت تشییع جنازه از کجا آمده‌اند؟ یکی، دو سال پیش کجا بودند؟ نمی‌توان این جمعیت را به اتوبوس و برنامه دولتی تقلیل داد، آنگونه که برخی علاقه دارند چنین فهمی از آن داشته باشند، زیرا که به سرعت این پرسش مطرح می‌شود چگونه است که در میانه‌ی جنبش این برنامه وجود نداشته است؟ حامیان نظم حاکم (نه لزوماً طرفداران حکومت) افرادی هستند که به سبب پیوستگی‌ها به نهادهای دولتی مثل بانک، هرچند که مخالف حکومت باشند، حامی تغییرات بنیادی و کامل نیستند. آنها همچنان چیزهایی برای از دست دادن دارند. این افراد و گروه‌ها که می‌توان «حامیان ثبات» نامید و بخشی از طبقه متوسط را تشکیل می‌دهند هم مخالف حکومت‌اند و هم موافق ثبات. این وضعیت متناقض‌نما اگر شناخته نشود، تحلیلگر سیاسی دچار روان‌پریشی و گزافه‌گویی می‌شود. این بخش از طبقه متوسط مثل بخش‌های دیگر این طبقه در مواقع مخاطره‌آمیز مشارکت نمی‌کند و حاضر نیست حمایتش از ثبات را در میانه‌ی یک جنبش اجتماعی نشان دهد؛ آنچه در این لحظات برای او با اهمیت می‌شود خصلت نارضایتی او از حکومت است. اما در وضعیت پساجنبش، ایده ثبات دوباره مهم می‌شود که می‌توان آن را در اهمیت یافتن دوباره انتخابات برای او نیز رصد کرد. جمعیت حاضر در تشییع جنازه هرچند از حامیان حکومت تشکیل شده که کم هم نیستند، اما لزوماً همه آنان حامی حکومت نیستند، حامی ثبات‌اند. از سوی دیگر محیط برای اعلان این دیدگاه را مناسب می‌بینند همانطور که اگر محیط را امن بیابند مخالفتشان با حکومت را نیز اعلام می‌کنند و احتمالاً کرده‌اند. مواجهه ساده‌گیرانه در نامیدن این جمعیت به «حامیان حکومت» کاری بیشتر تبلیغاتی است همانطور که نادیده‌گرفتن آنان.