خاموشی

توافق ۱۹۲۲ خاورمیانه «از ازمیر فقط محله‌ی فلک‌زده‌ی ترک‌ها باقی مانده است. مسئله‌ی اقلیت‌ها را این‌جا برای همیشه حل کردند. درباره‌ی علت آتش‌سوزی تردیدی وجود ندارد... مشعل در دست سربازان ترک بود. بسیاری هنوز ترکیه را به این جنایت متهم میکنند و محققان ترک نیز تا امروز آن را رد کرده‌اند. کشتی‌های آمریکایی، فرانسوی، انگلیسی و ایتالیایی اتباع خود را از لنگرگاه سوزان تخلیه کردند. ابتدا آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها از کمک به دیگران سر باز می‌زدند، اما ایتالیایی‌ها هر کسی را که خودش را به آن‌ها می‌رساند، سوار می‌کردند. فرانسوی‌ها، هر که را می‌گفت فرانسوی است می‌پذیرفتند، به این شرط که می‌توانست این را به فرانسوی بگوید؛ اما سرانجام انگلیسی‌ها و آمریکایی‌ها نیز بی‌آنکه کاری با ملیت پناهندگان داشته باشند، به آنان کمک کردند. یکی دو هفته بعد، یونانیان و متفقین در واکنش به این تهدیدِ مصطفی کمال که هر مرد یونانی یا ارمنی که در سن خدمت نظام باشد، اسیر جنگی شمرده خواهد شد، اقدام به تخلیه‌ی عمومی کردند. یونان نیز تخلیه‌ی نظامی‌اش را به اتمام رساند. تا پایان سال ۱۹۲۲، قریب یک میلیون و پانصد هزار یونانی از ترکیه رانده شده یا گریخته بودند. ارنست همینگوی که آن روزها گزارش‌گر جنگی روزنامه‌ی استار تورنتو بود، نوشت که پناهندگان بدبخت یونانی را دیده است که در صف‌ای تقریباً سی و دو کیلومتری ایستاده بودند. او نوشت فکر این بینوایان لحظه‌ای رهای‌ش نمی‌کند. صاحب‌خانه‌ی کروات او، زنی که از این صحنه‌ها زیاد دیده بود، ضرب‌المثلی ترکی نقل می‌کرد که می‌گفت: «فقط تقصیر تبر نیست؛ درخت هم مقصر است!» به همین سادگی! اما در هفته‌های بعد تعابیر ساده‌ی دیگری هم به ذهن‌ها آمد، زیرا سران دُوَل متفق در وجدان خود جست‌و‌جو کردند و هر کدام دیگری را مقصر فاجعه دانست! صلحی که همه‌ی صلح‌ها را بر باد داد! نوشته‌ی پیتر فرامکین ترجمه‌ی حسن افشار پی‌نوشت ۱: یک‌صد سال است که این توافق [صلح] در خاورمیانه برقرار است. صلح‌ای که همه‌ی صلح‌ها را بر باد داد! کسی مصطفی کمال را نه تنها به خاطر این جنایت محاکمه نکرد، بلکه با او معامله کردند! ترک‌ها هم از او به عنوان رهبر ملی ترکیه یاد می‌کنند! پس چرا صهیونیست‌ها به نتانیاهو افتخار نکنند؟! پی‌نوشت ۲: کاش، کاش، کاش، خدای ابراهیم [و ادیان‌ش] آتش را بر کودکان هم گلستان می‌کرد… پی‌نوشت: عکس تزئینی است. https://t.me/Taciturnitatem/1994

صلح‌ای که همه‌ی صلح‌ها را بر باد داد…

تسبیح تو ای شیخ که صد دانه تمام است، ظاهر همگی دانه و باطن همه دام است پیوسته چرا مست غرور از مَی دنیاست در مذهب این شیخ اگر باده حرام است؟ راهی است نهانی ز دل خلق سوی حق از شیخ بپرسید که آن راه کدام است! #میرزاحبیب_خراسانی

@shafiei_kadkani ـــــــــــــــــــــــ خادمِ فرهنگِ ایران، باغبانِ مثنوی و پیرِ پایندهٔ ادب و عرفان، دکتر محمّدعلی موحد صد و یک ساله شد. ▪️شاد و خرّم دوّمِ خردادِ ما روزِ میلادِ مِهین‌استادِ ما آن موحّد کاو به توحیدِ نظر جمع کرده جملهٔ اضدادِ ما آن شگفت‌آمیزهٔ عشق و خرد اعتدالِ مردمی و دادِ ما مفخرِ ایران‌زمین در این زمان‌ صیتش از تبریز تا بغدادِ ما عاشقِ راهِ مصدق، آن بزرگ پیشوا و رهبرِ آزادِ ما محمدرضا شفیعی‌ کدکنی عکس: ماهور زهرایی #محمد_علی_موحد

ﮔﻔﺖ ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺣﻢ ﺁﺭﯾﺪ ﺍﺭ ﺯ ﺳﻨﮕﯿﺪ ﻭ ﺯ ﮐﻮﻩ ﺁﻧﮏ ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﺋﯿﺴﯽ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭﺁﻥ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﺩﯾﻨﺎﺭ ﺷﺪ ﻭﺁﻥ ﺳﻮﻡ ﺁﻥ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺒﺘﻠﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺑﻠﻬﺎﻥ ﺯﺍﻧﮏ ﺍﺯ ﻋﺰﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﺁﻣﺪﻥ ﻫﻢﭼﻮ ﻗﻄﻊ ﻋﻀﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺑﺪﻥ... #مولوی #مثنوی

ﺭﻗﺺ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﭘﻨﺒﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﯾﺶِ ﺷﻬﻮﺕ ﺑﺮ ﮐﻨﯽ ﺭﻗﺺ ﻭ ﺟﻮﻻﻥ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﺭﻗﺺ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻮﻥِ ﺧﻮﺩ، ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺭﻫﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖِ ﺧﻮﺩ، ﺩﺳﺘﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺟﻬﻨﺪ ﺍﺯ ﻧﻘﺺِ ﺧﻮﺩ، ﺭﻗﺼﯽ ﮐﻨﻨﺪ... #مولوی #مثنوی

ما ز بالاییم و بالا می‌‌رویم ما ز دریاییم و دریا می‌رویم ما از آن‌جا و از این جا نیستیم ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم خوانده‌ای انا الیه راجعون تا بدانی که کجاها می‌رویم… #مولوی #غزلیّات @Taciturnitatem

چون خدا خواهد که پردهٔ کس درد میلش اندر طعنهٔ پاکان برد ور خدا خواهد که پوشد عیب کس کم زند در عیب معیوبان نفس چون خدا خواهد که‌مان یاری کند میل ما را جانب زاری کند ای خنک چشمی که آن گریان اوست وی همایون دل که آن بریان اوست آخر هر گریه آخر خنده‌ایست مرد آخربین مبارک بنده‌ایست هر کجا آب روان سبزه بود هر کجا اشکی روان رحمت شود باش چون دولاب نالان چشم تر تا ز صحن جانت بر روید خضر اشک خواهی رحم کن بر اشک‌بار رحم خواهی بر ضعیفان رحم آر #مولوی #مثنوی

تَطوفُ بِقَلبي ساعَةً بَعدَ ساعَةٍ لِوَجدٍ وَتَبريحٍ وَ تَلثُمُ أَركاني ز پای تا به سرم هر نفس کنند طواف نیاز و سوز و غم و درد و اندُه و هجران! ابن عربي [قصيدة «تناوحت الأرواح» من ديوان «ترجمان الأشواق»] امیرحسین اللهیاری [ترجمه منظوم از همان دیوان با عنوان «عشق را زبانی دگر»] @sodqaihaa

به نظرتان محمدرضا لطفی، حین نواختن این قطعه، مسحور چه اندیشه‌ای بوده؟ یا در پیچ و تاب کدامین غزل گرفتار آمده بوده؟ یا کدامین زیبایی‌ را در چشمان احتمالاً بسته‌ی خویش، به نظاره نشسته بوده؟ @Taciturnitatem