Humint.

هزارتویی که انتها نداشت و مسیری که مقصد نداشت، و من همیشه از این مرموز بودن لذت می‌بردم. اینکه چیزهایی رو داشته باشی که کسی قادر به کشفشون نباشه چون هیچکس نمی‌تونه به عمقِ وجودت پی ببره. اما الآن رشته‌ی افکارم رو که جمع می‌کنم و جملاتم رو سر هم می‌کنم فقط به یک نقطه می‌رسم و تو رو می‌بینم که اونجا ایستادی. می‌دونم چشم‌هام رو که باز کنم، حتی قبل از اینکه به یاد بیارم کی‌ام، افکارم به سمت تو پر می‌زنن. می‌دونم که قبل از خواب، آخرین مقصدِ ذهنم قراره کجا باشه. اگه رویا ببینم، یعنی تو در کنارم بودی و اگه کابوس به سراغم بیاد، از تو دور افتاده بودم. دیگه حدسِ افکار من اونقدرها هم غیرممکن به نظر نمیاد ولی اینکه چرا و چطور به قلب من نازل شدی و چه چیزی از تو من رو تا این حد مات و مبهوتت کرده، چرا. این بار من فاش شدم و تو رازِ من شدی.

اونقدری به ابهام گره خورده بودم که تشخیصِ اینکه اون بخشی از من شده، یا من بخشی از اون محال به نظر می‌رسید. ذهنی که خونده نمی‌شد، صدایی که شنیده نمی‌شد، قلبی که درک نمی‌شد و دردی که حس نمی‌شد.

so unfazed I hardly feel upset anymore.

افسانه‌ها میگن هر کس قبل از به دنیا اومدنش، زندگیِ خودش رو انتخاب کرده و اگه این حقیقت داشته باشه، من باور دارم که تو تنها دلیلی بودی که من این زندگی رو انتخاب کردم.

,, بهارِ با تو بودن‌ ها چه شد..؟! پاییزِ دلتنگی‌ست. "