یادداشت های من

باز بارون ... چترها رو ببندیم. داره بارون میاد آسمون خودش رو به زمین رسونده... #مشهد_باران_گرفت

یادت هست ؟ برای ما عصر پنجشنبه ، دلخوشی بزرگی بود ! هفته ما از ظهر پنجشنبه شروع میشد. مدرسه را دوست داشتیم اما عصر پنجشنبه و جمعه ها را بیشتر ؛ مجبور نبودیم بوی شلغم و زردک قابلمه ی روی والور را بگذاریم و برویم. می ماندیم زیر کرسی و مشق هایمان را می  نوشتیم. تمام مهارتمان این بود که مداد سیاه و گلی را در یک دست نگه داریم و عوضشون کنیم یا خودکار آبی و قرمز رو ؛ برای رفع خستگی هم بیایم پشت پنجره های کوچیک کوچیک درهای چوبی و روی بخارش با انگشت نقاشی کنیم... یک قلب تیرخورده ! یا یه آدم چتر به دست... حالا که دارم اینها را می نویسم دلم هوای آن باران ها را میکند که نرفتیم زیر قطره قطره اش راه برویم، بدویم، بازی کنیم، برقصیم ... حالا عصر پنجشنبه است و دلتنگی جریمه ی زیادی ست برای نوشتن هزار بارانِ نباریده ! حالا عصر پنجشنبه است و خیلی وقت است برگها مشق می نویسند. #م_احمدی

اونجاهایم که مارگارت آتوود در کتاب سرگذشت ندیمه می‌گه: «میل به دوست داشته شدن، آخرین توهم است رهایش کن و آزاد باش»... می‌دانید؟ خواسته‌ها و احساسات ما مثل بندهای تور صیاد، دربندمان می‌کنند. ما بلد نیستیم میان ولوشوی این‌همه خودخواستن، خودمان را زیست کنیم. از قید هر کدام که می‌رهیم، زلال و سبک و در پروازیم. دوست داشتن، این آخرین داشته‌ی آدمی را با دوست داشته شدن در معامله‌ایم! غافل از اینکه عشق یعنی آنقدر رها بودن و او شدن که برای خود حتی دوست داشته شدن را هم نخواستن؛ همین! #م_احمدی

زندگی به همین سادگی، به همین قشنگی؛

#مازیار_فلاحی دروغه @photogallery2

فروردین 92 بود. از مراسم تدفین و ختم سوم بابا برگشته بودیم خانه؛ هنوز نیم ساعتی نگذشته بود که صاحبخانه در زد و بعد صدای داد و فریاد چند نفر به جروبحث بلند شد. فهمیدم در این چند روزه که نبوده‌ایم راه آب پشت بام بند شده و آب از کانال کولر زده به دیوار و تمام وسایل کمد دیواری ما، که طبقه بالا بودیم، خیس آب هستند. تمام لحاف های پنبه ای رو مخمل، پتوها و تشک‌ها، لباس‌ها و خلاصه هر چه در کمد دیواری بوده، به برکت باران بهاری، غرق آب شده بودند. آنوقت را خوب یادم هست. وقتی داشتیم آن همه چیز را در آفتاب می انداختیم تا خشک شوند، اصلا غمی به دلم ننشسته بود. آرام بودم. دلم را رنج بزرگی از آن خود کرده بود که ۳۰۰ کیلومتر آن دورتر به خاک سپرده بودم. از خونسردی ام اطرافیان متعجب بودند. من اما، درد از دست دادن بابا، تحمل رنجهایی اینچنین کوچک را برایم آسان کرده بود. پل استر در کتاب سانست پارک می نویسد: «با گذشت زمان ما قوی‌تر نمی‌شویم. انبوه رنج‌ها و تالمات ظرفیت ما را برای تحمل رنج‌ها و تالمات دیگر کاهش می‌دهد...» #م_احمدی

زبان حال دلم را کسی نمی‌فهمد کتیبه‌های تَرَک‌خورده خواندنش سخت است #سجاد_سامانی

صبح است. روی نیمکت ایستگاه اتوبوس واحد، زیر درخت توتی نشسته و سایه‌ی تکان خوردن شاخه‌های شاداب  اردیبهشتی را، تماشا می‌کند. یاکریم‌ها، جفت‌جفت دوروبر صندلی‌های بوستان کوچک کنار خیابان، پرسه می‌زنند. شاید خرده خوراکی رهگذران ایستگاه روزی‌شان باشد. حالش خوب است. مثل شمشادها، مثل نارون، مثل گنجشکها؛ نبضش می‌زند. اتوبوس با شکایت کشدار ترمز، می‌ایستد. نه کسی پیاده می‌شود نه او که تنها مسافر ایستگاه است، قصد سوار شدن دارد. اتوبوس می‌رود. او می‌ماند و درخت توت و سایه شاخه‌های درخت در آفتاب؛ یاکریم ها تندتند نوک بر زمین می‌کوبند. +«خیلی وقته منتظرین؟» خانمی با عینک دودی که تمام صورتش را گرفته می‌پرسد. اتوبوس رفته و تا بیاید خیلی دقیقه پر می‌شود. با خودش فکر می‌کند که این خانم جوان، از عطر توت خوشش می‌آید؟! راه می‌افتد. سنگکی شلوغ است. صف یک‌ی ها هم شلوغ است. از خیابان می‌گذرد. کوچه غرق صبح است و توت های سیاه رسیده‌اند... #م_احمدی

صبح است. روی نیمکت ایستگاه اتوبوس واحد، زیر درخت توتی نشسته و سایه‌ی تکان خوردن شاخه‌های شاداب اردیبهشتی را، تماشا می‌کند. یاکریم‌ها، جفت‌جفت دوروبر صندلی‌های بوستان کوچک کنار خیابان، پرسه می‌زنند. شاید خرده خوراکی رهگذران ایستگاه روزی‌شان باشد. حالش خوب است. مثل شمشادها، مثل نارون، مثل گنجشکها؛ نبضش می‌زند. اتوبوس با شکایت کشدار ترمز، می‌ایستد. نه کسی پیاده می‌شود نه او که تنها مسافر ایستگاه است، قصد سوار شدن دارد. اتوبوس می‌رود. او می‌ماند و درخت توت و سایه شاخه‌های درخت در آفتاب؛ یاکریم ها تندتند نوک بر زمین می‌کوبند. +«خیلی وقته منتظرین؟» خانمی با عینک دودی که تمام صورتش را گرفته می‌پرسد. اتوبوس رفته و تا بیاید خیلی دقیقه پر می‌شود. با خودش فکر می‌کند که این خانم جوان، از عطر توت خوشش می‌آید؟! راه می‌افتد. سنگکی شلوغ است. صف یک‌ی ها هم شلوغ است. از خیابان می‌گذرد. کوچه غرق صبح است و توت های سیاه رسیده‌اند... #م_احمدی

#عبدالحسین_مختاباد شبانگاهان نمیدونم چرا این آهنگ رو خیلی دوست دارم. منو با خودش به یه جاهایی می بره که نمیشه رفت. رابرت مک لی میگه : یک اثر هنری زیبا؛ موسیقی، رقص، نقاشی، داستان؛ قادر است وراجی‌های درون ذهن انسان را ساکت کند و او را به جایی بهتر ببرد. این آهنگ با ذهن من همین کارو میکنه. انگار که تو راه بازگشت از جنگل باشم...