من؟ یه نمیدونمِ بزرگ

امروز قراره فصل دو رو بخونیم. صفحه‌‌ی ۲۲ تا ۳۲. اگه شروع نکردی می‌تونی از همین‌جا خوندن‌و شروع کنی باهامون.

ابی داره می‌خونه تو دیگه برنمی‌گردی. آخرِ قصه همینه.

برای تو و برای دلتنگی تو و برای آخرین باری که سرمو برگردوندم تا دوباره ببینمت از ترس اینکه آخرین بار باشه و آخرین بار بود.

گفتی خداحافظ، و من نمی‌دانستم که این خداحافظی ابدی و واقعی است.

یه پادکست خوب از موزیک‌های ابی برای عصر پنجشنبه‌ی تو.

هیچوقت توی زندگیم تا این حد نسبت به آدم‌ها بدبین، خشمگین و بی‌اعتماد نبودم.

خدایا صبر من‌و امتحان نکن.

جونم خسته‌ست.

مهربونی و عامه‌پسندبودن فقط توی داستان‌های تخیلی و برای تسکینِ خوی آزاردهنده‌ی اطرافیان زیبا و خوبه. در غیر این صورت نه تنها زیبا نیست، بلکه حتی سالم و خوشایند و پسندیده هم نیست و شما رو در معرض انواع و اقسام مشکلات روانی و جسمی قرار میده. نیازی نیست الزاما همیشه آدم خوبی باشید. جسارت کنید و گاها متفاوت باشید، اعتراض کنید، شفاف باشید، مرزها رو تنگ‌تر کنید و اصلا بد باشید. جسارت و شهامت مطلوب نبودن رو داشته باشید. هرچند که هزار دوست کم و یک دشمن زیاده، اما شهامت دشمن داشتن رو داشته باشید تا یاد بگیرین نیازی نیست خمیرِ شکل‌پذیرِ آدم‌ها باشید تا مطلوب و مقبول باقی بمونین و متحمل فشارهای روانی، سرکوب احساسی و دورویی و هزاران مشکل دیگه باشین. آزاد باشید عزیزان، خودتون باشید.

اپیزود‌ ها از هم نسبتاً مستقل‌ان. اگه قبلی رو نشنیدی هم شنیدن این ایپزود می‌تونه بهت کمک کنه.