[ متوهّمِ وحده ]

غریب‌زاده! قریب به اتفاق سپردند که حاجت از تو بخواهیم، ای امامِ جوان‌ها

بعد عمری یه رییس‌جمهور واسه مملکت انتخاب کردم اونم بنده خدا به سال چهارمش نرسید اصلا. بختم.

اگه پول بلیط نجف داشتم، کارم به جایی نمی‌رسید که از غصه تب کنم و وقتی خانم تزریقاتی پرسید:«آمپولش خیلی درد داشت؟» دو لیتر اشک بریزم براش. که فکر کنه به خاطر آمپول گریه کردم. اینطوره دوستم.

حالا آدم دوست‌های زیادی ممکنه داشته باشه اما دوستی خوبه که تو موقع دیدن‌ش نخوای خیلی توو تکلف خاصی بیفتی. بتونی راحت بهش بگی «پول ندارم امروز. بریم رو چمنا بشینیم؟» این مولفه‌ی موثریه توو ادامه‌ی ارتباط‌ت با انسان‌ها.

بعضی وقتا نمیدونی به چه دلیلی داری گریه میکنی؛ بعضی وقتام نمیدونی دقیقا به خاطر کدوم یکی از اون همه دلیل داری گریه می‌کنی!

آدمایی که با چایی خوشحال میشن برام قابل احترامن.

دیگه روحانی موند و عذاب وجدان اون تیکه‌ی «آقای رییسی شام رو از هیئت‌های اطراف گرفتن هرهرهر.» که به رییسیِ رییس قوه قضائیه انداخت. میخوای گریه کنی؟ گریه کن. بی‌تربیت.

حالا کلیپ ساختن برا رئیس جمهورِ شهید با صدای زمینه‌ی «تو آه منی اشتباه منی.» چرا خب.😭😂