تَرک هنر؛ مسیح میرجعفری

روزهای ننوشتن هر کس روی خودش برچسب نویسنده می‌زند یا به هر نحوی می‌کوشد زیر این چتر بزرگ جا بگیرد، قراردادی نانوشته را امضا می‌کند و قرار می‌گذارد که حرف‌های کلیشه‌ای و تکراری نزند. سعی می‌کند سخنان بدیع بگوید و هر کلمه‌اش را فکر شده روی کاغذ بیاورد. در این روزها نه مجال برای اندیشیدن هست و نه حوصله‌ای برای خواندن استعاره‌ها و تشبیه‌های نو. کسی نیست تا راز کلمات نویسنده را افشا کند، یگانه آرزویی که هر نویسنده‌ای در طول تاریخ داشته‌است. در این زمان چه اصراری بر نوشتن هست؟ پنجره شخصی و کوچک من به رویدادهای خیابان به درد چه کسی می‌خورد؟ احتمالاً به درد سانتیمانتال‌های بیست – سی سال دیگر. کسی حوصله گوش دادن به گفت‌وگوهای شبانه و خواندن تحلیل‌ها را ندارد. برای کسی که خودش یا وسط خیابان است یا نهایتاً با یک یا دو واسطه به خیابان وصل می‌شود. خواندن نوشته من (و من‌های دیگر) نه تنها جذابیتی ندارد بلکه بی‌فایده است. این روزها متعلق به صداهای متکثری است که نه‌تنها حرف‌های تکراری می‌زنند بلکه تنها چند نام و چند عدد بیان می‌کنند: "مهسا امینی، ۲۲ سالش بود" یا "نیکا شاکرمی، ۱۷ ساله بود". بعد هم به شکلی دردناکی سعی می‌کنیم ارتباط میان خودمان و این اسامی و تصاویرشان بیابیم. "من همسن او بودم"، "سالی که او به دنیا آمد من به دانشگاه رفتم"، "من هم در این کافه چند بار قهوه خوردم" و جملاتی از این دست که رنج‌مان و خشم‌مان را افزون می‌کند. حقیقت دیگر این روزها هم این است که تحلیل‌ها هم بی‌اندازه شبیه یکدیگر شده‌اند، دو فرد که پیش از این میان‌شان اشتراکی نمی‌دیدی از واژگان یکسانی برای توصیف این رخداد استفاده می‌کنند و بعد اگر دقت کنی می‌بینی آن‌هایی که تا دیروز آبت باهاشان توی یک جوب نمی‌رفت عکس مشابه آنکه تو گذاشتی را به عنوان عکس پروفایل انتخاب کرده است. در این روزهای یکی شدن دیگر هیچ‌جایی برای روایت‌های شخصی باقی نیست. ما همه یکی شده‌ایم، سخت بتوانی آدم‌ها را از روی عکس پروفایل تشخیص بدهی باید بروی و دایرکت‌های قدیمی‌تان را ببینی تا سرآخر بفهمی «این کیه؟». و آن "یک"‍ی – که همه تبدیل به آن شده‌ایم – آن‌هایی هستند که امروز در بند هستند یا با مرگی مشکوک از بند بزرگ‌تر گریخته‌اند. ما همه آن کسانی که تا حالا دستگیر و کشته شده‌اند. تعریف خوشبختی نزد ولتر «ناشناخته زیستن و ناشناخته مردن» بود. حالا نیرویی دارد این دختران و پسران نوجوانان را برمی‌گزیند که دیگر خوشبخت نباشند. مسیح میرجعفری، ۱۴ مهر ۱۴۰۱

📌 اپیزود دوم پادکست حلقه فیلم فتوژنی منتشر شد. ⚪️ پادکست فتوژنی حاصل جلسه‌های گروهی اعضای حلقه‌ی فتوژنیه که هر هفته در مورد یک فیلم مهجور تاریخ سینما با هم به گفتگو می‌پردازن. ⚪️ اپیزود دوم این پادکست به فیلم La luna 1979 ساخته ی برناردو برتولوچی تعلق داره. برای شنیدن اپیزودهای پادکست فتوژنی به لینک‌های زیر سر بزنین و یا Photogenie رو در اَپ‌های پادگیر سرچ کنین. کست باکس  https://castbox.fm/vb/526653910 اسپاتیفای https://open.spotify.com/show/26yj8xKOLDZVna18kQPPGC پادبین https://www.podbean.com/ea/dir-fqah4-150abd0a

. از روزی که نخستین ایرانی یعنی میرزا ابراهیم‌خان عکاسباشی دست به دوربین فیلمبرداری برد درست ۱۲۲ سال می‌گذره و ما امروز رو انتخاب کردیم تا از پادکست فتوژنی رونمایی کنیم. پادکستِ سینماییِ ما، شما رو به دنیای جلسه‌های ما درباره‌ی فیلم‌های مهجور تاریخ سینما می‌بره. پس، اگه تا حالا نتونستین در جلسات هفتگی فتوژنی شرکت کنین، شما رو دعوت می‌کنیم به شنیدن پادکست فتوژنی تا در شور و هیجان بحث‌های سینمایی ما شریک بشین.

لینک دانلود فیلم هفته: https://eu.cdn.cloudam.cc/download/2/5/262329/726735/1858/89.39.104.238/1658173700/3036b3f9cd5d4a403ad90172c9ab15ba4251952459/movies/t/The_Honeymoon_Killers_1970_10bit_1080p_x265_BrRip_RARBG_30NAMA.mp4

جلسه صد و چهارم، فیلم هفته: The Honeymoon Killers Leonard Kastle, 1970 یکشنبه ۳ مرداد ۱۴۰۱ ساعت ۲۰:۳۰ به‌وقت تهران اسکایپ فتوژنی

متن جلسه فیلم روبن برنت در حلقه فیلم فتوژنی: https://boxd.it/30hr0F

"سانسورچی مطبوعات شخصی بود به نام محرم علی‌خان که هرچه را نمی‌فهمید سانسور می‌کرد و چون هیچ‌چیز را نمی‌فهمید، همه‌چیز را سانسور می‌کرد." تقی ارانی

#ایستار «فیلم شبیه یک بدن است، یا شبیه جهانی است که این کاراکترها را در خود دارد؛ کاراکترهایی که قدری خود را گم کرده‌اند اما دور هم نيز جمع شده‌اند و با محیط خود ارتباط برقرار می‌کنند. مهم این بود که مشخص شود اجزای این بدن همه در نهایت به هم مرتبطند. وقتی سندرُم انفجار سر داشتم، خیلی کنجکاو بودم که فیزیکی به آن نگاه کنم. یعنی واقعاً دوست داشتم آن چیز را از سر بیرون بکشم و تماشایش کنم. من به «ترپانینگ» [همان مته‌ای که برای حفاری به کار می‌برید] فکر می‌کردم. یعنی زمانی که سر کسی را سوراخ می‌کنید تا شیاطین را آزاد کنید. این عمل از زمان تمدن‌های باستانی تا امروز در بیمارستان‌های مدرن (وقتی که ضربه به سر وارد می‌شود و لازم است كه فشار از بین برود) وجود داشته‌است. اما می‌توانم تصور کنم که در زمان باستان این عمل لازم بوده تا چیزهایی را از سر خارج کنند. درست مانند من که می‌خواستم آن توپ صوتی را از سرم خارج کنم. می‌خواستم جسیکا آن را احساس کند. این جاذبه غیرقابل توضیح را به شکل دایره‌ای، به این سوراخی که در سر اسکلت می‌بیند، داشته باشد – تا فکر کند که شاید در تجسم‌های گذشتة او بوده است. همان تونل در کوه: شاید سوراخی در آن کنده شده‌بود تا او چیزی در داخل آن کشف کند؟» —————————— گفت‌وگوی جردن کرانک با آپیچاتپونگ ویراستاکول، ترجمه‌ی سید مسیح میرجعفری ‌ کامل متن را در ایستار بخوانید: https://www.eestar.ir/مموریا-گفت‌وگو-با-آپیچاتپونگ-ویراستا/ @eestarchannel

برنامه‌ی دوره‌ی خردادماه حلقه‌ی فیلم فتوژنی: سینما به مثابه‌ی تاریخ غیررسمی اقلیت: حرکت از روایتِ تاریخیِ یکدستِ ملی به سوی تاریخِ شخصی و نقدِ فرهنگی نقطه‌های تلاقی بیشماری بین فیلم و تاریخ وجود دارد. آنها در جایی که تاریخ دارد ساخته میشود، گزارشی از دوران ما فراهم می‌آید و یا ظهور و رشد جوامع تبیین میشود، با یکدیگر در ارتباط قرار میگیرند. سینما، در تمام این جاها، دست به مداخله میزند و نقش یک عامل تاریخی را بعهده میگیرد. قدرتها دوست دارند که سینما را تحت انقیاد خود در آورند و سعی میکنند حسی از ‘’هویت’’ ملی از خلال فیلمهای برگزیده‌ی خود بسازند، و سینماگرانی هم هستند که با نگاه از درون به تحلیل انتقادی این فرهنگ سینمایی میپردازند. سینمای ملی در ارتباط با استتیک بومی‌ و سنتهای فلسفی‌اش ارزیابی میشود و این که آیا این سینما انعکاسی از خود ملت و آیینه‌ای از میراث فرهنگی آن است، محل بحث و تحقیق مولفان بوده. 🎦 سه جلسه گفتگو پیرامون فیلم های زیر: • The Pornographers (1966, Shōhei Imamura )یکم خردادماه( • Flowers of Shanghai (1998, Hou Hsiao Hsien) هشتم خردادماه • Platform (2000, Jia Zhangke)پانزدهم خردادماه