اِوینار | ۲۲،۲۳،۲۴ اسفند.

دست از دوست داشتنم بر ندارین تا برگردم..

یجورایی اول باید خودم رو پیدا کنم و بعد بقیه رو. (':

برخلاف میل باطنی، فکر میکنم یه چیزایی رو باید گم کنم و از اول دنبالشون بگردم.

نمیتونم تا آخر عمرم بخاطر یه ترس احمقانه از همه‌چی فرار کنم.

در نتیجه؟!

در حالی که میدونم مشکل اصلی خودمم.

منی که دارم از مشکلات زندگیم فرار میکنم،

انگار قراره یه اتفاقی بیفته، این همه اضطراب عادی نیست.

من کنار بعضی از آدمای زندگیم خیلی خیلی خودمم، بدون هیچ احساس عذابی هروقت که میخوام گریه میکنم، مثل وقتایی که تنهام هرجوری که دلم میخواد غذا میخورم، انقدر بلند میخندم که میفتم روی زمین، راجب همه‌چی جوری حرف میزنم که توی خلوتم بهش فکر میکنم، کنارشون انقدر راحت و احمقم که اصلی‌ترین ورژن خودمم. و این یعنی من اون آدمارو از ته ته قلبم دوسشون دارم و هر لحظه که میگذره بیشتر قانع میشم که واقعا شجاعت مواجه شدن با نبودن هیچکدومشون رو ندارم. -اِوینار