کاناپه قرمز

ببین واقعا نمی‌تونم از این بارون بکَنم. کارامو ول کردم لم دادم به مبل خیره به پنجره. خونه‌ام تاریک. حظ وافر.

عاشق رعد و برق شبای بهاری‌ام.

پس می‌بینید چطوری کار می‌کنه؟ پایان.💅

چیکار کنم که آدما دوستم ندارن؟ هیچی. فقط بپذیر این فرد از تو خوشش نمیاد و برای اینکه دوستت داشته باشه دست و پا نزن. توجه‌ات رو از روش بردار و بذار روی خودت، و آدم‌هایی که دوستت دارن رو پیدا کن و بذارشون توی دایره‌ات. این تنها کاری هست که می‌تونیم بکنیم. ببینیم به چی تعلق داریم و جمع خودمونو پیدا کنیم.

توجه گرفتن و دوست داشته شدن، شیرین و خوبه، اما آیا قراره از همه‌کس و همه‌چیز توجه بگیرم؟ نه. انتظارشم نادرست‌ و بیهوده‌ست. ما قرار نیست از همه توجه بگیریم و همه ما رو دوست داشته باشن.

و اون اینه که بپذیریم قرار نیست همه آدم‌ها از ما خوششون بیاد و دوستمون داشته باشن. این اون قسمت دنیای بیرون رو شامل میشه. یعنی بپذیرم یک چیزهایی در دنیا هست که کنترلش دست من نیست. یکیش اینکه آدما میتونن به هر دلیلی از من بدشون بیاد، یا اصلا خنثی باشن و حس خاصی بهم نداشته باشن.

سلف لاو خیلی چیز عمیقیه و خیلی بیشتر از این‌ها میشه درباره‌اش حرف زد. اما من به آخرین چیز امروز بسنده می‌کنم.

سرزنش کردن کسی بدترین کاریه که می‌تونید باهاش بکنید، حالا فکر کنید اون فرد خودتون باشید.

چشمام یکم خیس شد به اینجا رسیدم. چون من با خودم بی‌رحم‌ترین بودم. چطور انتظار داشتم دیگری دوستم داشته باشه؟

بعدش، «پس چه مرگته غزل» رو با این سوال‌ها جایگزین کردم. به‌ جای سرزنش خودم، در خودم کنجکاوی کردم.