باغ جهنم ( کانال اصلی زينب ايلخانى)

تک پارت جدید ❤️‍🔥 #باغ_جهنم ❤️‍🔥 خدمت شما❤️ خودم که خیلی دوستش دارم....🥹

یا حق #باغ_جهنم #زینب_ایلخانی صد و هشتاد و پنج. با حس فرو رفتن تشک تخت آرام چشم باز میکنم و قبل از هر چیز نگاهم به خمیر نیمه کاره می‌افتد که میان من و مرمر به خواب رفته روی پتو افتاده. برای برداشتنش تن خشک شده‌ام را تکان میدهم و همزمان به سمت دیگر تخت نگاه می‌کنم. رئیس با لباس‌های راحتی نو و موهای نمور و مواج که نشان می‌دهد مدت طولانی نیست از حمام بیرون آمده نگاهمان میکند. از یادآوری حرف‌هایم درباره موهایش خنده‌آرامی روی لب‌هایم می‌نشیند. رئیس با شکار کردن لبخندم یک ابرویش را کمی بالا می‌اندازد و با سوال سر تکان می‌دهد. سرم را به علامت هیچ بالا می‌اندازم و به بهانه گذاشتن خمیر سر جای قبلی‌اش رو میگیرم و لبخندم را میخورم. قصد بلند شدن دارم که رئیس میگوید: -امشب همینجا بخواب من یه‌کم کار دارم، اون چند ساعت باقیمونده هم روی کاناپه چرت میزنم. خمیازه کوتاهی می‌کشم. -امروز نصف خونتون خشک شد بس که خون دماغ شدین، بازم با این وضع چشم‌هاتون سرخ سرخه!! چند ساعت کار رو بذارید کنار یه سره بخوابید. بالشی برمی‌دارد. -باشه. اما اینجا اتاق توئه تو بمون. تخت را دور میزنم و بالش را از دست‌هایش بیرون می‌کشم. -یه امشب رو مهمون اتاق من باشید بد بگذرونید. هماهنگ کردم فردا وسایل اتاق مرمر رو میارن. منم که قرصام بی خوابم میکنن هی باید غلت بزنم مرمر بیدار میشه. چشم‌های رئیس متفکر و نگران به مرمر خیره می‌ماند. -هیچوقت اینجور خوابش سنگین نبود که دو نفر بالای سرش حرف بزنن و تکون هم نخوره. خوش خیال میخندم. -واسه بارداریه...در عوض بعد به دنیا اومدن بچه حسابی بی‌خوابی میکشه. از الان یکم خواب ذخیره کنه خوبه. بالاخره نگاهش را از مرمر به من میدهد. -خوب نیست دریا!!! ما همیشه باید با یه چشم باز بخوابیم! این وضعیت مرمر خطرناکه! ... با دلسوزی نگاهش می‌کنم که چطور در عین بهم ریختگی با حوصله بالش و پتو را برایم روی کاناپه مرتب میکند. در آخر هم عصای بلا استفاده‌ام را از گوشه دیوار برمی‌دارد و به دسته کاناپه تکیه میدهد. -از این هم هر از گاهی استفاده کن! مراقبت پات رو جدی نگیری برات مشکل‌ساز میشه. روی کاناپه می‌نشینم. -تضمین میدم همه چیز رو جدی میگیرم، از پام و درس و مشق جدیدم گرفته تا اونی که از همه مهم‌تره...من حواسم به مرمر هست...آره عین قرقی از در و دیوار بالا نمیرم، استراتژی حمله و ضدحمله نمیچینم و آچار فرانسه نیستم...اما از لای پر قو پرت شدم وسط جنگل خار و زنده موندم. بهم اعتماد کنید! چیزی نمیشه! دستش روی سرم می‌نشیند و انگشت‌هایش نرم و با ملاحظه لای پیچ و تاب بد قلق موهایم سر می‌خورد. -اگه بهت اعتماد نداشتم نمیتونستم فردا راهی شم. مرمر رو خیلی وقته به تو سپردم. مست و گیج خواب از رد انگشت‌هایش میپرسم: -من رو به کی؟ حامد؟ میخندد، خسته و شیرین! -خیلی دلتنگشی؟ لجوجانه کمی خودم را عقب میکشم. -نه! خنده‌اش بیشتر رنگ میگیرد و همزمان با حوصله پایم را روی کاناپه دراز می‌کند و وقتی از جاگیری درست بالش زیر سرم مطمئن می‌شود با شیطنت سوالش اصلاح میکند: -یه‌کم دلتنگشی؟ مثل بچه‌ای که وقت قایم موشک بازی خیال می‌کند اگر پشت میله‌ای پناه بگیرد و چشم‌هایش را ببندد کسی هم او را نمیبیند، پلک‌هایم را محکم بهم میفشارم و سرم را در بالش فرو میکنم. لحظه‌ای مکث میکند و بعد آرام میگوید: -اما اون پسر احمقه اگه از دلتنگیت بی‌تاب نباشه! موهایم را پشت گوشم می‌زند و بوسه‌اش را حتی با چشم‌های بسته از نگاهش حس میکنم. -تو رو به خودت می‌سپارم دریا! ... سنگینی دلچسب سایه از روی تنم کنار میرود و این سبکی بیدارم میکند. باید از این هیبت که در گرگ و میش سالن به سرعت سمت تراس کوچکم می‌رود و با حرکتی پایین میپرد بترسم اما شاید "باید" و "نباید" بی‌معنی‌ترین کلمات برای این ماهیچه یاغی تپنده باشد که فقط شور گرفته. قدرتی میگیرم که پای گچ گرفته‌ام را مثل پر کاه بلند میکنم و خودم را به تراس می‌رسانم. کوچه خلوت‌تر از هر زمانی حتی صدای قدم‌هایی که بروند و دور بشوند را هم در خود ندارد پس هنوز همین‌جاست...زیر تراس! با دلتنگی به پایین نگاه می‌کنم که بلافاصله سبد گل کوچکی کف تراس تمام هوش و حواسم را می‌دزدد. ناباور و با دلی غنج زده بلندش میکنم و در غنچه‌های رز گلبهی و سفیدش نفس میکشم. تازه در این فاصله است که متوجه زنجیر ظریفی که لابلای گل‌ها جای گرفته می‌شوم. زنجیر را بیرون می‌کشم و گوی‌های مرواریدی کوچکش دلم را می‌برند. در امتداد گل‌ها و از پس آن‌ها در روشنی صبح که لحظه به لحظه بیشتر می‌شود چشمم به رد سیاهی روی گچم می‌افتد...برای بهتر دیدنش کمی چشمم را ریز میکنم و بعد از چند لحظه دل‌ضعفه‌ام از تشخیص قلب ناشیانه‌ای که روی گچ کشیده شده را با فشردن سبد گل در آغوشم بروز میدهم. حامد را حس میکنم...هنوز همین‌جاست...شاخه گلی را از بین گل‌ها برمیدارم، میبوسم و آرام از لبه تراس به پایین رها میکنم.

یه پارتک از ❤️‍🔥 #باغ_جهنم ❤️‍🔥 تقدیم نگاهتون⚘️

یا حق #باغ_جهنم #زینب_ایلخانی صد و هشتاد و چهار. مرمر خودش را بیشتر سمت وسط تخت میکشاند و پتو را کنار می‌زند. کنارش می‌نشینم و همزمان که پتوی نرم و خنکش را روی پایم میکشد پشتم را به بالش تکیه می‌دهم و نفس راحتی میکشم. -آخ دیگه جون ندارم...دلم میخواد یه روز کامل بخوابم. نیم نگاه کوتاهی به سمت راهرو و احتمالا حمام که هنوز از آن صدای دوش می‌شنویم می‌اندازد و میپرسد: -نخوابیا...اول تعریف کن! خانی نیومد؟ خانی نرفت؟ چشم‌هایم را گرد میکنم. -سرباز نیمه جون از مقر دشمن کشیدن بیرون! دیگه از این بیشتر چی بگم...فقط الان باید دید وضعیت بابک چطور میشه. با آرامش خاطر سرش را بالا می‌اندازد. -وضعش بد نیست، بهتر هم میشه. با آرزو در تماسم. ساحل خیلی بهم ریخته بود؟ چشم‌هایم را در کاسه میچرخانم که خنده‌اش میگیرد. -چی شد؟ نکنه حامد خیلی زیر پر و بالش رو میگرفت؟ لجوج دست‌هایم را روی سینه گره میزنم. -نه...اما می‌گرفت هم واسم فرقی نداشت! و برای عوض کردن موضوع صحبت در حالی که سرم را به اطراف میچرخانم میپرسم: -پس آرزو گفته اوضاع بابک خوبه آره؟ تکه‌ای خمیر که با حالتی خاص شکل گرفته شده روی پاتختی توجهم را جلب میکند. -داری چیزی درست میکنی؟ مرمر ترجیح می‌دهد جواب سوال اولم را بدهد. -آره دیگه جای نگرانی نیست. دکترهای خوبی بالاسرش بودن! با شنیدن جمله آخر با هیجان سمتش برمیگردم. -اوووه گفتی دکتر! وای کاش بودی می‌دیدی! مهران از وقتی رسید یک‌ کلمه حرف نزد تا آخر وقت که رئیس خواست پرستو رو هم برسونیم بالاخره صداش رو شنیدیم. خستگی رئیس رو بهونه کرد گفت زودتر بره استراحت کنه خودش پرستو رو برد برسونه. مرمر با تعجب و خنده تماشایم میکند. -حالا چرا یه جور ذوق میکنی انگار قراره از تو بله بگیرن! دستم را روی گونه‌هایم می‌گذارم و میخندم. -من اگه جای پرستو بودم که بله دادن کدومه! خودم خواستگاری میکردم! عجب صبر و افاده‌ای داره این دختر! بخدا اصلا اون چند ساعت انقد مظلوم پریشون ساکت مودب نشسته بود فقط چشمش روی دست و صورت پرستو بود آدم دلش ریش میشد براش! چشم‌هایم را می‌بندم و کش و قوسی به خودم میدهم. -خلاصه حال و هواشون رو خریدارم! سقلمه‌ای به من می‌زند. -هنوز دو روز نشده نسخ حامدی‌...قبول کن! لبخند خسته‌ای میزنم. -نخیرم! حالا مگه با حامد از این چیزها داشتیم که نسخش باشم...بگو دیگه! این خمیر چیه؟ داری چی درست میکنی؟ نوک انگشتش را با شوق محتاطانه‌ای روی شمایل خمیر میکشد و بعد دستش را روی شکمش‌میگذارد. -انگار کم کم دارم حسش میکنم...یهو دلم خواست یه مجسمه ازش بسازم و وقتی اومد ببینم چقد شبیه تصورم بوده... با بهت و شعف به مرمر جدی و شاید یخی که همیشه شناختم نگاه می‌کنم. -جدی جدی داری مامان میشی! میخندد و نگاهش را از من می‌دزدد. -اصلا نمیدونم چی درمیاد. به خمیر نگاه می‌کنم و با اطمینان سر تکان میدهم. -ننه باباش که بد خوبن! ترکیب طلایی میشه. آرام آرام لم میدهم. نوک ناخن کوچکم را قسمت لب شمایل می‌کشم. -مثلا لب‌هاش شبیه تو بشه... مرمر ادامه میدهد. -چشم‌هاش مثل باباش... میخندم و خط دیگری می‌کشم. -اما موهاش به تو بره، موهای باباش ویج ویجیه. به شوخی ضربه‌ای به بازویم می‌زند. -بشنوه چی گفتی خونت حلاله! حق به جانب ابرو بالا می‌اندازم. -والا! مگه دروغ میگم. اینجور تاب تاب داره یعنی ویج ویجیه دیگه...انگار ما نمیدونیم همش داره آب و شونه‌اش میکنه. خمیازه‌ای میکشد. -ولی قشنگ میشه. خمیازه‌اش به من هم سرایت پیدا میکند‌و میان آن میگویم: -میشه...اما مهم‌تر از اون بختشه! بختش باید قشنگ باشه. چشم‌هایش سنگین شده و هوای خواب اتاق را برداشته. -بخت و اقبال قصه‌است غزال... به خودم در آیینه نگاه می‌کنم. -قصه‌ای که خودت ننوشته باشی ارزش زندگی کردن نداره! از آیینه میبینم که کمی خوابش را پس می‌زند اما قبل از اینکه چیزی بگوید به رویش لبخند میزنم. -دیگه میخوام چیزی که می‌ارزه رو زندگی کنم.

پارت جدید از ❤️‍🔥 #باغ_جهنم ❤️‍🔥

یا حق #باغ_جهنم #زینب_ایلخانی صد و هشتاد و سه. باور نمیکنم این سایه مچاله که در پاگرد طبقه بالا روی تک صندلی رو به پنجره نشسته حامد باشد. با کمترین سر و صدا از پله‌ها بالا می‌روم و حالا مطمئنم تصویری که میبینم از نایاب‌ترین صحنه‌های دنیاست؛ تصویر حامد که شانه‌هایش زیر بار هق هقی بی‌صدا خم شده و اشک‌هایش با سقوطی آزاد از بین جنگل مژه‌هایش روی زمین خودکشی می‌کنند از محال‌ترین احتمالات است اما اتفاق افتاده. انگشت‌هایم را دور نرده محکم میکنم و به وسوسه در آغوش کشیدنش پشت پا میزنم. -اینطور بی‌تابی میکنی اگه هیراد ببینه بچه خیلی می‌ترسه! با سرعت شروع به دست کشیدن روی چشم‌هایش میکند و بینی‌اش را بالا میکشد. -چرا عین گربه‌ات بی سر و صدا میای! از عمد جایی که ایستادم میمانم و کنارش قرار نمیگیرم تا صورتش را نبینم، بخاطر خودش و به خاطر خودم شاید... -دلم روشنه...خوب میشه...این بار یه جوری به حال دلش میرسیم که دیگه این دیوونه بازی‌ها رو... -قرارمونه غزال! درکی از حرفش ندارم... -قرارتونه؟! چی؟ دو دستش را روی صورتش میکشد و به سختی شانه‌هایش را صاف میکند. -قرارمونه هر جا گیر افتادیم، اگه بیشتر از شش ساعت با رایزنی و این چیزا بیرون نیومدیم و دستمون اومد دست ناخودی افتادیم خودمون رو تموم کنیم. وحشت زده قدمی سمتش برمیدارم. -این چه قراریه؟!!! فقط شش ساعت؟! شانه‌اش از زهرخندی که بدون دیدن هم مختصاتش را حفظم بالا می‌افتد. -فقط؟ توی شش ساعت میدونی چند باز میشه مواد کشید؟ چند بار میشه معتاد شد؟ چند تا ارگان رو میشه از تن یه نفر کند و فرستاد جایی که عرب نی انداخت؟ نگو شش ساعت، بگو یه عمر! بگو صد تا جون...هزار تا زندگی! جلو می‌روم، بین میل و اکراه دستم را روی شانه‌اش میگذارم و دلخوری‌ها را از صدایم پس می‌زنم. -بابک قویه، رئیس هم کارش رو بلده. درست میشه، باشه؟! کمی سرش را می‌چرخاند و از گوشه چشم به دستم روی شانه‌اش نگاه میکند. -تو می‌دونی هیچکس نمیتونه از پشت سر بهم نزدیک بشه؟ دستم قصد برداشته شدن از شانه‌اش را دارد که سریع اضافه میکند. -بمون! متوقف میشم تا ادامه بدهد. -دست خودم نیست، اینجوری یاد گرفتم! اما اومدن تو رو نفهمیدم...کی خودِ من شدی؟ از ترس انتقال لرزیدن قلبم به دست‌هایم سریع خودم را عقب میکشم که با صدای قدم‌های عرشیا روی پله هر دو به آن سمت نگاه می‌کنیم. هیراد با چهره‌ای خواب‌آلود و بهانه‌جو در آغوش عرشیا به ما نگاه میکند و عرشیا میگوید: -اینم از عامدت! راحت شدی؟ حامد به سرعت اشک‌هایش را پاک می‌کند و از جا بلند می‌شود و هیراد را از آغوش بردیا میگیرد. عرشیا دستی به گردنش میکشد، کنار پنجره می‌ایستد و ساعدش را به چهارچوب آن تکیه میدهد. -حامد! باید جمع کنیم. فردا صبح راهی‌ایم. حامد در حالی که با دست آزادش مشغول مرتب کردن موهای هیراد است جواب می‌دهد. -همه چی حاضره. به وضعیت بهم ریخته‌مان فکر میکنم و میپرسم: -یعنی‌مطمئنید توی اون انبارها چیزی پیدا میشه که بخاطرش یه لشکر بکوبید برید تا امارات؟ اون‌ها خیلی دم دستی‌ان! عرشیا با تاکید نگاهم می‌کند. -دقیقا چون خیلی دم دستی‌ان! نگاهش می‌کنم و حتی وقتی دوباره سرش را سمت پنجره می‌چرخاند هم نمیتوانم نگاه موشکافانه‌ام را از صورتش بردارم با این حال میپرسم: -اگه رئیس هم بیاد پس بابک چی میشه...کی به اون برسه با این وضعش! هیراد با لحنی عاقلانه و شیرین جواب میدهد: -آرزو پرستار خوبیه! بلده خوب کنه! نمیتوانم از بوسیدن لپ نرم و شیری‌اش چشم‌پوشی کنم حتی اگر عطر برادرش در سرم بپیچد....اما با این حال ناخودآگاه دوباره به عرشیا نگاه می‌کنم که ناگهان کلافه و مستقیم سر سمتم می‌چرخاند. -غزال من کور نیستم! فقط روی یه چشمم بیشتر کار کردم! حامد خنده‌اش را با صدایی کوتاه در گلویش خفه میکند. -آقا باز بهت گفته تک چشم؟ از اینکه متوجه معنی نگاه‌های کنجکاو و مداومم شده خجالت کشیدم اما جواب‌میدهم: -خب اینکه بدتره! چرا یه نفر باید فقط روی یه چشمش کار کنه! چشم همیشه جمع‌ترش جمع‌تر میشود. -برای همون کاری که بار اول من رو موقع انجام دادنش دیدی. عرشیایی که رو به دختر مورد علاقه‌اش نشانه گرفته بود تصویری نیست که به راحتی از یادم برود، اما جالب و یا شاید عجیب است که وزن این یادآوری هر بار برایم سبک‌تر میشود. -چون تیراندازی؟ هیراد با تعصب انگشت کوتاهش را بالا می‌آورد. -کسکین نیشانجی! (Keskin nişancı) عامد هم از اوناست. با لبخندی الکن رو به هیراد حرفم را تصحیح میکنم. -تک تیرانداز! هیراد انگشتش را با تاکید بیشتری بالا می‌آورد. -اِدونه! تک! و با افتخار دست‌هایش را دو طرف صورتم حامد میگذارد و نگاهش میکند. -عامد اِدونه‌است! حامد صورتش را به صورت هیراد می‌چسباند و بالاخره میتوانم دمی آرامش را پشت پلک‌های بسته‌اش حس کنم. من اما آشوبم که چطور حتی وظیفه اصلی مردی که ماه‌ها چشم در چشمش بستم را نفهمیده بودم...

🥀دیالوگی از آینده... نگو شش ساعت، بگو یه عمد... بگو صد تا جون... هزارتا زندگی! ❤️‍🔥باغ جهنم❤️‍🔥