سیارهٔ گمشده؛

این روزها شبیه خودم نیستم. وقتی جلوی آینه می‌ایستم تا آرایش کنم و آماده شوم، می‌بینم که اصلا شبیه خودم نیستم. خطی از انتهای ابروی چپم تا شقیقه‌ی راستم کشیده شده است. انگار سرم دارد ترک می‌خورد. آدم‌ها گیجم کرده‌اند. احساساتم را شدیدا قاطی کرده‌ام. من به چه کسی اعتماد می‌کنم؟ به که فکر می‌کنم؟ از که عصبانی‌ام؟ برای چه دل‌شکسته‌ام؟ به تراپیستم غر می‌زدم که چرا باید هر لحظه بدانم چه حسی دارم؟ جوابی برایم نداشت. فقط سرش را تکان داد که ادامه بده شاید جوابش در حرف‌هایت بود. ولی جوابش در حرف‌هایم نبود. جوابش در هیچ‌کجا نبود. حتی این‌جا، در آینه، زیر این خط مورب چیزی جز سردرگمی نیست. من نمی‌توانم تنها باشم، من نباید تنها باشم. این‌طوری اصلا شبیه خودم نیستم. یا شاید این خودی است که هیچ‌وقت نشناخته‌ام؟ همه‌چیز ممکن است. آه. دلم می‌خواهد چشم‌هایم را ببندم و آرام بگیرم. در آغوش کسی؟ نه. آدم‌ها ناامیدم می‌کنند. دوست دارم سرم را تکیه دهم به آینه، به کسی که شبیه من نیست و از او بخواهم به من بگوید الان باید چه احساسی داشته باشم. این بخش از التیام را دوست ندارم. شبیه مرحله‌ی گذار است. و من در هیچ مرحله‌ی گذاری خوب عمل نمی‌کنم. جا می‌زنم، کنار می‌کشم و یا خودم را محکم پرت می‌کنم به مرحله‌ی بعد. ولی این‌بار می‌خواهم تحمل کنم و همینش سختش می‌کند. منی که می‌شناسم صبر ندارد. و این من اصلا شبیه خودم نیست. #در_التیام

There are several things in life that you won’t ever forget: the first time you felt loved, the first time you felt seen, and the first time you felt understood. Among all of that, I never thought that any part of me would ever be understood as well as you understood me. You touched a part of my soul that I didn’t know existed. You showed me ways to be alone without feeling lonely, and I always appreciate you for that. You made me see how you felt; you showed me your weakness, and I could see your sorrow… And that was what attracted me—your sorrow. You were sad, but not the kind of sad that is the result of a tragedy or heartbreak; it was the kind of sad that is a part of some people. The kind of sad that you can never separate from someone. The kind of sad that I have always been feeling. I think our sorrows matched deeply, like two rivers joining an ocean or two birds left out of the flock. That’s why I would never forget you. You were my sorrow-mate—the person I could turn to when no one else could feel what I felt. You were the person who would sit through the pain with me, and you still are. I could never leave you. I think even if we never speak, I could totally feel you throughout my being. Without even knowing what you’re going through, I can touch your pain. So, you’re always with me, and I’m always with you. And I will always feel the uncertainty of life when your birthday comes, and tonight your birthday comes. You’re now older than me. You have always been four months older than me, but now your age has turned 25 while I’m still 24. This age gap makes me realize how much I’ve learned from you, even though we’ve experienced the same amount of life. Please keep growing and continue to outgrow me. Please keep experiencing aspects of life that are unfamiliar to others. Please continue to inspire me. Please keep living. Please stay in my life for as long as you need me. I loved you as you were, and I will love you as long as we share this sorrowful bond… Happy birthday ❤️ #نامه

+ What else do you know about me? - That you are lonely.

جوجو، مرغ مینایمان، که تقریبا یک سال است در خانه‌ی ما زندگی می‌کند، امروز جان داد. وجودش از همان ابتدا عجیب بود. سه جوجه‌مینایی که بابا آورد خانه و بعد یکی‌شان را نگه‌داشت و گذاشتیمش توی پاسیو تا آزاد باشد. جوجو من و بابا را خوب می‌شناخت. وقتی می‌آمد توی خانه، روی شانه‌ی بابا می‌نشست و هرجا می‌رفت همراهش بود. و اگر بابا نبود، دنبال من می‌افتاد. صبح‌های زیادی بوده است که بابا بیدار شده و اولین کاری که کرده آزاد کردن جوجو و صبحانه خوردن با او بوده. و صبح‌های زیادی هم بوده که من بیدار شدم و اولین کاری که در تنهایی کردم آزاد کردن جوجو و چایی خوردن با او بوده. حالا جوجو دیگر در پاسیو نیست. امشب که قفس خالی‌اش را نگاه کردم دلم گرفت. ما خیلی وقت‌ها او را یادمان می‌رفت. چون یک سال بود که آن‌جا زندگی می‌کرد. چون یک‌سال بود که به صدا و پرش‌هایش عادت کرده بودیم. ما او را یادمان می‌رفت و حالا باید برای همیشه فراموشش کنیم. با این‌ حال، بر عکس، ما همه‌ی چیزی بودیم که او داشت. ما و مرغ عشقی که در قفس کناری‌اش و توی پاسیوی آزاد زندگی می‌کرد. بارها شده که تا پایم را در آشپزخانه گذاشته‌ام، جوجو هیجان‌زده بالا و پایین پریده و از این‌که بالاخره یک نفر آمده خوشحال می‌شد. به این که فکر می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد. «ما واقعا همه‌ی چیزی بودیم که او داشت» مخصوصا بابا. و حالا جوجو مرده. و بابا در مرگ او مقصر است. مثل این‌که وقتی بابا پنجره‌ی پاسیو را می‌بسته، جوجو خواسته بیرون بیاید و در همین فاصله‌ی کوتاه بسته شدن پنجره تا بیرون آمدنش آسیب جدی‌ای به چشم و سرش وارد شده. جوجو تا شب گیج و منگ بود و جان می‌کند. من ناراحت بودم. بابا ناراحت‌تر بود. شب که برگشتم خانه قفسش خالی بود. بابا گفت بیرونش آورده، بهش آب داده، نوازشش کرده و لحظه‌ای که او را در قفسش گذاشته، جوجو سرش را روی زمین گذاشته و آرام مرده… من ناراحت شدم. بابا ناراحت‌تر شد. من می‌دانم نابود کردن چیزی که دوستش داری به دست خودت چقدر غم‌انگیز است. بابا هم پیش‌دستی کرد و گفت که خیلی ناراحت شده امّا این اتفاق بوده و نباید به خاطرش سرزش شد. بابا داشت خودش را سرزنش می‌کرد. احساسش را فرو می‌خورد. و جوجو دیگر حالش خوب نشد. او بعد از یک سال زندگی با ما، امشب جان داد…

قسم خوردی بر #ماه، که عاشق‌ترینی تو یک جمع عاشق، تو صادق‌ترینی همون لحظه ابری رخ ماهو آشفت به خود گفتم ای وای مبادا دروغ گفت... فصل چیدن گردوها به یادم آورد.

برای رهایی و آزادی-

می‌گویند حافظه‌ی ماهی‌ها چندثانیه بیشتر دوام ندارد. فوری مسیر و مکان را فراموش می‌کنند و با اطلاعات جدید پیش می‌روند. تصور این ‌که موجودی وجود دارد که به معنای واقعی کلمه در حباب زندگی می‌کند شگفت‌انگیز است. این‌که وسعت دیدش قد همان هاله‌ی دورش است. رد می‌شود و گذر می‌کند و فراموش می‌شود… امّا متاسفانه این فقط یک افسانه است. ماهی‌ها اتفاقا بسیار باهوش هستند. جزئیات چیزها را حتی تا ۳ ماه یادشان می‌ماند. ماهی‌ها در همان حباب کوچک، کلی زندگی و مسیر جا داده‌اند. من حافظه‌ی دقیقی ندارم. گاهی چیزها را طوری که در ذهنم تحلیل کرده‌ام یادم می‌ماند. دیالوگ‌ها را بر مبنای احساس به خاطر می‌سپارم و نه کلمه به کلمه. فقط گوش می‌دم، مشاهده می‌کنم، در ذهنم معنایش می‌کنم و بعد همان چکیده‌ی معنوی‌اش را نگه می‌دارم و بقیه‌اش از فضای ذهنم حذف می‌شود. این ویژگی گاهی به ضررم بوده است، چون اکثر وقت‌ها برداشت من از چیزها لزوما با منظور اصلی آن هم‌سو نبوده است. امّا گاهی هم هست که این ویژگی مرا بسیار جلو می‌اندازد. موقعیتی را تصور کنید که شما تمام ماجرا را نمی‌دانید و فقط بخش‌هایی ازش را، جز به جز شنیده و دیده‌اید. برای به خاطر آوردن آن، نیاز به حل معمایی دارید که احتمالا پاسخی نداشته باشد. امّا اگر شما بتوانید هوشمندانه احساسات و هیجانات جزها را دریابید، برای درک کامل ماجرا نیاز به همه‌ی جزئیات و حل مسأله ندارید. در این صورت شما از جریان کلی اتفاق آگاهید، بی آن‌که کاملا به یادش بیاورید. من همیشه به افسانه‌ی حافظه‌ی ۶ ثانیه‌ای ماهی‌ها غبطه می‌خوردم. خودم گاهی حاضرم شش‌هایم را از دست بدهم ولی بسیاری از احساسات را دقیق، مثل روز اول به یاد نیاورم. امّا حیف. این اتفاق نمی‌افتد. و من شب‌ها، دراز می‌کشم روی تخت، به دریچه‌ی کولر خیره می‌شوم و هر آن‌چه که قبلا در خاطره‌ی احساسی‌ام ذخیره شده بالا می‌آید؛ چه دوست‌داشتن‌ها، چه عشق، چه رنج، چه شکست، چه دلتنگی، چه ناکامی و چه حسرت.

بعداً؟ بعداً ماموریتم تموم شده برگشتم سیاره خودم.