پیاده رو...

«من که تو را خیلی می‌خواستم، پیش خودم و برای خودم می‌خواستم. تو چرا مرا از توی خودم در آوردی؟ چرا داخلِ زندگیِ دل من شدی و مرا گرفتار کردی؟» ‌ • مرتضی کیوان / نامه به پوری سلطانی @letterssto

«گاهی بزرگ‌ترین جنگجوها هم پیشانی‌شان را به زمین می‌چسبانند و نجوا می‌کنند «شجاعتم را برای زندگی کردن بیشتر کن.»   • قصه‌های قبیله / توییتر؛ هویج بنفش @letterssto

«کاش می‌شد دنیا را، منظورم این است همه‌ی دنیا را، با ستاره‌ها و کهکشان‌ها و آسمان‌ها و زمین‌هایش، مثل قالی لوله کرد و کنار گذاشت.» • مصطفی مستور @letterssto

کانورو غمگین نگاهم می‌کند. می‌گوید: «انتقام تو باید خوشحالی‌ات باشد، کاسینکا. خوشحالی.» با این‌که حق با اوست، ولی حالم را بدتر می‌کند. چون نمی‌دانم چطور خوشحال باشم. • سارا کروسان / وزن آب @letterssto

«من يترك عينيك حزينةً و يذهب هل يستحق أن تنتظري عودته؟» آنکه چشمانت را در حالی ‌که غمگین بودند رها کرد و رفت، آیا شایستگی دارد که منتظر بازگشتش باشی؟ - لاادری. @monadchannel