نیمه روشن

حالا وقت فراموشی من نیست

کاش الان ده سالم بود و داشتم آخرین شاگرد می‌خوندم.

نورم داره خاموش می‌شه. هی اتصالی می‌کنم و روشن و خاموش می‌شم، یوقتایی هم دووم میارم و برای مدتی نورمو حفظ می‌کنم اما بالاخره مقاومتم یجایی شکسته می‌شه. چشم‌هام به تاریکی عادت ندارن ولی باید عادت کنم به مسیرم ادامه بدم. شایدم وقتی برسم اونجا روشن باشه و مهم نباشه که من نوری ندارم.

ماه توی آسمونه ولی از سیاهی شب خبری نیست.

من و برگردونید به تختم

گلوی من ابری‌ترین تکه‌ی آسمان است اما به من بگو باران چرا همیشه از چشم‌های تو آغاز می‌شود؟

انسیه موسویان