موسسه روانشناسی آرامش

اولین گام در استفاده از وقت و زمان این است که بیاموزیم چگونه در واقعیت زمان حال زندگی کنیم. از دیدگاه روان‌شناختی لحظه و زمان حال تمام آن چیزی است که در اختیار داریم. گذشته و آینده از آن جهت که بخشی از زمان حال هستند معنی‌دار می‌باشند. رویدادهای گذشته از دو جهت، در زمان حال، برای ما مهم و معنی‌دار می‌باشند: یکی اینکه ما در زمان حال به آنها می‌اندیشیم و دیگر اینکه باعث شده‌اند تا ما، به عنوان موجودی زنده، در زمان حال چنان باشیم که هستیم و با گذشته فرق داشته باشیم. واقعیت گذشته در این است که انسان می‌تواند در زمان حال آن را به یاد بیاورد. گذشته در زمانی حال بوده است و آینده نیز در زمانی حال خواهد شد. به سر بردن در موقعیت گذشته يا آینده جدا کردن خود از واقعیت است و حالت مصنوعی دارد. واقعیت این است که در هر لحظه و در هر زمان در موقعیت اکنون نفس می‌کشیم و به سر می‌بریم. گذشته تا حدی که «اکنون» را تبیین می‌کند، موجودیت دارد و آینده تا جایی که بتواند «اکنون» را هدف‌دار و معنی‌دار بسازد. ¤رولو می، از کتاب انسان در جستجوی خویشتن، ترجمه مهدی ثریا¤

این که احساس‌تان درباره کیستی خودتان چگونه است عزت‌نفس شماست. در راس این عزت‌نفس هویت اجتماعی قرار دارد - شما به گونه‌ای که خود را به دیگران عرضه می‌کنید، هویت اجتماعی دارید. گاهی هویت اجتماعی افراد با خودپنداره آنها هماهنگ نیست و خودهایی که به دیگران عرضه می‌کنند همان خودهایی که از خویش می‌شناسند نیست موضوعی که موجب می‌شود تا افراد در روابط خود با دیگران احساس کاذب یا دروغینی از خود داشته باشند. […] این که ما که هستیم، یعنی خودپنداره ما، رابطه ما با رویدادهای جهان خارج و شیوه ارزیابی آنها را معین می‌سازد. وقتی افراد به درون خود می‌نگرند و به ارزیابی خودپنداره‌شان می‌پردازند ممکن است همواره آنچه را که می‌بینند دوست نداشته باشند و برایش ارزش قائل نباشند. دوست داشتن و ارزش قائل شدن عزت‌نفس است. ¤رندی لارسن و دیوید باس، از کتاب روان‌شناسی شخصیت، ترجمه فرهاد جُمهری و همکاران¤

هیچ آگاه شدنی بدون رنج نیست رنج نباید تو را غمگین کند رنج قرار است تلنگری باشد که بفهمی زندگی ات نیاز به تغییر دارد آدم وقتی هوشیار می شود که زخم بردارد مگذار رنج درمانده ات کند رنج را تحمل نکن ؛ آنرا درک کن

روز روانشناس مبارک❤️

آیا تا به حال شنیده‌اید که می‌گویند فلانی «آن‌قدر محو تماشای درخت‌ها شده که جنگل را نمی‌بیند؟» این گفته معمولا به این واقعیت اشاره دارد که کسی نمی‌تواند فراتر از جزئیات یک موقعیت، کلیت آن را ببیند، یعنی نمی‌تواند ادراکش را از قید جزئیات خاص یک موقعیت رها سازد و به کلیت آن توجه کند. روانشناسی به نام هرمن ویتکین تقریبا ۳۰ سال از عمر خود را صرف بررسی این تفاوت‌ها در سبک ادراکی افراد کرد و در نهایت، این پدیده را وابستگی به میدان نامید که در مقابل عدم وابستگی به میدان قرار دارد. عنوان اولین کتاب ویتکین شناخت شخصیت از طریق ادراک بود. این عنوان بیانگر این اندیشه بود که شخصیت افراد در تفاوت‌هایی نمود می‌یابد که از نظر ادراک محیط پیرامون، میان آنها به چشم می‌خورد. ¤رندی لارسن و دیوید باس، از کتاب روانشناسی شخصیت، ترجمه فرهاد جُمهری و همکاران¤

روانکاوی می‌تواند کمک کند از «خود» چشم بپوشیم، می‌تواند کمک کند به‌جایش از امیال و مراجع درونی تنبیه‌کننده حرف بزنیم، یا از لذت‌های رقیب، یا از ارزیابی‌های مختلف لذت: غریزه مرگ که قصدش از بین بردن امکان لذت است، و غریزه زندگی که هر کاری می‌کند تا لذت زنده بماند. روانکاوی می‌تواند، در پریشان‌کننده‌ترین حالتش، به پریشانی و برآوردن سائق‌هایمان ترغیب‌مان کند، به گسستگی و از کف دادن درک روشن چیزها، به یافتن لذت به هر قیمتی... ¤آدام فیلیپس از کتاب لذت‌های ناممنوع ترجمه نصراله مرادیانی¤

تغییری بهتر را با آرامش تجربه کنید

هیچ رنجی بزرگتر از تحمل - یک داستان ناگفته - در درون شما نیست

هیچ رنجی بزرگتر از تحمل - یک داستان ناگفته - در درون شما نیست